recept – Pagina 9

van génoise tot biscuit (ii): pan di Spagna

Ondertussen heb ik er ook even De Zilveren Lepel ⁱ op nageslagen. Daar vind ik twee recepten in terug, een biscuit (kapselbeslag) ofte pasta genovese ⁱⁱ en een biscuitbeslag ofte pasta per pan di Spagna; de bereidingen komen grotendeels overeen met resp. het warme en koude biscuitbeslag van Ons Bakboek.

Ons eerste recept in deze reeks is evenwel de pan di Spagna volgens Mijn Little Italy. Heel eenvoudig om te maken, ik heb het recept tot de letter gevolgd (er was niet veel te volgen aan), inclusief de baktijd (ik heb zelfs mijn caketester niet uitgehaald). Nadien heb ik ik het gebak à l’improviste verder aangekleed. Dit resulteerde in een grote taart. Euh, ik herhaal even: een grote taart, van tien grote porties, die zeker groot genoeg is om twaalf mensen mee te plezieren. Groot dus.

Het ‘voordeel’ van zo’n biscuit, is dat de taart heel licht is. Tot we met slagroom aan het werk gaan natuurlijk.

Benodigdheden

6 eieren
160g kristalsuiker
160g bloem
1 snuifje zout

Mijn springvorm heeft een diameter van 23 centimeter.

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 180°C.

Klop de eieren met de suiker tot een schuimig en (zeer) luchtig deeg. Dit duurt enkele minuten (zelfs met de KitchenAid) –het resultaat is een beetje als vloeibare marshmallow (en smaakt er ook naar). Vouw er dan de (gezeefde) bloem en het zout onder, en giet het deeg in een springvorm.

Bak in 35 minuten (doe de caketest). Verwijder voorzichtig uit de vorm, en laat volledig afkoelen.

Als de biscuit volledig is afgekoeld, kan het versieren beginnen. Laat u maar eens goed gaan –al heb ik mij voor mijn eerste keer heel erg ingehouden.

Snijd de cake –horizontaal (!)– in twee, zodat we twee schijven bekomen.

Voor de vulling heb ik een goede 500g (rode) diepvriesvruchten met een weinig suiker (ongeveer 50g) opgewarmd, aan de kook gebracht, en vervolgens weer laten afkoelen. Vervolgens heb ik de vruchten door een zeef gegoten (zonder aandrukken !), en de onderste helft van de cake met de vruchten belegd. Van het resterende vruchtensap heb ik ongeveer een vierde op de vruchten gesprenkeld.

De bovenste helft ging er opnieuw op, en 500ml slagroom werd door de KitchenAid –met een weinig poedersuiker– stevig opgeklopt. En ik bedoel wel degelijk stevig. 500ml was misschien iets te veel van het goede, maar blijft toch zeer genietbaar.

Kapsel uw cake in met de slagroom, en omdat de slagroom stevig werd opgeklopt, is het eenvoudig om die mooi cilindrisch vorm te geven.

Om af te werken hebben we partjes van een bloedappelsien op de taart geschikt, en een stuk donkere chocolade in het midden gelegd. Bij het serveren lepelen we eerst wat coulis (het sap, overgebleven van de vulling) op de borden, waarop dan een stuk taart wordt geplaatst.

Smakelijk!

—

De Zilveren Lepel is het Italiaanse equivalent van het Vlaamse Ons Kookboek van de Boerinnenbond, en werd in 2007 voor het eerst ook in het Nederlands uitgegeven (gebaseerd op de Italiaanse editie van 1997).
Die pasta genovese is dan de génoise, ofte de warme versie van het biscuitbeslag –al wordt voor dit Zilveren-Lepelrecept wel 50g boter gebruikt.

van génoise tot biscuit (i): ik heef een taart gebakt

Vroeger, toen ik mijzelf nog tiener mocht noemen, was mijn lievelingstaart ⁱ een biscuit ⁱⁱ. De etymologie heb ik niet kunnen achterhalen, want biscuit betekent letterlijk “tweemaal gebakken” –en daar voldoet zo’n biscuittaart niet aan. In het (Brits) Engels zijn biscuits dan ook gewoon koekjes, en de meest bekende zijn waarschijnlijk de Italiaanse biscotti di Prato of cantucci, de amandelkoekjes die tweemaal moeten gebakken worden (eerst als ‘brood’, en daarna in sneden).

Een biscuittaart heeft als basis echter een biscuitbeslag (duh) of een génoise of een pan di Spagna. De génoise (génoise cake) stamt uit ergens de achttiende eeuw, en is verwant met de pan di Spagna en de sponge cake. In Mijn Little Italy worden pan di Spagna en génoise als synoniem gebruikt; als ik de Italiaanse uitleg op wikipedia kan volgen, wordt de génoise echter au bain marie gemaakt, en de pan di Spagna (sponge cake) koud. Beide worden echter met dezelfde ingrediënten gemaakt, zonder boter, al is er ook nog zoiets als Victoria sponge, genoemd naar Queen Victoria, die wél boter bevat –de sponge, niet Queen Victoria.

Drie bronnen –naast Wikipedia (NL, FR, IT en EN)– sloeg ik erop na:

Mijn Little Italy gebruikt beide baksels door elkaar.
Johannes Van Dam maakt in zijn Dedikkevandam een ander onderscheid (p. 113): biscuitbeslag (cakebeslag zonder boter), génoise (cakebeslag met iets meer ei)
Ons Bakboek, het referentiewerk van de Boerinnenbond ofte KVLV, maakt een onderscheid tussen warm en koud biscuitbeslag (p. 58).

Maar dat wist ik allemaal niet toen ik het recept ontdekte, helemaal achteraan op pagina 344 van Mijn Little Italy. Wij gingen dus voor de pan di Spagna, met volgend resultaat (het recept volg in een volgende post):

Al kan u er donder op zeggen dat ik ook de koude versie van de Boerinnenbond ⁱⁱⁱ én een génoise (warme versie) ga proberen.

—

Weinig origineel, want het is (of was) de meest populaire taartsoort in België.
Biscuit is mogelijks een Belgicisme voor wat de Nederlanders als slagroomtaart verorberen.
De koude versie van de Boerinnenbond omschrijft meer wat ik intuïtief zelf zou doen: eigeel en eiwit afzonderlijk opkloppen.

pizza (Mijn Little Italy)

Iedereen lust pizza. Iedereen: pizza is in wezen gewoon brooddeeg met daarop wat garnituur. En volgens de meeste Italiaans getinte kookboeken geldt daarbij zelfs: beperk uw garnituur.

Pizza is ook supereenvoudig te maken. Echt, eerlijk, waar. Het deeg heeft een kleine twee uur rijstijd nodig, maar voor de rest is het mengen, uitduwen, beleggen, oven, klaar.

Eén van mijn goede voornemens is een paar van die kookboeken, die in mijn kast (om wat voor reden dan ook) liggen te bestoffen, ter hand te nemen, en te zien wat ze nu waard zijn. Ik voorzie ongeveer een maand per kookboek, mogelijks met een paar thema’s die gedurende het jaar zullen weerkeren. Pizza zal alvast zo’n thema zijn.

Kookboek nummer één voor 2009 is Mijn Little Italy. Het is een heel verzorgde en uitnodigende uitgave, die vorig jaar rond deze tijd, of iets eerder zelfs, zeer en vogue was. Ik koop eigenlijk niet veel kookboeken, maar dit werd alom geprezen, zowel in binnen- als buitenlandse pers, en het zag er in orde uit. De auteur is Laura Zavan, de fotograaf Grégoire Kalt. Zavan is Italiaanse, maar woont al bijna vijftien jaar in Frankrijk. Het boek verscheen dan ook oorspronkelijk in het Frans, Ma Little Italy –waarom dat Engels erbij moet, is mij een raadsel.

Benodigdheden

Voor 800 gram deeg, goed voor één groooote pizza, of drie kleinere, in het formaat zoals het op een bord past (zie foto onderaan).

500g meel ⁱ
300 ml lauw water
25g verse gist
3 theelepeltjes fijn zout
snuifje suiker
3 eetlepels olijfolie

Zo gemaakt

Voeg de gist en suiker bij het water, en roer flink door. Laat een kwartiertje (afgedekt) staan.

Doe de bloem in een ruime kom, voeg er het zout aan toe, en giet er vervolgens het water en de olijfolie over. Kneed het deeg gedurende 10 minuten stevig met de hand (geen KitchenAid, deze keer). Het deeg moet heel soepel en elastisch worden.

Leg de deegbal in een ruime kom en laat anderhalf tot twee uur afgedekt (!) rusten op een warme plek ⁱⁱ.

Maak ondertussen beleg naar keuze. Een basis tomatensaus flans je vlug in elkaar door wat selder, ui en look in een pan te verhitten; snij er een tomaat of twee bij, en laat een uurtje sudderen (op laag vuur). Haal er een staafmixer door, en zeef de saus, en laat ze flink inkoken.

Rol het deeg uit, doe er wat eetlepels van die saus op ⁱⁱⁱ, en leg er wat gehakt op, of wat restjes vlees, en eventueel wat kaas. ^iv

Plaats gedurende een kleine twintig minuten in een voorverwarmde oven van 200-220°C.

Werk af met wat fijngesneden verse tuinkrijden, platte peterselie of kervel.

Smakelijk!

—

Type 65, heel fijn, zo stond er bij het recept; vaak zien we ook de benaming 00-meel vermeld in zo’n recepten. Het zijn twee verschillende zaken. ’00’ duidt op de malingsgraad (heel fijn dus, voor pasta en pizza); de type-aanduiding staat voor de ‘minerale inhoud’ van het meel. 55 is huishoudbloem; 45 is patisseriebloem; 65 is pastabloem. Belangrijk bij pizza- en pastadeeg is dat er een harde, fijne bloem wordt gebruikt, die rijk is aan gluten (die zorgen ervoor dat het deeg elastisch wordt). Durum wordt vaak vernoemd als typisch pastameel (durum is niet hetzelfde als dürüm). Mijn meel kwam van bij het Gents Bakkershuis, waar ze pizzabloem hebben.
In de buurt van een radiator (niet erop!), of van een open haard –nu het toch winter is. Ik gebruik een bord om de kom af te dekken, maar een vocthige keukenhanddoek werkt net zo goed.
Of snij net zo goed een paar dunne plakjes tomaat, om die op de bodem van de pizza te leggen, met wat grof zeezout en versgemalen peper erover.
Of maak een pizza bianca. Leg helemaal niks op de pizza, maar sprenkel er wat grof zeezout, versgemalen peper en olijfolie over, en bak. Beleg achteraf met bijvoorbeeld een tartaar van zalm, (rucola-)sla, pijpajuintjes, etc. Ideaal voor bij de aperitief, of verfrissend in de zomer.

elle eten: appelsien-amandelcake

“Laat ons nog gauw een cakeske bakken, voor we op ziekenbezoek gaan”, kon ik Tessa moeiteloos overtuigen. Ze had vanmiddag de Elle Eten heel suggestief bij de rest van mijn weekendlectuur gelegd. Er stonden nogal wat feestrecepten in, maar ook een cakerecept. “Ik heb alles in huis,” riep ik verheugd uit, “behalve boter, maar dat heb ik voor dit recept niet eens nodig.”

Dit is een eenvoudig recept. Wat zeg ik, een héél eenvoudig recept. Op tien minuten in elkaar geflanst, en dan hebt u gewoon een uurtje de ovenbereidheid af te wachten. Al kan u daarbij best wat roestvrij stalen zenuwen gebruiken, want die bovenkant, die wordt redelijk donker –maar zo hoort dat, bij dit recept.

Benodigdheden

1 (pers)appelsien
3 eieren
125g amandelpoeder
110g kristalsuiker
1/2 tbsp (koffielepeltje) bakpoeder

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 180°C.

Leg de appelsien 3 minuten in kokend water, om het waslaagje te verwijderen en de schil wat zachter te maken. Wrijf hem goed –maar voorzichtig– schoon met een handdoek. Snij de appelsien in parten, zorg ervoor dat er zich geen pitten in het vruchtvlees verschuilen, en pureer het geheel –schil en vruchtvlees dus– in een blender.

Tijd voor de KitchenAid (of de garde en een koppel stevige armen). Klop de eieren los. Voeg er de suiker aan toe, en roer stevig door. Eenmaal een mooi schuimig mengsel verkregen, voeg er dan ook het amandelpoeder en de appelsienpuree aan toe.

Giet het mengsel in een ingevette en ingebloem(suiker)de taartvorm, en bak dit in 60 minuten gaar. Geen vrees, de bovenkant wordt heel donker, dat is de bedoeling.

Werk eventueel af met zeste van de appelsien en wat poedersuiker.

Smakelijk!

(Lekker zowel warm als koud, en warm alweer heerlijk met wat zure room erbij.)

update 16/01/2009: na de tip van steenbok68 (zie de reactie hieronder) heb ik ook de Nigella versie geprobeerd. Die is nog beter!

grilled fish topped with mustard and oats

Wij eten te weinig vis. Met wij bedoel ik in eerste instantie ons nucleaire gezinnetje, maar met uitbreiding ook de gemiddelde Vlaming, die naar ’t schijnt wel genoeglijke hoeveelheden vlees achter de kiezen vermaalt, maar de vruchten van de zee aan zijn palatum laat voorbij gaan. Veel te moeilijk om klaar te maken, en de graten blijven achterin de keel steken. Wij kopen dan ook dankbaar een stuk voorgefileerde vis aan. Ik ben vergeten wat ik meebracht, het was wit, voelde redelijk vettig aan, en was vis van de dag. En smaakte heerlijk.

Jamie jongen, help mij eens. Eén van de onderdelen in zijn Ministry of Food heet Quick-cooking meat and fish. Perfect: ik had geen idee wanneer Tessa thuis zou zijn (ze is van wacht), maar had wél zin in een warm avondmaal, maar géén zin om al te veel tijd achter het fornuis door te brengen. Jawel, ook ik heb van die dagen.

Grilled fish topped with mustard and oats. Dat klinkt poshy en moeilijk, maar het is op geen tijd klaar. Geen tijd: ik had niet eens tijd om groenten te koken, nog goed dat ik een mandoline heb gekregen en komkommer had gekocht, zodat ik nog gauw wat extra versheid bij de vis kon serveren.

Benodigdheden

We gaan deze vis grillen in de oven; indien u geen ovengrill hebt, kan u altijd proberen om hem in een gewone oven op hoge temperatuur te bakken, maar dat heb ik nog niet geprobeerd.

twee visfilets van een 200g elk
olijfolie, zeezout, versgemalen peper
twee koffielepels mosterd
twee-drie eetlepels havervlokken ⁱ
een citroen of limoen

Zo gemaakt

Verwarm uw oven voor op 250°C.

Sprenkel wat olijfolie in een braadslee, en schik er de twee fillets op. Indien het om een vis gaat met aan één kant van de fillets nog vel (zoals forel of zalm), leg ze dan met de velkant naar beneden.

Kruid met peper en zout, en smeer over elke fillet één koffielepel mosterd.

Doe de havervlokken in een kom, besprenkel met wat olijfolie, en meng. Verdeel de havervlokken over de visfillets (zorg dat er iets meer op de dunnere dan op de dikkere delen van de vis liggen).

Plaats gedurende 10 minuten onder de ovengrill, tot de havervlokken mooi goudgeel zijn, en de vis gaar is ⁱⁱ.

10 minuten is net genoeg tijd om een slaatje te preparen. In ons geval liet ik de mandoline op de komkommer los; beetje olijfolie erover, beetje azijn, wat zout, peper, en sumac, en ’t is klaar. Leg er een halve citroen of limoen bij, schik de vis op de borden, en dien op.

Smakelijk!

—

Dat is overal verkrijgbaar. Het is heerlijk voor bij het ontbijt, en een basisingrediënt voor minstens twee andere recepten die ik binnenkort eens ga maken (breakfast bars en granola).
10 minuten was perfect in mijn geval, anders zet u de gril iets lager, en laat u de vis iets langer in de oven.

double chocolate torte

We zijn een beetje onderbedeeld in Gent/Vlaanderen/België wat betreft winkels met nuttige gebruiksvoorwerpen voor de keuken. Zeer zeker, het segment trendy keuken is zeer goed vertegenwoordigd, van Katherine Bouckaert tot Kokino, en ook daar kan men nuttige zaken vinden. Maar ga maar eens op zoek naar een deftige springvorm –zoals mijn hoge Kaiser— van rond de 25 centimeter doorsnee. Als ge geluk hebt, dan hebben ze er nog één bij Rogge (De Gentse Kookwinkel in ’t Steendam), indien niet dan misschien bij Decoene-Simons (half gereedschappen- half keukenwinkel gehuisvest in een prachtig gebouw). Maar voor de rest?

Of neem nu een briochevorm. Wat ze mij al allemaal hebben proberen aansmeren –zodra het gekanneleerd is, denkt men dat het voor brioche kan gebruikt worden. Eén in silicone. Eén die eigenlijk voor cupcakes is. Eén voor soufflés. Alles, maar geen briochevorm, of het zijn van die petieterig kleine. En dan is men verwonderd dat een mens zijn inkopen wel eens op het internet durft te verrichten. Ik zou niets liever doen dan de lokale middenstand met mijn aankopen te plezieren –zelfs al is dat iets duurder dan op dat internet; zolang ik maar service en kwaliteit krijg.

Helemaal een ramp is het pas als ge een espressomachine wilt kopen. Het beste van de voorhanden manuele machines is een Gaggia, de rest werkt allemaal met pods (de FrancisFrancis modellen, Nespresso of Senseo), of is van het volautomatisch soort, genre Saeco of Jura (de Jura’s zijn dé hit van het eindejaar). Maar La Spaziale, Izzo, Expobar, La Marzocco, Faema… nog nooit van gehoord (tenzij die laatste twee voor de horeca dan). Een gat (gaatje) in de markt?

Want koken is nochtans iets om zwaar lyrisch van te worden. Allez, beziet die taart hieronder eens: pure poëzie. En laat u niet afschrikken, het is veel gemakkelijker dan u vermoedt.

Uiteindelijk heb ik een springvorm gevonden bij Decoene-Simons, eentje met een keramische bodem en een ring van silicone errond. De Duo springvorm van Lékué komt uit Spanje, is non-stick, kan aangewend worden voor temperaturen van +260° tot -60°C, en is wonderwel aangenaam in het gebruik.

Het was een verjaardagstaart, met de nadruk op chocolade, want Henri is daar zo gek op. Weerom heb ik mij geïnspireerd op een voorzet van Smitten Kitchen: Double Chocolate Torte –dat is een onuitputtelijke bron voor kookgenoegens.

Benodigdheden

Een taart voor tien. Deb vraagt om een 10 inch springvorm, maar in de winkel hadden ze enkel hetzij 28, hetzij 23. Ik heb voor die laatste geopteerd, want ik vreesde dat die 28 cm niet in mijn binnenin ronddraaiende combi-oven zou passen. We maken de taart in een drietal stappen (cake, mousse, en afwerking) en twee dagen (om het ons gemakkelijk te maken).

Voor de cake

225g chocolade (60-70%)
225g boter
1 cup suiker (ongeveer 225g)
1/4 cup bloem (ongeveer 30g)
5 grote eieren (6 medium)
een beetje vanille essence
een beetje zout

Voor de mousse

110g boter
4 grote eieren (5 medium), wit en geel gescheiden
60 ml (slag)room
een beetje vanille essence
225g chocolade (70-75%)
1/2 cup suiker (ongeveer 115g)

Voor de afwerking

180 ml (slag)room
framboosjes of andere vruchten te versiering

Zo gemaakt

Dag 1: de cake

Verwarm de oven voor op 160° C.

Beboter en bebloem (of besuiker desgevallend met poedersuiker) de springvorm.

Smelt de chocolade en de boter. Dat gaat gemakkelijk in de microgolf op laag wattage –als uw over een combi-oven is, begint u pas hierna met voorverwarmen natuurlijk. Meng goed.

Voeg er de suiker aan toe, en vervolgens één per één de eieren. Nadien de vanille, het zout en ten slotte de bloem. Giet in de springvorm en bak ongeveer 35 minuten.

Geen paniek: (1) de taart is niet drooggebakken (de caketest lukt niet) en (2) hoewel de taart rijst (het “f-ck, ik moet daar nog die mousse bovenop krijgen“-gevoel), zal ze tijdens het afkoelen terug (diep) inzakken.

Laat de taart gedurende minstens een uur afkoelen. Plaats ze vervolgens in de koelkast, en begin aan de mousse.

Dag 1: de mousse

Smelt de boter en de chocolade; opnieuw: de microgolfoven is uw vriend.

Klop de eigelen, samen met de (slag)room en de vanille samen op tot ze een homogeen mengsel vormen. Meng dat vervolgens grondig onder de chocolade en de boter.

Klop de eiwitten en de suiker op, tot er pieken worden gevorm. De KitchenAid is uw vriend deze keer –zie foto hierboven. Klop één vierde van dat eiwit op met het chocolademengsel om het luchtiger te maken, en vouw dan voorzichtig de rest van het eiwit onder de chocolade.

Schep de mousse over de gekoelde taart, vlak mooi af bovenaan, en zet terug in de koelkast gedurende op zijn minst 6 uur (tot een dag).

Dag 2: de afwerking

Klop de slagroom op met een weinig (poeder)suiker, tot ze stevig is (zoals het eiwit). Haal de taart uit de koelkast, en ga met een mes rond de rand binnen de springvorm. Verwijder vervolgens de springvorm.

Schep de slagroom over de taart, vlak een beetje af, en versier met de vruchten. De frambozen die ik heb gebruikt, kwamen uit de diepvries, en heb ik even ontdooid (niet té lang!) in de microgolf. Serveer.

Smakelijk!

Quatre quarts à la gousse de vanille

Taal, het is iets. Dit recept heet eigenlijk Vanilla Bean Pound Cake (dank u, Smitten Kitchen –alweer!), maar zo’n pound cake, dat heet in ’t schoon Vlaams een quatre quarts, en als we eenmaal in het Frans beginnen, staat het zo lullig om daar dan ‘met een vanillestokske’ aan toe te voegen. Nevermind. Vanillecake dus.

Sinds mensenheugenis heb ik iets tegen zo’n quatre quarts. T.t.z. ik heb dat ooit al één keer proberen maken, en hoewel het om een verschrikkelijk eenvoudig en beproefd recept gaat, ben ik er niet in geslaagd dat baksel tot een goed einde te brengen. Lopend deeg vanbinnen, half verkoold vanbuiten; ik schaam er mij nog steeds om. Nooit meer, zo nam ik mij voor.

Dinsdag kwam Henri van school met een briefje. Of de ouders tegen vrijdag (vandaag dus) een cake met hun kind konden meegeven naar school. ’t Is voor het kerstfeest.

“Papa?”, keek de charmeur mij met bambi-oogjes aan. “Gij zijt de beste kok die ik ken, papa”, voegde hij daar nog aan toe.

Zucht.

Een tijdje geleden schaften wij ons hier echter zo’n KitchenAid Artisan aan, en ik dacht dat het daarmee wel zou lukken. Dus ik toog aan het werk. De maateenheden vragen volgens het originele recept eigenlijk om een pound van de vier hoofdingrediënten, maar dat kunt ge dus gerust vervangen door 500g, of zelfs –want ik bekwam twee cakes zo groot als een brood (en ik kan dat zeggen, want ik gebruikte er mijn broodvormen voor)– 250g. Dat is het gemak van zo’n quatre quarts natuurlijk: vier keer dezelfde hoeveelheid. En ja, die eieren moet u ook wegen.

Benodigdheden

1 vanillestokje
1 teasp. zout
1 pound suiker
1 pound boter, op kamertemperatuur
1 pound eieren (ongeveer 9)
1 pound bloem

Voeg eventueel ook wat bakpoeder en/of wat vanille essence toe.

Zo gemaakt

Verknip/versnij/vermaal het vanillestokje zo fijn mogelijk. Dat gaat gemakkelijk in een keukenrobot, maar ik gebruik dat te weinig, dus ik heb de mijne weggegeven, en heb het stokje fijngehakt met een hakmes (zie foto hierboven). Meng goed met de suiker. Indien mogelijk kan u dat een dag op voorhand doen, zodat de smaak van de vanille zich goed met de suiker vermengt. En dan krijgt u vanillesuiker. Echte vanillesuiker.

De boter, die haalt u best een uurtje (of twee) op voorhand uit de koelkast –afhankelijk hoe warm het bij u thuis is. Ze moet op kamertemperatuur zijn, zodat ze makkelijk kneedbaar is, maar ze mag niet gesmolten zijn!

Klop de boter op –bij voorkeur in zo’n KitchenAid-achtig iets– tot ze bijna fluwelig wordt. Voeg er dan beetje bij beetje de (gevanilleerde) suiker aan toe, en blijf stevig opkloppen tot u een smeuïg mengsel krijgt. Voeg er de eieren één per één aan toe; voeg het volgende pas toe als het vorige volledig in het mengsel is ‘verdwenen’. Voeg daarna geleidelijk aan de bloem toe, en ten slotte eventueel wat bakpoeder en wat vanille essence.

Verwarm de oven voor op 160°C, vet uw bakvorm(en) in en bebloem ze, en voorzie ze van cakebeslag. Bak gedurende ongeveer 1 uur en 15 minuten, maar doe de caketest! (Brei- of andere naald moet droog uit de cake komen.)

Haal de cake uit de oven, stort ze uit de bakvorm, en laat afkoelen. Heerlijk met wat zure room.

Smakelijk!

a sort of cottage pie

Eén maaltijd, twee recepten, twee dagen; dat moet een soortement cottage pie zijn. Toen ik Jamie’s Basic Stew Recipe (het stoofpotje) met u deelde, had ik het reeds voorspeld, dat één van de andere gesuggereerde vleessoorten ook in zo’n pot zouden verdwijnen. En waarop leggen we er eens geen gestampte patatten op?

Dag 1

Zet uw stoofpot op. Gebruik daarvoor het eerder geposte recept, waarin ik het rundsvlees door varkensvlees, en het bier door cider heb vervangen. En ik heb vier verse tomaten gebruikt i.p.v. een blikje tomaten.

Laat twee uur op een zacht vuur stoven.

Dag 2

Benodigdheden

de stoofpot van de vorige dag
een kleine kilo aardappelen
een weinig melk
een flinke klont boter
zeezout
versgemalen zwarte peper
nootmuskaat
olijfolie
125 g geraspte kaas (hoeft niet)

Zo gemaakt

Zet uw stoofpot opnieuw op een zacht vuur. Schep er eventueel het gestolde vet af. Laat op temperatuur komen.

Verwarm de oven voor op 180°C.

Kook de aardappelen tot ze zacht zijn. Giet ze dan uit in een vergiet, en doe ze terug in de pan (niet meer op het vuur zetten). Voeg boter, melk, zout, peper en nootmuskaat toe. Plet de aardappelen tot ze niet te veel brokken meer bevat (en zeker geen grote). Als de aardappelen te ‘droog’ zijn, giet er dan nog wat melk bij, en meng opnieuw.

Schep het vlees en de groenten van de stoofpot in een ovenschotel. Laat zoveel mogelijk kookvocht in de pan, dat gaan we nadien inkoken voor de saus. Verdeel evenredig, en schep er dan de aardappelen bovenop. Verdeel ook die evenredig over de ovenschotel.

Wie graag een kaaskorst heeft, kan daarbovenop de geraspte kaas strooien.

Plaats in de oven gedurende 23 minuten. Laat ondertussen het overgebleven kook- of stoofvocht flink inkoken, en roer er op het einde wat boter onder om zo tot een stevige saus te komen.

Haal uit de oven, en serveer meteen.

Smakelijk!

pasta met gebakken camembert

Baked Camembert Pasta, zo heet het gerecht in Jamie’s Ministry of Food ⁽ⁱ⁾. Geen werk. Echt waar: geen werk. Ga naar het grootwarenhuis van uw keuze. Koop een portie pasta (penne zijn goed, maar ook tagliatelle), een bol look, wat verse rozemarijn, 200 g verse spinazie ⁽ⁱⁱ⁾, en 100 g geraspte kaas. Ga naar huis, en maak deze maaltijd klaar in dertig minuten. Dertig ⁽ⁱⁱⁱ⁾. Uw huisgenoten zullen u op handen dragen.

Benodigdheden

1 doosje camembert (250 g dacht ik)
2 teentjes look
wat zout en peper
een takje verse rozemarijn
wat olijfolie
100 g gemalen kaas
250 g pasta (afhankelijk van het aantal personen)
200 g spinazie (of meer; wij gebruiken 500 g –ongekuist)

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 180°C. * Open het doosje camembert, haal de kaas uit de plastic verpakking, en leg de kaas opnieuw in het doosje. * Snijd een ondiepe cirkel in de kaas, en haal de bovenste korst eraf. * Snijd de (gepelde) look fijn, en leg die op de kaas. * Doe er (flink) wat rozemarijnblaadjes bij, en wat peper en zout. * Besprenkel met olijfolie. * Plaats in de oven gedurende 23 minuten.

Als de camembert in de oven staat, breng dan een pot met gezouten water aan de kook. * Indien de spinazie niet gekuist is, was hem dan, en verwijder de steel. * Voeg de pasta toe, zodat dat hij (volgens de aanwijzingen op de verpakking) ongeveer gelijktijdig met de kaas klaar is. * Als de kaas klaar is, doe de oven open, een laat de kaas in de oven staan. * Als de spaghetti net niet ~~kaas~~ klaar is, voeg dan de spinazie toe aan de pasta, roer eens, en giet af. * Zet de pot terug op een laag vuur, doe er de pasta en de spinazie terug in, en voeg de gerapste kaas erbij.

Schik de pasta op de borden, en serveer. Breng ook de ‘gebakken camembert’ aan tafel, en laat iedereen zichzelf bedienen.

Smakelijk! (Allemaal handen mooi naast het bord, terwijl ik deze foto neem, alstublieft!)

—

(i) Ik denk dat u dit boek zonder schroom of angst aan een heleboel mensen cadeau kunt doen.

(ii) Geen fan van spinazie? Vervang hem gerust door een andere groente. Selder bijvoorbeeld –en gebruik dan ook de bladeren.

(iii) Dertig minuten. Ik doe er langer over om dit uit te tikken.

gehaktballen met donzige rijst

“De week van de smaak blijft precies duren”, merkte Tessa gisteren op –alsof ze anders te klagen heeft over het eten dat hier op tafel komt. Niettemin, het is niet alsof ik een kook- i.p.v. een ultramarathon ambieer, maar ik had u gewaarschuwd, beste lezer, dat ik Jamie Olivers Ministry of Food op de pijnbank ging leggen.

Maar goed, om eerlijk te zijn, had ik gisteren gewoon geen tijd (lees: goesting) om groenten te kopen. Al had ik dinsdag wel gehakt gekocht, eigenlijk met de bedoeling om Meatballs and Pasta te bereiden. Een festijn dat moeilijk te verwezenlijken bleek zonder op zijn minst het blik tomaten dat ik had gebruikt voor de stoofpot. Niet getreurd, ik had rijst, gehakt, nog wat andere ingrediënten en twee basisrecepten om van te vertrekken.

Gehaktballen (losjes gebaseerd op een recept uit De Siciliaanse keuken van Clarissa Hyman), en Light and Fluffy Rice (Jamie Oliver) met extra’s.

Benodigdheden

Voor de rijst

125 g rijst
zeezout
een klont boter
een eetlepel (gedroogde of verse) dille
een koffielepel sumac (of paprika)

Voor de gehaktballen

400 g gehakt (300 g gemengd; 100 g rund)
een ei
50 g zure room
de geraspte schil van een limoen (of citroen)
50 g broodkruim (of een verkruimelde beschuit)
een scheut olijfolie
een glas rode wijn
het sap van een halve limoen (of citroen)
vier laurierblaadjes (vers of gedroogd)
een ajuin
een weinig bloem

Zo gemaakt

We starten met de gehaktballen.

Doe het gehakt in een grote kom. Voeg daarbij het ei, de zure room, de gersapte limoenschil, en het broodkruim. Meng alles stevig door elkaar.

Haal met een flink opgehoopte eetlepel gehakt uit de kom, en vorm tot ietwat afgeplatte balletjes (ik had er acht). Wentel de balletjes lichtjes in de bloem, en klop er voorzichtig het teveel aan bloem af.

Zet een stevige pan op een medium hoog vuur (7/12), waarin alle balletjes naast elkaar kunnen liggen. Giet een scheut olijfolie in de pan, en bruin de (afgeplatte) balletjes aan beide kanten. Versnipper ondertussen de ajuin, en voeg die aan de gebruinde balletjes toe. Overgiet met de wijn, en laat die even inkoken tot de alcohol verdamp is. Voeg het limoensap toe, en de laurierbladeren. Voeg warm water toe tot de balletjes net (niet) onder staan.

Laat sudderen op een matig vuur. Ondertussen beginnen we aan de rijst.

Breng een grote kookpot met gezouten water aan de kook. Doe de rijst in een colander (vergiet), en was ze door ze ongeveer een minuut onder koud stromend water te houden. Door de rijst te wassen, verhinderen we dat ze tijdens het koken te veel gaat kleven.

Voeg de rijst toe aan het kokend water, en wacht geduldig tot de rijst begint te ‘dansen’. Laat de rijst dan nog vijf minuten koken, en giet ze vervolgens uit in een vergiet. Dek het vergiet af met een deksel of met zilverpapier.

Zet de kookpot met wat water terug op het vuur, en breng aan de kook. Zet het vergiet in/op de pan, en laat de rijst nog een 8-tal minuten stomen ⁽ⁱ⁾. De rijst is nu klaar om verder te verwerken of om te serveren. Zet ze in het vergiet (met het deksel of het zilverpapier erop) aan de kant.

Giet het water uit de kookpot, voeg een flinke klont boter toe, en zet terug op het (lage) vuur. Als de boter bijna gesmolten is, voegt u de rijst toe, en ook de sumac (of paprika) en de dille ⁽ⁱⁱ⁾. Meng alles goed doorheen, en let erop dat de rijst niet (te veel) aanbakt.

gehaktballen met donzige rijst

Haal de balletjes uit de andere pan, leg ze op wat zilverpapier, en vouw dat dicht. Zet het vuur hoog, en laat de saus –onder voortdurend roeren– inkoken. Schik de balletjes en de rijst op de borden, serveer, en vergeet vooral niet ook de saus op tafel te brengen.

Smakelijk!

—

(i) Wees niet bang om in dit stadium eens een rijstkorrel te proeven. En is –oeps– de rijst toch iets te gaar? Geen paniek, dan bakt u hem gewoon wat droger.

(ii) Geen sumac, paprika of dille in huis? Wees creatief met wat u wel hebt. Desnoods gebruikt u enkel versgemalen peper met eventueel een ontpitte tomaat (of twee).