Een concert van Trio M is altijd een verrassing, had ik ergens gelezen, en terwijl ik de voorafgaande dertig dagen nauwelijks tijd had gevonden om wat voor concert dan ook mee te pikken (zelfs de Opatuurbezoekjes werden gedecimeerd), kon ik aan zo’n verlokking niet weerstaan. Muzikale verrassingen zijn veel te zeldzaam om zomaar te laten voorbij gaan. Big Picture, de cd die in 2007 werd gereleased lag hier al een tijdje te draaien. Héél wild werd ik er niet van, maar hij was wel goed. De piano is net iets prominenter dan de bas en de drums, maar een echte hoofdrol is er niet. De muziek is soms free, soms standard, maar een echte profilering zit er niet in. De stijlen zijn velerlei en in overvloed, maar een echte lijn is ook daar niet in te trekken. Maar goed, een concert zou onvoorspelbaar verrassend zijn.
Wat meteen opvalt is de gemoedelijkheid van het gebeuren. Het concert werd verplaatst van de theaterzaal naar de balzaal, en eigenlijk was het heel leuk geweest als het publiek gewoon rond de muzikanten had kunnen plaatsnemen. Daarvoor was dat publiek echter net iets té talrijk opgekomen (hoera! daarvoor evenwel), al bleef de sfeer heel hartelijk.
Knal! Boem! Paukeslag! en het spel was begonnen. Ik zat vooraan — om dit artikel met een paar foto’s te kunnen opsmukken — langs de kant van drummer Matt Wilson, zodat ik zicht zou hebben op Myra Melfords handen en piano. Daar tussenin stond Mark Dresser, net genoeg naar voren om ook van hem een foto te kunnen nemen zonder de rest van het publiek te hinderen. Vanop mijn plaats zou de drummer onmiskenbaar de hoofdrol spelen.
En wat voor een drummer. Matt Wilson heeft een eigen idioom, met kleine maniertjes waar hij graag naar teruggrijpt en die dienen als houvast voor zijn ritme en stijl. Van tik naar klak en piep; van een recht-voor-de-raap-ritme naar een schijnbaar immer wijzigende sequens; van koffietas tot gong; van samenspel tot eigenzinnig gespeur. “I actually played this one without the music“, zei hij na afloop van een nummer waarvan hij de partituur miste. Hij leek zelf verwonderd dat hij het tot een goed einde had gebracht. Tijdens Freakonomics — “dedicated to all those leaders who made this world a mess” — liet hij zijn cimbalen zo hard piepen dat ik even dacht dat mijn plombaties van schrik uit mijn tanden zouden trillen.
Melford benadrukt graag dat het trio een collaborative effort is. Vandaar waarschijnlijk dat er geen echte hoofdrolspeler op de cd te onderscheiden valt. Live werkt dat overigens heel goed. De muzikanten hadden er erg veel lol in, hielden elkaar voortdurend in de gaten, en pikten handig in of wachtten geduldig af: heus samenspel. De muziek was ook heel divers, maar ook dat werkte (nog) beter live (dan op de cd). Er werd heel verscheiden gespeeld, van abstract en free tot heel ritmisch of melodisch, en in dat laatste geval vaak met een twist, aangevuld door elektronica of afgewerkt met een einde dat eigenlijk niet wil eindigen en dan maar als vanzelf overgaat in het volgende nummer.
We kregen nog een toegift, al lieten de muzikanten uitschijnen dat ze geen idee hadden wat te spelen. Er werd snel een muzikaal pareltje geïmproviseerd, dat de halve zaal met verwondering achterliet. Blij dat we dit mochten meemaken.
Myra Melford & Trio M, gehoord op woensdag 4 november in de balzaal van Vooruit.
—
Zeven dagen Vooruitgetipt: Bender Banjax (di 10/11); Laura Gibson (do 12/11).
