Zinvol vs zinloos

Ooit, lang geleden toen de bacheloropleiding in de taal- en letterkunde nog gewoon als kandidaatsopleiding in de Germaanse Filologie werd omschreven (daarna Germaanse Talen), leerden wij over William Morris, de man die ons behangpapier leerde kennen. Morris was een architect en meubel- en textielontwerper, de belangrijkste vertegenwoordiger van de Arts and Crafts Movement, grondlegger van het fantasy genre, utopist en Marxistisch socialist (volgens sommigen een pleonasme, die laatste twee interesses).

Een tijd geleden begon Penguin Books met de serie Great Ideas. Ze zitten ondertussen aan reeks vier, maar uit de derde reeks komt het boekje Useful Work versus Useless Toil van William Morris. Het opent aldus:

The above title [Useful Work versus Useless Toil] may strike some of my readers as strange. It is assumed by most people nowadays that all work is useful, and by most well-to-do people that all work is desirable. Most people, well-to-do or not, believe that, even when a man is doing work which appears to be useless, he is earning his livelihood by it – he is “employed,” as the phrase goes; and most of those who are well-to-do cheer on the happy worker with congratulations and praises, if he is only “industrious” enough and deprives himself of all pleasure and holidays in the sacred cause of labour. In short, it has become an article of the creed of modern morality that all labour is good in itself – a convenient belief to those who live on the labour of others. But as to those on whom they live, I recommend them not to take it on trust, but to look into the matter a little deeper.

De volledige tekst kan u gratis ende voor niks online lezen. In het boekje staan nog drie andere teksten (die waarschijnlijk ook wel ergens online te vinden zijn).

Veel van die zaken, zo blijf ik ontdekken, zijn perfect toepasbaar op hedendaagse situaties. De teksten zijn heel leesbaar, en vol humor, zoals dit: You may be sure that she does so, that it is of the nature of man, when he is not diseased, to take pleasure in his work under certain conditions. Ik kwam niet meer bij.

Lieve Blancquaert

Mijn zachtste huid – Over leven met brandwonden Mijn zachtste huid – Over leven met brandwonden

Gisteren ontmoette ik –héél even– Lieve Blancquaert, die in Kunsthal Sint-Pietersabdij de fototentoonstelling en het boek Mijn zachtste huid – Over leven met brandwonden kwam voorstellen. Een zeer innemende fotografe, die geduldig iedereen te woord stond die haar wou spreken, en gewillig poseerde voor de lens van elkeen die daarom vroeg.

De tentoonstelling is gratis te bezoeken, eerst in de Kunsthal Sint-Pietersabdij (vanaf zaterdag, tot 11 oktober 2009) en reist nadien door Vlaanderen. Lees er meer over bij Het Project: Mijn zachtste huid.

Kamikaze

Kamikaze, Minard/Vooruit, Gent, BE, 15/09/2009

Het is gelijk van mijn middelbare schooltijd geleden dat ik nog eens in de Minard ben geweest. Romain leefde toen nog, ge kunt denken. Gisteren ging ik er luisteren naar Kamikaze (de groep die zich soms vermomt als Les Poubelles), met Bart Maris (trompet en bugel), Filip Wauters (gitaren), Kristof Rosseeuw (contrabas) & Tom Wouters (drum en klarinet).

Kamikaze, Minard/Vooruit, Gent, BE, 15/09/2009

Gisteren en vandaag worden er opnames gemaakt voor het nieuwe Gents-Belgisch label voor alternatieve muziek. U leest er meer over bij Het Project: Kamikaze: gisteren- én hedenavond

Kamikaze, Minard/Vooruit, Gent, BE, 15/09/2009 Kamikaze, Minard/Vooruit, Gent, BE, 15/09/2009

Kamikaze, vanavond nog in de Minard om (ongeveer) 20 u., einde voorzien om 23 u. U kan meeluisteren voor een armzalige 5 euro. (Al zijn er ook manieren om gratis binnen te geraken. Ssst!)

Go!

En we zijn weer vertrokken. Het nieuwe seizoen begint! Vanavond ga ik naar Kamikaze in de Minard; donderdag is er een persvoorstelling van Mijn zachtste huid in Kunsthal Sint-Pietersabdij; ’s avonds tref ik u op het eerste concert van Opatuur (in Mub’Art); volgende week mag ik in Brussel pralines gaan maken bij Godiva op de Zavel; de dag erna ‘mag’ ik op oriëntatiecursus bij de VDAB (jaja Eva, de VDAB).

Alsnog in de nabije toekomst: een interview; een nieuw Gents-Belgisch label voor alternatieve muziek; Ben Allison & Man Size Safe; en, iets verderop: het Filmfestival!

Henri, Leica M6TTL, Voigtländer Color-Skopar 28mm f/3.5, Kodak BW400CN

(Tessa kijkt vol spanning mijn toekomst tegemoet. Of gewoon naar het optreden van Jason Moran op Jazz Middelheim.)

Die vier dingen, die tussen neus en lippen even werden vermeld, daarvan is er één al 100% zeker ondertussen; een tweede 99,09% (Henri zijn woorden); het derde 100% maar ik moet er mij dringend eens aan zetten; en het vierde, daarvan zou ik normaal gezien hetzij tegen het einde van de week, hetzij tegen het einde van de maand te weten komen of het al dan niet doorgaat.

En ik ben (nog steeds) bezig al mijn cd’s te digitaliseren (lossless natuurlijk, en –even vanzelfsprekend– eerst jazz). Onderwijl zit ik toch al aan de ‘H’ van Henderson, Joe.

Henri, Leica M6TTL, Voigtländer Color-Skopar 28mm f/3.5, Kodak BW400CN

(Henri kijkt vol argwaan in de lens van het fototoestel waarvan ik zeg dat ik er geen foto van hem mee ga nemen. Of hij begrijpt net als u, geen snars van alle onzin die ik uitkraam.)

Maar mijn bureau, dat is nog steeds niet volledig opgeruimd.

Nike+ Sportband

Over sommige produkten valt eigenlijk niks te vertellen. De Nike+ Sportband is er zo één. Dat ding zit rond mijn pols, en per loopsessie moet ik er vier keer op drukken, en één keer in de computer steken. Mijn kilometers worden geteld, net zoals mijn tijd en mijn calorieverbruik –na het ingeven van mijn gewicht, wat tegenwoordig een guesstimate is, want ik heb mij in bijna geen jaar gewogen, denk ik.

Het zit gemakkelijk rond de pols, weegt niks, is eenvoudig te bedienen via één knop, die zich naast het afleesscherm bevindt. Let wel, voor de fanaten zitten er zelfs twee knoppen aan het toestel. De tweede knop zit langszij, en daarmee kan je tijdens het lopen switchen tussen afstand, tempo (pace), tijd en calorieverbuik; standaard toont het scherm tijdens het lopen de afgelegde afstand. Ik gebruik dat niet, ik kijk zelfs uiterst zelden naar het ding terwijl ik loop, maar duw gewoon op start bij de aanvang en stop bij het einde (zelfde knop).

Zo’n Sportband is meer dan voldoende voor wie –zoals ikzelf– recreatief loopt, en eigenlijk gewoon de afgelegde afstand en tijd wil bijhouden. Wie dat via Nike+ doet krijgt er overigens gratis nog schone grafiekskes en een steeds ontluikende gemeenschap bij. Wreed handig overigens is ook dat je de Sportband aan meer dan één sensor kan linken. Ik had nog een tweede sensor rondslingeren, en loop met twee paar schoenen, maar hoef niet langer de sensor te wisselen als ik van schoenen verruil.

Het ding is niet spotgoedkoop (maar veel goedkoper dan Suunto’s of Polars). Ik heb de mijne gekregen van Nike, maar ik heb mij laten vertellen dat hij te koop is voor net iets minder dan 60 euro. Perfect voor de recreatieve loper (het grootste deel van de lopers zijn recreanten, vermoed ik). Leutig vind ik dat, als zo’n product ongemerkt zijn ding kan doen.

Odezot

Euh, is er altijd zoveel volk in het centrum van Gent op zaterdag?

Ik heb het geprobeerd, maar het was gewoon te erg. Het kondigde zich al in de voormiddag aan, maar toen wij iets voor drie het restaurant in de Donkersteeg buiten stapten, moest ik net niet op de hoofden gaan lopen om mij vooruit te kunnen bewegen. Het was rustiger, die ene dag dat ik mij in het Gentse Feestengewoel had gewaagd. Ik ben dan maar naar huis gekeerd.

Er worden overigens te veel van die Odegand badges verkocht/weggeven. Misschien moet de organisatie hetzij de boel gewoon gratis maken, waarbij men de huidige chaos maar voor lief moet nemen; hetzij veel minder badges verkopen en/of met reservaties werken, zodat men toch een minimale garantie krijgt iets te kunnen meemaken. Zoals het er nu aan toe gaat, is het een beetje boerenbedrog.

Hyper (wie heeft nog LP’s?)

Niet dat ik u jaloers wil maken, maar vandaag is al een fantastische dag geweest. Zelfs al is er (alweer) een kl*te slapeloze nacht aan vooraf gegaan. Het slaappilleke heeft niet geholpen, vannacht, in tegenstelling tot de voorafgaande twee nachten. Tegenwoordig houd ik zelfs Tessa wakker, want ze beweert dat ik lig te babbelen in mijn chemische slaap. Ik mompel of schreeuw zaken zoals “ge weet er juist niets van” en ook “f*ckers allemaal”. Ofwel heb ik een diepliggend probleem, ofwel heeft Tessa een iets te levendige fantasie. (U hoeft niet te raden.)

Edoch: we hadden het over mijn fantastische dag. Al is de ochtend ook na de slapeloze nacht niet zo schitterend begonnen. Aan die steunzolen ben ik ondertussen min of meer gewoon graakt, maar tijdens mijn korte 6-kmloop begonnen mijn knieën (alletwee, jawel) pijn te doen. De f*ckers.

Fantastisch dus. Een koffie in de Coffee Lounge, een persvoorstelling in het stadhuis, foto’s afgehaald bij Dirk, gegeten in Vooruit, een koffie bij Or. In Vooruit, hoe sympathiek ze daar ook zijn, is de koffie overigens niet te drinken, zo kwam ik overeen met iemand die ik achteraf ontmoette maar liever niet wil vermeld worden op deze pagina’s. Plots stond ik trouwens met een pak koffie in mijn handen, vervolgens met een pak cd’s, en ten slotte met een pak LP’s. De koffie kwam uit Londen (Progresso Huila van Square Mile –dankuwel S.); de cd’s waren persexemplaren (vooruitblikken op concerten –dankuwel C.); de LP’s heb ik bij Music Man[ia] gevonden. Allemaal jazz goodies (zowel cd’s als LP’s); John Coltrane ligt op mijn platendraaier te kraken.

Als er nog mensen zijn die jazz LP’s liggen hebben: ik ben altijd geïnteresseerd. (En vanzelfsprekend bereid een redelijke prijs te betalen. De conditie van de hoes maakt niet veel uit.)

Een stapel interessante post lag thuis op mij te wachten –kwestie van het verhaal boeiend te houden. De VDAB nodigt mij bijvoorbeeld uit op een (verplichte) oriëntatiecursus van 3 halve dagen (ik ga een paar zaken moeten herschikken op de kalender). Maar ook The New Yorker zat in de bus, net zoals een kortingsbon van vijf euro voor één of andere parfumeriezaak. Per schijf van vijfhonderd punten op mijn klantenkaart krijg ik een nieuwe bon. Mijn actueel puntensaldo bedraagt 18, zo vermeldde de brief nog. Boeiend, ik zei het al.

Eenmaal de festivalperiode (jazztoestanden) voorbij, had ik gedacht, wordt het weer wat rustiger. Maar nauwelijks heb ik mijn bureau geruimd, of het werkblad ligt er opnieuw bij alsof Tessa er haar (hoofd)kwartier heeft. Mijn planning is weerom chaotischer dan ooit; (Opa)Tuur zou in bulderlachen uitbarsten. Drie belangrijke gebeurtenissen werden overigens in gang gezet, een vierde wordt overwogen. Maar ik kan er u voorlopig nog niets over vertellen —een volume12 uithalen, zo werd dat in 2005 genoemd. Berenvellen en schietgeweren, nietwaar.

Henri, Leica M6TTL, Voigtländer Color-Skopar 28mm f/3.5, Kodak BW400CN

Ondertussen kraakt niet langer Soultrane, maar tracht Sonny Rollins mijn tweeters kapot te blazen. Zo krijg ik nog wat lichaamsbeweging ook, met die korte LP-kanten. Hoort, het is reeds tijd voor Miles In The Sky zelfs.