Categorie: film en televisie

FF2008: dag 8 (13/10)

Linha de passe (Walter Salles & Daniela Thomas) was gewoon niet mijn ding. Het gaat slecht in Brazilië, heel slecht, maar ik slaagde er niet in enige connectie met de personages uit de schrijnende verhalen van de film te leggen.

Paolo Sorrentino is de regisseur die ons in 2004 het fantastische Le conseguenze dell’amore heeft geschonken, met in de hoofdrol acteur Toni Servillo. Datzelfde duo verwent ons deze keer met Il Divo, een portret van de Italiaanse Eerste Minister Giulio Andreotti, in de periode na zijn zevende verkiezing in het parlement tot de rechtszaak die tegen hem werd aangespand voor vermeende banden met de mafia. Filmisch, zowel visueel als wat betreft acteersprestaties, alsook in de schitterend gekozen soundtrack, is deze film een pareltje. Ik ben niet genoeg vertouwd met de persoon van Andreotti of met de Italiaanse politiek om mij over de inhoud te kunnen uitspreken, maar boeiend blijft deze –eigenlijk saaie– materie in elk geval gedurende de ganse duur van de film. Misschien niet voor iedereen, maar dit is zonder meer een fantastische film!

Vinyan van Fabrice Du Welz is een geschikte opvolger voor Calvaire. Het ademt gewoon dezelfde sfeer in, en ik zou eigenlijk Du Welz graag eens het recente boek van Grangé (La ligne noire) weten verfilmen. Bij Het Project had ik deze film aangekondigd met een citaat uit Heart of Darkness / Apocalypse Now (The horror! The horror!), en die sfeer zit er dik in. De film heeft ronduit briljante openingssequentie. Als een archetype van ingehoudenheid (als zo’n woord bestaat), metafoor, en doeltreffendheid, toont Du Welz bubbels in water die verkleuren naar rood. Dat, samen met de bruitage evoceert zonder de minste twijfel de verschrikkelijke Tsunami van 2005, aanleiding voor het verhaal van deze film, die ontaardt in een schrikwekkend sprookje.

The Burning Plain is het debuut van Guillermo Arriaga. Tenminste zijn regisseursdebuut, want Arriaga –die gisteren aanwezig was bij de vertoning– kan u kennen als scenarist van Babel, 21 Grams en Amores Perros, die telkens werden verfilmd door Alejandro González Iñárritu. Wie fan is van voornoemde films, zal zeker aan zijn trekken komen, maar de verhaalopbouw begint stilletjesaan een beetje een gimmick te worden. Ik houd mijn oordeel nog even in beraad.

FF2008: dag 6-7 (11-12/10)

Twee dagen, evenveel films. De weekends dienen voor het gezin, dus beperkte ik mij tot één film daags, waarvan ik er voor één zelfs een gezinslid meenam.

Zaterdag ging ik naar Terribly Happy (Frygtelig lykkelig). De meneer had de bedoeling een soort westernsfeer op te roepen, had ik ergens zien voorbij flitsen, en dat is eigenlijk aardig gelukt. Het hoofdpersonage in de film, Robert Hansen, zet zich af tegen de gewoontes van de afgelegen maatschappij waarin hij belandt. Al gauw moet hij echter inbinden en lijkt hij zich aan de lokale bevolking aan te passen. Maar als hij kennis maakt met de mysterieuze Ingelise dreigt het labiele evenwicht te escaleren. Terribly Happy is de derde langspeelfilm van de Deense regisseur Henrik Ruben Genz, en speelt zich af in tijdloze setting in Jutland. De film is bevreemdend, roept soms wat David Lynch op, en bevat een sterk scenario. Zien!

Zondag ging ik met Henri naar Sounds Like Teen Spirit: A Popumentary (Jamie Jay Johnson). Veel te weinig volk zat daar, hoewel er een pak bekend volk naar zaal 3 van Kinepolis was afgezakt. Wij zaten o.a. naast Oliver en Trust, en waren uitermate gecharmeerd door de enthousiaste respons van de zaal op het einde van de film/documentaire. Opvallend hoe het voor die jongeren draait om het plezier en niet het ongezond soort competitie dat eigen is aan volwassenen. U hebt iets gemist.

FF2008: dag 5 (10/10)

De trein der traagheid, zo kon het dagje filmfestival gisteren wel omschreven worden. Bij het begin van de laatste film, O’Horten (Bent Hamer), was ik er even van overtuigd dat ik afstevende op een loungy film vol sfeerbeelden van Noorse sneeuwlandschappen en treinen –een schitterende begingeneriek– maar de film bleek ook andere dan treinbeelden te bevatten. Meer zelfs, veel treinen kwamen er niet echt meer in voor, na die generiek. O’Horten is een trage, absurde vertelling, die niets te bewijzen of leren heeft, maar waar u desgewenst veel uit kan halen (dat hoeft niet, dat hoeft niet, serieus). Bovendien krijgt het bonuspunten voor het einde, dat eerst leek te verzeilen in een cliché, maar daarna schitterend wordt opengetrokken. Geen film om als laatavondvertoning te bekijken, daarvoor is hij te traag, maar ik zou hem u zeker niet ontraden.

Ook in La ragazza del lago (Andrea Molaioli) ligt het tempo niet meteen hoog. Het is geen favoriete film geworden, daarvoor is het verhaal wat te dunnetjes, maar er zitten mooie momenten in. Geen blijver, maar een degelijke middelmaat voor wie van die weinig spanning bevattende thrillers houdt. Komt ooit nog wel op Canvas terecht.

Absoluut waardeloos, en dat is de eerste film op dit filmfestival die deze omschrijving verdient, is Mollycam (Aage Rais-Nordentoft). Deze film is een samenraapsel van de grootste YouTube zever en homemade pronofilmpjes die her en der op internet verspreid staan. U vindt overigens fragmenten terug op YouTube: mollycam90 (ik heb ze niet herbekeken). Op zijn best is het slechte porno, maar mijn gezelschap vond dat ik zelfs daarmee te vriendelijk was voor dit onding. Manipulatief tienertje leidt tienerbloot-geïnteresseerde politieman om de tuin, geeuw ik u even toe. Zelden zo’n brol gezien.

14 films dusver.

FF2008: dag 4 (09/10)

Veel goeds, gisteren op het Filmfestival, en daardoor voelen we ons geneigd wat kieskeuriger/strenger te zijn.

Stella (Sylvie Verheyde) is een prachtig stilleven, een beslissende momentopname in het jonge leven van een meisje dat haar studies in de middelbare school begint. Stella’s ouders hebben een café, waar het meisje op een nogal volkse (soms marginale) manier leeft. Als ze voor het eerst naar het middelbaar gaat, komt Stella tot het besef dat dit haar kans is op een ander leven. De portrettering in deze film is sober, al is het jammer van de manier waarop bepaalde clichés over de sociale context toch nog worden aangehaald en daardoor een beetje bevestigd lijken. Niettemin een geslaagde film van een veelbelovende cineaste.

Vicky Cristina Barcelona is een typische Woody Allen film. Het belangrijkste aan de film is het verhaal en de dialoog, en wel dermate dat de dialogen in het begin redelijk gekunsteld of gemaakt overkomen. Voor je het weet ben je echter geheel in de film en het verhaal ingewerkt, en onderga je het spervuur van spitsvondige verbaal wederwoord. Rebecca Hall (Vicky) en Scarlett Johansson (Cristina) doen ook niet meteen pijn aan de ogen natuurlijk. Savage Grace was al goed, maar dit is de voorlopige topper van het festival.

Al zal het behoorlijk moeilijk worden om een rangschikking te maken. Gisteren zag ik immers ook Caos Calmo van Antonio Luigi Grimaldi, met Nanni Moretti die ook heeft meegeschreven aan de bewerking van het boek van Sandro Veronesi (dat bij deze op mijn “te lezen” stapel terecht komt). Dit is een rustige (de calmo), gestaag voortvloeiende film, heel puur en delicaat. Niet te missen.

Toen ik de synopsis van de nieuwe Atom Egoyan, Adoration, onder ogen kreeg, kon ik niet wachten om de film te zien. Een leerling schrijft een opstel over een terrorist, waarbij hij pretendeert alsof zijn vader de terrorist in kwestie was. Fictie en realiteit lopen in elkaar over. Tot zover de veelbelovende synopsis van de synopsis, maar de essentie, of het ogenschijnlijk dilemma van dat verhaal eindigt al nog voor de eerste helft van de film voorbij is. De prent is grotendeels gevuld met filosofische beschouwingen over goed en slecht en vooroordelen, en de plot kent nog een interessante wending, maar het laatste beeld in de laatste scène is zo’n gigantisch cliché dat het meteen ook alle voordeel van de twijfel voor de rest van de film teniet doet. Een ontgoocheling.

FF2008: filmdrukte

Bij Het Project kunt u dagelijks terecht voor een FilmFestivalFlash, waarin de onvolprezen Patricia (aka nobutterfly) en ikzelf elkaar in tandem zullen aflossen. En geregeld worden er ook reeds heuse filmbesprekingen gepost. De oogst dusver, na drie dagen persvisies.

Dag 1 (06/10)

Transsiberian van Brad Anderson was een behoorlijke ontgoocheling. Geadverteerd als de nieuwe Hitchcock, én van de regisseur die ons het pareltje van The Machinist had bezorgd, hadden wij voor deze film hoge verwachtingen. Misschien iets té hoog, want de verwachtingen werden generlei ingelost. Hitchcock it ain’t, en dit omschrijven als een slechte Bondfilm is een belediging voor de Bondfilms. Zeer positief was de manier waarop met de Russische tongval werd omgesprongen, vele keren geloofwaardiger dan Eastern Promises van vorig jaar. Allez, het is geen sléchte film, maar ik heb niet het gevoel dat ik een stukje filmgeschiedenis had gemist als ik hem niet had gezien (i.t.t. The Machinist bijvoorbeeld).

Dag 2 (07/10)

Het lichtpunt van dag 2 was zonder enige twijfel Savage Grace van Tom Kalin. Lichtpunt is een ongelukkig gekozen term, want licht of luchtig of positief is deze film allerminst. Dit is een heel confronterende film, die taboes niet uit de weg gaat en desondanks de serene aanpak daarvan, u toch eerder ongemakkelijke filmmomenten zal bezorgen. Het meest beklemmende aan deze film ontdekte ik pas achteraf: Savage Grace is gebaseerd op feiten. Truth is tranger than fiction nietwaar, maar ik ga eerst nog wat research plegen alvorens ik u diets maak wat voor een manipulatieve bitch Barbara Daly Baekeland is. En als die familienaam u bekend in de oren klinkt: Barbara Daly Baekeland is de vrouw van de kleinzoon van Leo Baekeland, de Belg –de Gentenaar— die het bakeliet heeft uitgevonden. (Volgende week in de bioscoop.)

Met August (Austin Chick) kelderde het niveau al meteen de dieperik in. Deze film gaat over de dot-combubble, en ik kon mij gedurende de vertoning niet ontdoen van de impressie dat niemand in deze film zal geïnteresseerd zijn. En wel om de eenvoudige reden dat hij redelijk onbegrijpbaar is voor wie de periode zelf niet (van dichtbij) heeft meegemaakt. Holle frasen, onbegrijpelijke terminologie, veel beloftes en meer hot air dan in een montgolfier; jawel, zo herkennen wij de internethype op het einde van de jaren 90. En eerlijk? Ik heb niet de minste zin om die periode opnieuw te beleven.

The Visitor (Thomas McCarthy) was de officiële openingsfilm. Die is traditioneel een ietsje controversieel, maar totaal binnen de perken; de goede middelmaat ongeveer (alweer). The Visitor is een brave, stichtelijke film, die echter net dat beetje té naïef-utopisch is om echt goed te kunnen zijn. Schop de mensen nog eens een geweten, laat ze zien dat niet alles rooskleurig is in de wereld, en dat ze het eigenlijk heel erg goed hebben, en dan kunnen ze ’s avonds braaf naar huis gaan, om de les de volgende dag alweer te zijn vergeten. Niks ergs, maar niet meteen een film die u moet gezien hebben. Het verhaal is niet eens half slecht (alle naïveteit ten spijt), en een betere fotografie had gans de film meteen beter gemaakt.

Dag 3 (08/10)

Hola! Laat mij dit even herhalen: hola! Als Savage Grace al goed was, dan zitten we voor Rupert Wyatts The Escapist aan onze eerste verhaaltechnische hoogvlieger. Het verhaal werd doormidden gesneden en die twee verhaallijnen werden in de montage door elkaar verweven. Spannend én goed gestructureerd, gaat The Escapist over een ontsnapping uit een gevangenis. Het deel voorbereiding en het deel ontsnapping werden aldus in elkaar gevlochten, waardoor de (vertel)kwaliteit van beide helften van het verhaal hoger worden getild dan bij een normale (lineaire) vertelling. Met een zeer geslaagd einde, dat ik voor één keer niet van mijlenver heb zien aankomen –en ik ben normaal gezien de eerste om zo’n eindes door te hebben. Zien!

Ook de hoge verwachtingen die ik had voor Fien Troch –na haar bijna fenomenaal debuut– werden met Unspoken grotendeels ingelost. Deze film bevat zo mogelijk nog meer miserie, droefnis en depressie dan Een ander zijn geluk, en ook hier gaat het opnieuw over een kind dat aan zijn ouders werd ontrukt. De film draagt onmiskenbaar de Troch-stempel die herkenbaar blijft uit de vorige film, al mag u niet veronderstellen dat ze gewoon doorgaat op dezelfde manier. Zeer de moeite waard. (Komt in 2009 in de zalen.)

Ach, elke filmfestivaleditie moet zijn hoeveelheid Hollywoodnonsens hebben. Die hebben we deze keer al vroeg op het festival gevonden, met How to lose friends & alienate people (Robert B. Weide). Heel eenvoudig en snel verteld: The Devil Wears Prada, maar dan met een man in de hoofdrol.

Op naar dag 4!

films 200809

Soms sta ik echt wel weer versteld, niet alleen van de brol die op ons wordt losgelaten via zowel dvd als cinema als televisie, maar tevens van de idiotie waarmee ik die brol blijf uitzitten tot de eindtitels op het scherm verschijnen. Al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik bij al té schabouwelijke slechtheid, er tegelijkertijd ook wel eens een tijdschrift en/of de computer bij neem.

Sommige van die dingen zijn gewoon vreselijk, zoals de Ring of the Nibelungs, Wagner for dummies is te schoon een omschrijving; Snakes on a plane, dat gewoon clichés lijkt te verzamelen; en zelfs The Transporter, waar nog wel iets in zat, maar ik moest er toch naarstig naar op zoek om het te vinden.

Bij Nôkô furin: torareta onna (Bitter Sweet) weet een mens tenminste waar hij aan begint: het is cult, dus daar kijkt ge naar met een zekere ingesteldheid. Niettemin zat er een interessant verhaal achter over relaties en trouw en gevolgen, maar gôh ik zou zeker niet durven suggereren om u die film aan te schaffen.

Gelukkig waren daar nog The Jacket en Cashback. The Jacket, want dit was een onderhoudende en ietwat verrassende film zelfs, zonder al té veel overacting of typecasting. Maar het was vooral Cashback dat het niveau van dit lijstje omhoog kon halen. De film riep regelmatig herinneringen aan The Rachel Papers op (die zou ik graag nog eens terugzien) al vreesde ik –gezien de insomnia van het hoofdpersonage– ook voor een al te grote parallel met The Machinist. Het thema is ontegensprekelijk coming of age, en zowel het scenario als het acteerschap kunnen als geslaagd worden omschreven.

Volgende maand (deze maand dus) is het filmfestival, ik vestig al mijn hoop op een geslaagde oogst. Hou Het Project maar in de gaten!

  1. Ring of the Nibelungs / Uli Edel / 2004 / 2BE / *
  2. The Jacket / John Maybury / 2005 / 2BE / ***
  3. X2 / Bryan Singer / 2003 / 2BE / **(*)
  4. Storm / Måns Mårlind & Björn Stein / 2005 / DVD / **
  5. United 93 / Paul Greengrass / 2006 / VTM / **
  6. Snakes on a plane / David R. Ellis & Lex Halaby / 2006 / 2BE / *
  7. Oxygen / Richard Shepard / 1999 / 2BE / *
  8. Nôkô furin: torareta onna (Bitter Sweet) / Mitsuru Meike / 2004 / DVD / **
  9. Cashback / Sean Ellis / 2006 / DVD / ***
  10. The Transporter / Corey Yuen / 2002 / 2BE / *

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

films 200808

Zucht. Een berg brol alweer. Wat mij het meeste is opgevallen bij mijn filmgenoegens, vorige maand, is de toch wel gruwelijk beperkte fotografische creativiteit. Met hoofd en schouders (of kop en voeten) steekt daar bovenuit de film van Zack Snyder, 300. Daar werd onmiskenbaar aan gewerkt –het understatement van de eeuw– op vergelijkbare manier als is gebeurd met Sin City. Gelijkaardig gaat er ook een gigantische pluim richting Disney/Pixar voor de beelden van Wall*E, dat evenwel anaemisch blijft als we het toch over het verhaal zouden hebben. Puh-lease –er zat bijna net zoveel inspiratie in als in Swarm.

Verhaaltechnisch was het dan weer een waar genoegen om naar The Dark Knight te kijken, al had fotografisch toch wel net iets beter gekund. Ook de batmotor-scène is nogal ongeloofwaardig (dergelijke capriolen zijn gewoon onmogelijk met banden van een meter breed). Edoch: het blijft zeer geslaagd als geheel.

Ook al verschrikkelijk aangenaam om te bekijken was The Reaping. Spannend, heerlijk subtiele effecten, mooi kleurenspel, maar welk een absoluut bedroevende laatste drie minuten. “Laten we de kijkers maar meteen tonen dat we nog een sequel plannen”, moet Stephen Hopkins gedacht hebben. Hoe waarlijk idioot. Knip dat er gewoon uit, en de film was meteen een niveau hoger getild.

Dat het ook anders kan, bewijst The Kingdom, een voor de rest klassiek Amerikaans grootwaardigheidsgevoelverhaal, dat aan het einde net tot dat hoger niveau wordt getild door de parallel die wordt getrokken met de ’terrorist’ en de ’terreurbestrijder’ die blijkbaar om hetzelfde motief hun acties plannen: wraak.

Vermelden we nog The League of Extraordinary Gentlemen, dat gewoon een degelijke avonturenfilm is –een verademing tussen al die andere brol– en The Stepford Wives, camp én kitsch, maar wel op een fantastische manier gebracht. Matthew Broderick is een typecast: er is weinig variatie in het typetje dat hij neerpoot, maar het past wel perfect in het verhaal.

  1. Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith / George Lucas / 2005 / DVD / **
  2. Witness Protection / Richard Pearce / 1999 / VijfTV / *
  3. House of Wax / Jaume Collet-Serra / 2005 / Vt4 / *(*)
  4. The Stepford Wives / Frank Oz / 2004 / VijfTV / **
  5. 300 / Zack Snyder / 2006 / DVD / ***
  6. Wall*E / Andrew Stanton / 2008 / Kinepolis / ** (bespreking)
  7. The Island / Michael Bay / 2005 / DVD / **
  8. Daredevil / Mark Steven Johnson / 2003 / 2BE / **
  9. The Escapist / Gillies MacKinnon / 2001 / 2BE / *(*)
  10. Road to Perdition / Sam Mendes / 2002 / 2BE / **
  11. The Dark Knight / Christopher Nolan / 2008 / Kinepolis / ***
  12. The Reaping / Stephen Hopkins / 2007 / DVD / **(*)
  13. The Kingdom / Peter Berg / 2007 / DVD / **(*)
  14. Swarm (Destination: Infestation) / George Mendeluk / 2007 / VT4 / *
  15. Gin gwai (The Eye) / Oxide Pang Chun & Danny Pang / 2003 / 2BE / **
  16. The League of Extraordinary Gentlemen / Stephen Norrington / 2003 / 2BE / ***

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

Wall*E: the (extra-)terrestrial

Wij zijn helemaal gewonnen voor kinderfilms, en al zeker als ze zo mooi gemaakt zijn. Het flutverhaaltje nemen we er dan graag bij –het is tenslotten een kinderfilm (welk een verschrikkelijk excuus). In de rapte: robotje Wall*E blijft helemaal alleen achter op de aarde, om er de gigantische afvalberg op te ruimen die de mensheid heeft achtergelaten. Zijn enige gezelschap is een kakkerlak, en zijn hobby is het verzamelen van allerhande parafernalia die hij in de schroothopen aantreft.

Tot op een dag een ruimteschip landt, en exploratierobot EVE achterlaat. Wall*E legt moeizaam contact met EVE, tot die laatste op een plant stoot, automatisch in sluimerstand gaat en opnieuw door het ruimteschip wordt opgepikt. Wall*E laat haar echter niet zomaar gaan, en volgt zijn gezelschap de ruimte in.

it's a movie, baby

Grafisch gezien is Wall*E zonder meer heel goed. De details in de textuur, de afwerking van de personages, de vlotheid van de bewegingen, de scherpte-diepte van de beelden, de schaduwen, kortom alles wat tot een geloofwaardige portrettering kan leiden, is gewoon in orde. We zijn wel wat anders gewoon van digitale animatie, waar het er vaak vingerdik op ligt dat de beelden door/met een computer zijn gemaakt en op de afwerking en de details duidelijk werd bezuinigd. Niet dat we meteen met de vinger willen wijzen, maar het verschil met voorfilmpje van Clone Wars dat we te zien kregen, is gigantisch (en in het voordeel van Wall*E, voor alle duidelijkheid).

it's a movie, baby

Rest ons helaas nog het het al te moraliserende flutverhaal. De mensheid werkt zijn eigen doem in de hand, de toenemende consumptiedrang draagt enkel bij tot de groei van de afvalberg en zorgt ervoor dat de mens eigenlijk nog doodser wordt dan wij van een robot veronderstellen. Gelukkig is er E.T. –verschoning: Wall*E– die de mens tot inkeer laat komen.

Want jawel, Wall*E heeft alles in huis om de nieuwe E.T. te worden. Qua schattigheid kan het tellen, de hulpeloosheid wekt meteen uw sympathie op, en in minder dan geen tijd hebben de scenaristen dan ook deze robot uw hart binnengeschreven. Voeg daar nog eens aan toe dat deze zielloze hoop mechanica plots gevoelens heeft én dan nog verliefd wordt ook, en u moet al in een ijskast wonen om daar niet voor warm te kunnen lopen.

it's a movie, baby

Zeer opvallend zijn de verwijzingen naar Apple. EVE is gemaakt uit het smetteloze Apple-wit, en minstens zo geïntegreerd als uw iPod met uw iMac (EVE werd gedeeltelijk ontworpen door Jonathan Ive, de man die ook de iPod vorm heeft gegeven). De computergeluidjes bij het opstarten en opladen van de robotten zijn dezelfde als die van een Apple computer, en op de meest onopvallende momenten wordt er ook wel aan Apple product placement gedaan. Wall*E werd gemaakt door Pixar (nu in handen van Disney maar eigenlijk nog steeds in handen van Steve Jobs, de chef-oprichter van Apple), en daar kan u dus niet naast.

it's a movie, baby

Maar goed, de film. Wij geven met plezier alle punten voor de techniek, maar hebben het veel lastiger met het verhaal. Het kind in ons heeft zich best geamuseerd, net zoals de kinderen rond ons, maar de boodschap had net iets subtieler mogen zijn. Niettemin behoort deze animatiefilm bij het betere werk.

Wall*E van Andrew Stanton, gezien in Kinepolis Gent (ex-Decascoop, Ter Platen)

—

Deze bespreking verscheen eerder bij Het Project: Wall*E: the (extra-)terrestrial, alwaar men zich druk heeft gemaakt in/verkneukeld heeft om mijn matig enthousiasme voor (de inhoud van) deze film.

films 200807

Laat ons maar over Domestic Disturbance, Final Approach en Casanova heen springen. Waarbij ik misschien enkel nog wil vermelden dat Casanova mij een beetje liet denken aan de softerotische schelmenfilms uit de jaren 80 die ijverig op de populaire zenders werden getoond, behalve dan dat er deze keer geen borst of ander mogelijks stimulerend lichaamsdeel werd getoond.

Attack of the Clones heb ik met Henri bekeken, omdat ik niet zeker was of ik Episode III al gezien had, en toen plots eigenlijk ook niet meer wist of ik Episode II al had gezien. Ik denk het wel, maar ik ben toen waarschijnlijk in slaap gevallen. Een beetje veel en vooral zeer doorzichtige special effects in die film. Maar één dezer ga ik toch ook naar Episode III kijken –met Henri. Ik ben er bijna zeker van dat ik die nog niet gezien heb.

A Simple Plan vond ik als boek al ongeloofwaardig, maar dit werkt al helemaal niet in de film, ondanks het onmiskenbare potentiëel. Goed geprobeerd, maar dit had veel beter gekund.

Euh ja, dan is er nog The Strangers: maar jongens, welk een slechte film. Het onding moet het vooral hebben van de cheap thrills waarin op het ene moment geen gemaskerde man in beeld staat, en een fractie van een seconde later alle strijkers op maximaal volume worden ingezet en de gemaskerde man wel in beeld komt –u kent dat wel. Voor de rest gebeurt er niet veel, maar dit had zo een goede film kunnen worden. En –hoewel ze beweren dat het zo is, maar dat klopt niet– ze kunnen zelfs het excuus van ‘maar het is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal’ niet gebruiken. Geef mij dan toch maar eerder The Last House on the Left. Which reminds me dat ik dringend eens Jungfrukällan moet bekijken.

  1. Star Wars: Episode II – Attack of the Clones / George Lucas / 2002 / DVD / **
  2. Domestic Disturbance / Harold Becker / 2001 / 2BE / *(*)
  3. Final Approach / Armand Mastroianni / 2007 / VT4 / *
  4. A Simple Plan / Sam Raimi / 1998 / VTM / *(*)
  5. Casanova / Lasse Hallström / 2005 / VT4 / *(*)
  6. The Strangers / Bryan Bertino / 2008 / Kinepolis Gent / 0

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

films 200806

Ziet dat aan: hoewel ik het zelf niet had verwacht, ben ik toch nog de cinemazalen in geraakt. En heb ik bovendien van elke film een bespreking geschreven.

Indiana Jones, beste mensen, is een jeugdfilm. U was zelf tiener of zoiets toen u de eerste en/of de tweede zag, en ik vraag mij werkelijk af hoe vele mensen erin slagen om dat feit te negeren. Het kan niet allemaal hoogliterair zijn.

The Hulk, kijk, dat trekt nu eens op niets. Mossel nog vis, commerciële inhoudsloosheid, en boordevol pretentie. Het kan ook anders, zoals in Iron Man. Gelijkaardig onderwerp, tot het gevecht tussen David en Goliath, maar vele keren onderhoudender.

Al gaat in onderstaand lijstje The Happening met de hoofdprijs lopen. Bijwijlen hilarisch, lacht met zichzelf, en weet het publiek toch nieuwsgierig en geboeid te houden. ’t Zijn tijden, ’t zijn tijden.

  1. Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull / Steven Spielberg / 2008 / Neptune Theatre, Seattle / **(*) (bespreking)
  2. The Happening / M. Night Shyamalan / 2008 / Regal Meridian 16, Seattle / *** (bespreking)
  3. The Incredible Hulk / Louis Leterrier / 2008 / Pacific Place 11, Seattle / *(*) (bespreking)
  4. Iron Man / Jon Favreau / 2008 / Pacific Place 11, Seattle / **(*) (bespreking)

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)