Categorie: leesvoer

Kerouac is gestorven twee maanden voor ik ben geboren. The Dharma Bums is geschreven in twee weken tijd (26/11-7/12/1957), op een rol TTY (teletype, een soort telexmachine) papier zodat hij geen vers papier in de tijpmachine hoefde te steken en zo ongestoord kon verder schrijven. Stel u voor hoe content die mens zou geweest zijn met een computer. Ik vond The Dharma Bums heel erg aangenaam om te lezen, ik was er waarschijnlijk voor in de juiste mood, daar in Seattle, niets eens zo ver van waar het zich alemaal afspeelde (op weg naar zijn berg passeert hij overigens door Seattle). Het is allemaal heel vloeiend, heel zen of “la vie est un longue fleuve tranquille“. Ik ben deze maand begonnen in Big Sur, wat een beetje in het verlengde daarvan ligt, en dan ben ik stilletjesaan klaar voor On the road denk ik.

Iemand schreef vorige maand dat Palahniuk niet meteen zijn/haar ding was. Lees anders deze Fight Club eens. Tenminste als u de film nog niet hebt gezien, want ik heb zelden zo’n letterlijke verfilming gezien. De schrijver bracht overigens net een nieuw boek uit, en dat heb ik dan meteen ook maar gelezen. Snuff moet het op het eerste gezicht hebben van het controversiële onderwerp, maar bij lezing wordt dat helemaal niet zo uitgespeeld. Tuurlijk, het is niet meteen een alledaagse situatie –t.t.z. ik heb toch nog niet deelgenomen aan een poging het wereldrecord gang-bang te verbreken– maar het verhaal zit heel leuk in elkaar en blijft verrassen op een verhaal technische –en dus niet louter inhoudelijke– manier.

The Monster of Florence is een true crime novel van Douglas Preston en Mario Spezi. De Italiaanse moordenaar was een bron van inspiratie voor Thomas Harris, de auteur van de Hannibal Lecter boeken (zoals Silence of the Lambs). Al werd Pietro Pacciani in 1994 en 1996 voor de moorden veroordeeld, is men nog steeds niet zeker of men daarmee wel de echte moordenaar te pakken had. Het verhaal laat denken aan de Zodiac-moorden uit de late jaren 60 (het monster pleegde zijn eerste moord in 1968). Een iets kortere (en dus leesbaarder ?) versie van het tweede deel van het boek “The Story of Douglas Preston” is te lezen in het artikel The Monster of Florence is te lezen in het artikel dat Preston in 2006 voor The Atlantic Monthly heeft geschreven (lees ook het aansluitend interview). Niet onverdeeld goede lectuur.

Van de twee McEwans is zonder enige twijfel The Child in Time het beste. Enduring Love is veel meer een stijl- of schrijfoefening; Nothing to Lose is vlot leesbare, maar niet noodzakelijk sprankelende Child; en terwijl I Am Legend leuk om lezen is, is de recente verfilming met Will Smith eer zeker een geïnspireerde interpretatie te noemen. The Dark River ten slotte, was de moeite van het wachten waard (let op, dit is deel twee uit een cyclus van drie).

22. I Am Legend / Richard Matheson / 1954 / **
23. The Dharma Bums / Jack Kerouac / 1958 / ***
24. Nothing to Lose / Lee Child / 2008 / **
25. Fight Club / Chuck Palahniuk / 1996 / ***
26. The Child in Time / Ian McEwan / 1987 / ***
27. Snuff / Chuck Palahniuk / 2008 / ***
28. The Monster of Florence / Douglas Preston / 2008 / *(*)
29. Enduring Love / Ian McEwan / 1999 / **
30. The Dark River / John Twelve Hawks / 2008 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

Het gebrek aan film en televisie –die paar episodes van Bones op Hulu even niet meegerekend– zorgt er duidelijk voor dat er meer boeken worden gelezen. Ik kan natuurlijk niet achterblijven op Henri, die er hier het ene na het andere boek van Artemis Fowl doorjaagt.

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji PRO400H, 400ASA)

Bon. De eerste twee waren van een matige kwaliteit. A Simple Plan is meer slapstick dan spanning, en mogelijks werkt zoiets wel in een film (het boek is verfilmd, maar ik herinner mij niet dat ik hem gezien heb); geschreven is het vooral ongeloofwaardig. La ligne noire was redelijk, behalve dan dat de de lezer de afwikkeling al van mijlen ver ziet aankomen. Ik ben beter gewoon van Grangé, maar het bleef gelukkig ontspannende lectuur.

Over Bad Luck and Trouble hoef ik niet veel te zeggen –zoals gewoonlijk over een boek van Child. Het is goed, volgt het gewone patroon en is dus weinig echt verrassend, maar geruststellend. En in tegenstelling tot wat vaak gebeurt in zo’n series, gaat de kwaliteit voorlopig nog niet naar beneden. Hoe blijft hij het interesant houden, vragen ze zich ook bij de NYTimes af, zie ik net (Tough Guy at the Border of Hope and Despair).

En dan heb ik mij met The Other Boleyn Girl ook maar eens aan een kasteelroman gewaagd. Compleet met historische figuren, al blijkt Philippa Gregory het met de echte gebeurtenissen niet zo nauw te hebben genomen. Dat vinden wij niet erg, faction is leuker, en in een roman moet met de zaken al eens wat naar de hand kunnen zetten. Leuk om lezen, het is ook verfilmd, maar de trailers die ik van de film heb gezien, maken het verhaal tot een heuse farce. Het boek telt dan ook meer dan 700 bladzijden, maar dat mag geen excuus zijn om het geheel te vermangelen.

Hoogtepunt van de maand was zonder enige twijfel The Cement Garden van Ian McEwan. Ook in deze vroege roman is zijn meesterschap al merkbaar; de aanpak is –schrijftechnisch– traditioneler, maar inhoudelijk gedurfd. Zeker in 1978. En ik ben ook benieuwd naar de film (ja, ook dit boek werd verfilmd), met Charlotte Gainsbourg.

Choke was mijn eerste Chuck Palahniuk, en ik ben er nog niet uit hoe goed ik het vond. Slecht was het in geen geval, al was mijn eerste reactie: dude, what are you on? Verfrissend. Ik ben benieuwd –alweer benieuwd; het is goed als boeken u benieuwd maken– naar Fight Club. Waarvan ik dan weer wel de film heb gezien, maar het boek nog niet heb gelezen.

Over Working for the Devil kunnen we heel kort zijn: belabberd is een te groot compliment. Zeer slecht geschreven.

Blasphemy is er één van dertien in een dozijn. Technisch heel goed, maar inhoudelijk nogal mager. En toch, dit is een beetje een belangrijk boek. Het zal door veel mensen worden gelezen, en het rekent op niet-belerende en niet-betuttelende manier af met een aantal vooroordelen. Fanatisme is slecht, of het nu religieus (christelijk) of wetenschappelijk is. Preston gaat in de aanval tegen het radicaal-conservatieve christendom –dat welig tiert in Amerika, weliger dan u denkt– en tegen scientology. Zonder een gematigd christendom te onderschrijven, laat hij evenwel het pad daarvoor open, en hopelijk helpt dat om zijn waarschuwingen te laten doordringen bij het doelpubliek.

De echte ongoocheling was Breakfast at Tiffany’s, dat ik een grotendeels lofty, arty-farty gedoe vond dat meer om stijl dan vorm of inhoud draaide. Ik heb ook In Cold Blood gekocht, dat naar verluidt geheel anders leest. Hopelijk. (De situatie met Holly Golightly, het hoofdpersonage uit de novelle, deed mij sterk denken aan de heisa rond Emily Gould, waar ik toevallig net over had gelezen.)

En dan was er Bond, James Bond. Om Ian Flemings 100e verjaardag te vieren, geeft uitgeverij Penguin niet alleen alle (Fleming) Bondboeken opnieuw uit (presentatie inclusief speciale website). In 2006 werd ook reeds aan schrijver Sebastian Faulks gevraagd een Bondboek te schrijven, en dat werd een paar dagen geleden gepubliceerd. Devil May Care is echter het eerste Bondverhaal dat ik lees –ik moet maar eens op zoek naar eentje van Fleming (of zo’n herdruk kopen). Ik kan Faulks’ Bond dus enkel vergelijken met de filmversies, en naar ik heb gelezen verschillen die nogal wat van de Bond uit Flemings boeken.

Bond blijft voor mij in eerste instantie (maar niet exclusief) Roger Moore, een humoristische maar verfijnde flegmatische gentleman, die onder alle omstandigheden het hoofd koel houdt. Dat beeld past perfect in het boek dat Faulks heeft neergepend, al zien we daar een duidelijk oudere en zachtere Bond. Faulks introduceert bovendien een aantal elementen die laten hopen dat hij nog een Bondboek schrijft –redelijk intrigerend hoe dat verder kan uitgespeeld worden. Het boek is heel aangenaam om lezen, met plenty of verbs, not many adverbs or adjectives –zoals Faulks laat optekenen in de NYTimes (That License to Kill Is Unexpired ).

(Hm –ik haal de NYTimes nogal vaak aan, merk ik. Daar hoeft u niks achter te zoeken.)

12. La ligne noire / Jean-Christophe Grangé / 2007 / **
13. A Simple Plan / Scott Smith / 1993 / *(*)
14. Bad Luck and Trouble / Lee Child / 2007 / **(*)
15. The Other Boleyn Girl / Philippa Gregory / 2001 / **(*)
16. The Cement Garden / Ian McEwan / 1978 / ***(*)
17. Choke / Chuck Palahniuk / 2001 / **(*)
18. Working for the Devil / Lilith Saintcrow / 2006 / 0
19. Blasphemy / Douglas Preston / 2008 / **(*)
20. Breakfast at Tiffany’s: A Short Novel and Three Stories / Truman Capote / 1958 / *(*)
21. Devil May Care / Sebastian Faulks / 2008 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

Geheel tegen alle verwachtingen in, heb ik toch nog twee boeken gelezen, deze maand. Het moet zijn dat we onze draai toch al een beetje hebben gevonden, hier in het verre Amerika.

Wat mij een klein beetje tegensteekt aan Murakami’s schrijfsels, is de bijna kinderlijk-onschuldige manier van vertellen, dat ik lange tijd als een gebrek van de vertaler heb aanzien. Ik heb de auteur nu echter al door drie verschillende vertalers gelezen, en allen vertalen ze op dezelfde manier. Spijtig dat ik geen Japans ken (hey, anders kon ik ook tattoos vertalen). Maar misschien schuilt ook daar ook ten dele de kracht van Murakami in. De meest gewaagde (nu ja) zaken kan hij zo op vanzelfsprekende manier beschrijven, of het nu gaat om sex of iemand de kop in slaan.

Van dit boek heb ik in elk geval genoten. Het is nogal groot in omvang, maar elk blad leidde tot noodzakelijke vooruitgang in het verhaal. Oorspronkelijk eindigde het boek met het tweede deel, achteraf heeft de auteur er nog een derde deel aan gebreid, waardoor de omvang meteen ook verdubbelde. Aanzie het als een lange wandeling met vreemde gebeurtenissen, laat u gewoon meedrijven en geniet.

The Ruins is zo commercieel als maar kan zijn. Zonder enige twijfel geschreven met een verfilming in het achterhoofd, getuige daarvan die paar gratuite en niets ter zake doende sexachtige scènes (die door heel bevreemdend over komen –het past er gewoon niet in), en de knulachtige aanloop tot een sequel (het einde is goed, maar die paar laatste zinnen staan er enkel om eventueel een vervolg te kunnen schrijven). Maar het boek/verhaal is wel meeslepend. Ik heb het in ongeveer één weekend uitgelezen, zaterdag gekocht, maandagochtend was het uit, en dan alleen omdat ik zondag te moe was om dan verder te lezen. En ik heb meteen het ander boek van Smith gekocht.

10. De opwindvogelkronieken / Haruki Murakami / 2007 / ****
11. The Ruins / Scott Smith / 2008 / **

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)