muziek – Pagina 44

Concerten 201004-06

Zoals verwacht heb ik veel te weinig concerten meegemaakt, de voorbije drie maand, maar daar komt met het festivalseizoen meteen verandering in. Gelukkig heb ik deze keer in Seattle toch een paar keer wat muzikanten kunnen beluisteren –ik heb net Bram Weijters (Dez Mona, de Hamsters) gemist, die daar toekwam toen wij zowat aan onze laatste road trip begonnen. Niet getreurd, op 16 juli doet hij mee aan de Jong Jazz Talent wedstrijd.

Voor wie het nog niet door had, Stanley Clarke + Hiromi is toch wel een behoorlijke concerttip voor het komende Gent Jazz festival.

Stanley Clarke Trio feat. Hiromi / 09-05-2010 / Dimitriou’s Jazz Alley, Seattle, WA / ***
Van een paar trage stukken tot voornamelijk funky en nerveuze maar zeer genietbare stuff. Beluisterbaar voor wie naar mainstream op zoek is, en intrigerend voor wie liever iets meer heeft. Hirimoi zit geen seconde stil als ze speelt, ik had de indruk dat ze bijtijds liever op haar pianotoetsen zou dansen ipv erop spelen. Ze spelen op Gent Jazz, ik zou maar zorgen dat ik kaarten had, als ik u was.
The Bad Plus / 04-06-2010 / Bellevue Jazz Festival, Bellevue, WA / ***(*)
Eén van de betere concerten van het jaar. De synergie tussen deze muzikanten is bijna voelbaar. Pianist Ethan Iverson speelde –hoewel hij in een slechte bui leek– de pannen van het dak, met muziek die hij haalde uit pop, klassiek en jazz. Het was evenwel vooral de drummer die met de aandacht ging lopen, al speelde hij eigenlijk niet opdringerig.
Pat Martino / 05-06-2010 / Bellevue Jazz Festival, Bellevue, WA / **(*)
Een ok concert, weinig opmerkelijk, en zou waarschijnlijk beter tot zijn recht zijn gekomen in een kleine jazzclub.
Terence Blanchard / 05-06-2010 / Bellevue Jazz Festival, Bellevue, WA / **(*)
Ghoh, dit was zeker niet slecht, maar Blanchard was de headliner van het Bellevue Jazz Festival, en speelde opvallend weinig zelf. Hij had een paar jonge gasten die mee die hij voor het grootste deel van het concert aan het woord liet –hij kwam zelf pas een kwartier in de set op– en speelde aldus voornamelijk gastmuzikant op zijn eigen concert. Een beetje raar, voor een headliner, en al zeker rekening gehouden met de prijs van het (goedkoopste) ticket (40 USD).
José James & Jef Neve / 07-06-2010 / Dimitriou’s Jazz Alley, Seattle, WA / **
José James speelde hier de hoofdrol, al liet hij veel ruimte vor de pianosolo’s van Neve. Nogal wat foutjes, tijdens het concert, en ik heb Neve –die er bloednerveus uitzag– al veel beter horen spelen dan tijdens dit weinig representatieve concert. Ze werden heel enthousiast onthaald, in Jazz Alley, en ik ben benieuwd hoe de rest van de toernee verlopen is (dit was het allereerste concert). En ik kijk erg uit naar Middelheim voor hun Coltrane project.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

Dawn of Midi: First

Een kleine maand geleden contacteerde Aakaash, de bassist van Dawn of Midi mij met de vraag of ik niet eens naar hun cd wou luisteren –en er achteraf iets over schrijven natuurlijk. Dawn of Midi –ik had nog nooit eerder van de groep of van de muzikanten gehoord– is een collectief dat bestaat uit de Pakistaanse percussionist Qasim Naqvi, de Indiase contrabassist Aakaash Israni en de Marokkaanse pianist Amino Belyamani. Een beetje rondzoeken op google leerde mij dat ze hun debuut over de helft van het jazzminnende internet hebben verspreid, wat een strategisch goede zet is om naamsbekendheid te verwerven. Downbeat kende hen drie (op vijf) sterren toe, wat behoorlijk, maar niet opmerkelijk is. Het album, First, werd gereleased bij Accretions.

Elke track op het album werd telkens in één take opgenomen, zonder verdere overdubbing, en werd grotendeels (zo wordt beweerd) geïmproviseerd. De muziek komt vaak rustig op de luisteraar af, diversifieert, dialogeert, en komt uiteindelijk vaak opnieuw netjes bijeen. Dit is geen wild om zich heen slaande free jazz, maar een beheerst, voorzichtig aftastende en nimmer bruskerende soundtrack. Elk instrument neemt een beslissende plaats in; de piano biedt een rode draad doorheen het verhaal, de bas weerlegt, en de drum vult aan.

Dit debuut is heel gebalanceerd, en het lijkt me fascinerend om deze groep live aan het werk te zien. Op de cd komt de interactie tussen de groepsleden reeds duidelijk over; de weidse muziek geeft nooit de indruk uiteen te drijven maar klit samen door een eigenlijk onverwachte coherentie. Uitkijken dus naar een tweede album of een live concert om te zien of de belofte van dit debuut verder kan worden ingelost.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=VkB26kCC2Xg&hl=en_US&fs=1&]

Dawn of Midi, First. Te koop bij Instant Jazz, via iTunes of mogelijks ook amazon.

Parkjazz 2010

Vroeger wisselde Parkjazz af met Middelheim, toen beide festivals nog een tweejaarlijks voorkomend fenomeen waren. Enkel het jongere Parkjazz gaat nu nog op dat tweejaarlijks elan voort, maar palmt sinds deze editie wel twee dagen op uw agenda in. Omdat de organisatie geheel door vrijwilligers wordt gedragen, zat het er niet in om het festival jaarlijks te organiseren. Een uitbreiding van het aantal festivaldagen was organisatorisch wel haalbaar.

Zaterdag 3 juli gaat het festival de intiemere toer op met Parkjazz Club. Er wordt een kleiner aantal luisteraars verwacht, die in de tot jazzclub omgebouwde tent de concerten vanop de eertse rij mogen meemaken. Om 17u speelt het Alano Gruarin Trio met Carlo Nardozza; om 18u45 treden Philip Catherine en Harmen Fraanje op; en om 20u30 begint het Cubaanse Ramon Valle Trio aan het slotconcert.

Zondag 4 juli zakt u naar Kortrijk af voor het gebruikelijke festivalprogramma. Vanaf 15u30 kan u er terecht voor Free Desmyter Trio Feat. John Ruocco (niet te missen); het Belmondo Quintet (met Dré Pallemaerts op drums); het Mose Allison Trio (de man is 83 en heeft zopas zijn nieuwe cd uit –de eerste in twaalf jaar tijd); en tot slot is er Ray Anderson’s Pocket Brass Band.

Parkjazz vindt plaats in het Begijnhofpark van Kortrijk, op wandelafstand van het Kortrijkse station. Parkjazz is ideaal voor het ganse gezin. Kinderen jonger dan 12 mogen gratis binnen; er is luisterplaats in en rond de tent, en meer dan voldoende speelplaats in de rest van het park (er is zelfs kinderopvang voorzien).

Parkjazz, op zaterdag 3 en zondag 4 juli in het Begijnhofpark van Kortrijk. De toegang kost in VVK € 15 (za) en € 20 (zo) of € 30 voor een combiticket. Aan de kassa kost elk ticket vijf euro meer.

cd’s 201005

Het zit zo: in april heb ik geen noot muziek gehoord, op de mega hits toestanden die we in de auto via de Sirius satelliet binnenhaalden tijdens onze road trip. Die omschrijving (mega hits) was van toepassing op zowat alles, van sport over jaarthema zenders tot jazz. Het beste station was nog Cinemania, waardoor vaak verrassend toepasselijke soundtracks werden gestuwd, die wonderwel bij het immer veranderende landschap gingen.

Eens in Seattle, heb ik mij anderhalve dag beraad over muzikale aankopen, en dan had ik het onfortuinlijke geluk om van Amazon een gratis prime proefabonnement aangeboden te krijgen. Free two day shipping, en dat gedurende een ganse maand. Peu importe dat hier geen stereoinstallatie to speak of in huis is, ik heb nog altijd een computer en van die goedkope koptelefoondinges. Mensen, ik kijk er naar uit om de muziek weer door mijn installatie te horen schallen… of zelfs maar fluisteren.

Het resultaat is dat ik een ongelooflijk schandalig lange lijst aan nieuwe aanwinsten heb, waar ik nog niet eens helemaal naar heb kunnen luisteren. Gelukkig heb ik niet alles op cd gekocht, of ik kon een kist muziek naar mijzelf in België sturen. In juni zal er maar weinig (if anything) worden aangekocht. En ik heb een nieuw voornemen gemaakt: vanaf september zal ik waarschijnlijk iets frequenter over de aangekochte muziek beginnen schrijven –het is een ramp om aan het einde van de maand nog iets zinnigs te zeggen over de muziek die ik aan het begin ervan heb gekocht. Hoe intensief ik die muziek soms mag beluisterd hebben. (Binnenkort heb ik het overigens nog over Dawn of Midi, dat had ik hen beloofd.)

Opvallend, hoeveel excellente platen er in dit lijstje zitten!

False Consonances of Melancholy – Ayres for the Violin / Nicola Matteis door Amandine Beyer & Gli Incogniti / 2009 / ***
N_Y Project / Raphael Imbert / 2009 / ***(*)
Hier luister ik al naar sinds maart, en het vermoeit nog steeds niet. Ontdekking van het jaar, al moet dat natuurlijk niet overhyped worden. Edoch: uitstekende plaat.
The amazing adventures of John Surman / John Surman / 2001 / **
The Ideal Bread / Ideal Bread / 2008 / ***
Dit is een limited (maar nog steeds beschikbare) edition, zo heb ik ergens opgevangen. Ideal Bread brengt een hommage aan Steve Lacy, als is die omschrijving veel te beperkend. Deel twee is net uitgebracht.
Saturnian / David S. Ware / 2010 / ***(*)
Mijn introductie tot David S. Ware is meteen een shot in de roos. Ware speelt dit album solo saxgewijs geheel vol, en het boeit van begin tot eind. De plaat is opgenomen in 2009, tijdens zijn eerste concert na een niertransplant. It would take more than a kidney transplant to silence the great David S. Ware, aldus Mike Wood in Prefix Magazine. Dit is volume 1, dus ik kijk uit naar het vervolg.
Joy Spirit / Jean-Luc Cappozzo / 2009 / ***
Nog een solo album, deze keer met trompettist Jean-Luc Cappozzo. Henri, die zelf trompet speelt, was hier niet zo zot van. Het album is opgevat als een hommage aan de muzikanten die Cappozzo hebben beïnvloed, en ik vond dit een toegankelijke en eigenlijk heel aangename cd, waar ik nog vaak naar ga luisteren.
First / Dawn of Midi / 2010 / **(*)
Niet onaardig debuut, waar ik binnenkort nog op terug kom.
Duet / Chick Corea & Hiromi / 2008 / ***
Place to be / Hiromi / 2010 / ***
Er is iets met Hiromi en Jef Neve dat ik dringend moet ontdekken. Op het eerste album dat ik van haar kocht (Spiral uit 2005) stond een tune die ik onmiddellijk als één van Neve herkende (maar haar opname was ouder dan die van Neve), en ergens in de laatste paar minuten van Sicilian Blue op dit album zit een tune die verschrikkelijk erg doet denken aan de begintune van Neve (het radioprogramma op Klara). Als ik terug thuis ben zal ik eens wat fragmenten uploaden. Dit is een goede cd overigens.
For All We Know / José James & Jef Neve / 2010 / **
Aangename plaat, José James heeft een aangename stem, maar ik ben er niet helemaal ondersteboven van. Ik heb ze live bezig gezien in Seattle, en in een jazzclub zoals Dimitriou’s Jazz Alley kwamen ze heel goed tot hun recht. Er is nog veel ruimte om te groeien, en ik vermoed dat het later op de toernee nog veel beter gaat worden. Het wordt alvast uitkijken naar hun Coltrane project op Middelheim.
Lionel Loueke / Mwaliko / 2010 / **(*)
Meestal krijg ik the creeps van die Afrikaanse toestanden in jazz –het komt te vaak over als een soort überetnisch streven naar een onmogelijk ideaal, maar Loueke lijkt hier wel een gulden middenweg te hebben gevonden. Dit is aangename muziek, met vaak een leutige beat, helemaal klaar voor de zomer.
True Story / Jean-Michel Pilc / 2009 / ***
Hela, dat klinkt goed. De Frans geboren, maar ondertussen reeds 15 jaar in New York wonende Pilc is autodidact. Dat doet er niet toe, maar het is weer eens een weetje om mee uit te pakken op feestjes en recepties. Dit is sterk ritmische muziek, met een mooie, eenvoudige structuur en aanvullende begeleiding.
Peepers / Polar Bear / 2009 / ***(*)
Avontuurlijk, beluisterbaar, humoristisch, gedreven, verrassend, enthousiast; als dat al geen sleutelwoorden zijn die u al niet op zijn minst benieuwd maken, dan weet ik het ook niet. Frisse muziek met speelse klanken. Een beetje free, een beetje rock, een beetje etherisch, en wat pulserend. Klaar om door u ontdekt te worden.
Dan Berglund’s Tonbruket / Dan Berglund / 2010 / **(*)
De bassist van E.S.T. (het Esbjörn Svensson Trio) blijft niet (langer) bij de pakken zitten. Het debuut van zijn nieuwe groep kent invloeden van Wilco, Sigur Rós en Royksopp. Dit is minder jazz dan hardrock; een boeiende plaat van een groep die (duidelijk) nog in het beginstadium zit.
Walk the Nile / Elephant9 / 2010 / ***(*)
Nog meer rockachtige toestanden alhier. Een funky onweerstaanbaar ritmisch keyboard en opzwepende drumpassen. Fusion van de bovenste plank. Aanrader!
Absolute Zawinul / Absolute Ensemble / 2009 / ***(*)
En eigenlijk ken ik veel te weinig van fusion. Absolute Zawinul is het laatste studio album van Joe Zawinul, oprichter en coleider (samen met Wayne Shorter) van Weather Report, één van de meest invloedrijke fusion bands uit de jaren 70. Strijkers en jazz gaan niet samen, pleeg ik wel eens te verkondigen, deze plaat is alvast een uitzondering daarop. Absolute topnummer is Ice Pick Willy, het slotnummer op de plaat.
Clint / Oddjob / 2010 / *(*)
De Clint uit de titel slaat op Clint Eastwood; alle nummers komen uit films waarin Eastwood heeft meegespeeld. Het zijn herinterpretaties die voornamelijk de sfeer weergeven uit de jaren 80, toen de synthesizer een prominente plaats in de popmuziek kreeg toebedeeld. Niet onaardig, maar… tsja.
Highway Rider / Brad Mehldau / 2010 / ****
En ’tsja’ alweer. Dit is er eentje buiten categorie. De invloeden bij Mehldau zijn nauwelijks te tellen; John Boy is decidedly Beatles; Now You Must Climb Alone voelt verwantschap met Charles Ives; en in We’ll Cross the River Together komt het thema uit Tchaikovsky’s (met een tsjuh) Zwanenmeer wel eens piepen. We kunne n er uren over doorgaan, maar dit is één van de incontournables van 2010.
Esta Plena / Miguel Zenón / 2009 / ***(*)
In mei stond Miguel Zenón op de voorkant van Downbeat, en het is naar aanleiding van het artikel daarin dat ik deze plaat heb aangeschaft. Zenón trok op muzikaal onderzoek naar Puerto Rico (waarvan hij afkomstig is), en het resultaat daarvan was al gedeeltelijk te horen op Jibaro uit 2005. Esta Plena gaat de ogenschijnlijk de richting van de world muziek op, maar is bij verder luisteren beslist jazz (niet dat we –ik val in herhaling — aan hokjesdenken doen). Dit is alweer een spannende, invloedrijke en onderhoudende plaat.
Nikki / Nikki Yanofsky / 2010 / **
…wat gelijk niet van het debuut van Nikki Yanofsky kan gezegd worden. Op haar best klinkt ze gelijk Mariah Carey in haar beginjaren, op haar slechtst gelijk Britney Spears. Waarom plukken ze die kinderen zo snel uit hun groeimoment? Yanofsky heeft (veel) potentieel, maar dat wordt nu verprutst door zo snel en zo veel mogelijk munt uit haar te slaan. Leeftijd is niet meteen een criterium, en ze heeft een heel mooie stem, maar ze moet nog zoveel groeien eer ze de hype verdient die ze nu moet meedragen. Spijtig.
Another Lifetime / Cindy Blackman / 2010 / ***(*)
Deze cd is opgevat als een eerbetoon aan Tony Williams’ Lifetime (Williams was de mentor van Blackman). Met die eerbetonen zit het precies wel snor, want daar komen blijkbaar goede platen uit. Met vier verschillende groepen speelt Blackman in 11 nummers deze boeiende cd vol. Nog meer fusion dus, in deze, want Williams was één van de meest prominente drummers uit de fusion periode.
Volume 2 / She & Him / 2010 / ***(*)
De schitterende opvolger van Volume 1. Ik ben een fan, van deze heerlijke stemmen en muziek.
I will be / Dum Dum Girls / 2010 / ***
Ik koop weinig pop en rock toestanden, maar dit debuut heb ik ontdekt hier in Sonic Boom in Seattle. Een beetje Blondie, een beetje Feist, en een heleboel retrogevoel, maar vooral een bende stevig knallende meiden.
The Wild Hunt / The Tallest Man On Earth / 2010 / ***
Hij klinkt soms wat gelijk Bob Dylan, maar dan veel minder nasaal. The Tallest Man On Earth is eigenlijk Kristian Matsson uit Zweden, die in 2008 debuteerde om vervolgens met o.a. Bon Iver rond te toeren. Deze plaat laat zich gerust herhaaldelijk afspelen.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

Jef Neve in Amerika!

Jef Neve speelde vanavond voor de allereerste keer in de USA –en wij waren erbij (en vergastten hem na het concert op wat onverwacht Vlaams). José James en Neve startten de toernee voor hun nieuwe cd, For All We Know (uitgebracht op het Impulse label), in Dimitriou’s Jazz Alley, hier in Seattle. De ontvangst was, op zijn zachtst gezegd, nogal enthousiast te noemen. Neve kreeg ruim de tijd om te soleren –tot genoegen van het publiek, dat de pianist na elke solo met ruim applaus beloonde.

James en Neve toeren nog uitgebreid doorheen de Verenigde Staten en Canada, staan (o.a.) op de jazz festivals van North Sea, Umbria en Nice, en strijken neer op Jazz Middelheim met hun Coltrane project. In afwachting kan u alvast de cd in huis halen (ook te verkrijgen via iTunes).

(Oh, en het is Jeff Neff geworden tijdens de aankondiging.)

Into the light of things

Er is hier een jazz festival aan de gang. Enfin, hier, het is in Bellevue, en dat is net iets te ver om de bus te nemen, dus heb ik voor twee dagen een auto gehuurd. En gezien het dwaas is om zo’n ding verder onbenut te laten, zijn Henri en ik vandaag naar Wallace Falls getrokken. Andere mogelijkheden waren: Olympic National Park, Mount Rainier of Snoqualmie Falls (die van Twin Peaks), maar de eerste twee waren te ver om op tijd terug te zijn voor het festival, en dat laatste hadden we twee jaar geleden al bezocht.

Wallace Falls dus. Ik vertel u morgen alles over. Ik heb net Ethan Iverson (recent nog op The Rest is Noise toernee met Alex Ross) met The Bad Plus aan het werk gezien, en ik ga daar vannacht wat over dromen denk ik. Die drummer! Dat pianospel! Die veelzijdigheid! Die groep!

Volume2

Vorige week in Sonic Boom kocht ik Volume 2 van She & Him. Op Volume 1 stond de beste cover van I Should Have Known Better ooit (schreef ik vorig jaar); op Volume 2 is het alweer van dat, met Gonna Get Along Without Ya Now –niet uit mijn kop te krijgen (maar zoek er verder maar niets achter).

She & Him zijn Zooey Deschanel & M. Ward (foto: Sam Jones). Deschanel is (o.a.) de actrice uit de film (Bridge to Terabithia) waar mijn twee tsjiepmuilen naar zaten te kijken, en tevens de zus van de actrice die Tempe speelt (Dr. Temperance ‘Bones‘ Brennan).

Gonna Get Along Without Ya Now (links gaan telkens naar het relevante youtube filmpje, chronologie komt van wikipedia) werd voor het eerst opgenomen door Teresa Brewer in 1952. De versie klinkt echter pas zoals we ze nu kennen in de opname van 1956 door Patience & Prudence, maar wordt vooral gepopulariseerd in 1964 door Skeeter Davis en –in mindere mate– door Tracey Dey. De versie waarin de meesten onder ons het zullen kennen is evenwel de disco hit van Viola Wills (hier nog snel ingeleid door Bart Peeters):

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zX4SqnCLwiA&hl=en_US&fs=1&]

Maar nu is er de nieuwe van She & Him. En dan mag er (voorlopig) geen videoclip van zijn, deze versie is met stip de beste.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=hbV6YUreJk0&hl=en_US&fs=1&]

(Er is ook nog deze live versie voor BBC Radio 6).

Jazz? Met of zonder.

Sonny Rollins was uitverkocht. Hij speelde vorige week in het grote Paramount Theatre downtown, daags nadat we bij Dimitriou naar Stanley Clarke en Hiromi gingen kijken. No availability hield de website mij voor. “But it was a great show”, zei de loketbediende bij wie ik gisteren wat troost zocht tijdens onze wandeling downtown.

Hoe was Carla Bley eigenlijk? Is er iemand gaan luisteren in de Bijloke? Op 26 april speelde ze in Keulen, een concert dat werd uitgezonden op de Duitse radio. Een goede ziel heeft het opgenomen en online geplaatst, en ik ben het als troost aan het downloaden.

En die festivals? U bent toch al gaan luisteren naar Jazz sur l’Herbe? En daarna gaat u toch naar de Ham Sessions? Zo goed als gratis, vinger aan de pols, fantastische jazzmuziek. Het is er, u hoeft er alsnog niet voor te gaan protesteren dat het stadsbestuur of wie dan ook ermee dreigt het niet langer te laten doorgaan. Zolang de kiosk niet instort tenminste.

Ga nu, voor het gemist wordt!
En (u op het internet gaat uitleggen dat) u het jammer vindt dat u er nooit bij was.

Pakjes (ii)

Die dag dat Amazon langs kwam –allez, de UPS-mevrouw die haar haar in een staartje had gedaan ondat het waarschijnlijk best meer dan 23 graden celcius was.

Uitpakken, foto nemen, en in iTunes steken…

…en straks beginnen luisteren natuurlijk.

Hoe ga ik dat nu weer allemaal meepakken naar huis?

Pakjes (i)

Amazon heeft mij een trial van Prime cadeau gedaan, waardoor al mijn bestellingen nu (gedurende een maand) gratis binnen de twee dagen worden afgeleverd. Ik verwacht morgen een grote levering. (Eindelijk muziek!)

Ze (Amazon dus) hebben overigens ook een shopping app voor iPad (en iPhone), maar dit geheel terzijde.

“Ge moet anders ook eens die Hemkes proberen”, raadde een heel goede en wreed wijze Belgische (alt) saxofonist mij aan. Ik heb maar een half woord nodig natuurlijk, en vandaag lag er reeds een klein pakje voor de deur, met daarin een trio rietjes (mijn gewone Jazz Selects en twee verschillende sterktes Hemkes).

En er zat een cd in de bus, van DoM (Dawn of Midi), die mij gevraagd hadden of ik er niet eens naar wou luisteren –ze zijn met een groot blogoffensief bezig, heb ik de indruk. Binnenkort meer daarover, ik ga eerst die rietjes eens proberen.

(Euh ja, zoals ge ziet, het is hier heel zonnig. Voor morgen verwachten ze 23 graden.)