Edoch: vergeet vandaag niet heen en weer te wippen (zoals kabouter Pinnemuts) tussen het Zuidpark en de Bijlokesite. Getipt: het Frederik Leroux Trio op Jazz in ’t Park (19u30), en Carlo Nardozza speelt Sam Vloemans’ Bord du Nord op het Bijlokefestival (23u). Lees meer bij Het Project: Zuidparkjazz! Bijlokefestival! Weekend!
’t Was Hijaz, daarnet op Jazz in ’t Park. Met de klok mee ziet u Chryster Aerts (drums, percussie); Azzedine Jazouli (percussie: derbouka, bendir, taarija, rek(taar), mazhar, daf); Chris Mentens (bass); en Niko Deman (piano).
Het was hartverwarmend, hoe het publiek ondanks de gietende regen toch bleef luisteren.
—
Tip: op Moodio werd zopas een korte reportage gepost, gemaakt tijdens het optreden van het Toine Thys Organ Trio en het Amina Figarova Sextet. Gaat dat zien!
Het Marcelo Moncada Space Quartet is niet het Marcelo Moncada Quartet, is deze middag duidelijk gebleken tijdens Jazz in ’t Park. Met de klok mee: Frederik Meulyzer, Marcelo Moncada, Koenraad Ecker (en Frederik Meulyzer op de achtergrond), en Rui Salgado. De mannen moesten dra weer weglopen, want ze treden (traden?) vandaag nogmaals op, op de Antwerpse cultuurmarkt of all places. (Nog goed dat er motilium is.)
Kom ook (nog) eens langs, en breng tien euro mee, om de dubbelcd met liveopnames van de vorige editie te kopen. Oh, en vergeet uw picknickmand niet. En een fleeceke, want het wordt toch al koud, ’s avonds.
Tijdens de pauze voor het laatste concert gisteren op Jazz in ’t Park.
De eigen composites van het Zola Quartet komen van gitarist Gonzalo Rodriguez Diaz –die voorlopig met de prijs van grootste charmeur van het festival gaat lopen. Een groot deel van de identiteit van de groep komt zonder twijfel van trompettist Francisco Leal –ook al een Spanjaard. In het begin kon de groep mij maar matig boeien; het ging vooral om langerekte muziek met een hortende trompet. Pas bij het bisnummer was mijn interesse echt gewekt, met een sobere maar boeiende interpretatie van Hackensack (Thelonious Monk; lees ook dit). Toch een groep om in de gaten te houden.
Och, laat ik die kapotte harddisks eens openvijzen, dacht ik, dan ziet Henri ook eens in ’t echt hoe zo’n ding eruit ziet. “Coooool!”, natuurlijk.
Tot ik –toen ik bij de tweede harddisk het deksel eraf vees– een set vingerafdrukken vond, duidelijk genoeg om in AFIS zonder al te veel CSI-hocus pocus een match te vinden. En dan vraag ik mij af waarom het fout is gelopen met die harddisks.
(Neen dit is geen hoax, en neen het zijn niet mijn eigen vingerafdrukken. Het zijn Seagate Barracuda’s 7200.10, die in de LaCie Porsche externe USB harddiskbakskes zaten.)
Geen Jazz Middelheim zonder Toots, schreven we gisteren nog, maar die conditie geldt blijkbaar net zozeer voor Bert Joris. Maar liefst 20 keer heeft de trompettist er al op het podium gestaan. Op de slotdag stond hij er met het “kwartet waarmee hij eigenlijk heel graag meer zou optreden”, om een staalkaart van zijn kunnen te geven. Het park en de tent liepen op dat vroege middaguur al aardig vol, en na afloop mochten de muzikanten een verdiend applaus in ontvangst nemen.
Het Jason Moran trio bracht Bill Frisell mee, de ‘bijna-Belg’ die op Gent Jazz niet geheel tot zijn recht kwam bij McCoy Tyner, maar hier duidelijk perfect op zijn plaats zat. Wij zijn al langer fan –zowel van Moran als van Frisell– al waren we niet overtuigd van de meerwaarde van dit nieuwe repertoire. Er zat weliswaar een duidelijke visie achter, maar dan wel één die we herkennen uit de laten jaren 80 tot midden jaren 90. Niettemin heerlijk om zulk een muzikanten aan het werk te mogen zien.
Maar dan was er Charlie Haden, in duo met Kenny Barron (niet te verwarren met drummer Joey Baron). In duo (dus hij kon zich niet achter de drummer verstoppen of helemaal achteraan in het duister op het podium gaan staan), én gedrapeerd door een behoorlijke hoeveelheid licht. Dat levert foto’s op waarop niet alleen zijn gelaat maar zelfs zijn gezonnebrilde ogen zichtbaar zijn.
En al had de muziek bijna het ganse festival net een ietsje te luid gestaan, dan werd de volumeknop —terecht— naar links gedraaid voor een zo intiem moglijke sfeer. “Dames, zou u het volume wat kunnen dimmen”, vloekte de juffrouw die voor ons op de grond, ver buiten de tent, een boek aan het lezen was. “Ik zou graag wat van de muziek genieten.” Misschien moet ik mijn haar toch wat knippen of mijn baard iets laten groeien.
In de tent was de muziek perfect beluisterbaar, en werd ze –tot (gespeelde?) verrassing van Haden– zeer gesmaakt. “You have great ears!“, bracht hij verrukt uit. “Wouldn’t it be great if everybody was like you and had such ears. Just how many problems could be solved by such wonderful ears.” Wij pinkten net geen traantje weg.
En tot slot was er David Murray. In 2006 stond hij nog in rugby shirt op Gent Jazz (toen nog Blue Note Records Festival), en twee jaar daarvoor op Middelheim. Gisteren bracht hij Nat King Cole op zijn Spaans, en werd daardoor gesteund door een latinband én het strijkersensemble van deFilharmonie. Niet aleen een hele mond-, maar ook een podiumvol. Met nog steeds die gretig lange solo’s op zijn tenorsax, waarop hij trillend en grommend het ganse register afgaat.
Het was een prachtweekend. (En u kan groten delen herbeleven op de Jazz Middelheim site!)
Jazz Middelheim van 13 t.e.m. 16 augustus, Park den Brandt, Antwerpen.
