oh yes: we are the catholic church, we can do anything

Aaah. Ik heb hem dan toch genomen, die recupdag. Even heb ik eraan getwijfeld mijn memoires te beginnen, gezien de inspirerende commentaar die ik mocht verkrijgen op mijn uitspatting gisteren, maar de lokroep van de zon –en vooral: de tuin– is te groot. Dus ik ga zo meteen wat ijsblokken in de blender vergruizelen, wat melk erover, en dan een espresso erin, met net een beetje kaneel en cacaopoeder. Was ik James Bond, dan opteerde ik ongetwijfeld voor een Martini, nu stel ik mij zonder spijt tevreden met de lectuur van Live and let die.

Tot straks!

uitrusten

De Gentse Feesten (e.d.) zijn gedaan! Bijna een maand over-en-weerhollen zijn voorbij, en ik ga vandaag eens goed uitrusten, was mijn gedacht. “Zoeeef”, zegt die dag vervolgens tegen mij.

Voor een nieuw project moest ik vandaag in Antwerpen zijn. De trein daarheen hebben we nog net gehaald, maar wegens een fout aan het treinstelsel waren er op onze rit minder wagons dan voorzien. “Gelieve de NMBS daarvoor te willen verontschuldigen”, klonk het meermaals tussen Gent-Dampoort en Lokeren en Sint-Niklaas en Berchem en Antwerpen-Centraal, terwijl wij als sardines op elkaar stonden gepakt in een nauwelijks functionerende airco.

“We gaan eerst naar een vergadering,” had ik Henri verteld, “en nadien gaan we naar de zoo. Vergeet dus vooral niet uw boek mee te nemen.” Tijdens de Gentse Feesten had hij achtereenvolgens Koning van Katoren, Pjotr en Briefgeheim (alle uit de Jan Terlouwcollectie van zijn vader) opgeslorpt, vandaag is hij begonnen aan Kruistocht in Spijkerbroek. De vergadering duurde wat langer dan voorzien, maar hij mocht ondertussen ook op een computer prutsen, en tegen goed half vier, kuierden we de zoo binnen. (Het was lang geleden dat ik nog eens zo’n interessante vergadering had meegemaakt overigens.)

We hebben de ganse zoo op ons gemak rondgewandeld –er was bijna evenveel volk als op de Feesten– en allebei met volle teugen genoten.

“Pas op, Henri, een leguaan!”

“Waar?”

“Daar, vlak voor uw voeten!”

“Ieeeeeeee!”

Terwijl het beest voor geen milimeter bewoog. Schitterend.

Terug naar huis, gelopen, gedouched, eten gemaakt, gegeten, en nu dit postje. Maar morgen hé, morgen doe ik niks! Behalve een boek lezen. En een paar dingen die ik dringend moet opzoeken. En nog een ander project wat in gang trekken. En mijn filmpjes moeten dringend binnen. En ’s avonds ga ik met Tessa gaan eten, denk ik. En naar de film. En…

veel volk

De typische oases van rust lijken wel van de Feesten verdwenen. Ik herinner mij nog dat we destijds zuchtten toen we ons door de ‘massa’ op de Gras- en Korenlei een weg tussen de kraampjes moesten banen. En een paar jaar geleden was het nog heel doenbaar in het Baudelopark. Maar nergens lijkt het nog kalm te zijn –al zeker niet in het Baudelopark en evenmin op Bataclan. Op het Spaanse Kasteelplein lijkt het nog het rustigst, zo zegt men mij.

Maar dan blijf ik liever in mijn tuin zitten (van massa’s word ik angstig). Of op ’t gemakje tijdens de jazz in het Duvel Droomschip ’s middags of op het Emile Braunplein ’s avonds. Daar kan een mens nog ademen.

(Euh, dit is geen kritiek op de Feesten: ik ben gemeend blij voor wie deze omstandigheden wel naar waarde weet te schatten.)

(vrij)dagje

Te laat opgestaan; gaan lopen; oeps: persconferentie; miljaar: foto’s gent jazz verwerken; damn: foto’s persconferentie verwerken; aaargh: uitgelicht schrijven; aiaiai: alles klaar hebben om op tijd naar naar gent jazz te kunnen vertrekken.

Heerlijk.

[update 1] Uitgelicht: check

[update 2] Gent Jazz: check (bespreking door Patricia)

eer naar werk(en)

Op het lijstje met alles waar ik een afkeer van heb, staat helemaal bovenaan toch wel geld. U mag het bordje met partijcommunist geruist in de schuif laten, samen met mijn gezonde portie naïviteit. Ik ben minder Belg dan ik dacht, vermoed ik dan, want dat ondernemerschap zit mij –ondanks stichtende voorbeelden– toch niet in het bloed. Niet dat ik niet graag zelfstandig ben (geweest), maar de problemen doken bij mij steeds op bij het inschatten van de commerciële waarde van mijn activiteit. Ik zit zo niet ineen –en dat is wel degelijk een tekortkoming van mijnentwege– waardoor ik me er –zowel bij aan- als verkoop– makkelijk tracht vanaf te maken. Hoeveel moet dat kosten? Ik weet het niet, en het interesseert mij niet –tenminste toch niet tot ik achteraf te weten kom hoe u diezelfde transactie met een andere persoon bent aangegaan.

Eerlijk duurt het langst, heet dat, maar zowel tijd als eer zijn bij (té) veel mensen relatief.

meelezers (bis)

Erger wordt het wanneer het niet over uzelf gaat. Van onrechtvaardigheid komt gaat het adrenalinegehalte in mijn bloed –al sinds ik in mijn jonge jaren cowboysfilms met John Wayne mocht bekijken– steevast stijgen. Het is gemakkelijk als de omstandigheden u ni dieu, ni maitre toelaten, maar de machteloze woede die u overkomt wanneer ge andere mensen die knieval wél moet zien maken, wordt er niet minder sterk om. Het feodalisme is nooit veraf in onze samenleving.

Maar ach, wat hebben we het allemaal goed, verzucht ik dan, en mijn altmodische gedachten beginnen die van een oude berustende man te worden.

meelezers

’t Is een hekel ondewerp: natuurlijk leest u mijn blog, maar het doet altijd wat raar als ik daarvan op de hoogte ben. Mijn teksten en foto’s zijn vrijblijvend, maar op een bepaald moment worden die geconsulteerd, niet langer als curiosum of cursiefje, maar tevens als bron. Meer en meer moet ik op mijn tanden bijten of de lippen tot bloedens toe op elkaar geperst houden over de informatie waarvan ik op de hoogte ben. Het gaat niet over vertrouwenskwesties: van kindsbeen af zijn uw geheimen steeds veilig bij mij geweest, en wie een weetje de wereld in wil sturen zal mij dat expliciet moeten vragen voor ik de wetenswaardigheid vermeld. Nee, het gaat over mijzelf, en u kan daarmee iets te maken hebben, maar dat is in deze niet relevant.

Misschien moet ik gewoon eens een dagje wat langer in mijn bed blijven liggen.

oeps: iBrick

Het is niet zo verstandig om in een waarschuwingsvenster zomaar op enter te drukken of OK te klikken. Gisteren kondigde iTunes aan dat de nieuwe iPhone software beschikbaar was, en of ik wou installeren. Dus klikte ik maar door.

Het resultaat is dat ik nu met een onbruikbare iPhone 2.0 zit, want Jailbreak voor versie twee is nog niet uit. Downdgraden naar de vorige versie lukt blijkbaar niet, dus ik zal nog even geduld moeten uitoefen. Euh, ik ben dus tegelijk telefonisch even niet bereikbaar. Toch tot maandag, want dan is Tessa niet langer van wacht, en kan ik de haar wachtGSM gebruiken voor mijn SIMkaart.

Uh-huh.

[Update 13u10] Opgelost! Terug naar versie 1.1.4 dank zij deze instructies: How to Downgrade Your 2.0 iPhone to 1.1.4

[Update 14u30] …maar toch niet helemaal. Het toestel werkt helemaal, behalve het telefoongedeelte. “No service” zegt het ding mij.

[Update 13/07 10u] Geheel terug. Alles opnieuw gedaan met PwnageTool: How to Unlock Your iPhone With PwnageTool (Mac)

ritmestoornis

Goedemorgen. Ik zit er nog helemaal niet in, in dat Belgische ritme. Vanochtend –na een redelijk late nacht– veel te vroeg wakker geworden, gaan lopen, ontbeten, en vervolgens opnieuw in slaap gevallen, terwijl ik dacht gauw nog iets van de digicorder te bekijken. Euh, en ik moet nog foto’s doen en een artikel schrijven. Ik spreek u later. Over jazz en zo en dinges. Goedemorgen, nogmaals.

(Bij Tessa is het niet veel beter. Zij is bovendien van wacht, waardoor we dan ook frequent uit onze aarzelslaap worden gehaald.)

wederzien

Allez, soit, bon, voor het goede weer moesten we dus eigenlijk niet terugkomen. Ik kan mij niet voorstellen dat ik de laatste drie maand nog in de regen ben gaan lopen. Tot vanochtend…

Lopen was effekens aanpassen. De steilste helling is voolopig dat stukje of twee aan de Blaarmeersen, het ene waar het pad opwaarts gaat naar de geluidsdijk tussen de R4 en de vijver, en het tweede stukje daar zowat diagonaal tegenover, langs het stuk vijver dat nog niet werd heraangelegd. Drie maand geleden ging mijn hartslag daar nog 15 tot zelfs 20 bpm van naar boven, maar tegenwoordig ben ik er al voorbij voor ik het heb gemerkt. Ik heb wel te weinig versnellingen (intervals, fartleks) ingebouwd in het heuvelige Seattle, want ik moet dringend wat doen aan mijn tempo-snelheid. Niet gevreesd, we zijn ermee bezig.

Het blijft verslavend, dat lopen. Mijn workout zit er nog maar op, of ik kijk al uit naar de volgende. En morgen is een rustdag (cfr het schema). Misschien moet ik maar eens beginnen fietsen om die gaten op te vullen.

Ondertussen mag het weer gewoon verbeteren hoor. Met 22-25°C en wat zon ben ik al zeer tevreden. Het was toch zomer hé?