Auteur: bruno

migraine

’t Was lang geleden, maar ik heb nog eens migraine (ik bespaar u de gedetailleerde uitleg)

Dat betekent evenwel dat al mijn zorgvuldig geplande activiteiten voor de rest van de dag niet kunnen doorgaan. Jammer, want ik had een bijzonder drukke en belangrijke dag voor de boeg, en ware het niet dat ik er bijna een uur over gedaan heb om dit te tikken wegens betraande gen en kotsneigingen, zou ik alles toch afgehandeld hebben. Zo belangrijk was mijn dag. (Jaja, dat is een referentiepunt, want als persoon met hypochondrische neigingen zoek ik mijn bed op zodra ik het begin van een hoofdpijn voel opkomen.) Ik hoop in elk geval dat ik morgen naar de Flemish Jazz Meeting kan, want dat zou een regelrechte ramp zijn, als ik daar niet naar toe kon.

Naast migraine heb ik bovendien ook veel ideeën, en misschien is het ene wel met het andere in verband te brengen. Dat of een teveel aan koffie natuurlijk.

boeken 200708

Slechts één boek, vorige maand. National Book Award Winner, geschreven door Philip Roth, hey, het kan niet fout gaan, dacht ik toen ik het boek kocht in Chicago vorige maand. Helaas. Ik heb het naar overal mee naartoe gesleept, en mij moeten verplichten om het uit te lezen. op het vliegtuig was het ideale literatuur om bij in slaap te vallen, maar voor het wachten tussen twee fotoshoots op pakweg Middelheim, was het veel te hoogdravend om zomaar in te lezen.

U zal mij niet horen beweren dat dit een slecht boek is, laten we het erop houden dat het niet mijn ding is. Het kon mij niet beklijven, maar ik ben ervan overtuigd dat er mensen zullen rondlopen die dit boek bijzonder geslaagd vinden. En dat stemt mij blij.

Daarna ben ik als anti-dote in wat pulp begonnen, maar ik ben ondertussen ook verschrikkelijk geïntrigeerd geraakt door Beatland, waarin Frank Albers Jack Kerouacs On the Road gebruikt als handleiding voor een tocht door Amerika. Mogelijks herlees ik eerst Kerouacs meesterwerk, en spoed ik mij dan naar de winkel om Albers’ epos te verorberen. (Of misschien moet ik mij eerst maar eens tot ‘On the Road’, de ongekuiste versie wenden.)

  1. Sabbath’s Theater / Philip Roth / 1995 / *(*)

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

chiggers

Nog niet zo lang geleden maakten wij ons een beetje druk om een aantal bobbels op Henri zijn lijf, waarvan we toen zijn uitgegaan dat het spinnenbeten waren. Nog minder lang gelden heb ik met mijn schoonvader een dakgoot uitgekuist, waarna zowel Henri (die op de grond heeft meegeholpen) als ikzelf opnieuw vol beten stonden. Dat was bijna drie weken geleden; ondertussen staan die bobbels er nog steeds –voornamelijk op de onderbenen. En ze jeuken verschrikkelijk.

We gingen er gemakshalve van uit dat het spinnenbeten waren. De madam had van een collega gehoord dat er nogal veel spinnenbeten waren, wat ons vermoeden alleen maar sterkte. Maar spinnenbeten blijven hooguit een week of zo, leerde het internet ons. Een beetje zoals muggenbeten.

harvest miteBij verder speurwerk –googlen op insect bites, en terecht komen bij o.a. Diagnosing Mysterious “Bug Bites”— bracht de ware schuldige naar boven: Trombicula autumnalis. In het proper Engels is dat harvest mite, in het poëtische Frans heet het aoûtat, en in het Vlaemsch oogstmijt of hooimijt. Het beest behoort tot de arachnida of spinachtigen, en houden zich graag op in droog gras. Bij de mens kruipen ze graag in de buurt van elastiekskes, zoals bij de kousen of de band van uw onderbroek. En ze bijten. Eerlang werd bovendien valselijk aangenomen dat de dingen niet alleen beten, maar meteen ook in de huid kropen om zich daar een beetje te vermeien. Niets van waar, en binnen dit en een week (of twee) zouden de bobbels moeten verdwenen zijn. Ik kijk ernaar uit.

(Meer? Zie ook: Got CHIGGERS?, en Chiggers!.)

Foto credit: Mundo Poco.

life…

…rocks on a caffeine overdose

De eerste schooldag dusver: te laat opgestaan (7u20), alsnog een halfuurtje gaan intervallopen (tot een piek van 178 bpm), in due process mijn huissleutel kwijtgespeeld, gedouched, Henri naar school gebracht, allemaal sympathieke ouders teruggezien, bij mijn terugkomst ontdekt dat de ontbijtvlokken op waren, dan maar koffie gedronken met een ontbijtkoek, e-mail gechecked, een business decision genomen, deel 1 van Vanished op de video bekeken, met de tram naar het centrum getrokken, een sleutel laten bijmaken bij MisterMinit in de Veldstraat, 6 rolfilmpjes binnengedragen bij Dirk, een toast kramiek gegeten en twee dubbele espresso’s gedronken (bij de mokabon natuurlijk), te voet naar huis gekeerd (en onderweg gezien dat er bij Verstraeten weer zo’n Hasselblad Superwide voorligt).

Tot zover de voormiddag.

Oh, en mag ik u nog een Serieuze Tip meegeven? Lifeline, de nieuwe van Ben Harper & The Innocent Criminals, kan u met een gerust hart in huis halen. Ik heb mijzelf moeten verplichten om de repeat af te zetten.

9,30

Bloomberg, zo heet het vorige maand geopende restaurantachtig iets aan de Kouter. Wij hielden er vanmiddag halt op weg naar huis van Jazz in ’t Park om er een koffie te drinken. Het is een trendy etablissement, dat zich precies een beetje de allures van het nabije Café Théâtre of de Belga Queen wil aanmeten. De prijzen op de kaart zijn navenant.

Wij bestelden er een latte (2,30 €), een con panna (3 €) en een aardbei milkshake (4 €). Ter referentie: op de hoek, in het Grand Café ‘De Kouter’, kost een cappuccino 2,10 €; in de Mokabon heb je voor 1,80 € een koffie (met een toef slagroom op een schoteltje); op Jazz in ’t Park heb je voor 3 € twee soepjes of twee porties (2×5) oliebollen, of een hamburger, of…

Cappuccino heet bij Bloomberg overigens koffie con panna, mooi tussen haakjes geflankeerd door ‘met melkschuim‘. Cappuccino komt ook voor op hun kaart, maar daarnaast staat de vermelding ‘met slagroom‘. Panna is bij mijn weten nog steeds Italiaans voor room, en een cappuccino wordt niet met slagroom, maar met melkschuim geserveerd. Dus heb ik maar een cappuccino besteld, en er voor de duidelijkheid expliciet bij vermeld “maar met melkschuim alstublieft”. De serveerster beet haar tong af om mij niet te ‘verbeteren’, maar op de rekening stond toch vermeld ‘con panna‘. Het is dus precies toch geen drukfout.

Let wel, de con panna wordt gebracht op een blinkend aluminium schaaltje, met een miniscuul suikerpotje, en een melkkannetje en glaasje waarin nog geen duim vloeistof werd gegoten. Het oog wil ook wat. Nu ja, ‘ook’: meer zit er niet in, want de koffie zelf bevat dan weer weinig smaak, en zelfs de latte is aan de waterachtige kant.

Misschien moeten ze maar eens gaan kijken bij Coffee Drinks Illustrated. Of te rade gaan bij Marijke van La Dolce Barista, die haar karretje op zondag net aan de overkant van de straat opstelt en onvergelijkbaar betere koffie serveert. Met een stukje cake erbij.

avant-première jazzseizoen

Met Jazz in ’t Park is het zo stilletjesaan tijd om het nieuwe jazzseizoen in te luiden. Bij Jazzlab Series moeten ze dat ook gedacht hebben, want in heuse avant-première krijgt u morgen het eerste concert van hun nieuwe seizoen –gratis en voor niets– te horen in het Zuidpark (om 19u30). Onder ons gezegd en gezwegen was Jazzlab Series al redelijk actief op Jazz in ’t Park. Ze hielpen er mee bij de programmatie, met o.a. de verschillende groepen rond Tuur Florizoone, en het Trio Rosso dat u zaterdagavond kan beluisteren.

Bart Defoort staat er zondagavond met Jazzhood, een kwartet dat vorig jaar ontstond naar aanleiding van een concert in Nederland. De vier muzikanten, die begin jaren 90 vaak samenspeelden, hielden er een reünie onder impuls van drummer Sebastiaan De Krom. De Krom kent u misschien als vaste drummer van Jamie Cullum, en de andere leden –Ron Van Rossum (piano), Sal La Rocca (bas) en Bart Defoort (tenorsax)– zijn ondertussen stuk voor stuk Grote Namen geworden in de Europese jazzscène. Tijdens de Jazzlab Series tournee spelen ze met de Italiaan Emanuele Cisi.

Van Oost, Verbist, Defoort (v) Jack Van Poll & Philippe Aerts (ii)

Jazzhood speelt eigen composities, geestdriftge no-nonsense jazz, van de hand van Defoort, Van Rossum en Cisi. Invloeden uit pop- en worldmuziek worden vermeden, en hoewel improvisatie niet uit de weg wordt gegaan, blijft structuur belangrijk in het jazzspel. Typerend voor jazz is dat de composities blijven evolueren, en de groep maakt dan ook gretig gebruik van deze tournee om de partituren op punt te stellen. Eind september duiken de muzikanten dan de studio in om een cd op te nemen.

Voor de tournee- en seizoensopener in het Zuidpark zijn er evenwel een paar wijzigingen in de formatie. Zo kan Emanuele Cisi er helaas niet bij zijn (hij is pas beschikbaar vanaf het concert op 13 september in Sint-Niklaas), en wordt Sal La Rocca vervangen door Philippe Aerts.

In het kader van de Jazzlab Series wordt er trouwens nog meer gespeeld in Gent: op 7 november kan u naar het Trio Grande feat. Matthew Bourne, op 4 december naar aRtet en op 29 januari 2008 naar het Jan Rzewski – Fabian Fiorini Duo + Erik Vermeulen Trio. De concerten vinden telkens plaats in de Vooruit.

Jazz in ’t Park, nog tot 2/09 (telkens om 12u, 19u30 en 22u) in het Zuidpark –toegang gratis. Zie ook de site van Jazzlab Series voor meer informatie over de tournees.

licht

Het blijft raar, in het ‘donker’ foto’s maken. En dan heb ik het niet over de aanwezige hoeveelheid licht, hoewel het daar eigenlijk alles mee te maken heeft. Gezien mijn digitaal fototoestel nog steeds ‘in behandeling’ is (en ik voorzie niet dat ik het terug heb voor het einde van deze nieuwe maand), ben ik aangewezen op analoge fotografie. Bovendien is ook mijn Leica verdwenen voor herstelling, dus rest mij enkel nog middenformaat. Ik heb er al aan getwijfeld om mij een tweedehandse analoge body aan te schaffen –gezien ik over het nodige glas beschik– maar ik spaar dat geld liever voor bovenvermelde reparatiekosten.

Mijn middenformaat toestellen beschikken evenwel niet over ingebouwde lichtmeter. Dus meet ik het licht een paar keer handmatig, op Jazz in ’t Park, en ga ik vervolgens (met de natte vinger) aan de slag met de Hasselblad. Enfin, ik ben begonnen met de Yashica-Mat, maar van het filmpje dat ik er vorige week vrijdag heb op gedraaid, wachten er nog steeds een drietal hokjes op belichting. De Hasselblad is flexibeler. Zwaarder misschien, dat wel, maar ik heb twee backs, en die kan ik verwisselen naar mate de lichtcondities wijzigen. Vorige week zat er op de ene een Kodak Tri-X (z/w) die ik van 400 naar 800 ISO heb gepushed, en een Fuji PRO400H (kleur). Dat leverde voor vorige week o.a. dit beeld van Karel Van Marcke op.

Deze week zit er op de ene een Ilford FP5 Plus (z/w) die ik van 400 naar 800 ISO heb gepushed, en op de andere een Ilford Delta 3200 (z/w) die ik op 1600 ISO heb ingesteld. Hoe het zit met de belichting is voor een groot deel giswerk. De (spot)meetingen van de lichtmeter zeggen mij dat ik met 1/125s meestal rond de f/5.6 – f/8 zit, maar ik probeer daar een beetje conservatief in te zijn, gezien mijn foto’s van de vorige keer naar het onderbelichte neigden. Al blijf ik zenuwachtig over het resultaat.

Het is eigenlijk ook niet evident om daar vanvoor aan het podium met de Hasselblad foto’s te maken. Compositie en cadrage, focussen, geduldig wachten op het juiste moment, en ondertussen staat ge daar maar in ieders zicht. Al is dat waarschijnlijk meer eigen perceptie dan effectief mensen storen –ik probeer sowieso zo rap mogelijk mijn ding te doen en mij uit de voeten te maken. “Die fotografen hebben precies altijd schrik”, zei een muzikant mij gisteren. “Maar van mij zouden ze dus gerust op het podium mogen komen om een goede foto te maken hé.” Ik ben al blij als ik er kan zijn voor de soundcheck zodat ik met een geruster hart rond het podium kan stappen in de wetenschap dat ik dan (waarschijnlijk) toch niemand stoor.