Categorie: muziek

cds 200903

Ha! Ik heb alleen maar goede dingen in huis gehaald, vorige maand. Allemaal drie sterren, van oud tot nieuw.

  1. Fleet Foxes / Fleet Foxes / 2008 / ***
    Ik begrijp niet waarom ik die vorig jaar niet in Seattle gekocht heb. Misschien vond ik hem iets te gehyped (ik ben nen raren soms in die dingen), maar die ‘hype’ is precies nog niet gaan liggen, al is de cd zelf wel goedkoper geworden.
  2. Noble Beast / Andrew Bird / 2009 / ***
    Andrew Bird was een —pardon the pun— nobele onbekende voor mij. Dat is net op tijd rechtgezet, en ik ga die mens eens wat meer in de gaten houden. Melancholisch, klaagzangerig, maar heerlijk om naar te luisteren.
  3. To Be Still / Alela Diane / 2009 / ***
    Alela Diane bevestigt niet allen, volgens sommigen klinkt deze nog beter dan The Pirate’s Gospel. Al heb ik dat album al zodanig grijsgedraaid dat het ondertussen in mijn culturele geheugen (of hoe noemt dat ding) onverwijderbaar als standaard zit gegrifd.
  4. Bird’s Trip / Nils Wogram’s Root 70 & Simon Nabatov / Publicatiedatum / ***
    Dit is een opname van een concert op Middelheim in 2007, waarvoor ze één van mijn foto’s hebben gebruikt, en waardoor ik die cd in huis kreeg. Heel goed.
  5. Thinking out loud / Pamelia Kurstin / 2007 / ***
    Over Pamelia Kurstin heb ik mij vorige maand in de bespreking van haar concert in Vooruit al lovend uitgelaten, en het is er niet op verminderd.
  6. Blue train / John Coltrane / 1957 / ***
    Zet op repeat. Herhaal.
  7. Quintet / Paul Chambers / 1957 / ***
    De betere jazz. Ik weet het, dat is amper een mening, maar sommige dingen zijn gewoon goed.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200902

Muziek, alstublieft. Want ook in februari hebben we een aantal nieuwe platen in huis gehaald.

  1. Erik Satie: Avant-dernière pensées / Alexandre Tharaud / 2009 / ***(*)
    Voorgeschiedenis: (1) ik ben ‘opgegroeid’ met de Satie van Aldo Ciccolini (Oeuvres d’Erik Satie), en dat is dan ook mijn referentiewerk (2) ik ben fan van Alexandre Tharaud. De grote vraag was dus: zal Tharaud erin slagen mij Ciccolini te laten vergeten? Ja en nee. Tharaud evenaart volgens mij Ciccolini wel degelijk, maar beide werken kunnen mooi naast elkaar in uw collectie prijken (hopelijk om naar te luisteren, en niet om naar te kijken). De Avant-dernière pensées van Tharaud bieden bovendien inzicht in een andere, minder bekende Satie, die destijds enorm en vogue was voor zijn Gymnopédie die in de reclame voor Spa werd gebruikt.
  2. Takes / Brisa Roché / 2007 / **
    Ook deze Takes van Brisa Roché, lijkt iets te dun van consistentie. Leutig, maar vergetenswaardig.
  3. (Duck) / Buffalo Collison / 2008 / ***
    Schitterende plaat. Gekocht/gekregen naar aanleiding van het concert in Vooruit, en met veel plezier en gretigheid naar geluisterd.
  4. Heat Wave / Satoko Fuji’s Ma-Do / 2008 / **(*)
    Nog een concert in Vooruit, en wat u van bijna absurde free jazz zou verdenken, blijkt uiteindelijk toch een harmonieuze basis te hebben.
  5. Vignettes / Marilyn Crispell / 2008 / ***
    De ontdekking van vorige maand. Vignettes is een van de meest toegankelijke platen van Crispell, heb ik achteraf vernomen, en ze is inderdaad zeer genietbaar. Aanrader voor wie van bijna duidelijk gestructureerd pianowerk houdt, ik ben alvast benieuwd naar hoe dit te kaderen valt in haar ander werk.
  6. Tight Knit / Vetiver / 2009 / ***(*)
    Schitterende plaat. Haal die meteen in huis, als ik voor de gedrukte media werkte, zou ik schrijven dat dit één van dé platen van 2009 wordt.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

concerten 200901-02

Ge zoudt nog denken dat ik nog naar geen concerten ben geweest, dit jaar. Ik heb mijn agenda erbij gepakt, en meteen tot het volgende lijstje gekomen. Iets minder live muziek dan films, dat klopt. (En ik heb het gevoel dat ik iets vergeten ben.) Maar let vooral op het grote aantal als ‘zeer goed’ bestempelde concerten.

  1. Richard Rousselet, Bas Cooijmans en Pascal Mohy / 08-01-2009 / Opatuur @ Mub’Art / **
  2. L’Âme des Poètes: Vaiana, Degryse en Rassinfosse / 11-01-2009 / Opatuur @ De Centrale / **
  3. Jean-Paul Estiévenart, Lorenzo Di Maio en Jos Machtel / 18-01-2009 / Opatuur @ De Centrale / **
  4. Animus Anima / 21-01-2009 / JazzLab Series @ Vooruit / ** (bespreking: Salut les animaux. Retrojazz met Animus Anima)
  5. Balkan Jazz Project feat. Yildiz Ibrahimova & Serkan Çagri / 23-01-2009 / Vooruit / ** (bespreking: Balkanshow!)
  6. Mathilde Renault – Jonas Knutsson duo / 25-01-2009 / Opatuur @ De Centrale / *(*)
  7. Buffalo Collision / 27-01-2009 / Vooruit / **(*) (bespreking: Buffalo, buffalo, col-li-sion!)
  8. Pieter Baert – solo piano / 08-02-2009 / Opatuur @ De Centrale / **
  9. Satoko Fujii’s Ma-Do / Marilyn Crispell / 10-02-2009 / Vooruit / *** (bespreking: Lyrisch en vrij)
  10. Renaud Ghilbert, Luc Van Der Stockt en Filip Wauters / 15-02-2009 / Opatuur @ De Centrale / ***
  11. Gowk / Han Bennink trio / 18-02-2009 / Vooruit / ** (bespreking: Jazzratten)
  12. Mathias Van De Wiele en Ben Sluijs / 22-02-2009 / Opatuur @ De Centrale / ***
  13. Vetiver / 23-02-2009 / Vooruit / *** (bespeking: Vetiver! (Maar hoe spreekt ge dat uit?))
  14. Jeroen Van Herzeele Quartet / 24-02-2009 / Vooruit / *** (bespreking: Jeroen Van Herzeele Quartet)

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

cds 200901

Wat cd’s betreft, start het jaar goed. Vijf van de zeven met drie sterren of meer, en de andere twee iets minder, maar zeker aanvaardbaar.

Het mooiste aan Sisters & Empathy is de hoes met het schilderij van Sam Dillemans. De rest van de liedjes zijn wat mij betreft iets te zeer eenheidsworst, maar Tessa is al langer fan.

En het album van Mariee Sioux heb ik gekocht omdat ze in verband te brengen was met Alela Diane, maar haar muziek –hoewel haar stem zeer degelijk is– staat me toch iets te veraf. Goede muziek, daar niet van, maar niet mijn ding.

Edoch, al de rest! Easy come, easy go mag in uw collectie niet ontbreken. Een heleboel covers en een heleboel gasten, waaronder Cat Power, Antony (van — & the Johnsons), Keith Richards, en Rufus Wainwright. Rauw-hese stem, proper samenspel, intrigerende teksten, alle ingrediënten om te verzuchten dat het vroeger beter was en ze nu geen platen meer maken zoals toen, meneer. Quatsch natuurlijk.

Want bijvoorbeeld Hannelore Bedert doet meer dan haar best om het tegendeel te bewijzen. Het betere Nederlandstalige werk, dat ik veel te lang aan mij heb laten voorbij gaan. Wat als heeft een week bijna non-stop in de cd-speler gelegen. En –in tegenstelling tot Filip Kowlier– slaagt ze er zelfs in om Westvlaams mooi te laten klinken.

Here we go again van Lady Linn is gewoon een swingende plaat. Geen pretentie, maar ambiance, en tegenwoordig voor geen geld op de kop te tikken. Als u ze nog niet hebt: kopen!

Another World is de EP die ons, na bijna drie jaar wachten, nog heviger moest laten verlangen naar het nieuwe full album van Antony & The Johnons. De cd slaagt volledig in dat opzet. Wie geen onvoorwaardelijke fan is, mag deze aan zich laten voorbij gaan, en zijn geld opsparen voor The Crying Light. Samen met I Am A Bird Now is deze laatste een aanrader van jewelste. Schitterende, hartaangrijpende muziek. (Zal zeker op prijs gesteld worden door –ghoh– fans van Dez Mona. Ik zeg maar iets.)

  1. Faces in the Rocks / Mariee Sioux / 2007 / **
  2. Sisters & Empathy / Axelle Red / 2009 / **
  3. Easy come, easy go / Marianne Faithfull / 2008 / ***
  4. Wat als / Hannelore Bedert / 2008 / ***(*)
  5. Here we go again / Lady Linn and her Magnificent Seven / 2008 / ***
  6. Another World / Antony & The Johnsons / 2008 / ***
  7. The Crying Light / Antony & The Johnsons / 2008 / ***(*)

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200812

Brian Blade is de drummer met de fantastisch fotogenieke mimiek die bekend is van het Joshua Redman Quartet en die u recenter misschien aan het werk hebt gezien met Wayne Shorter. Eerder dit jaar kocht ik het fantastische Season of Changes van zijn Brian Blade Fellowship, maar deze debuutcd van dat gezelschap is helaas van een minder niveau dan de recentere release. Minder niveau is in deze nog altijd meer dan behoorlijk, maar als u moet kiezen, ga dan zonder enige twijfel voor het nieuwe album, Season of Changes.

Musica Nuda is fantastisch en verfrissend! Tenminste zo gonst het alom, en ik wou ze best een kans geven, maar tenen krulden van schaamt ver weg in mijn schoenen, toen ze de erbarmelijke versie van George Harrisons –u weet wel, van The Beatles– While My Guitar Gently Weeps erm… aanraken. Helemaal cringe wordt het als ze beginnen aan La canzone dei vecchi amanti dat u misschien herkent als La chanson des vieux amants (van Jacques Brel, inderdaad). Maar het zal wel aan mij liggen.

Met Brisa Roché is niet echt iets mis, ik hoor het zelfs graag, en het licht perfect in het genre van wat ik graag hoor. Maar het is een beetje oppervlakkig misschien, en mist wat authenticiteit –maar ik zou toch graag ook het recentere Takes eens horen. Naar wat er te beluisteren valt op myspace is het een stap vooruit (weg van de jazzy dingen die haar niet echt liggen).

Maar hoe weinig geïnspireerd die Musica Nuda mag zijn, des te groots is dan Fabrizio Cassols interpretatie van Bachs Matheuspassie. Pitié heeft een uitgebreide Aka Moon aan boord, een collectief uitmuntende jazz en impro muzikanten. De virtuositeit druipt van deze cd, in wat uiteindelijk niet alleen een herinterpretatie is van, maar ook een hommage is geworden aan, het oorspronkelijke werk. Na VSPRS is ook deze Pitié een cd om te koesteren.

Mógil is de Belgisch-IJslandse groep met Joachim Badenhorst. Deze Belgische klarinettist is (al té) vaak een verborgen te talent, dat dringend onder uw aandacht moet komen als dat nog niet is gebeurd. Ró zit vol verdoken kwinkslagen naar jazz en folk standards, en past perfect in het soms wat etherischer werk waar Badenhorst zich graag in verdiept. U treft er ook schitterende stemmen, prachtig gitaarwerk en een zuivere viool. Voor te proeven via myspace/mogilro, en op 3 februari spelen ze in de Mineral Jazz club.

  1. Brian Blade Fellowship / Brian Blade / 1998 / **
  2. 55/21 / Musica Nuda / 2008 / *(*)
  3. The Chase / Brisa Roché / 2005 / **
  4. Pitié / Fabrizio Cassol / 2008 / ***(*)
  5. Ró / Mógil / 2008 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200810-11

In oktober had ik eigenlijk geen nieuwe cds in huis gehaald. Die ene van Stefan Bracaval dateerde eigenlijk van eind september, maar had ik in die lijst nog niet opgenomen, omdat ik toen nog geen tijd had gehad om er eens deftig naar te luisteren. En zijn concert bij Opatuur moest er nog aankomen. Zijn Insight inside lijkt in elk geval een geslaagde cd voor met de feestdagen, eentje die u zonder schroom aan het oor van uw gasten kunt onderwerpen. Een bespreking van het optreden vindt u bij Het Project: Inside jazz.

November was een nieuwe maand, en alle tekortkomingen die ik mijzelf had opgelegd tijdens oktober, werden in drie stappen teniet gedaan. Vooreerst was er opnieuw een concert bij Opatuur, met Robin Verheyen en Aki Rissanen, waar ik eindelijk Robins recente cd en een nieuwe met zijn finse kompaan voor een verwaarloosbaar bedrag op de kop kon tikken. Net zozeer als Nardozza’s nieuwe cd (Winterslag), is Painting Space één van de niet te missen cds van dit jaar. Twee laureaten van het Jong Jazz Talent Concours dat binnenkort –maar hou het nog stil– opnieuw naar ongekende hoogten zal worden getild. Ook Ambience, waar Verheyen dus met pianist Rissanen speelt, mag u zonder aarzelen in huis halen.

Laat ons even van die jazz pauzeren, dacht ik na al die hoogtpunten, en laat ons nog even de Bilbo binnenstappen. Dat etablissement is verschrikkelijk onaangenaam geworden, op die ene verkoopster na, die desondanks nog steeds haar mooiste glimlach voor mij lijkt uit te halen. Ik kwam met drie cds terug naar buiten, en, hoewel ik achteraf met mijn keuze tevreden was, bleef ik met het gevoel achter dat ik er toch nog veel te veel geld voor had betaald.

Met die BBC Sessions voel ik mij overigens altijd een beetje opgelicht, maar ik was zeer te spreken over de sfeer op deze Belle and Sebastiancompilatie, en al helemaal over de Beatlescover Here Comes The Sun op de tweede cd (Live in Belfast). Een goede aanwinst, maar niet om van achterover te vallen.

Waarschijnlijk ben ik de laatste persoon op deze aardbol die Intimacy van Bloc Party nog moest aanschaffen, en deze cd is alles wat de kritieken erover vertellen: nog beter dan de vorige dus. Meer hoeft daarover niet worden gezegd.

Minstens net zo goed is Hurricane van Grace Jones, een bijna verplichte trip naar de jaren 80, en waar mijn cdspeler bijzonder tuk op lijkt te zijn. Slave to Grace Jones, om maar meteen één van haar titels volledig om zeep te helpen.

En dan komen we terug bij die jazz. Met een titel als Leucocyte had ik geen enkele moeite om mijn doktertje te overtuigen de postume cd van E.S.T. in huis te halen. Een schitterende en diverse cd overigens, en al die magnifieke cds van het E.S.T. staan overigens bij amazon (uk geloof ik) redelijk goedkoop geprijsd.

Paul Motion leek wel jaloers op Fred Hersch, want de groepsnaam op zijn recente liveopname is nog langer dan die op het befaamde Fred Hersch Trio + 2: Paul Motian Trio 2000 + Two. Edoch, Live at the Village Vanguard, vol. II kan zonder blozen naast dat schitterende Fred Hersch album staan.

Dan zijn er nog drie ECMs, die ik van goed naar beter presenteer. The Light van Ketil Bjornstad is OK, maar iets te klassiek (ipv jazz) met rare zangpartijen (u bent ervoor te vinden of niet; ik in dit geval niet meteen). Cantando van het Bobo Stenson Trio mengt ook al hedendaags klassiek met standards en interpretaties; anders dan ik meteen van Stenson gewoon was, maar in dat opzicht verfrissend (ik heb er al veel naar geluisterd). De beste van de drie is dan toch Being There van het Tord Gustavson Trio geworden. Kalme kabbelende, ijle, voorichtige en fragiele (euro-)jazz; heel subtiele en om lang van te genieten. Tord Gustavson is mijn ontdekking voor 2008 denk ik.

We eindigen deze maand met alweer een postume release: Duo solo van Pierre Van Dormael & Hervé Samb. En dit is –op drie maand tijd– de derde Belgische jazzcd die ik ten zeerste kan aanbevelen. Van het fantastische Undercover dat ik hem zo graag met Samb bij Tuur hoorde spelen, tot zelfs de interpretatie van Dylans Blowin’ in the wind –een f-cking moeilijk nummer om niet geheel te stroop te verkloten. Te bestellen via Mogno Music (een beetje omslachtig, maar goedkoper dan via pierrevandormael.com).

  1. Insight inside / Stefan Bracaval / 2008 / **(*)
  2. Painting Space / Robin Verheyen / 2008 / ***(*)
  3. Ambience / Robin Verheyen & Aki Rissanen / 2008 / ***
  4. The BBC Sessions / Belle and Sebastian / 2008 / **(*)
  5. Intimacy / Bloc Party / 2008 / ***
  6. Hurricane / Grace Jones / Publicatiedatum / ***
  7. Cantando / Bobo Stenson Trio / 2008 / ***
  8. Being There / Tord Gustavson Trio / 2007 / ***(*)
  9. The Light / Ketil Bjornstad / 2008 / **
  10. Live at the Village Vanguard, vol. II / Paul Motian Trio 2000 + Two / 2008 / ***
  11. Leucocyte / E.S.T. / 2008 / ***(*)
  12. Duo solo / Pierre Van Dormael & Hervé Samb / 2008 / ****

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

concerten 200809-10

We zijn vorige maand toch niet vergeten ons concertlijstje te publiceren zeker? Twee maanden voor de prijs van één, deze keer dus, en er zaten twee grote uitschieters bij. Wij hebben verschrikkelijk erg genoten –om heel verschillende redenen– van het concert van Frederik Leroux bij Tuur in De Centrale (bespreking), en van het concert van Dave Douglas 3 in Vooruit (bespreking).

Vermeldenswaardig waren achtereenvolgens ook nog de JazzLab Series All Stars Band; Ben Sluijs en Erik Vermeulen; Chopsticks; en Lode Vercampt en Philippe Thuriot. Niet dat de rest slecht was, integendeel, ik ben tevreden over alles wat ik gehoord heb.

Overigens probeer ik een beetje af te bouwen, gezien mijn trainingsschema’s redelijk wat rust vragen, en ik eigenlijk al geen nachtpersoon ben. Maar dat laatste wist u waarschijnlijk al, als u mij een klein beetje kent. Niettemin staan er voor november gemiddeld 2 concerten per week op de agenda.

  1. Hamster Axis of the one-click Panther / 06-09-2008 / Roma, Antwerpen / **
  2. JazzLab Series All Stars Band / 06-09-2008 / Roma, Antwerpen / **(*)
  3. Weber Iago en Victor Da Costa / 14-09-2008 / Opatuur / **
  4. Tuur Florizoone en Pirly Zurstrassen / 18-09-2008 / Opatuur / **(*)
  5. Ben Sluijs en Erik Vermeulen / 21-09-2008 / Opatuur / **(*)
  6. Frederik Leroux / 28-09-2008 / Opatuur / *** (bespreking)
  7. The Tribe Band / 01-10-2008 / Vooruit / **(*)
  8. Chopsticks / Zu & Carola Spadoni / 17-10-2008 / Vooruit / **(*)
  9. Lode Vercampt en Philippe Thuriot / 19-10-2008 / Opatuur / ***
  10. Humcrush & Sidsel Endresen / 23-10-2008 / Vooruit / **(*)
  11. Free Desmyter Quartet / Dave Douglas 3 / 28-10-2008 / Vooruit / ***(*) (bespreking)

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

cds 200809

Weinig nieuwe cds, maar gelukkig wel allemaal goede. En zelfs beter. En nog betere.

4 Faces in a Box is niet te missen voor wie fan is (was?) van Troissoeur. Lounge, beats, voice, easy, smooth, het zit er allemaal in, inclusief remixes door Daniel B. Als u weet wie dat is, dan is deze cd voor u.

Ook goed is Cinema Novo, al is dit trio nog veel beter live. Ik ben een fan, en veel meer hoef ik daar niet aan toe te voegen. Of misschien nog ter referentie: Tuur Florizoone is de man van de soundtrack voor Aanrijding in Moscou.

Tien, vijftien jaar geleden, was ik danig onder de indruk geweest van Jóhann Jóhannssons Fordlandia. Hij zet een fraai staaltje minimalisme neer, en het is aangenaam eens iets anders dan de gedoodverfde Wim Mertens of Michael Nyman of Bang on a Can te horen. Ik leg deze plaat graag op (hij ligt nu op), erm al werd hij nog niet echt uitgebracht, zie ik net op het persbericht. Euh, nog even wachten dus, en dan naar de winkel hollen!

De hoofdprijs is voor het Carlo Nardozza Quintet, met hun tweede album, Winterslag. Lees vooral mijn bespreking.

  1. Cinema Novo / Massot – Florizoone – Horbaczewski / 2008 / **(*)
  2. 4 Faces in a Box / The Tribe Band / 2008 / **
  3. Fordlandia / Jóhann Jóhannsson / 2008 / ***
  4. Winterslag / Carlo Nardozza Quintet / 2008 / ***(*)

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

Winterslag – the Dozzy Suite

Als ge zo’n cds kunt beluisteren, dan weet een mens meteen weer wat hem zo aantrekt aan jazz. Wij volgen Carlo Nardozza sinds we hem als een langharige rijzige gestalte –een beetje dreigend misschien, maar dat vooroordeel verdwijnt alras– op zijn trompet hoorden blazen tijdens het Jong Jazztalent concours in 2005. De meeste groepen die aan de wedstrijd deelnemen, zijn nog stevig op zoek naar de juiste richting, maar Carlo Nardozza –en met hem zijn kwintet– stond daar heel doelbewust op het podium. Nardozza was toen reeds bezig met zijn Dozzy Suite, een verhaallijn waarin hij zijn jeugd en de culturele invloeden daarop een plaats tracht te geven.

De eerste cd van het CNQ –het Carlo Nardozza Quintet– was al meteen een voltreffer. Making Choices was niet alleen een toonbeeld van verscheidenheid, het leek ook alleen maar voltreffers te bevatten. Het ene na het andere nummer bevatte genoeg vanzelfsprekendheid om bekend in de oren te klinken, en vele van de melodietjes bleven geruime tijd ‘hangen’. Zelfs een nummer zoals Rubber Duck, waarop gitarist Melle Weijters redelijk het beest kan uithangen, bleef toegankelijk. Wie enkel de cd heeft gehoord, en het CNQ verder niet meer aan het werk heeft gezien, moet er behoorlijk van overtuigd geweest zijn dat ze met een –weliswaar heerlijke– eendagsvlieg te maken hadden. Een gevoel dat werd gevoed door een opvolger die behoorlijk lang op zich liet wachten.

Met Winterslag kan het CNQ meteen dergelijke vermoedens de kop indrukken. De muziek is zo mogelijk nog meer verscheiden dan op hun debuutplaat, gaande van een bijna klassiek stuk canon tot hitsige funk en met veel etnisch aandoende muziek. Die verscheidenheid staat echter een samenhang niet in de weg, daarbij geholpen door het verhaal dat Nardozza met zijn suite wil vertellen. De interculturaliteit en culturele integratie is groot in Winterslag, laat Nardozza optekenen. Al woonde hij er niet, hij bracht er een groot deel van zijn jeugd door –hij speelde er onder meer in de plaatselijke harmonie. Van al die invloeden vinden op Winterslag heel wat terug. De kracht van jazz, horen we ook van Nardozza, is dat het eindeloos blijft evolueren. Goede improvisatie vergt heel wat energie, maar het resultaat mag er dan ook zijn.

Drie bemerkingen bij deze cd. Ten eerste: als u maar één jazz cd koop dit jaar, laat het dan dat gerust deze zijn. Het CNQ is géén eendagsvlieg, maar toont met deze tweede cd dat niet alleen de jazz, maar ook deze groep evolueert. Ten tweede: als u de kans krijgt, ga deze groep ook live beluisteren. Ook de Dozzy Suite zelf blijft evolueren, en waar de cd misschien soms iets te afgewerkt kan klinken, komt veel van de spontaneïteit terug bij zo’n live-uitvoering. Ten derde: ik zal toch niet de enige zijn die het big band potentieel van deze Dozzy Suite heeft opgemerkt? En hebben we in België niet zo’n hoog kwalitatieve band?

Carlo Nardozza Quintet, Winterslag, o.a. te koop via Digiland Records, voor te beluisteren via hun MySpace. Aankoop sterk aangeraden.

Frederik Leroux groeit

Gentenaar Frederik Leroux bevindt zich duidelijk op een muzikaal kruispunt. Het concert van zondag (Opatuur @ De Centrale) had veel weg van een try-out, en we kregen dan ook een gitarist te horen die nog volop groeit. En dat op zich is een goede zaak, zo vinden wij.

De meeste van de eigen composities die hij bracht, hadden nog geen naam, “en zullen dat bij een volgende concert waarschijnlijk ook nog niet hebben”, voegde hij daar schalks aan toe. Onderwijl stemde hij zijn gitaar, een oefening die nog menig keer zou herhaald worden, die avond. Het –titelloos– openingsnummer bevond zich wat in de stijl van Bill Frisell (zoals op de plaat The Sound of Summer Running met Marc Johnston), en voor de rest van de avond kregen we een heleboel variatie van invloeden, gaande van country, (rock)ballads en blues tot –waarom ook niet: jazz.

Frederik Leroux Frederik Leroux Frederik Leroux

Wij waren zeer te spreken over de ontdekkingstocht: de muziek zat dan technisch misschien niet perfect in elkaar, op creatief vlak was dit een avond om van te snoepen. Neem nu het derde nummer (ook al titelloos, dacht ik), dat vol loops zat. Leroux nam zichzelf op een digitale recorder op, en liet dat stukje dan in een lus (of loop) opnieuw afspelen. Hij speelde opbouwend steeds complexere stukjes in, waarbij helemaal niet werd getracht het kunstmatige aspect van de oefening voor het publiek te verbergen. Een beetje tot mijn verbazing ontwikkelde dit wonderwel tot een werkend geheel, al bleef duidelijk dat de compositie nog mocht worden verfijnd.

Het experimentele werk werd proper afgewisseld met conventionelere interpretaties zoals Monk’s Mood en het akoestische (lees: onversterkte) In Christ there is no East or West, een tradtionele hymne, bekend in de versie van John Fahey. Veel fingerpickin’, en daar hoort eigenlijk die banjo bij, vonden wij, die we daar achter de gitarist hadden zien staan. De tweede set verliep volgens een gelijkaardig stramien, en wij onthouden daaruit vooral ook de compositie Robot Falling in Love (Slowly but Surely). “Dit gaat heel effekens duren”, verontschuldigde Leroux zich, terwijl hij een aantal klemmetjes tussen de snaren van de gitaar stak. De moeite van het (korte) wachten waard. En als toegift kwam dan toch die banjo nog boven water, met inderdaad opnieuw die hymne.

Leroux groeit, en als gevolg daarvan is misschien een duidelijke muzikale richting even zoek. Wij gingen echter tevreden naar huis van een uiterst muzikale avond. Zo mogen er veel meer zijn.

Van Frederik Leroux bracht met zijn kwartet ook het album Angular uit (te koop op de site).

Opatuur vzw organiseert (bijna) elke zondag om 20u een jazz concert in De Centrale, Kraankindersstraat 2. Toegang 10 euro (8 euro voor leden).

—

Deze bespreking verscheen eerder bij Het Project: Guitaarjazz (+ vrijkaarten), alwaar u ook vrijkaarten kunt winnen voor het volgende optreden van Opatuur in De Centrale.