Categorie: film en televisie

De man van staal

Het is duidelijk, het kan ook anders. Iron Man mist de doelloosheid en de bombast van The Incredible Hulk (zie onze bespreking), maar biedt in plaats daarvan twee voorbijvliegende uren degelijke –maar conventionele– ontspanning.

Iron Man had voor mij geen voorgeschiedenis. Ik heb er nooit een andere film over gezien, en ik heb er ook geen comic book van gelezen. Voorkennis bleek evenwel –geheel in tegenstelling tot het hulkgedrocht– absoluut niet nodig. Het verhaal begint netjes bij het begin, of liever: ergens in het midden, en laat de kijker voorzichtig deel uitmaken van het leven van Tony Stark, wapenhandelaar en Iron Man (neenee, ik verklap hier –alweer– niets mee). De film opent in een woestijn, waar Tony Stark meerijdt in een militair konvooi. De voertuigen worden evenwel onder vuur genomen, en Stark wordt verwond.

Iron Man Iron Man

Wat volgt is een klassiek en redelijk zwart-wit comic book verhaal. Wapenhandelaar Stark ziet in dat zijn handel niet alleen ten dienste staat van het Amerikaanse leger, maar via een omweg meteen ook haar tegenstanders bevoorraadt. Ten dele door de voorval aan het begin van de film bekeert hij zich tot ‘het goede’ en hij wordt in zijn kweeste om de schurken de wapens terug afhandig te maken, vanzelfprekend tegengewerkt door de persoon die zich met het (illegale) wapenhandeltje tracht te verrijken. Het is het soort van eenvoudig verhaal dat al vaak dienst heeft gedaan, maar die eenvoud werkt.

Robert Downey Jr. is de perfecte belichaming van Tony Stark. Wie hem nog kent uit Less Than Zero (de Brat Pack verfilming van Bret Easton Ellis’ gelijknamige roman met de schitterende theme song van The Bangles), zal zeker zijn sympathieke zelfzekerheid –op het randje van de arrogantie– herkennen. Tony Stark heeft het charisma van James Bond én zijn lef. Voeg daar nog eens zijn praktische intelligentie aan toe en een soort achteloze penchant tot zelfdestructie, en de vrouwen vallen bij bosjes. Het lijkt allemaal overigens heel sterk op het leven van de acteur zelf, en u begrijpt dat Robert Downey Jr. zeer correct werd gecast.

Iron Man

Geen nood, dit is een superhero film. Dat betekent dat er wordt gevochten, dat er onwaarschijnlijke stunts worden uitgevoerd, explosies in voorkomen, en al eens mag gelachen worden ook. Maar terwijl al die ingrediënten duidelijk in de film vervat zitten, dienen ze ter ondersteuning van het verhaal i.p.v. omgekeerd. Hier wordt geacteerd, en net zozeer om uw aandacht gevochten, als tegen de slechterik. Met een zeer leutig en heel Robert Downey Jr./Tony Strak typerend einde!

(Misschien moet ik toch maar eens de comic book versie van naderbij bekijken ook.)

Iron Man, van Jon Favreau met Robert Downey Jr. en Gwyneth Paltrow. Gezien in AMC Pacific Place 11, Seattle; te bekijken in Kinepolis Gent (Decascoop, Ter Platen).

De Ongeloofwaardige Hulk

In de vroege jaren 80 zat ik aan de buis gekluisterd in de stiekeme hoop dat Dr. David Banner (die eigenlijk Bruce heet) weer eens kwaad zou worden en in de Hulk –dé Hulk!– zou veranderen. Die Hulk was eerst nog niet groen, want de geteleviseerde wereld zou voor mij nog even zwart/wit blijven. De Hulk paste perfect in de series van de tijd, want daarnaast keek ik ook nog naar the Love Boat en CHiPs. The Hulk was een melig voorspelbare serie, die maar weinig met de stripverhaalversie gemeen had, leerde ik later. Ik herinner me vooral een bange David Banner (die volgens het stripverhaal Bruce heet) en de boze spierbundel waarin hij veranderde.

Een paar jaar geleden duwde Ang Lee een belabberde Hulk (2003) in onze strot, een bittere pil die enkel wat kon worden verteerd door de aanwezigheid van Jennifer Connelly in de rol van Betty Ross, de collega en vriendin van Banner. De acteerprestaties in deze film waren grotendeels ondermaats, en de computergegenereerde Hulk leek vooral op een boze impersonatie van le Géant Vert.

The Incredible Hulk

Wat acteren betreft, maken we alvast een grote sprong vooruit. Deze keer heeft Edward Norton de rol van Dr. Bruce Banner op zich genomen, en de verbetering is merkbaar. Norton heeft ook meegewerkt aan het script –dat zelfs tijdens het draaien van de film meermaals werd bijgewerkt. De film vertelt in ijltempo –tijdens de opening credits— de ontstaansgeschiedenis van de Hulk, legt in een inleiding de verhouding tussen de personnages vast, maar gaat al gauw genoeg over in een voornamelijk inhoudsloze actiefilm. En de Hulk ziet er nog steeds uit als die Géant Vert.

We zijn natuurlijk verwend met verfilmingen zoals Spider-Man, X-Men en –vooral– Batman, en de tv series zoals Smallville en Heroes. In deze adaptaties wordt dieper ingegaan op de menselijke kant van de superheld(en), en de psychologische gevolgen van de twee-eenheid mens en held. De aanzet tot diepgang is in deze film wel aanwezig, maar de opsplitsing tussen actie en gevoel is net zo strikt als de scheiding tussen het eerste en het tweede deel van de film.

The Incredible Hulk

Het eerste, inleidende deel van de film legt de nadruk op de persoon van Bruce Banner, die moet afreken met het monster waarin hij verandert als zijn bloeddruk het van hem overneemt. Het tweede deel is voornamelijk inhoudsloze actie zonder de minste diepgang, in een aantal totaal ongeloofwaardige en clichématige situaties.

Deze film heeft een heleboel kansen gemist. Voortdurend worden er deuren geopend die leiden naar een dieper inzicht dat de plot ten goede zou komen, maar als de welwillende kijker bereid is om die kamer binnen te stappen, krijgt hij enkel de deur in zijn gezicht dichtgeklapt. Op zijn best kunnen we deze film beschouwen als een basis die wordt gelegd voor een hele reeks sequels, maar zelfs daarvoor mist hij eigenlijk een aantal grondslagen. Vanwaar komt die vete tussen de Generaal die op de Hulk jaagt en Bruce Banner? Hoe komt het dat Betty Ross (Liv Tyler) en Bruce Banner zo tot elkaar worden aangetrokken?

The Incredible Hulk

Laat deze film gerust links liggen, en kijk –net zoals wij– liever uit naar Batman: The Dark Knight, die later deze zomer wordt uitgebracht. Ondertussen gaan wij eerst snel nog eens naar Iron Man. De hoofdrolspeler uit die film (Robert Downey Jr.) kwam ons nog gauw even nieuwsgierig maken in de laatste minuut van de Hulk. Maar och, als u toch zou gaan, mis dan vooral guest apearances niet van (de overleden) Bill Bixby en Lou Ferrigno –resp. Dr David Banner en de Hulk uit de oorspronkelijke serie.

The Incredible Hulk, van Louis Leterrier met Edward Norton en Liv Tyler. Gezien in Pacific Place 11, Seattle; te bekijken in Kinepolis Gent (Decascoop, Ter Platen).

tien maal tien

Schaamteloos gepikt van Stijn (Een top 10 uit 10), maar die had het op zijn beurt van het AFI (10 top 10): tien genres, met telkens tien films. Eens zien wat al voor onze ogen is vergleden.

Animation: 10/10
Tessa en ik gingen sowieso al naar bijna alle tekenfilms die worden uitgebracht, en Henri moeten we niet meteen smeken om mee te gaan

  1. Snow White and the Seven Dwarfs (1937)
  2. Pinocchio (1940)
  3. Bambi (1942)
  4. The Lion King (1994)
  5. Fantasia (1940)
  6. Toy Story (1995)
  7. Beauty and the Beast (1991)
  8. Shrek (2001)
  9. Cinderella (1950)
  10. Finding Nemo (2003)

Romantic Comedies: 10/10
En ik ben niet eens zo’n fan van die romantische dingen. Drie favorieten evenwel: The Philadelphia Story, When Harry Met Sally, en Harold and Maude.

  1. City Lights (1931)
  2. Annie Hall (1977)
  3. It Happened One Night (1934)
  4. Roman Holiday (1953)
  5. The Philadelphia Story (1940)
  6. When Harry Met Sally (1989)
  7. Adam’s Rib (1949)
  8. Moonstruck (1987)
  9. Harold and Maude (1971)
  10. Sleepless in Seatle (1993)

Western: 9/10
Favoriet is waarschijnlijk Butch Cassidy and the Sundance Kid. Ik heb die dingen verslonden als prille tiener.

  1. The Searchers (1956)
  2. High Noon (1952)
  3. Shane (1953)
  4. Unforgiven (1992)
  5. Red River (1948)
  6. The Wild Bunch (1969)
  7. Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969)
  8. McCabe & Mrs. Miller (1971)
  9. Stagecoach (1939)
  10. Cat Ballou (1965)

Sports: 7/10
Ik was helemaal fan van Rocky. Het is denk ik ook de eerste film waarvan ik nadien het boek heb gekocht.

  1. Raging Bull (1980)
  2. Rocky (1976)
  3. The Pride of the Yankees (1942)
  4. Hoosiers (1986)
  5. Bull Durham (1988)
  6. The Hustler (1961)
  7. Caddyshack (1980)
  8. Breaking Away (1979)
  9. National Velvet (1944)
  10. Jerry Maguire (1996)

Mystery: 10/10
Geef mij een Hitchcock en ge krijgt mij (bijna) onvoorwaardelijk zoet. Favoriet is Rear Window.

  1. Vertigo (1958)
  2. Chinatown (1974)
  3. Rear Window (1954)
  4. Laura (1944)
  5. The Third Man (1949)
  6. The Maltese Falcon (1941)
  7. North By Northwest (1959)
  8. Blue Velvet (1986)
  9. Dial M for Murder (1954)
  10. The Usual Suspects (1995)

Fantasy: 8/10
Vreemde selectie nochtans.

  1. The Wizard of Oz (1939)
  2. The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (2001)
  3. It’s a Wonderful Life (1946)
  4. King Kong (1933)
  5. Miracle on 34th Street (1947)
  6. Field of Dreams (1989)
  7. Harvey (1950)
  8. Groundhog Day (1993)
  9. The Thief of Bagdad (1924)
  10. Big (1988)

Sci-Fi: 10/10
Hier mis ik toch wel degelijk Solyaris, om maar iets te noemen.

  1. 2001: A Space Odyssey (1968)
  2. Star Wars (1977)
  3. E.T.: The Extra-Terrestrial (1982)
  4. A Clockwork Orange (1971)
  5. The Day The Earth Stood Still (1951)
  6. Blade Runner (1982)
  7. Alien (1979)
  8. Terminator 2: Judgment Day (1991)
  9. Invasion of the Body Snatchers (1956)
  10. Back to the Future (1985)

Gangster: 8/10

  1. The Godfather (1972)
  2. Goodfellas (1990)
  3. The Godfather Part II (1974)
  4. White Heat (1949)
  5. Bonnie and Clyde (1967)
  6. Scarface (1932)
  7. Pulp Fiction (1994)
  8. The Public Enemy (1931)
  9. Little Caesar (1930)
  10. Scarface (1983)

Courtroom Drama: 9/10
Een van de grote troeven van de Amerikaanse cinema. Benieuwd naar In Cold Blood.

  1. To Kill a Mockingbird (1962)
  2. 12 Angry Men (1957)
  3. Kramer vs. Kramer (1979)
  4. The Verdict (1982)
  5. A Few Good Men (1992)
  6. Witness For The Prosecution (1957)
  7. Anatomy of a Murder (1959)
  8. In Cold Blood (1967)
  9. A Cry in the Dark (1988)
  10. Judgement at Nuremberg (1961)

Epic: 9/10
Fantastisch vond ik dat, die lange epische films. Ik ben ooit eens met een heel onschuldig gezicht vier uur terug thuis gekomen van Ben-Hur (die ze toevallig in Decascoop speelden). “Hoezo laat? Ik mocht toch naar de cinema!”

  1. Lawrence of Arabia (1962)
  2. Ben-Hur (1959)
  3. Schindler’s List (1993)
  4. Gone with the Wind (1939)
  5. Spartacus (1960)
  6. Titanic (1997)
  7. All Quiet on the Western Front (1930)
  8. Saving Private Ryan (1998)
  9. Reds (1981)
  10. The Ten Commandments (1956)

Totaalscore: 90/100. Was het maar een examen!

Zeer sterk Amerikaans gekleurd toch, deze lijst, maar ze is dan afkomstig van het AFI. Met dank aan de BRT/VRT voor de herhaaldelijke uitzendingen van het overgrote deel van de klassiekers.

The Happening

Het gaat niet zo goed met M. Night Shyamalan, denken wij. Zijn laatste film —Lady in the Water— was een redelijk inhoudsloze verschrikking, en sinds deze eeuw heeft de man het gevoel dat hij niet echt meer welkom is in Hollywood. We hebben het nochtans over dezelfde persoon die in 1999 een pareltje heeft afgeleverd met The Sixth Sense, en een jaar later aan het begin van de comics superhero revival stond met Unbreakable –meteen ook de film die wat hem betrof hét breekpunt (vergeef me de woordspeling) betekende met de grote productiehuizen van Hollywood.

Daarna deed Signs het nog wel goed in de zalen, maar The Village –hoewel voorzien van een uitstekend scenario– bleef zo goed als onopgemerkt, en Lady in the Water werd –terecht– grotendeels door de kritiek vergruisd. We zijn echter opnieuw twee jaar verder, en de eigenzinnige regisseur laat deze keer The Happening op ons los.

The Happening The Happening

Een bioscoop is in de V.S. nog veel meer een commerciële belevenis dan in pakweg Kinepolis. Ik ging zaterdagvoormiddag –het weer was slecht, de wederhelft ging shoppen– en het eerste wat ik te horen kreeg was “that movie’s on the third floor, sir, where the concessions are at your service.” De concessions bleken een gigantische toog in beslag te nemen waar men niet alleen –zoals bij ons– snoepgoed, chips en popcorn verkocht, maar tevens hotdogs, burgers en pizza. Ik beperkte mij tot een medium cola light (wat achteraf ongeveer 1 liter bleek), tot verbazing van de man achter de kassa die heelder lijsten menu’s voor mij afdramde. “Ik wil echt geen popcorn of pizza, dank u,” probeerde ik hem te overtuigen, “u mag gerust stoppen.” Maar hij kon gewoon niet: “I’m sorry, Sir, but I have to recite all this or I could lose my job.” Juist, ja.

De zaal was niet overdreven groot en zat niet eens halfvol, maar het geurde er nog erger dan in een McDonalds. De hele vertoning ging gebukt onder gesmek, geslurp en geboer, maar iedereen had wel zijn gsm op stil ingesteld. De ganse setting was zo absurd dat het grappig was. En dat was meteen ook de teneur voor de film zelf.

The Happening The Happening

The Happening is een pure cultfilm. Hij kan meteen in Verheyens cultnight, we hoeven er geen tien-vijftien jaar op te wachten. De acteerprestaties zijn houterig, of nog vaker een typevoorbeeld van overacting. Ook het thema van de film lijkt zo uit de jaren zestig of zeventig weggelopen. Denk ook: Mars Attacks!, maar dan anders. In dit absurde genre van overdrevenheid is deze film een uitzonderlijk pareltje, dat echter maar door heel weinigen zo zal worden gesmaakt.

The HappeningDe film begint redelijk bloedstollend (geen nood, ik verklap niets): twee vriendinnen praten bij in Central Park, als het plots lijkt alsof de tijd stil staat. We zien één van beide vriendinnen een scherpe pin uit het haar verwijderen, en net als we denken dat ze haar vriendin om het leven zal brengen, doorboort ze haar eigen halsslagader. Al gauw blijkt dat er een golf van zelfmoorden door de stad gaat, en de regering denkt meteen aan een terroristische aanslag. Paniek breekt uit, en iedereen tracht de stad te verlaten.

Hoofdpersonages zijn Elliot Moore, een leraar wetenschappen gespeeld door Mark Wahlberg, en diens wereldvreemde vrouw, Alma Moore gespeeld door Zooey Deschanel, die samen aan de aanslag –men veronderstelt één of ander zenuwgas– trachten te ontsnappen. Ze komen van de ene bizarre situatie in de andere terecht, in een poging te achterhalen wat er aan de hand is.

Dit is wel degelijk een film waarnaar u beter voorbereid gaat kijken. The Happening is ontegensprekelijk een genrefilm, en u zal (heel erg) bedrogen uitkomen als u verwacht naar een huiveringwekkende thriller te gaan kijken. Deze film bevat alle elementen van cult, inclusief overacting en hilarisch overdreven dramatiek en spanning. Maar wie van dat genre houdt, krijgt zeker waar voor zijn geld.

The Happening, van M. Night Shyamalan, gezien Regal Meridian 16, Seattle. Te bekijken in Kinepolis Gent (Decascoop, Ter Platen)

Indiana Jones and the Crystal Skull

Het heeft even geduurd, maar uw reporter kon niet langer aan de lokroep van de pluchen zetels en het grote scherm weerstaan. Na twee maand zonder film of televisie —op een paar schaarse episodes van Bones op Hulu na— en na menige uren door de zoon gesleten achter een computer, vergezeld van de nodige uitroepen van verwondering, besloten we de nieuwste aflevering van Indiana Jones (and the Kingdom of the Crystal Skull) te gaan bekijken.

Is het een goed idee om met een (bijna) negenjarig kind een PG-13 film te bekijken? In Amerikaanse ogen waarschijnlijk niet, maar ik was amper twee jaar ouder toen de eerste film van de reeks (Raiders of the Lost Ark) in de zalen verscheen. En 15 toen ik Indiana Jones and the Temple of Doom (en Romancing the Stone) ging bekijken. En aan al die films heb ik uitstekende herinneringen, al vergeet ik wel eens of de tomatensoep-met-ogen nu bij Indy dan wel bij Jack Colton werd geserveerd. Blame it on my youth.

Indiana Jones Indiana Jones

Indy —zijn echte naam is Henry Walton Jones, Jr., een voornaam die hij overigens met mijn zoon deelt— is een flink pak ouder geworden. Daarop wordt reeds bij het begin van de film gealludeerd, maar dat verhindert er hem helemaal niet van om nog steeds die zweep te hanteren als was hij twintig jaar jonger. De film begint helaas bijna tergend traag, met tal van allusies naar de iconografie van de jaren 50, zoals o.a. het McCarthyism, Elvis, Marlon Brando, de nucleare tests in de Nevadawoestijn, Hangar (Area) 51, en aliens. Een beetje vermoeiend voor het volwassen publiek en misschien net iets te weinig relevant voor de jongeren. De scène waarin Indiana Jones zijn intrede doet in de film is echter een instant klassieker: een onherkenbare man wordt uit de koffer van een wagen gehaald, zijn hoed rolt in het zand. De man pakt de hoed op —we zien op dat moment enkel zijn benen, en de schaduw van hoofd en romp op de wagen geprojecteerd— en wanneer hij zijn hoed opzet, zwelt de Indiana Jones themamuziek tot een meeslepend crescendo.

Na de ietwat tragere (her)introductie van de personages in het eerste derde van de film, gaat het evenwel in een rotvaart verder als de protagonisten richting Peru vertrekken, op zoek naar de Kristallen Schedel uit de titel. De jungle leent zich vanzelfsprekend tot adembenemende avonturen met fauna, flora, autochtone bevolking, en ‘de slechten’. Enkel de onversaagde eetlust van de vleesetende mieren —die mij beestjes lieten mij terugdenken aan het Vlaams Filmpje “Marabunta”— noopte de jongeman naast mij even tot het afwenden van zijn gezicht.

Indiana Jones Indiana Jones

De typering van de personages en de dialogen zijn eerder vlak en weinig verrassend. Alle clichés komen aan bod, maar laat ons eerlijk zijn, dit is een Indy-film, en geen literatuur. Dit is een film voor een jong publiek of voor volwassenen met nostalgie, die in zijn voor een degelijke brok entertainment volgens bewezen recept. En vanuit dat oogpunt valt deze film dan ook gerust genietbaar te noemen.

Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull, gezien in het Neptune Theatre, Seattle. Te zien in Kinepolis (Decascoop, Ter Platen).

het begint korten

Twee weken zal zowat een gemiddelde vakantie zijn. Dat denk ik tenminste, want wij zijn de laatste tien of zo jaren eigenlijk niet echt meer op vakantie geweest –een congresje hier en daar meepikken zat er wel bij, of een snoepreisje van een paar dagen, of die ene grote reis vorig jaar. Ook nu was het niet echt vakantie. Zeker niet voor Tessa, en met al dat schoolwerk eigenlijk ook niet voor Henri (mijn leven is één grote vakantie, dus ik laat mezelf wijselijk buiten beschouwing). Euh, waar zat ik?

Juist: dit verblijf nadert de eindmeet, al is die dus nog zo’n gemiddelde vakantie ver. Het begint hier stilletjesaan te kriebelen, vooral bij Henri en mijzelf dan, want Tessa amuseert zich hier te pletter. (Ze werkt zich ook te pletter, maar die twee kunnen best samengaan –zoals u hopelijk zelf al hebt ervaren.) Zo’n verlengd verblijf heeft vele voordelen: het scherpt de band met de Heimat en het verlangen naar de vele mensen die ge daar hebt achtergelaten; het laat u toe uw vooroordelen t.o.v. den vreemde te toetsen aan de praktijk; het laat u eigenlijk al die materiële toestanden nog veel meer relativeren dan voorheen.

Al heb ik mij –materialistischgewijs– niet meteen ingehouden. Hoe gaan we al die boeken terug mee naar huis nemen, vragen we ons nu al geruime tijd af. Vandaag hebben we bovendien nog aan de stapel toegevoegd. Niet alleen heb ik nog meer boeken gevonden in de Borders dan voorheen, we hebben ook een minuscuul tweedehands-boekenwinkeltje ontdekt (gelukkig hebben we dat pas nu ontdekt, bedenk ik zo plots).

“In een valies, kieken”, hoor ik u brommen. En hoewel ik ervan overtuigd ben dat er waarschijnlijk plaats genoeg is, in onze valiezen, heeft zo’n valies van de luchtvaartmaatschappij een maximum toegelaten gewicht meegekregen. Misschien dat we ons nog een klein maar stevig carry-on model aanschaffen, waarin we een groot deel van boeken kunnen wegmoffelen. We zien wel.

Vandaag ben ik overigens voor de tweede keer naar een film gaan kijken. Vorige week hadden we met zijn allen –en een paar collega’s van Tessa– de nieuwe Indiana Jones bekeken (de bespreking verschijnt eerstdaags bij Het Project, en nadien ook hier); vandaag ben ik –terwijl zoon en wederhelft gingen shoppen– alleen naar The Happening gaan kijken (ook daarvan volgt een verslag). Na twee maanden abstinentie kon ik het niet meer houden, en nu heb ik de smaak dan ook weer goed te pakken gekregen. Binnen de kortste keren ga ik ook naar The Hulk en hopelijk ook The Strangers en misschien zelfs Iron Man (die eerste twee zijn nog niet uit in België, ik weet het).

Enfin, het loopt op zijn einde, maar daarom gaan we nog niet bij de pakken zitten. En we moeten nog steeds naar dat aquarium. Begin volgende week! Zeker weten.

Sydney Pollack overleden

Sydney Pollack, Film Director, Dies at 73, schrijft de NYTimes mijn nieuwslezer binnen (note to self: morgen de krant kopen). De Amerikaanse regisseur, acteur en producer overleed maandag aan kanker.

Het grote publiek zal hem waarschijnlijk het beste kennen als de regisseur van Out of Africa (1985) en Tootsie (1982). Daarnaast maakte hij echter ook pareltjes zoals Absence of Malice (1981), en The Yakuza (1974) en The Firm (1993), de film die auteur John Grisham in het voetlicht plaatste (met Tom Cruise in de hoofdrol). Vergeet vooral ook niet de laatste twee films: Sketches of Frank Gehry (2005 —bespreking) en The Interpreter (2005 —bespreking), die zeer de moeite waard zijn.

Zijn films moeten het vooral hebben van verhaal en landschap, en hij schuwt de kunstmatige special effects die al te vaak worden aangewend in een soms wanhopige poging de aandacht van de kijker vast te houden. Mede daarom kende het recentere werk minder commercieel succes. Helaas.

films 200804

Twee films slechts, op een ganse maand. En ik vermoed dat ik mijn volgende film pas zal zien in het vliegtuig op de terugreis naar België. We hebben hier geen televisie –een uitzondering misschien in de USA– maar we missen het niet echt. Het waren nochtans twee goede –of op zijn minst: onderhoudende– films die ik tijdens de heenreis heb bekeken. Ik heb geprobeerd nog een aantal andere te bekijken –bij BA konden we ook in economie onze film zelf kiezen en pauzeren, etc– maar de meeste waren gewoon te saai of te voorspelbaar.

Na Constantine verblijdt video-regisseur Francis Lawrence ons met I Am Legend. Of moet dat zijn: na I, Robot is acteur Will Smith alweer genietbaar in I Am Legend. Met vermoeide ogen –die er niet in slaagden zich tijdens No Country for Old Men open te houden– heb ik deze film met veel plezier gezien op onze vlucht van Londen naar Seattle. Commercieel, een beetje een afkooksel van vanalles en nog wat, maar het hield mij bezig. En is dat niet een beetje waarom men kijkt?

Atonement is goed bevonden, temeer omdat waar ik voor vreesde is geen waarheid geworden. Noch regisseur Joe Wright, noch actrice Keira Knightley zijn in het soort oppervlakkigheid van Pride & Prejudice vervallen. Het boek is toch beter dan de film, maar de keuzes die Wright heeft moeten maken, zijn helemaal niet slecht uitgedraaid. Ik was behoorlijk onder de indruk van de manier waarop hij van flashbacks heeft gebruik gemaakt om de standpunten over eenzelfde gebeurtenis door twee verschillende personen weer te geven. Het einde vond ik veel minder, maar het was dan ook bijna onmogelijk om de subtitliteit en de kracht van het boek te evenaren. De parallellen met Forster en Merchant-Ivory zijn helemaal niet uit de lucht gegrepen, zowel wat betreft de thematiek als de ontwikkeling van actrice Keira Knightly die angstvallig op de jonge Helena Bonham Carter gelijkt. Benieuwd naar zijn (hun?) volgende.

  1. Atonement / Joe Wright / 2007 / vliegtuig / ***
  2. I Am Legend / Francis Lawrence / 2007 / vliegtuig / **

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

films 200803

Hm. Tsja. Had ik niet gezegd dat ik ging minderen? Kwaliteit boven kwantiteit? En ging ik ook eens niet naar de cinema gaan? Opdracht mislukt. Zoveel brol alweer, maar toch ook wat leuke brol. Niet dat pakweg Antitrust daartoe behoort, dat is gewoon slecht. Het verhaal van een informaticamagnaat die toch wel een heel schampere doorslag blijkt van Bill Gates. Of Dracula 2000, dat stond aangekondigd als Dracula 2001 –iets anders valt over deze nonsens niet te vertellen.

Bof. Ook Terry Gilliam slaat de bal mis, met The Brothers Grimm. Veel te veel een mengelmoes van alle sprookjes, maar ik moest steeds denken wat het niet had kunnen worden als pakweg Tim Burton of Guillermo del Toro zich hiermee had bezig gehouden.

Ge gaat dat er toch niet op zetten, op uw lijstje, vroeg Tessa, toen we naar Bring It On: All or Nothing zaten te kijken. Maar hey, ik zet alles in mijn lijstje dat ik gezien heb, en ’t was met sexy Hero Hayden Panettiere, dus dat moet toch iets betekenen als street cred. Een beetje gelijk naar Jessica Alba kijken in Into the Blue misschien?

Elektra, The Butterfly Effect en ook Sahara waren in hun voorspelbaarheid en genre bij wijlen zelfs genietbaar, en Michel Vaillant is voorwaar interessanter dan de stripverhaalversie (mind you, niet dan de reeks, enkel dat verhaal).

Maar dan! Ik heb naar Million Dollar Baby gekeken met de grootst mogelijke vooringenomenheid, en onder de slechtst mogelijke omstandigheden (in vijf keer), maar nog kon deze film mij verschrikkelijk bekoren. Het verhaal krijgt een inleiding, een basis die leidt naar de afloop, en die basis, die grondslag maakt het grootste deel van de film uit. Dat vraagt durf, maar het levert schitterende resultaten op. Mooi zo.

  1. Antitrust / Peter Howitt / 2001 / 2BE / *(*)
  2. Wedding Crashers / David Dobkin / 2005 / 2BE / *(*)
  3. xXx: State of the Union / Lee Tamahori / 2005 / 2BE / (*)
  4. Hostage / Florent Emilio Siri / 2005 / 2BE / **
  5. The Brothers Grimm / Terry Gilliam / 2005 / 2BE / *(*)
  6. Bring It On: All or Nothing / Steve Rash / 2006 / waar / *
  7. Into the Blue / John Stockwell / 2005 / VT4 / **
  8. Stealth / Rob Cohen / 2005 / 2BE / *
  9. Bitter Moon / Roman Polanski / 1992 / Canvas / **
  10. Dracula 2000 / Patrick Lussier / 2000 / 2BE / *
  11. Desert Saints / Richard Greenberg / 2000 / 2BE / *
  12. Elektra / Rob Bowman / 2005 / VT4 / **
  13. Legacy of Fear / Don Terry / 2006 / VijfTV / *
  14. Million Dollar Baby / Clint Eastwood / 2004 / Canvas / ****
  15. Michel Vaillant / Louis-Pascal Couvelaire / 2003 / 2BE / **
  16. Godzilla / Roland Emmerich / 1998 / VT4 / *(*)
  17. The Butterfly Effect / Eric Bress & J. Mackye Gruber / 2004 / 2BE / **
  18. Life Line / Jamie Payne / 2007 / VijfTV / (*)
  19. Sahara / Breck Eisner / 2005 / 2BE / **
  20. Secretary / Steven Shainberg / 2002 / VTM / (*)

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

films 200802

Kijk, deze maand gaan we ons uiterste best doen om eindelijk nog eens een film in de cinema te bekijken. Minstens drie staan er al op ons verlangenlijstje, Atonement, No country for old men, en Aanrijding in Moscou.

De nadruk in het tv- en dvdaanbod vorige maand lag weer net iets te veel op inhoudsloos entertainment, al zaten er toch wel een paar betere films bij. Ratatouille was heel vermakelijk bijvoorbeeld. Henri had hem al in de cinema gezien, tijdens een verjaardagsfeestje van één van zijn vriendjes, maar hij was ten zeerste geïnteresseerd om de film te herbekijken.

Les poupées russes was goed, maar minder goed dan ik had verwacht. Het is een stijl die ondertussen toch een beetje verouderd is –die pseudopersoonlijke manier van vertelen, waarbij met tracht de grens tussen het scherm en het publiek wat te vervagen. Aangenaam tijdverdrijf niettemin.

I, Robot was waarschijnlijk de meest aangename verrassing, zowel wat betreft de acteerprestaties van Will Smith als de integratie van de computeranimatie met de echte acteurs, en zelfs de ‘acteerprestaties’ van de robotten. Hoe het zit met de getrouwheid van de novelle, zou ik niet kunnen zeggen, het is veel te lang geleden dat ik nog eens Asimov heb gelezen.

We onthouden ook Constantine, en tot op een zekere hoogte en om geheel verschillende reden zelfs Resident Evil: Apocalypse, en houden ons ver van Lord of War, dat eigenlijk vele keren minder interessant was dan wij hadden gehoopt.

De minst geslaagde film was Pride & Prejudice, en dan hebben we het over relatieve waardering, en niet absolute (kijk)cijfers. Ik vond het een veel te zoetsappig en vaak zelfs melige vertoning, waaruit alle kracht van de zichzelf ontwikkelende en zelfbewuste vrouw teniet wordt gedaan. De film geeft mij reden tot wanhoop, want zowel het thema (vrouwelijke bewustwording), als de regisseur (Joe Wright) en de hoofdactrice (Keira Knightley) is een gemeenschappelijke deler voor de verfilming van het boek dat ik vorige maand zo verschrikkelijk graag heb gelezen (Atonement). Waar is James Ivory (A Room with a View, The Remains of the Day) als men hem nodig heeft? Of Jane Campion (The Portrait of a Lady)? Al is het ook heel lang geleden dat ik die films nog eens heb bekeken.

  1. Ice Princess / Tim Fywell / 2005 / VijfTV / **
  2. Resident Evil: Apocalypse / Alexander Witt / 2004 / KA2 / *
  3. The Mexican / Gore Verbinski / 2001 / KA2 / **
  4. Les poupées russes / Cédric Klapisch / 2005 / DVD / **(*)
  5. Terminator 3: Rise of the Machines / Jonathan Mostow / 2003 / KA2 / **
  6. Constantine / Francis Lawrence / 2005 / VT4 / **(*)
  7. Ratatouille / Brad Bird / 2007 / DVD / ***
  8. Lord of War / Andrew Niccol / 2005 / KA2 / **
  9. Pride & Prejudice / Joe Wright / 2005 / tv (vergeten welke zender) / **
  10. A Lot Like Love / Nigel Cole / 2005 / VijfTV / **
  11. Venomous / Fred Olen Ray / 2002 / KA2 / *
  12. The In Crowd / Mary Lambert / 2000 / VTM / *
  13. I, Robot / Alex Proyas / 2004 / KA2 / ***
  14. The World Is Not Enough / Michael Apted / 1999 / VT4 / **
  15. S.W.A.T. / Clark Johnson / 2003 / KA2 / **
  16. Love Notes / David Weaver / 2007 / VijfTV / *

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)