The Beatles in Stereo op Vinyl (Albums 2012 (XV))

Vanochtend heeft de postbode mijn verjaardagscadeau gebracht. Hij was een maand te vroeg, maar ik denk dat dit detail de vreugd niet zal vergallen. Mijn schouder schreeuwde het uit toen ik het ‘pakje’ van hem overnam —The Beatles in Stereo on Vinyl box set weegt zo’n 10 kg.

Ze zijn op een verschillende manier geremastered dan de cd’s die in 2009 werden uitgebracht, aldus de remastering engineer van het vinyl project. En ik was bijzonder verheugd om te lezen dat ze niet hadden meegdeaan aan de loudness war:

I think with these vinyls you’re getting something closer to the original master tapes, the sound that they wanted. Less compromises have been made. You make a lot of compromises when cutting records to get them nice and loud. And with a new record, you have to get the record as loud as possible so it stands out in a bunch. We didn’t. These have been out for 40, 50 years and it wasn’t necessary to do that. What was necessary was to get the remasters onto vinyl with the least amount of compromise. So that meant if we can keep the stereo nice and wide and have them 2 or 3 db quieter, well then that’s what we did.

De box bevat de 12 studio albums, de Magical Mystery Tour soundtrack en Past Masters, Volumes One & Two, en een 252 pagina’s tellend boek.

Perfect om Revolution in the Head bij te lezen.

En volgend jaar komen de mono’s uit op vinyl.
Wat? ’t Is niet alsof ik al dubbels heb op vinyl of zo.
Hooguit Sgt. Pepper’s. En The White Album. En Revolver. En Help!
Maar ik heb niet eens het rode album. Of het blauwe. Of the butcher cover.
(Maar wel The Beatles Again.)

The Beatles door Bruno Bollaert

The Beatles door Bruno Bollaert The Beatles door Bruno Bollaert

The Beatles door Bruno Bollaert

The Beatles door Bruno Bollaert

  1. Please Please Me / The Beatles / 1963
  2. With The Beatles / The Beatles / 1963
  3. A Hard Day’s Night / The Beatles / 1964
  4. Beatles For Sale / The Beatles / 1964
  5. Help! / The Beatles / 1965
  6. Rubber Soul / The Beatles / 1965
  7. Revolver / The Beatles / 1966
  8. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band / The Beatles / 1967
  9. Magical Mystery Tour / The Beatles / 1967
  10. The Beatles (White Album) / The Beatles / 1968
  11. Yellow Submarine / The Beatles / 1969
  12. Abbey Road / The Beatles / 1969
  13. Let It Be / The Beatles / 1970
  14. Past Masters (double album) / The Beatles / 1988

(vorige lijst)

1-2-3-piano!

Mijn schouder heeft gewonnen. Ik heb mooi zeggen dat hij naar mij moet luisteren, als de mechaniek niet meewil, dan lukt het niet. Na de tweede les dit (academie)jaar, heb ik mijn (gehuurde) cello opnieuw ingeleverd. Het was een moeilijke beslissing, maar het had geen zin om na elke twee maten te moeten stoppen van de pijn. Het schouderprobleem wordt aangepakt, volgende week mag ik weer een dag of twee (drie?) aan het infuus.

Ondertussen kriebelde het te veel, en ben ik van cello naar piano overgestapt. Ik heb zo een digitaal ding staan, met daarin een hoofdtelefoon geplugd, waardoor ik om het even wanneer achter de toetsen kan plaatsnemen, zonder dat iemand er last van heeft.

Piano door Bruno Bollaert

Van Lieven, mijn leraar bij de VEM, kreeg ik deel twee van John Thompson’s (sic) Meest Eenvoudige Pianoleergang in de handen geduwd, dat ik ondertussen al een eerste keer volledig heb uitgespeeld. Dat ging hand per hand, noot per noot, telkens met het opheffen van de hand vóór een volgende noot mocht worden aangeslagen.

Piano door Bruno Bollaert

Een les of drie geleden mocht ik overschakelen op Beyer, Vorschule im Klavierspiel, Op. 101, waarin een tweede techniek wordt toegepast (de hand blijft op het klavier, behalve wanneer opeenvolgend dezelfde noot moet worden gespeeld). Parallel aan Beyer, speel ik nu ook Thompson met de nieuwe techniek.

Volgende les mag ik voor de eerste keer met beide handen samen spelen. Voorlopig maken de noten in beide handen nog dezelfde beweging, en van akkoorden is nog geen sprake. De eerste echte moeilijkheden moeten nog beginnen, besef ik.

It’s Monk, Jim, but not as we know it

Het zal vijftien jaar geleden zijn dat ik nog eens een toneelvoorstelling heb bijgewoond. Mogelijks heb ik hier of daar wel nog eens een amateurvoorstelling gezien, maar ik ben bewust van het ‘professionele circuit’ weggebleven. Vijftien jaar geleden zat ik in de Tinnenpotstraat, op uitnodiging van de toenmalige Generale Bank, te kijken naar het in een kous gehulde geslacht van drie stuks heel erg bekende Vlaamse acteurs, die iets van Shakespeare op de planken brachten. Iets wat –in hun ogen– bovendien publieksparticipatie vereiste, en laat ik nu net weer de persoon geweest zijn, die de eer op zich mocht nemen. Men heeft mij sindsdien niet meer naar een toneelvoorstelling meegekregen.

Maar kijk, gisteren zat ik in de Minard, voor het geheel uitverkochte evenement An Old Monk. Wat mij overstag haalde, was het Kris Defoort Trio, dat ik recent nog maar had gezien tijden Parkjazz in Kortrijk, en dat ik in de huidige incarnatie steeds beter begin te vinden. Ze zouden muziek brengen die geïnspireerd is door Thelonious Monk, en Josse De Pauw –een al even bekend acteur als die drie van vijftien jaar geleden– zou daarrond een monoloog opvoeren. Dat kan niet slecht zijn.

Monk door Bruno Bollaert

Edoch.

Het is een bijzonder goede formule, jazzmuziek –geïmproviseerde muziek– samenbrengen met tekst. Jazzmuzikanten begeleiden al decennia andere vormen van kunst, van film over toneel tot een live wielerkoers (fenomenaal goed was dat). Zonder twijfel had het ook kunnen werken bij deze voorstelling, maar dat deed het niet.

Waar dit concept faalt, is niet in de muziek, niet in de heel geslaagde combinatie van (jazz)muziek en woord, niet in de capaciteiten van de acteur, maar eenvoudig in de inhoud.

We hebben het niét (meteen) over de doorzichtige en misleidende verwijzing van de titel (Monkmuziek gebruiken en het stuk dan maar An Old Monk noemen, maar het voor de rest niets met Thelonious Monk te laten maken hebben).

We hebben het wél over de opeenstapeling van clichés en trucs die al jaren in de podiumkunsten worden uitgemolken. We gaan een lied brengen? Laten we het publiek opdelen in drie, en elk deel een ander stukje laten zingen. We gaan elke platitude die er is over de jeugd, de volwassenheid en de ouderdom, in de tekst verwerken. (“Is uw bordje mooi leeg meneer? Het is godverdomme geen bordje omdat ik 70 ben, maar nog altijd een bord.” –ik parafraseer.) En laten we vooral eindigen met een paar dozijn naaktfoto’s van de acteur –het lijkt wel alsof exhibitionisme een vereiste tot geloofwaardigheid is geworden (gebleven?) in het theaterlandschap.

Het was echter een goed concert, niet het beste dat ik ondertussen al van het Kris Defoort Trio heb gehoord, maar zeker en vast: goed. Alleen jammer dat er de ganse tijd iemand door de muziek zat te babbelen, daar op het podium.

An Old Monk speelt nog t.e.m. zaterdag in Vooruit, en is geheel uitverkocht. Mensen-die-het-kunnen-weten zeggen mij u Die Siel van die Mier aan te raden als alternatief, en ik raad u een concert van het Kris Defoort Trio aan. Of hun cd.

Sehnsucht

Zondag was de laatste dag van de Sehnsucht tentoonstelling in het kasteel van Gaasbeek. 50 minuten rijden, ontdekte ik te laat, maar op reis zouden we voor zo’n afstandje onze hand ook niet omdraaien. Met het gezelschap zat het ook al goed, en Tessa gaat zo graag op museumbezoek. Ik vergaapte mij meer aan het kasteel zelf (welk een fantastisch houtwerk) dan aan de tentoonstelling, maar het was zeker de moeite waard. (En er liggen al volgende afspraken vast!)

Sehnsucht door Bruno Bollaert

Sehnsucht door Bruno Bollaert

Sehnsucht door Bruno Bollaert

Sehnsucht door Bruno Bollaert

Sehnsucht door Bruno Bollaert

Belfort Restaurant

Belfort Restaurant door Bruno Bollaert

Gisteren was het de tweede keer dat ik ging lunchen in het nieuwbakken Belfort Restaurant onder de al even nieuwe (en omstreden) Stadshal op het Emile Braunplein in Gent. Het Emile Braunplein was vroeger voornamelijk bekend van de bovengrondse parking, Klokke Roeland, de Fontein der Geknielden van George Minne, en van de Duvel Droomschiptent waar eerlang tijdens de Gentse Feesten o.a. het Jong Jazz Talent Gent jazzconcours plaatsvond. Lucien De Vos, de man achter dat Droomschip, heeft er zijn tent nu permanent neergepoot, met het Belfort Stadscafé en het Belfort Restaurant.

Het publiek heeft duidelijk al de weg naar het café gevonden, want het was er gezellig druk, tot op het terras –niet vanzelfsprekend in deze herfsttijden. In het restaurant was het (veel) minder druk: restaurant en café zijn voorlopig slechts op twee manieren bereikbaar, waardoor de weekendshoppers het restaurant nog niet in hun parcours hebben opgenomen. Ik raad u aan zo snel mogelijk eens langs te gaan, want het zou er binnen afzienbare tijd wel eens een pak drukker kunnen worden.

Het gezelschap ging voor de kaart, ik maakte mijn keuze uit het menu (35 euro). Het restaurant heeft doelbewust aan de florerende vegetarische populatie gedacht. Zo is op de kaart en in het menu telkens een vegetarische optie voorzien, maar ook de dagsoep wordt bijvoorbeeld gemaakt met groentenbouillon, en de frieten worden gebakken in plantaardige olie.

Belfort Restaurant door Bruno Bollaert

Als voorgerecht nam ik de Gegrilde aubergine schijven, die op de kaart ook als hoofdgerecht beschikbaar zijn. Bovenop gegrilde schijven aubergine, worden buffel mozzarella en rucola besprenkeld met balsamico en olijfolie. Een eenvoudig gerecht, maar het werkt.

Belfort Restaurant door Bruno Bollaert

Voor het hoofdgerecht koos ik de Canneloni (sic) met bospaddestoelen (sic). Ik stond eerder sceptisch bij mijn keuze, want ik had gevreesd voor een overstuffed buis pasta met voornamelijk kaas en daarin ergens vermalen champignons. Niets bleek minder waar. In de cannelloni (gemaakt van een voortreffelijke pasta) zaten heerlijke gebakken bospaddenstoelen, met net de juiste hoeveelheid ricotta en noten. In de jus van venkel en salie was er misschien een ietsje te subtiel met de salie omgesprongen, maar dit blijft absoluut een aanrader.

Belfort Restaurant door Bruno Bollaert

Eigenlijk was ik het al een beetje vergeten, maar bij de menu kwam ook een dessert. Drie bolletjes vanille ijs, gemaakt van een zorgvuldig geselecteerde mengeling van vanille, heel keurig afgewerkt door een lekker smakend romig ijs. (Ik vond het zo lekker dat ik bijna vergeten was een foto te nemen.)

Belfort Restaurant door Bruno Bollaert

De koffie komt van De Draak, de praline die erbij wordt gegeven werd gemaakt door Chocolatiers Van Hoorebeke.

Wij komen zeker terug.

Het Belfort Stadscafé is alle dagen open vanaf 7 uur (men kan er ook ontbijten); het Belfort Restaurant is open van dinsdag tot zondag van 11u30 tot 14u en van 18u tot 22u. Reserveren kan telefonisch op het nummer +32 9 223 35 65, of via e-mail naar reservatie@belfort-restaurant.be

Albums 2012 (XIV)

Vlak voor de herfstvakantie kreeg ik nog een voorraad albums in mijn handen gestoken. Een aantal daarvan had ik al (een paar keer) gestreamd, sommige waren nieuw. Het is altijd goed om albums te (laten) kopen! Steun de artiest!

Albums door Bruno Bollaert

Vinyl blijft het medium dat de voorkeur wegdraagt:

  1. Glad Rag Doll / Diana Krall / 2012
  2. Be Still / Dave Douglas Quintet / 2012
  3. The Cherry Thing / Neneh Cherry And The Thing / 2012

Albums door Bruno Bollaert

K. van JazzLab Series stilt ook graag mijn muzikale honger (binnenkort heb ik trouwens iets over Ifa Y Xango te vertellen).

  1. Abraham / Ifa Y Xango / 2012
  2. Fast Easy Sick / Too Noisy Fish / 2011

Albums door Bruno Bollaert

En bekijk dan eens deze zaligheden:

  1. Unity Band / Pat Metheny / 2012
  2. Canada Day III / Harris Eisenstadt / 2012
  3. Canada Day Octet / Harris Eisenstadt / 2012
  4. Spirit Fiction / Ravi Coltrane / 2012
  5. Tomorrow Sunny – The Revelry, Spp / Henry Threadgill / 2012
  6. Over The Clouds / Laurent de Wilde / 2012
  7. Chien Guêpe / Emile Parisien Quartet / 2012
  8. Sleeper / Keith Jarrett / 2012
  9. Christian aTunde Adjuah / Christian Scott / 2012
  10. Didymoi Dreams / Sidsel Endresen & Stian Westerhus / 2012
  11. Heritage / Lionel Loueke / 2012
  12. Alive At The Vanguard / Fred Hersch Trio / 2012
  13. A Night in Monte-Carlo / Marcus Miller / 2010
  14. Where Do You Start / Brad Mehldau Trio / 2012
  15. Rava On the Dance Floor / Enrico Rava / 2012
  16. Yatra / Ivo Neame / 2012
  17. 1619 Broadway: Brill Building Project / Kurt Elling / 2012
  18. Made Possible / The Bad Plus / 2012

Albums door Bruno Bollaert

Soms steken ze ook dingen in mijn handen waar ik niet om heb gevraagd. Altijd interessant als ik tijd over heb. Eens mijn agenda raadplegen… jawel, dat moet ongeveer in maart 2064 zijn.

(vorige lijst)

Films 201210

Niets, maar dan ook niets gezien dat de moeite was. Of met heel erg grote onwaarschijnlijkheid misschien een heel klein beetje Excision. En ik heb meer boeken gelezen dan films gezien. Voorwaar een goede tendens.

  1. The Two Mr. Kissels / Ed Bianchi / 2008
    Een film over de Milkshake Murder van Robert Kissel en de moord op zijn broer Andrew Kissel, drie jaar later. Het klinkt interessanter dan de film eigenlijk is, maar het was met Robin Tunney (en John ‘Full House’ Stamos), dus ben ik blijven kijken. Dat en ik had migraine dus van enige hersenactiviteit was er toch geen sprake.
  2. Excision / Richard Bates Jr. / 2012
    Mucho bizarro filmpke over een meiske dat behoorlijk ver gaat om de goedkeuring van haar moeder te krijgen. Het zit heel logisch –hoe bizar ook– in elkaar, en het einde kon eigenlijk niets anders zijn dan wat het geworden is. Weird. Totally weird.
  3. Elevator / Stig Svendsen / 2011
    Geheel voorspelbare film vol voorspelbare toestanden waarvan het lijkt alsof het een verfilmd toneelstukje is.
  4. Julia X 3D / P.J. Pettiette / 2011
    Met een mooie rol voor Kevin ‘Hercules’ Sorbo. Maar niet veel soeps voor de rest –veel potentieel nochtans.
  5. Compliance / Craig Zobel / 2012
    Gebaseerd op het Mount Washington, Kentucky, incident, dat schreeuwde om eem verfilming. Deze versie is evenwel grotendeels een gemiste kans, door de statische uitwerking –Steve McQueen zou daar iets wondermoois van hebben gemaakt.
  6. 247°F / Levan Bakhia & Beqa Jguburia / 2011
    Twee regisseurs, dat is vaak om moeilijkheden vragen; bovendien is deze film gebaseerd op ware gebeurtenissen. Het valt nochtans mee, maar verwacht geen spetterende acteerprestaties of superspannende een plotline. Drie mensen raken geblokkeerd in een sauna en moeten er zien uit te geraken.
  7. Wrong Turn 5 / Declan O’Brien / 2012
    Puh-lease.
  8. Villa Captive / Emmanuel Silvestre / 2011
    Dit is een weinig verrassende film met een totaal gebrek aan originaliteit. Het beste aan deze film is zonder twijfel de soundtrack van John Silvestre.

(films vorige maand)

Boeken 201210

Laat ons nog eens wat Vlaamse literatuur lezen ook, lijkt het thema. Al kon het net zo goed ‘najaarsliteratuurprijzen’ zijn.

  1. Vloed / Roderik Six / 2012
    Een helse regen geselt al maanden de aarde. Vanaf het dak van een peda kijken vier studenten toe hoe de stad langzaam onder water loopt. Overleven is een dagtaak geworden. Terwijl de jongeren de verveling verdrijven met seks, alcohol en de nieuwe synthetische drug Ultra kruipt het water onverbiddelijk hoger en hoger.
    Ik kreeg niet meteen een gigantische epifanie, maar dit boek laat zich heel vlotjes lezen. De lezer blijft door een metafysische roesvertelling een beetje op zijn honger zitten, en verwacht soms iets meer. De voortdurende klemtoon op ‘Ultra’ en ‘splitsen’ kwam wat irritant over, maar goed, het maakt deel uit van het verhaal. Ik heb al veel slechtere boeken gelezen.
  2. Eat and Run: My Unlikely Journey to Ultramarathon Greatness / Scott Jurek / 2012
    Zeer interessant en vlot geschreven boek over de vegetarische ultra-marathonner Scott Jurek.
  3. The End of Everything / Megan Abbott / 2011
    A close-knit street, the clink of glass on glass, summer heat. Two girls on the brink of adolescence, throwing cartwheels on the grass. Two girls who tell each other everything. Until one shimmering afternoon, one of them disappears. Lizzie is left with her dread and her loss, and with a fear that won’t let her be. Had Evie tried to give her a hint of what was coming, a clue that she failed to follow?
    Ik vond _Dare Me_ beter; ik had het een beetje moeilijk om mij in te leven in de verwarde en chaotische denk- en leefwereld van het hoofdpersonage, Lizzie. Het verhaal zelf zit goed ineen en de auteur werkt op een mooie manier naar een aantal verrassende elementen in de ontknoping toe. Niet dat het een whodunit is, want het einde is al min of meer gekend, iets na de helft, maar de manier waarop het plot wordt uitgewerkt is zeker boeiend.
  4. Thrive Diet / Brendan Brazier / 2007
    ‘The Thrive Diet’ is a long-term eating plan that will help you develop a lean body, sharp mind, and everlasting energy, whether you’re a professional athlete or simply looking to boost your physical and mental health. One of the few professional athletes on an entirely plant-based diet, Brendan Brazier researched and developed this easy-to-follow program to enhance his performance as an elite endurance athlete.
    Niet zo’n dik boek eigenlijk; ongeveer de helft is gevuld met recepten en een 12-weken durend dieet (geen vermageringsdieet). Ik ben er dus nog niet mee klaar, want ik ben half van plan om dat eens te proberen, Julie/Julia-style. Volgend jaar of zo. Ne keer dan.
  5. De dag dat we Andy zijn arm afzaagden / Marnix Peeters / 2012
    Twee jaar nadat hij door zijn vader aan de schrale zorgen van de aartslelijke zusters Crique is toevertrouwd, trekt Werner Plöts de wereld in. Met Orzas, een vadsige beer die een poot mist, aan zijn zijde sukkelt hij van de regen in de drop. Wie hij ook ontmoet, er wordt van de aimabele jongen geprofiteerd, hetzij voor geld, hetzij voor seks.
    Het wordt op de achterflap omschreven als een sprookje, maar het heeft veel meer weg van een (beetje een vunzige) schelmenroman, met een schrijfstijl zoals ik mij die herinner van in de tijd dat ik nog boeken van Herman Brusselmans las –allevier die boeken die ik van hem heb gelezen. De roman is geschreven in een drukke, snelle omschrijvende stijl, die de lezer nauwelijks adempauze laat, en die zeer goed pas bij het onderwerp of de onderwerpen of meemakerijen die worden aangesneden. Maar het is mijn ding niet echt.
  6. Post mortem / Peter Terrin / 2012
    De nog onbekende schrijver Emiel Steegman staat onder de douche als hem plots het ultieme excuus te binnen schiet om op het laatste moment te ontsnappen aan een opgelegd diner met een delegatie Estse collega’s. ‘Wegens nogal moeilijke tijden in de familie.’ Het is een banaal zinnetje, vaag en tegelijk dringend. De vraag hoe deze fictieve ‘moeilijke tijden’ ingekleurd zullen worden door een ambitieuze biograaf die ergens in de toekomst zijn mailverkeer uitpluist, laat hem niet meer los, en bezorgt hem een briljant idee voor een nieuwe roman. Manmoedig besluit Steegman dat de tijd gekomen is om voor het eerst zijn persoonlijk leven in de literaire strijd te werpen. Tot Renée, zijn dochtertje van bijna vier, wordt getroffen door het noodlot…
    Het tweede deel van het boek is het meest aangrijpende. Ondertussen weten we dat minstens een deel van dit echt autobiografisch is, wat dat tweede deel des te aangrijpend maakt. Het meta-gedeelte rond die beleving is iets te complex, al kan dat vertaald worden naar de nood om abstractie van Terrin over het gegeven. Het boek zit vol intertekstualiteit en inside verwijzingen, wat delen één en drie eigenlijk alleen maar verstaanbaar maakt voor wie ander werk van Terrin heeft gelezen, en de verwijzingen naar andere auteurs eruit kan halen (Bart Koubaa bijvoorbeeld).
    Hij heeft er ondertussen de AKO Literatuurprijs mee gewonnen.
  7. Dinsdag / Elvis Peeters / 2012
    Dinsdag, de nieuwe roman van Elvis Peeters beschrijft een dag uit het leven van een zesenzeventigjarige man in Brussel. Een man die in zijn bestaan schijnbaar nooit iets heeft nagestreefd, het leven nam zoals het kwam, terwijl de wereld(orde) voor zijn ogen veranderde. De hoofdpersoon vult zijn dag met kleine beslommeringen en herinneringen aan een bestaan waar na al die jaren nog steeds geen lijn in valt te ontdekken. Hij was huurling, drinker, verkrachter, rokkenjager, gevechtspiloot, apendoder, vrachtwagenchauffeur, roker en hij droeg twee liefdes naar het graf. Hij heeft nergens spijt van, of beter: heeft het nooit tot spijt laten komen.
    Mja, ik had er meer van verwacht, vooral inhoudelijk.
  8. Snatched: A Novella / Karin Slaughter / 2012
    Een (heel aangename) prelude tot haar volgende roman, Criminal.
  9. Second Son: A Jack Reacher Short Story / Lee Child / 2011
    Jack Reacher in zijn jonge jaren. Een beetje zoals The Young Indiana Jones.

(boeken vorige maand)

The Bad Plus in Vrijstaat O.

Er zijn weinig groepen waar ik echt fan van ben (maar dit is er één van). Ik had The Bad Plus al een paar jaar eerder ontdekt en al ruim op plaat gehoord, maar toen ik ze in 2010 live aan het werk zag op het jazz festival in Bellevue (Seattle), was ik helemaal verkocht. De groep zit vol humor en understated charisma, en lanceerde een decennium geleden een eigen niche in de jazz met invloeden uit rock en andere populaire muziek, en met een kenmerkende punch en de hun typerende syncopische ritmes. (Dat heeft geleid tot een pak epigonen die vaak niet verder geraken dan een luid percussief staccato.)

Deze zomer stonden ze nog op Gent Jazz met Joshua Redman (cr foto’s hieronder), en heel onlangs brachten ze een nieuw album uit, Made Possible (te beluisteren op Spotify en Qobuz, en te koop in de betere platenhandel). Vrijstaat O. slaagde erin een exclusief Belgisch concert in de wacht te slepen, en dat is een (buiten)kans die ik u aanraad met beide handen te grijpen.

The Bad Plus, vrijdag 2 november om 20 u. in Vrijstaat O. op de dijk van Oostende (aan de Thermen). Tickets € 15/18

The Bad Plus door Bruno Bollaert

The Bad Plus door Bruno Bollaert The Bad Plus door Bruno Bollaert

Bekijk ook de uitstekende blog van pianist Ethan Iverson!