Maand: februari 2003

De Faim Fatale. Gelegen waar vroeger de Bric en Brac was, in de Zuidstationstraat, een locatie als-je-’t-niet-weet-vind-je-’t-niet. Wij gingen voor de Valentijnsmenu, complete met aangepaste wijnen, al bleek dat laatste naderhand een vergissing.

De menu.

We begonnen met coupe champagne, en een verrassingsbordje met aperitiefhapjes. Goed begin. Zeer goed zelfs. Smakelijker dan wat we vorige week mochten proeven als aperitiefhapje. Een oester, een mousse (zalm of hesp), een schijfje chorizo op lookbrood, en een lepel rivierkreeftjes.

Krokant slaatje met huisgerookte duif. En een glas rode wijn. Bijna zure rode wijn. Niet aan te raden. Het slaatje echter was goed, van het kaliber wat je ook krijgt in ’t Keteltje. Verzorgd, en goed op smaak gebracht.

Kreeftenbisque geparfumeerd met armagnac. Heel lekker, geen bloemgevoederde bisque, geen overdaad aan room (maar wel een ‘bloepje’ room, zoals vroeger in de reclame), en de armagnac in een glasje, on the side. Vergezeld van een glaasje witte wijn (een verademing na de rode).

Entre deux amours.

Lamsfilet met kruidenkorstje, rode groentjes, portosausje en aardappelkroketjes. Heel smakelijk, op drie dingen na: terug de rode wijn (waardoor het portosausje de mist in ging), mijn lam was koud (afgekoeld), en de aardappelkroketjes kwamen mijns inziens uit de diepvries. Oeps.

Waaier van desserts voor verliefde mensen. E&éacute;n bord, twee lepels, en heerlijk ijs. Zeer geslaagd. Gevolgd door koffie en thee.

De bediening was zeer vlot, vriendelijk en gemoedelijk. Echt sympathieke mensen, zonder opdringerigheid.

Rekening houdend met de minpuntjes kan ik dit geen absolute aanrader noemen. Als is het wel niet ondenkbaar dat we nog eens terugkeren op een rustiger moment (zodat mijn vlees warm blijft) om de kaart te proberen.

De originele bewoners blijven voor ons ondertussen nummer één in Gent: Bric & Brac.

Schitterende dag gehad, alhoewel ik even schitterend ziek rondgelopen heb. En we zijn de hele godganse dag in ’t stad blijven rondgehangen.

(Aangezien wij eigenlijk in ’t stad wonen, refereren wij naar het –vaak commerciÎlere– centrum van Gent als ’t stad. Een beetje Antwerps geproportioneerd, maar kom.)

Ochtend: ontbijt in de Café Parti. Vroeger (twee jaar geleden) ging ik daar een tijdje dagelijks ontbijten. Dat was toen rond 8 uur, maar op een bepaald moment werd de openingstijd verlaat naar 9 uur, en dat vond ik dan weer *te* laat.

(En te duur om elke dag te gaan ontbijten natuurlijk.)

De ontbijtkaart is nog steeds hetzelfde, niks spectaculairs, maar wel lekker, en een zeer vriendelijke bediening.

(Ze zijn daar overigens altijd vriendelijk; ook als je take-out gaat afhalen wordt je bediend alsof je ter plekke blijft eten. Een van de voorlopige weinige plaatsen in Gent overigens waar je je eigen wijn kan drinken bij het eten, mits het betalen van het kurkrecht. Niet echt een noodzaak, overigens, want ze hebben een uitstekende selectie eerlijke wijnen.)

Voormiddag een trajectje bank – photolab – schleiper – fnac – inno – Zuid, Eat@ Café

Schleiper voor een cadeautje van de schoonouders: een poster van Panamarenko (voorzien van Zijn commentaar). Errrm… blij dat de kader in de cadeau inbegrepen zit.

In de Eat@ Café wilden we aperitieven met bruscetta, maar ze openen pas om 11u30 –wij waren daar om 11u20. Nog een tiental minuten rondgelummeld aan ’t Zuid, om te ontdekken dat ‘de keuken’ pas om 12u open zou gaan. Geen getreur, dan slaan we de aperitief over en proberen we meteen de soepbar aan de Vrijdagmarkt voor middagmaal.

Eerst lang Rogge om een lampekap af te halen, en dan naar de Vrijdagmarkt… waar de soepbar volledig volzet is natuurlijk. De Malatesta dan maar (eens zien of de spaghetti vongole nog even goed is als vijf jaar geleden), maar onderweg, vlak om de hoek van de Jan Breydelstraat, vlak voor de brug, langs het water, een Noord-Afrikaans restaurantje tegengekomen. Dagschotel: Tajine met Kip. Karafje huiswijn erbij. Heerlijk; een aanrader.

(En nu ben ik natuurlijk de naam van dat restaurant kwijt. Ik schreef restaurantje, want het is echt klein. Beneden zat alles vol, maar boven hadden we de ruimte –vier tafels– voor ons alleen.)

Tot slot ons nieuw fototoestel afhalen (bij Verstraeten in de Hoornstraat), en een bezoekje brengen aan Vic.

En dan naar de Faim Fatale.

Hoe snel De Gouden Klok ook in mijn preferred list was gekomen, zo snel gaat het restaurant er nu ook uit. Wat we zaterdag voorgeschoteld kregen, rechtvaardigt immers op geen enkele manier de prijs die we ervoor moesten betalen.

Het begon al bij het binnenkomen. “een tafel voor vier? bent u dat zeker?” du-uh.

En dan de menu. we namen (opnieuw) het degustatiemenu, maar wat bleek, in zo’n zes maanden tijd was dat quasi ongewijzigd gebleven (terug foie gras en kreeft).

Het hapje bij de aperitief was een stukje koude artisjok (te lang in de pan gelegen), overgoten met een dikke witte saus gepresenteerd op een chinese lepel.

De foie gras was, in tegenstelling tot de vorige keer, koud, met verder dezelfde gekarameliseerde appeltjes, en een lekkere zoete witte. Nu kan ik best leven met koude foie gras, maar niet als die eruit ziet, en smaakt als een goedkope levermousse zoals ik ook in de carrefour kan kopen.

Ravioli van wilde bospaddestoelen. De raviloli waren eigelijk tortellini, en volgens een tafelgenoot zagen ze eruit en smaakten ze ook naar de tortellini van buitoni (te koop in elk grootwarehuis). Geserveerd met een te koude witte wijn.

Daarna kwam men –rode fles wijn in de hand– ons vragen wie er de vis nam. Een beetje verwonderlijk, want niemand had vis besteld. Het verwonderde ook de jongedame, waarna ze ons alsnog rijkelijk een heerlijke drosty-hof shiraz uitschonk. Terwijl wij eigenlijk op kreeft wachtten.

Nu goed. De kreeft was –wat mij betreft– zeer te doen, maar zal zeker niet van het kaliber geweest zijn zoals Guy Van Cauteren (Het Laurierblad) het al de ganse week op vitaya demonstreert. Gelukkig zagen ze hun vergissing in, en kregen we er witte wijn bij (terug te koud).

Daarna het hoofdgerecht. Ik had een duifje, david lamsbout, en tessa en nathalie eend. Om een of andere reden werd mijn gebraden duifje-in-de-pan aan alle disgenoten ter goedkeuring getoond (misschien maakten ze alweer een vergissing en dachten ze dat iedereen hetzelfde nam). De borden werden gebracht, en wat bleek, iedereen had dezelfde saus, dezelfde presentatie: aardappelpuree met venkel, en dan resp de duif, lamsbout en eend erbovenop. Niet echt creatief.

Allez dan, een mogelijke oorzaak: de zaak was volzet. Naast de gewone ‘normale’ gasten was er een gezelschap rond Jan Hoet, dat waarschijnlijk de absolute aandacht van de keuken kreeg. So what. Belabberd excuus. De Gouden Klok is uit mijn lijst geschrapt.