Auteur: bruno
Jef Neve in Amerika!
Jef Neve speelde vanavond voor de allereerste keer in de USA –en wij waren erbij (en vergastten hem na het concert op wat onverwacht Vlaams). José James en Neve startten de toernee voor hun nieuwe cd, For All We Know (uitgebracht op het Impulse label), in Dimitriou’s Jazz Alley, hier in Seattle. De ontvangst was, op zijn zachtst gezegd, nogal enthousiast te noemen. Neve kreeg ruim de tijd om te soleren –tot genoegen van het publiek, dat de pianist na elke solo met ruim applaus beloonde.
James en Neve toeren nog uitgebreid doorheen de Verenigde Staten en Canada, staan (o.a.) op de jazz festivals van North Sea, Umbria en Nice, en strijken neer op Jazz Middelheim met hun Coltrane project. In afwachting kan u alvast de cd in huis halen (ook te verkrijgen via iTunes).
(Oh, en het is Jeff Neff geworden tijdens de aankondiging.)
boeken 201005
Citaat van de maand komt uit Nick Hornby’s Juliet, Naked.
“I don’t know whether she eats meat or not.”
“Why shouldn’t she eat meat?”
“Because some people believe that eating meat is wrong. And other people believe it’s bad for you. And some people believe both.”
“What do we believe?”
“I guess we believe both, but we don’t care enough to do anything about it.”
Het zijn allemaal digitale boeken, die ik vorige maand heb gelezen. Dat veranderde wonderwel niets aan de inhoud ervan, dus ik zie mij best volharden in mijn voornemen zo min mogelijk nieuw papier te kopen.
- The Dragon Factory / Jonathan Maberry / 2010 / **
Meer apocalyptische bedoeningen die zo uit een videospel lijken te zijn weggelopen. DNA manipulatie en nazi’s, het doet soms wat denken aan Doom. Het getuigt van veel verbeelding, en is over het algemeen wel onderhoudend ook. De stijl is redelijk energiek, en het boek is zo klaar om verfilmd te worden. De kans op een volgende deel is heel erg groot, en ik moet zeggen dat ik er wel een beetje naar uitkijk. - The Golden City / John Twelve Hawks / 2009 / *(*)
John Twelve Hawks heeft een boodschap: big brother is watching you. De hedendaagse mens is blijkbaar heel erg bereid om heel wat privacy op te geven in ruil voor een aantal oppervlakkige en vaak door consumptie gedreven ‘voordelen’. De boodschap is heel pertinent, maar verwatert een beetje door op te splitsen over drie boeken met iets te veel tijd ertussen werden uitgegeven. Het eerste boek is veruit het interessantste, maar idealiter wil de nieuwe lezer de drie boeken als één uitlezen. - New Moon / Stephenie Meyer / 2006 / **
Aaargh. Ik weet het niet. Ik ga zeker het volgende ook lezen, maar de eerste helft van dit boek (het tweede deel in de Twilight reeks) zit vol teenage angst, en ik vond het niet langer evident om daar doorheen te worstelen. Ongetwijfeld is net dit de reden waarom dit boek zo’n aantrekkingskracht uitoefent of tienermeisjes, maar ik was blij toen er in het tweede deel eindelijk opnieuw wat meer plot dan zwijmelarij bij kwam te kijken. - Juliet, Naked / Nick Hornby / 2009 / ***
Euh, en dit is dan het equivalent van adult angst. Sterk boek, vooral de manier waarop Hornby erin slaagt om iedereen in zijn waardigheid te laten. Op een of andere manier zijn alle personages in dit boek enorm moedig en krachtig terwijl dat lang geen evidentie is.In the space of a few days, he’d had a heart attack, spoken to all his children and two of his ex-wives, gone to a new town and slept with a new woman, spent some time with a man who had made him think differently about his work, and none of it had changed a thing. He had neither learned nor grown.
Hornby is 53. Het boek wordt vaak vergeleken met Hornby’s debuut, High Fidelity. - The Lost City of Z / David Grann / 2009 / ***
In 1925 vertrekt kolonel Percival Harrison Fawcett met zijn zoon Jack naar de Amazone, op zoek naar de mysterieuze City of Z. Het klinkt als een avonturenroman, en het leest grotendeels ook als zo’n spannend boek. David Grann schreef er in 2005 een artikel in The New Yorker over, en werkte dat nadien uit tot een boek, dat vorig jaar werd gepubliceerd. Het boek wordt overigens verfilmd (met Brad Pitt in de rol van de kolonel). Brian Fawcett, de jongere zoon van PHF die thuis was gebleven, had er in 1953 ook al een boek over gepubliceerd, dat ik tweedehands in Engeland heb gevonden, en nu thuis op mij ligt te wachten. Ik ben zeer benieuwd. - The Cabinet of Curiosities / Douglas Preston & Lincoln Child / 2002 / **
Zeer onderhoudend boek in de Pendergast serie (cfr. Relic): mysterie, spanning, een vleugje romantiek en aangename plotwendingen. Geen grote verrassingen, maar degelijk. - Absolute Power / David Baldacci / 1996 / ***
Een uitmuntend boek, dit debuut van David Baldacci. Een jaar later werd het verfilmd, met o.a. Clint Eastwood in een heel behoorlijke rol. Dit boek is echter vele keren beter dan de film. Het is schitterend geschreven, bevat structuur, en brengt de personnages echt tot leven. Boeiend van de eerste hoofdletter tot het laatste punt. Ik ga zeker meer van Baldacci lezen.
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(boeken vorige maand)
—
Ter referentie, Henri heeft, sinds we in Seattle zijn (een dikke maand dus), volgende boeken uitgelezen: In de ban van de Ring (J.R.R. Tolkien –daar was hij al eerder deze reis in begonnen); Warriors 2: Fire and Ice (Erin Hunter); Warriors 3: Forrest of Secrest (Erin Hunter); Warriors 4: Rising Storm (Erin Hunter); Warriors 5: A Dangerous Path (Erin Hunter); Warriors 6: The Darkest Hour (Erin Hunter); Geheime Missie Stormstad (Joshua Mowll); The Enormous Crocodile (Roald Dahl); The Wonderful Story of Henry Sugar (Roald Dahl); Danny the Champion of the World (Roald Dahl); The BFG (Roald Dahl); James and the Giant Peach (Roald Dahl); Warriors: The New Prophecy 1: Midnight; Warriors: The New Prophecy 2: Moonrise; Warriors: The New Prophecy 3: Dawn. De titels van de boeken staan in de taal waarin hij ze gelezen heeft; de Roald Dahls komen uit de bibliotheek van onze gastheer.
Op een eiland
Vandaag zaten we op een eiland bij P. en S. en hond S. Morgen meer daarover. (Ja, het is hier bijna altijd zo overtrokken. Ik ben blij dat het geen winter is, want dan gaan er weken voorbij zonder ook maar een straaltje zon.)
Wallace Falls
Op de nummerplaat van de wagens in die Washington geregistreerd zijn, staat “The Green State“. Gezien de weinig aflatende regenval zou Sunshine State inderdaad weinig pertinent zijn, en het is een feit: er is veel groen te ontdekken. Wallace Falls, waar we gisteren heen trokken, ligt vlakbij Gold Bar, een goudmijnersstadje uit het einde van de 19e eeuw, waar tegenwoordig zo’n 2000 mensen wonen.
Wallace Falls telt drie watervalgroepen, waarvan de hoogste groep een kleine vier kilometer van de parkeerplaats verwijderd is. De weg erheen loopt via een Railroad Grade wandelpad, dat de bezoekers van de rivier weg leidt, of via de Woody Trail een dun en veel steiler pad dat voor het grootste deel met de rivier mee loopt. Wij kozen (Henri koos) uiteraard voor de mooiste weg. Om tot de middle falls te geraken, diende de bezoeker toch op één tot (eerder) anderhalf uur stappen te rekenen —one way. Wij deden over de ganse weg, tot aan de upper falls én terug –u voelt hem al aankomen: twee uur en een kwartier. Inclusief ruime pauzes onderweg om van al dat schoons te kunnen genieten.
Tot de middle falls was de tocht als medium omschreven, nadien als difficult to hard. Edoch niet voor deze woudlopers. Zelfs een beetje regen kon de pret niet drukken –de druppels kwamen toch nauwelijks door het rijke bladerdak. Wij doen dat graag zo van die trektochten, mijn zoon en ik.
Into the light of things
Er is hier een jazz festival aan de gang. Enfin, hier, het is in Bellevue, en dat is net iets te ver om de bus te nemen, dus heb ik voor twee dagen een auto gehuurd. En gezien het dwaas is om zo’n ding verder onbenut te laten, zijn Henri en ik vandaag naar Wallace Falls getrokken. Andere mogelijkheden waren: Olympic National Park, Mount Rainier of Snoqualmie Falls (die van Twin Peaks), maar de eerste twee waren te ver om op tijd terug te zijn voor het festival, en dat laatste hadden we twee jaar geleden al bezocht.
Wallace Falls dus. Ik vertel u morgen alles over. Ik heb net Ethan Iverson (recent nog op The Rest is Noise toernee met Alex Ross) met The Bad Plus aan het werk gezien, en ik ga daar vannacht wat over dromen denk ik. Die drummer! Dat pianospel! Die veelzijdigheid! Die groep!
Ondergronds
Ze hebben hier zelfs een soortement ondergrondse, de Downtown Seattle Transit Tunnel. We hebben het ontdekt toen we onderweg waren naar de Mariners, en we op zoeken waren naar een mogelijks transport daarheen. (Uiteindelijk hebben we de zes of zo straten gewoon afgewandeld.)
Kapperdekap
Hij begon er een beetje uit te zien gelijk John Denver of –godbetert– Elio di Rupo, en dus vonden wij het hoogtijd om hem eens bij de kapper te laten langsgaan. Wachten tot we terug thuis waren, was geen optie. Achteraan zag zijn haar er nog erger uit, zo erg zelfs, dat ik van Tessa geeneens een foto van zijn weelderige haardos op het internet mocht smijten.
Dus ging Tessa –terwijl ik een zeldzaam moment voor mijzelf had– met Henri naar the barber shop three blocks down the road. Hij ziet er weer presentabel uit, en braaf zelfs. Al legt hij gretig zijn gezicht in passende plooien om dat laatste tegen te spreken.
Pizza(w)
Die dag dat we goesting hadden in pizza en Tessa vond dat we met één large wel genoeg zouden hebben en ik vond van niet en we dus nog een medium bij bestelden en Tessa uiteindelijk toch bleek gelijk te hebben maar we toch alles hebben opgegeten.
Vrijdag had ik asperges gekocht. Van die groene, die hier heel redelijk geprijsd zijn, en heel lekker smaken. We hebben zal in een veelheid van bereidingen geproefd: gebakken met wat tomaat; gestoomd met wat gesmolten boter; gekookt en afgekoeld met een vinaigrette; in een omelet; en in een Seattle roll (een locale variant op de Califonia roll).
Door een samenloop van uitputtende omstandigheden, daartoe bijdragende een lange tocht met Henri vandaag tot in downtown en –grotendeels onverricht ter zake– terug, waardoor ik mij gelijk een gemotiveerde serveerster die haar zinnen op een eerste acteerrol heeft gezet, ten zeerste vermoeid over de zetel heb gedrapeerd en verkondigde vandaag geen poot meer uit te steken; door dergelijke en nog andere gebeurtenissen, zoals de groene asperges die ik vrijdag had gekocht en vandaag geheel verrot werden bevonden, ben ik er niet in geslaagd eten op tafel te brengen.
In een aantal buurten in Seattle bevindt zich evenwel een filiaal van ‘zaw. Het principe is eenvoudig en geniaal: men maakt voor u een verse pizza, van deeg tot toppings, die u koud mee naar huis neemt (of voor u aan huis wordt bezorgd), en die u vervolgens zelf in de oven propt. 10 tot 15 minuten later hebt u een heerlijke pizza. Niet zelfgemaakt, in zoverre de zelf niet aan euh… uzelf mag worden toegeschreven, maar the next best thing.
Inclusief een zakje (verse –duh) rucola (arugula in het schoon Engels), die bovenop de pizza gaat wanneer die uit de oven wordt gehaald, en waarover ook nog eens een bijgeleverd schijfje citroen wordt uitgeknepen. Een gat in de markt.
Seattle Mariners – Minnesota Twins: 4 – 5
Vorige keer waren we er niet in geslaagd om een baseball game mee te maken, Iedereen had ons toen nochtans op het hart gedrukt dat zoiets zeer de moeite waard was, alleen al voor de sfeer in het stadium tijdens zo’n wedstrijden. De eenzame voetbalmatch die ik in mijn tienerjaren heb bijgewoond indachtig, was ik destijds niet overtuigd door die woorden alleen, maar dit jaar had Tessa mij onder zachte dwang –en met reeds gekochte tickets– toch maar mee gekregen.
Het was Memorial Day vandaag, één van de schaarse officiële vrije dagen. En hoewel het de ganse dag heftig geregend had –geen traditionele barbecue dus– brak de hemel rond 16 uur helemaal open. Geen wolkje aan de lucht, de plassen verdwenen op minder dan geen tijd, en de locals liepen weer helemaal in T-shirt en short rond alsof dit niet Seattle was, maar Waikiki Beach. Wij namen toch maar een fleece mee naar het Safeco Field, net zoals een regenjas. Het stadium is maar voor een kwart overdekt.
De sfeer was fantastisch. Fans van beide ploegen zaten gemoedelijk tussen elkaar, niemand zat vijf minuten stil. Het publiek werd voortdurend geëntertained, niet alleen door het spel, maar ook tijdens de wissels, wanneer er quizvragen op het grote scorebord werden uitgezonden. En iederéén doet mee. The Star-Spangled Banner en ook America the Beautiful mochten vanzelfsprekend niet ontbreken, en al evenmin de ontelbare eetkramen en venters die op de tribunes drankjes en snoepgoed kwamen slijten.
We hadden schitterende plaatsen. We zaten redelijk hoog, maar ons zicht op het veld gaf ons bijna directe toegang tot het spel. En hoewel we de spelregels niet echt kenden, waren we meteen mee met het gebeuren. Three strikes and you’re out, en als er drie spelers out zijn, worden de rollen (batting vs fielding) omgewisseld. Dat gebeurt voor elke ploeg negen keer (nine innings), zonder tijdlimiet.
De eerste paar innings lieten de Mariners zich vakkundig inmaken door de Twins, maar tijdens de laatste inning werd het heel nipt. Het scheelde een haar of de Mariners hadden Twins alsnog met verlies naar huis gespeeld, maar dan werden de twee Mariners op first en second base door de Twins nog net out getikt. Game over.