Maand: februari 2003

Volgende week is het krokusvakantie (=geen school). Gevolg: Tessa heeft de ganse week vakantie genomen om op Henri te passen (en de week is al grotendeels gepland). In de Paasvakantie zal het mijn beurt zijn (toch 1 week waarschijnlijk), maar ter voorbereiding heb ik alvast deze maandag vrijaf. En als alles verloopt zoals gepland, gaan we die dag visjes kijken (en fotootjes trekken –dat doet er mij aan denken dat ik dringend een filmscanner moet kopen).

Een mens leeft toch al gauw op automatische piloot. Daarnet begeef ik mij naar de toiletten (ik weet het, ik weet het, too much information, maar toch, iedereen doet het hoor); en daarvoor ga ik steeds door dezelfde routine. Deur open, licht aan, maar niet onmiddellijk binnengaan, want aan de deur bevestigd is zo’n geursproeitoestel dat, als je niet eventjes (10 sec) wacht, een wolk wc-verfrisser over je heen spuit. How’s that for user interface.

Eenmaal je ding gedaan, ga je buiten, doe je het licht uit, en sluit je de deur, zodat het geurmechanisme geactiveerd wordt.

De deur stond deze keer echter een beetje open, het licht was reeds aan. Ik kon dus veilig binnengaan, zonder geurvrees. Volledig uit mijn routine gehaald, kom ik echter binnen, sluit de deur, en doe het licht uit.

• Uit drie verschillende bronnen is het nu bevestigd: het restaurantje op de hoek van de Breydelstraat en de Graslei heet ‘Sarabande’ (cfr valentijn I)
• Remember de grote census uit 2001? De eerste resultaten zijn beken, en kunnen zelfs on-line bekeken worden. Gent doet het lang zo slecht niet. Je kan je natuurlijk wel afvragen hoe relevant de cijfers van anderhalf jaar geleden zijn over de penetratie van PCs en GSMs in de Belgische huishoudens.
• Het nieuwe analfabetisme is digitaal. Net gehoord op het nieuws dat te weining leerlingen op school geleerd wordt met de computer te werken.
• En wat te denken van het volgende: A notorious e-mail scam has resulted in the murder of a Nigerian diplomat in the Czech Republic. [in Wired News]
  

  According to police reports, the suspect was a victim of the 419 scam, a thriving industry that employs thousands of people around the world. The scammers successfully manage to extort money from thousands of victims by promising them compensation for assistance in moving funds from foreign countries to banks in the United States.

• Momenteel in de fnac (gent): 5 EUR voor de originele Ring, en 22 EUR voor Romeo & Juliet van Zeffirelli met Olivia Hussey.

Jawel, ik geef het toe. Ik ben altijd al een gadget freak geweest. Getuige daarvan de palm pilot (Palm II); de reeks gsms (Nokia 6110, Nokia 3210, Sony CMD-Z5, Ericsson T39m + nog twee daarvoor); de vier-vijf jaar oude digitale videocamera (Sony DCR TRV9), de al ongeveer even oude digitale fotocamera (Fuji MX-2700), en de zwart-wit webcam (op de seriÎle poort); de radio-man (of hoe heetten die dingen –met zo’n dun wit draadje en slechts 1 oortje), de Walkman, de Discman, de MiniDisc-man, de iPod; en dan heb ik het nog niet over de rist computers die de revue zijn gepasseerd.

Eigenaardig echter hoe ik toch steeds weer naar analoge produkten blijf teruggrijpen. De agenda, het notitieboekje, de fotocamera.

Niet dat er in die produkten geen evolutie merkbaar is. De agenda bijvoorbeeld: drie verschillende filofaxen geprobeerd, verscheidene zakagenda’s en thema-agenda’s (Van Gogh, Fotografie, Jazz), om ten slotte uit te komen bij de Mignon Racine (week op twee pagina’s). Formaat van de kleine filofax, alleen breder (bijna een vierkant), zodat je je vingers en schrijfgerief niet in allerlei bochten moet wringen om iets toe te voegen of te wijzigen.

(Of nog: dit is slechts een kladblok.)

Gisteren, op die Academische Zitting dus, een paar bekend klinkende namen gehoord, zoals Dominique Baeten, Bruno Van Vlem, en Wim Waelput. Allemaal Barbaristen, allemaal gedoctoreerd in de geneeskunde.

Tijdens de receptie met Wim een praatje geslaan. Wim en ik namen, samen met zijn broers, en de dochter van een leraar op SB, ’s avonds, en vaak ook ’s ochtends, dezelfde bus. Wim nam de bus van (of tot) de Dampoort, waar hij zijn aansluiting met de trein had. Nu ik eraan denk, stapten wij ’s ochtends vaak af aan de Dampoort om daar te wachten tot Wims trein er was.

Leuke babbel, maar aan het hoofdstuk ‘en wie ken/zie jij nog van SB‘ gekomen, blijkt plots dat er al een aantal mutual acquaintances overleden zijn. Ik was er even niet goed van. Twee leraren, Van Herreweghe, dat wist ik al (de man die mij Engels heeft geleerd); maar ook Van Herreweghen (ik weet niet of beide namen correct geschreven zijn), leraar L.O.; de vrouw van een godsdienstleraar; een medeleerling (tc); en dan is er nog fdw die vorig jaar met vrouw en kinderen ergens in of boven Zuid-Amerika verongelukt is.

En we zijn nog maar net de dertig wat voorbij.

Gisterenavond waren we uitgenodigd op een Academische Zitting van de Faculteit Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen. Op de agenda stond o.a. de huldiging gedoctoreerden 2001 en 2002, door Prof. dr. E. Veys, coördinator Facultaire Doctoraatscommissie; en vermits Tessa zich sinds vorig jaar Doctor in Genees-, Heel- en nog-iets-kunde kan heten…

Fun. Het gaat er heel statig aan toe, op zo’n zitting. Eerst gaan de genodigden binnen, de meeste mensen hebben een gereserveerde plaats, en dan komt de blijde intrede van het geprofte. Kompleet met wambuis en al.

(De meesten hadden een roze-rode afzoming, maar er waren er enkele die een groene zoom en ditto kwastjes aan hun traditionele kledij hadden. Some kind of pecking order?)

(Bovendien waren er twee proffen uit een Finse universiteit, die een Gouden Medaille en Diploma in ontvangst mochten nemen, en hun traditionele klederdracht vereiste duidelijk een hoed. Zo’n soort hoedje als men wel eens op een koetsier pleegt te zien.)

(Over pecking order gesproken, naast de kleuren waren er ook een aantal met een soortement barret, ook al in verschillende groottes etc…)

De twee-en-een-half-uur durende zitting werd opgeluisterd door de Medical Faculty Band, die voor het tweede deel werd aangevuld door een zeker PVC (niemand minder dan Prof. dr. P. Van Cauwenberge, Decaan van de Faculteit). Blijkt die mens al een CD te hebben ook. Errrmmm… laat het ons maar niet over de muzikale gedeelte van de zitting hebben.

Het Belgisch Volkslied en de Vlaamsche Leeuw aan het eind van de zitting verwees mij in deze tijden iets te veel naar een Amerikaans-patriotistisch gebeuren, maar ik was al blij dat we het niet hoefden te zingen.

Allemaal zeer verdienstelijke mensen op zo’n gebeuren, maar ik kon me de ganse tijd niet ontdoen van het gevoel dat ik een deel uitmaakte van een inside joke, waarvan ik de pointe niet kende. Maar zeer genietbaar, dat wel.

Geen entry gisteren, want we hadden een company field trip: een bezoekje aan Sidmar (Gent/Zelzate). Ik denk dat het de eerste keer was dat ik een staalbedrijf van dergelijke grootte heb gezien. Dit ding is enorm.

Je komt binnengereden bij het hoofdgebouw, en dan denk je al van waw, hier werken een hele hoop mensen. In de receptie ondekt je dan een maquette, en dan zie je pas dat je je nu in dat speldekopje rechts onderaan bevindt. De site van Sidmar staat op een bescheiden lapje grond van 2km breed op 10km lang. Voor de plant tour werden we met een busje rondgereden.

Weinig echt spectaculaire dingen gezien, want er waren een aantal dingen in onderhoud: de blast furnaces lagen stil, net zoals de cold en hot rolling mills, maar we hebben wel de gigantische slabs gezien.

Het staal wordt via mallen in een lange platte balk gegoten, met een breedte variërend van 1,6 tot 2,6 meter, die dan continu op een lengte van 10 meter worden afgesneden (door meebewegende snijmachines). De hitte die daar afkomt… het was gisteren vreselijk koud, en we stonden twee verdiepingen (ongeveer vier huisverdiepingen) boven die slabs, maar de hitte daar was genoeg om ons comfortabel warm te houden.

(Helaas geen foto’s genomen.)

Op de site van Sidmar kan je een voorsmaakje van het productieprocess van staal krijgen. Wil je zelf eens proberen staal te maken, dan kan dat via de interactieve flash animatie op de ILSAP site.