V.E.M. – Pagina 2

Laatste loodjes

Morgen heeft hij zijn laatste examen (natuurwetenschappen). Dan kan hij even ontspannen, maar woensdag moet hij al opnieuw van ’s ochtends opdraven (met bijzonder veel plezier trouwens) voor de V.E.M.

Donderdag om 19u30 is er immers het Winterconcert in de Sint-Pieterskerk (tickets €5 voor de jongeren, €8 vanaf 12 jaar), en woensdag gaat de jeugd van Mini Musica en het V.E.M.-Orkest de decors opzetten –en daarna schaatsen op winterdroom. ’s Avonds is er repetitie, en donderdag waarschijnlijk nog een generale (en ja, ik speel ook mee).

En vrijdag rapport. Ik ben benieuwd.

Herbegonnen

De orkestrepetities zijn herbegonnen. Henri speelt van 17 u. 30 tot 21 u. 30, achtereenvolgens in Mini Musica, het blazersorkest, en het voltallige orkest (met de strijkers bij) –in die laatste twee speel ik ook mee. We zijn begonnen met de finale van Beethoven’s vijfde (gelieve in 1/1 te spelen), Fiesta Tropicale, nog eens New World Symphonie (deel 1) en als afsluiter een versie van Auld Lang Syne.

We kunnen weer oefenen.

Wil jij deze kinderen op je zomerse barbecue?

Herinner u dit? Blijkbaar hebben ze dat uitgezonden op 7 juli. Het valt nog te bekijken via iWatch (ook op uw Telenet en Belgacom televisie), maar er moet wel één euro voor betaald worden. Of u kan hieronder de vermangelde versie bekijken die ik van hun website heb gehaald.

[vimeo 26337326 w=500 h=281]

Maar hij is toch in beeld geweest, nietwaar? (Daar, in de rechter bovenhoek.)

Les Lacs de l’Eau d’Heure

Gisteren hebben we Henri afgleverd in Vergnies, vlak bij de Lacs de l’Eau d’Heure. Hij gaat er met de V.E.M. op muziekkamp, maar er zal ook nogal veel tijd zijn voor sport en spel. Het is voorlopig alleen voor de jongeren, maar volgend weekend mogen ook de volwassen meespelen. (Zonder mij, want ik zit op Gent Jazz, nietwaar.) We zijn een beetje vroeger daarheen gereden en hebben een beetje rondgeneusd aan dat meer (ja, we hebben over de barrage gereden), en hebben als heel vlot gevonden, ondanks een paar wegomleggingen. Hoe deden we dat vroeger toch, zonder gps.

Hij verblijft in het maison de village in Vergnies, en ze zaten zich daar al allemaal goed te amuseren, toen de ouders druppelsgewijs weggingen. Op de terugweg zijn we nog in een lokale afspanning gestopt –heel erg veel was er (nog) niet in de buurt. De pizza’s waren goed, en goedkoop. Nog goed dat Wallonië nog in België ligt, of ik had geld moeten wisselen en grenscontroles moeten ondergaan. Of is dat niet meer nodig, tegenwoordig?

Stilte alsjeblieft

[vimeo 25354495 w=500 h=281]

Zaterdag mochten de muzikantjes van Mini Musica een stukje muziek spelen voor De Stip van VTM. We hebben er een uur tot twee uur doorgebracht, voor een opname, die ongeveer een minuut heeft geduurd. Geen tweede take, geen oefenmoment (behalve dat stukje hierboven), ze hebben zelfs geen volledig liedje gespeeld. Het duurde langer om alles op te stellen, dan om het spotje in te blikken.

Ergens deze zomer is het te zien op de televisie, ik weet nog niet wanneer, maar dat wordt naar verluidt nog wel meegedeeld. Het was een grappige ervaring, zowel voor de ouders als de kinderen.

Het gaat (een beetje) vooruit

Dit is de lijst met partituren die we straks zullen doorspelen in het orkest (met de nadruk op dóór):

Toccata van Bach
New World Symphony deel 1 en deel 4
Lord of the Rings
Afscheidssymphonie van Haydn
Hallelujah van Handel
A Cheerful Earful
Gilbert and Sullivan
Willem Tell Overture
Latin American album
Classical Overture van Mozart
Conquest of Paradise

De moeilijkste stukken zijn Bach (voor de snelheid en de sprongen daarbij), New World Symphony deel 1 (voor de ritmes en de lange pauzes –blijven tellen: 1-2-3-4; 2-2-3-4; 3-2-3-4; … ; 95-2-3-4; en dan het thema: la – la – fa# – mi – la – do# – mi – mi – mi), en de Willem Tell Overture (omdat het zo bekend is, en de partituur natuurlijk meer is dan het populaire stukske Night of the Proms muziek en ge u daardoor heel gemakkelijk vergist). Conquest of Paradise ziet er op papier wel moeilijk uit (ik heb het ook nog nooit gespeeld), maar het is zo traag dat het gemakkelijk wordt (daarnet rap eens geprobeerd). Lord of the Rings is het leutigste om te spelen met de wisselende tempi en wisselende dynamiek (luid/stil).

Het is altijd aangenaam om te zien dat het vooruit gaat. Een maat of drie met wat complexere grepen die plots wél kunnen gespeeld worden bijvoorbeeld. Of een terugkerend ritme dat ge plots door hebt, en waardoor een ganse compositie plots helemaal duidelijk wordt.

Maar ik heb nog ver te gaan. Ik twijfel nog tussen soort rietjes (Hemke of Marca) en de sterkte ervan (2 of 2,5 of 3 –sterker is toonvaster; minder sterk is gemakkelijker in het laag). Oefenen op lange tonen, trage en snelle toonladders, en harmonieken –fantastisch gedoe, die harmonieken (zie ook de uitleg voor flageolet). En in het orkest spelen (daar leert ge enorm veel bij).

Worst met appelmoes (redux)

Buiten een gigantische jetlag, viel het allemaal nogal mee. Het viel mee? Ik heb mij rot geamuseerd. Bij het begin van de repetitie vrijdag was ik nog ietwat nerveus, want ‘damn, het is nu gelijk bijna voor echt’ en ik heb een week niet kunnen spelen, daar in Hawaii (mijn laatste repetitie dateerde van 13 februari). Tegen het einde van de repetitie zag ik het echter helemaal zitten, en keek ik al uit naar de laatste generale op zaterdagmiddag én naar de voorstelling diezelfde namiddag. Ik had er mij bij neergelegd dat het voor een paar maten spelen of niet spelen ging worden, en wist waar de ‘knelpunten’ zaten. (Lach mij zo niet uit, het is nog maar mijn tweede jaar sax.) Gans het NTG zat vol, en ik had even gevreesd dat ik zou verstarren bij het –geheel onzinnige– gevoel dat iedereen mij zat aan te staren. Niet dus. (Fantastisch trouwens, al die mensen die zijn komen kijken en luisteren –en vooral dan Tessa, mijn moeder, M. & E. & M., en K. & K. & L.)

Er heerst een ongeziene bedrevenheid achter de schermen, en de druk(te) valt vooral op de schouders van de mensen die alles in goede banen moeten leiden. Wij (de muzikanten en musicalkinderen) hebben daar verder niets van gemerkt, en konden rustig ons ding doen. Er zaten een paar spannender momenten tussen, zoals wanneer er gelijktijdig door het orkest en door een paar kinderen op scène gemusiceerd wordt (en het orkest zich aan het soms wisselende tempo moet aanpassen), maar die werden probleemloos overbrugd dank zij de dirigent die beschikte over een paar monitors (geluid én beeld).

Het is een wreed leutige bende, bij de V.E.M.. Ik kijk al uit naar de volgende repetitie.

De foto’s zijn van Tessa; ik zit op de achterste rij, zo ongeveer onder de rechterhoek van de middelste ‘zwevende’ toren. Met die grote schuingehouden tenorsax, inderdaad.

Worst met appelmoes

Zaterdag 26 februari mogen Henri en ikzelf in het orkest optreden tijdens het spektakel Worst met appelmoes van de V.E.M. (Henri deed vorig jaar ook al mee). We zijn al een tijdje aan het repeteren; elke vrijdag is er gewone orkestrepetitie, maar de laatste paar sessies werd er toch flink meer nadruk gelegd op de stukken voor de voorstelling.

Zondag was er een soortement generale repetitie (in de polyvalente zaal van Henri zijn school). Grote stukken decor stonden er opgesteld, de kinderen van de musicalafdeling waren er, het orkest, en de mensen die alles in goede baan leiden (de regie). We hebben gans het draaiboek doorlopen, met de nodige stops en wijzigingen.

Wij hadden vooral oog voor de dirigent, en zo gebeurde het meermaals dat we bij het einde van een stuk geconfronteerd werden met een scene die zich tijdens ons spelplezier magisch had getransformeerd tot banketzaal, of marktplein of troonzaal. Onderwijl werd er nog wel eens rook geblazen ook. Spannend allemaal, en vooral héél erg leutig. Ik kijk al uit naar de volgende repetitie (er komt zeker nog één generale repetitie, misschien twee), en de voorstelling zelf. Eerst nog wat oefenen op dat stuk uit Lord of the Dance –dat moet nog sneller!

Optreden

Voila, dat hebben we ook al eens meegemaakt. Vanavond (met bonkende kop en een keel van schuurpapier) heb ik voor de eerste keer opgetreden en (plein) public. Naar jaarlijkse gewoonte luistert V.E.M. de nieuwjaarsreceptie van de BAS-sector in het UZ op. Ik was eventjes een beetje nerveus, maar de groep is groot genoeg om u in te kunnen wegsteken als het moet, en bovendien komen de mensen naar zo’n receptie om sociaal te wezen en niet om naar de bandleden van een orkest te turen. Net zo ontspannend als op een vrijdagse repetitie dus –en hetzelfde repertoire.

Ziet de zoon ginder rechts zitten (we zitten in hetzelfde orkest, jawel –en hij speelt ‘iets’ beter dan zijn vader, maar zeg hem dat vooral niet), ik zat in het midden, ge ziet nog net een stukske van mijn kop. (Tessa heeft de foto gemaakt.)

Zo wijs.

Zwarte Bomenbos

Henri speelt trompet, dat wist u al. Hij volgt niet alleen les, maar speelt ook mee in het samenspel van de blazers, op woensdagavond, en in het orkest, op vrijdagavond. Vandaag trad hij met de V.E.M. op in het NTG, met de blazers én met het orkest. Het Zwarte Bomenbos was een korte musical, waar ze ook al tijdens dat weekend aan zee, op hebben geoefend.

We mochten geen foto’s nemen, en dat vond ik een zeer goede zaak. Ik heb bovenstaande foto gemaakt (zonder flits) helemaal op het einde, vlak voor de mensen begonnen te applaudisseren. De meneer twee rijen achter mee heeft de ganse tijd zitten fotograferen (gelukkig ook zonder flits) én filmen. Ik was net te laat om tijdens een korte pauze een foto van hem te maken, hij was namelijk gelijktijdig aan het fotograferen en het filmen. Ik heb dat overigens nooit begrepen, waarom mensen foto’s willen maken tijdens een optreden. En al zeker niet tijdens een optreden van hun kinderen.

Ten eerste hebt ge nooit scherpe foto’s –en al zeker niet vanop zo’n afstand, met zo weinig licht, en/of zonder tripod (laat staan als ge met één hand filmt, en met uw andere foto’s maakt); ten tweede vraag ik mij af waarom die mensen geen plezier willen beleven aan een optreden waarvoor ze veelal een bom geld hebben betaald, maar liever hun tijd verdoen met het maken van slechte foto’s; ten derde stoort het enorm, of het nu gaat om het geflits van een compact camera, of het aanhoudende gemitrailleer van een reflex –dat bezorgt bovendien de concertfotografen die trachten het publiek zo min mogelijk te storen, een slechte naam. Er zal wel een ten vierde en een te vijfde ook zijn, but I’ll step off my soapbox now.

Want de musical zelf was heel leutig, de kinderen (en volwassenen) hadden er hart en ziel in gestoken; het resultaat was dan ook charmant en ontwapenend.