Auteur: bruno

toeval

In Studio Zes, één van de boeken uit de crime reeks van DM vorig jaar, luistert het hoofdpersonnage, Annika, naar Jim Steinman. Hij wordt beschreven als de man verantwoordelijk voor de belangrijkste hits van Meat Loaf, een gegeven waarbij ik verder niet bleef stilstaan.

Gisteren was ik evenwel op zoek naar meer informatie over Wagner, en meer bepaald Das Rheingold, voor een mogelijke bespreking van de opvoering in de Vlaamse Opera, dinsdag. En wie staat er bovenaan het lijstje see also? Juist, de uitvinder van de Wagnerian Rock, Jim Steinman. En wat zie ik onderaan Steinmans pagina bij see also? Fire Inc.

Fire Inc. was a Wagnerian rock band that released two songs for the rock & roll film Streets of Fire in 1984. The two songs never had any real commercial success. In 1989 Jim Steinman put together another group called Pandora’s Box in which he included many of the members from Fire Inc. Below follow the two only songs by this band:

Laat mij u vertellen, in 1984 (of waarschijnlijk was het reeds ’85 wanneer het hier in de cinema te zien was) had ik veel gehad aan dat internet. Heelder platenwinkels heb ik afgelopen op zoek naar meer informatie over die rare groep, Fire Inc. En niemand die mij kon helpen. En nu blijkt dat ik toen zelf alle nummers van die groep reeds op plaat had (de soundtrack van Streets of Fire; ik heb de film sindsdien niet meer gezien). Ongehoord.

privacy

’t Is raar. Een paar jaar geleden schreeuwde iedereen moord en brand betreffende privacy en vrijgeven van gegevens en opletten dat niet alle info zomaar op internet terecht komt. Anno 2006 smijt iederéén alles op een of andere manier op Google.

Los van de weblogs die worden geïndexeerd door googlebot voor de search engine, heeft Google een deel van uw e-mail, houdt Google uw kalender bij, uw notities, en uw (excel) tabellen. Binnenkort ook uw tekstdocumenten. (Nee, dit is geen complete opsomming, en ja, ik gebruik al die dingen zelf ook.)

Oh, en dan is er ook nog de Google Browser Sync plugin voor firefox, an extension that continuously synchronizes your browser settings – including bookmarks, history, persistent cookies, and saved passwords – across your computers. Allemaal op het internet. Zolang u maar beseft dat het niet een kwestie is of dat ooit allemaal min of meer publiek toegankelijk wordt, maar wanneer.

Blue Note Records Festival

Op Het Project zijn we ondertussen van start gegaan met de aankondigingen voor het Blue Note Records Festival. i. is de reeks gestart met wat algemene uitleg en een voorstelling van het openingsconcert, gisteren heb ik mij aan dag 1 (14 juli) gewaagd.

Wat meer is, Gentblogt geeft vrijkaarten weg. Er zijn maar liefst 4 vrijkaarten per festivaldag te winnen (1 kaart per persoon), dus u weet waarheen als u ook kans wil maken op zo’n dagticket.

last van de warmte (i)

Maandagavond dwong een vergadering voor Het Project mij naar de zengend hete Albertbrug vanwaar tram 4 mij het dichtste bij mijn bestemming zou brengen (het dakterras van Lien en haar Radiofonisch Instituut).

Ter elfder ure stapte nog een studente (achteraan) op, en meteen deed de ganse tram haar best vooral niet naar achter te kijken. De studente ging namelijk gekleed in flip-flops en een witte bikini met groene bloempjes (heel eigenaardig vond ik het, dat ik dat detail heb opgemerkt). Ze had een grote donkere zonnebril op, zoals dat nu de mode is, en had een tas aan haar rechterarm, waarin ongetwijfeld de nodige kledingstukken zaten verborgen om haar aanwezigheid onbesproken te maken.

Al kwam het enige geluid in de tram van de wind die langs de gekantelde raampjes naar binnen suisde. Tenminste, tot de halte voor de Rozemarijnbrug. Daar stapte ze uit, en amper waren de deuren gesloten, of de tram barstte uit in een collectief gelach en geamuseerd gemonkel.

Jawel, de zomer is begonnen.

30 graden

Mijn baas stevent mijn bureau binnen. “Bruno, you can go home.”

Wanneer hij mijn verbouwereerd gezicht ziet, gaat hij geduldig verder. “It’s 30 degrees or over –actually it’s 38 in the office next to yours– and union regulations dictate that we are not allowed to continue work once the inside temperature has passed the 30 degrees mark. Management agrees, so unless you have something that really needs to be finished by tomorrow, I suggest you go home now. Like everybody else.”

Vakbonden en vakverenigingen, you gotta love it.

24 uur

Soms vraag ik me echt af of jouw dag meer dan 24 uur telt, Bruno.

Wel, ik kan u verzekeren, ik zou ze kunnen gebruiken, die extra uren.

En ondertussen heb ik deze maand nog geen enkele film gezien; ben ik wel (bijna) aan (het einde van) mijn tweede boek; moet ik ook wat rommel op de video bekijken; en stilletjesaan beslissen of ik een abonnement op de Opera en/of De Bijloke neem. En dan ben ik van pakweg 6u15 tot 17u bezig voor de échte job (incl. verplaatsing) en daarna eerst nog quality time met de zoon –nog goed dat hij even graag leest als zijn vader.

Wij houden van een goed gevuld leven, wij.

confituur (iii): eerste poging

De plannen voor mijn ‘nieuwste’ confituur dateren reeds van vorige week zaterdag (9 dagen geleden). Die dag had ik rabarber meegebracht, en ik had er meteen ‘Mes Confitures‘ op nageslaan. De laatste pot Oranges au thé Earl Grey was eind mei leeg geraakt, en het was dan ook hoog tijd voor de nieuwe seizoensconfituur.

Rhubarbe au miel d’acacia et au romarin. Geef toe, het klinkt misschien verrassend, maar evenzeer goed. Twee ingrediënten had ik die zaterdag niet voorhanden (de honing en twee citroenen), maar die rabarber zou na weekje nog wel goed zijn, dacht ik. Helaas. De rabarber besloot mijn huisvlijt niet af te wachten, maar was –hoewel de zichtbare stukken stengel er meer dan behoorlijk uitzagen– in zijn verpakking beginnen rotten. Ondertussen had ik wel reeds de citroenen in huis gehaald (en ik heb nog wel ergens honing), maar ik denk dat ik volgende week maar beter allemaal verse ingrediënten meebreng. Als er nog rabarber te vinden is natuurlijk (ik heb een dikke kilo nodig).

Wordt vervolgd.

uit

Straks gaat de computer weer uit. Voor BBQ en, later op de dag, jazz: het laatse concert van het seizoen bij Tuur. (Ben Sluijs en Erik Vermeulen; wat een afsluiter!)

Als u ook maar een klein beetje op de zomer hebt zitten wachten, kan ik u alleen maar hetzelfde toewensen. Zelf zoek ik de zon niet op (Tessa daarentegen), maar u zal mij met geen stokken binnenkrijgen (de schaduw is mijn vriend). Een boek, een glas water met een ijsblokje, en rust. Meer hoeft dat niet te zijn.

zomervreugd

Sinds vanochtend acht uur tot ongeveer nu, een dikke twaalf uur later heb ik geen stap binnenshuis gezet. Na tien maanden winter mocht dat wel eens. U mag deze mededeling overigens nemen met een klein korreltje zout, want ik ben even tot bij de ijskast gewandeld om een fles water te halen. Maar mijn uiterst geslaagde kreeftenvermomming kan getuigen van een overdaad zon.

Het begon met een wandeling tot bij Bloch, waar wij bijna gewoontegetrouw het ontbijt nuttigen op zaterdag. Een verplichtte wandeling, want eigenlijk gingen we met de tram gaan, ware het niet dat De Lijn (dezelfde van het nakende in-stap-klaar-feest) dit weekend had uitgekozen om de tramsporen ter hoogte van ergens de Delhaize-Bernard Spaelaan-Rozemarijnbrug (ik weet niet juist waar, want ik ben er niet gepasseerd) open te breken. Een excellente timing, want niks zo goed voor de appetijt als een ochtendwandeling.

Twee filmpjes binnen gegeven bij Alltech (ik wil Fotoshop best wel eens proberen, maar het ligt gewoon veel te ver uit onze weg); daarna in de Engelse tweedehands boekenwinkel op de ajuinlei binnengewipt. Drie boeken voor 7 EUR (2 Greenes en een Ludlum); en de Fnac waar ik mijn twee ontbrekende Lee Childs heb gevonden (kan ik eindelijk verder lezen).

Braderij in de Korte Dagsteeg/Walpoortstraat; aperitief bij de Marimain; lunch in Sirena (op de hoek met de Huidevettersstraat). Telkens met grandioos zicht op de voorbijgangers. Op de terugweg in De Poort binnengewipt, snel nog om groenten en fruit in ’t Vitamientje op de Elisabethlaan, en de rest van de dag in de tuin doorgebracht. Geen telefoon, geen computers, geen internet.

En vriendelijk dat iedereen was. Ik heb geen boos gezicht gezien (wel rood, en neen, niet alleen in de spiegel). Ondanks alle gezweet en gepuf waren de mensen vriendelijk, behulpzaam, toegeeflijk, tolerant, en zeer bereid tot een gesprek. Iedereen leek met vakantie. Dat het maar altijd zo zomers is.