Erm nee, sorry, verkeerde titel: pheedo.
Nee maar. Al een paar keer te veel tegengekomen in mijn RSS lezer. Geen advertenties in mijn browser, dankuwel. Werd bij deze vakkundig ge-adblocked. (Al kan het zijn dat pheedo.info er ook nog moet aan geloven.)
Mijn geliefde Nationaal Instituut voor de Statistiek (NIS) stelt vandaag een aantal statistieken beschikbaar omtrent:
Maar, o ramp: die bestanden zijn enkel in het Engels en het Frans opgesteld QD6 Combien pesez-vous (en kg) sans vos chaussures et vos vêtements ? – QD6 How much do you weigh (in kg) without shoes and clothes?
en ook QD5 Combien mesurez-vous (en cm), sans vos chaussures ? – QD5 How tall are you (in cm) without shoes?
Dat moet wel indruisen tegen één of andere taalwetgeving. Snel! Voor het Vlaams Blok er een parlementaire vraag over stelt.
Edoch! Zo weet u nu met mij dat de gemiddelde Belg 1m70 groot is (ofte 1m76 voor een man en 1m64 voor een verder ongediscrimineerde vrouw); dat zelfstandigen (1m73) en kaderleden (1m75) groter zijn dan werklozen (1m70) en gepensioneerden (1m67), maar de huisvrouwen (m/v) onder u (Femmes- hommes au foyer – House persons
) zijn het kleinste van allemaal, met amper 1m63 gemiddelde lichaamslengte. (Niet mee inzitten, beste huisman, ‘k heb een kleintje maar ‘k schiet verre
zong Arno in putain putain voor TC-Matic!)
En hoewel Nederlands geen onderdeel is van het document, zijn Vlamingen vanzelfsprekend groter (1m71) dan Walen of Brusselaars (1m69). Cijfers liegen niet, beste landgenoten. Dan zou ik het nog kunnen hebben over het verband tussen het gewicht en de lengte, maar wacht, ik heb nog een andere tabellenreeks.
De gemiddelde Belg weegt zo’n 72 (komma zeven) kg; dat is te zeggen: 79,1 voor uwen vent of 66,7 voor uw madam. Zelfstandigen (77,6 kg) en kaderleden (80,4) kg wegen veel meer dan al de rest. Al liggen de huisvrouwen (m/v) deze keer niet aan de staart (68,3 kg); die plaats is voorbehouden voor de studenten (64,2 kg). En in Brussel (68,8 kg) is het eten beduidend slechter dan in Vlaanderen en Wallonië (73 kg).
Boeiend!
(Michel zou er ongetwijfeld een sparkline bij plaatsen, edoch, ik heb geen tijd. Ik moet mij met te veel andere nutteloze dingen bezig houden.)
Vorige week heb ik een set steakmessen teruggevonden. De set lag, geëmballeerd en wel, verstopt langs de zijkant van de koffer met ons ‘schoon bestek’. Ik had het ooit eens cadeau gekregen bij een bestelling van kantoorartikelen, in de tijd dat ik nog zelfstandig was. Het waren ‘gegarandeerd echte laguiolemessen‘, gekarteld en met plastieken heft.
Ze vervangen sindsdien onze (nog veel) oudere steakmessen, en worden gebruikt voor een heleboel snijwerkjes. Vrouw en kind moeten vanzelfsprekend van mijn goede en dure Japanse keukenmessen blijven, tot ze beiden goed beseffen dat ze zo’n messen enkel verantwoord mogen gebruiken. Want neen, er mag niet mee op een glazen of stenen of porseleinen oppervlak gesneden worden (rolt met de ogen).
Scherp zijn ze in elk geval, de ‘nieuwe’.
“Let op”, zei ik nog tegen Henri, voor ik hem zo’n mes liet vastnemen toen hij me vrijdag wilde helpen met eten maken. “Let dus op,” herhaalde ik, terwijl ik één van de tomaten nam die hij zou vierendelen voor de saus, “want ze zijn heel scherp!” En in één vloeiende beweging haalde ik de tomaat open én mijn linkerduim.
Als u dit ziet staan, in de maandagse “deze week gratis in Gent“-nieuwsbrief van Use-It…
Opatuur > zondag 21 januari > 20:00
Vijf tickets voor jazz bij Tuur: gitarist Frederik Leroux en Christian Mendoza (de pianist van Lady Linn). Mail met de groeten van Use-it: “Opatuur Opatuur Opatuur! Oe A! Opatuur Opatuur Opatuu-uur!” naar opatuur [apedinges] volume12 [punt] net
…wat zou u dan gebruiken als subject line van de e-mail die u sito presto verstuurt?
Dacht ik het niet.
Donderdag, 4 januari.
Persoon X: “Iemand zou naar dat concert van Isobel Campbell & Mark Lanegan moeten gaan. Dat is dus wel neig goed hé.”
Ikke: “Ahja? Is daar een fotopas voor, en is dat ook goed qua wijze van ‘naar toe gaan’?”
Persoon X: “Bah ja gij. Dan moet ge gewoon XXXXXXX contacteren, en die zorgt dat het in orde komt.”
Ikke: “Uhuh. Enne, wat voor muziek is dat?”
Persoon Y: “Ewel, dat is juist Damien Rice, maar dan minder commercieel.”
Ikke (die nog nooit van Damien Rice heeft gehoord): “Ah ja? Wow! Dat is wel wijs dan!”
—
Woensdag, 10 januari
13u15
21u30
Tessa: “En hebt ge dat allemaal (01 02 03 04 05 06 07 08 09 10) vandaag gekocht of zo?”
Ikke: “Neuh, natuurlijk niet. Dat zijn allemaal oude CDs, die ik gewoon op mijn iPod wil zetten.” (Kijkt als de onschuld zelve.)
“Geen nood, vandaag zal ik niet meezingen”, stelde ik Tessa gerust nadat ze mij de koptelefoon zag opzetten toen ik aan de computer plaatsnam.
(Gisterenavond heb ik onbewust aan karaoke gedaan, terwijld The Beatles in mijn oren zaten te fluisteren, en ik kan mij voorstellen dat zulks geen deugd heeft gedaan aan haar oren.)
Om mijzelf niet in verleiding te brengen, heb ik er toch maar snel voor geopteerd om instrumentale klassieke muziek af te laten spelen.
fuck you! fuck you! fuck you!
(Hey, ik pleit onschuldig. Ik citeer gewoon Damien Rice.)
Collega J-P heeft een contract van bepaalde duur, bij de organisatie waar ook ik voor werk. Zijn (en mijn) directe chef is een sehr sympatischer Typ (zeer in tegenstelling tot mijn ex-Chef), die zijn ‘ondergeschikten’ niet als dusdanig beschouwt, maar ze het volste vertrouwen schenkt. Helaas hangt die chef op zijn beurt af van een überchef (dat moet met hoofdletter zeker?), en eens op dat niveau spreken we bij ons van het Management. En het Management neemt de (politiek) beslissingen. Zo gaat dat nu eenmaal in een bedrijf.
Deze zomer vindt –ergens in het buitenland– het Tweejaarlijkse Congres plaats van onze organisatie. Het is meteen de laatste keer, want tijdens de Executive Board Meeting vorige herfst werd beslist het Congres niet langer twee- maar driejaarlijks te laten doorgaan. Een goede zaak, neem ik aan. Voor collega J-P is het evenwel niet vanzelfsprekend om aan het Congres deel te nemen. Door familiale omstandigheden kan hij immers niet langdurig afwezig zijn. Dat heeft o.a. te maken met het soort werk dat zijn partner uitoefent, en er moet nu eenmaal iemand aanwezig zijn voor de kinderen.
Van bij zijn aanwerving heeft collega J-P duidelijk gemaakt dat hij niet op de congressen aanwezig zal kunnen zijn. Management zag dat toen niet als een hinderpaal, al blijkt het beleid terzake recent te zijn gewijzigd. Aan collega J-P wordt redelijk onverholen duidelijk gemaakt dat hij –indien hij zijn tijdelijk contract wil omzetten in een permanent– toch maar beter meereist deze zomer. Voor collega J-P is dat een non-issue, want liever dan zijn (vrouw en) kinderen aan hun lot over te laten, gaat hij goedschiks op zoek naar nieuw werk, deze zomer. En dus wordt er een partijtje blufpoker gespeeld ten kantore. Tenminste, door Management, want voor collega J-P is zijn congressionele afwezigheid een uitgemaakte zaak. Ik ben alvast ten zeerste benieuwd naar de uitkomst.
Grbml. En daar bovenop is het nog een beetje druk ook, vandaag (eigenlijk al de ganse week, maar kom).
A. Dagtaak 1: Het Project
B. Dagtaak 2: de blogs (heb ik al de ganse week voor mij uit geschoven)
C. Dagtaak 3: het (betalend) werk
En dat heb ik al een heleboel gedaan (al bezig sinds 7u45), maar bovenstaande moet eigenlijk allemaal afgewerkt raken vandaag. Deel C zelfs vóór 16u. (En er is nog, maar ik heb geen tijd meer over om lijstjes te maken.)
Wel, dan draagt ge op zijn minst twee dagen de gevolgen van één (1!) nachtje doorsteken. Gisteren reeds om half elf in mijn bed gekropen nochtans (al moet ik er telkens om 6u10 uit, dat wel), en ik zou zo opnieuw in slaap kunnen vallen. En straks is het weekend!
(Euh, nee, geen varkens, deze keer.)