’t Was vaderdag vandaag, dus ik heb voor de verandering eens niets gedaan. Vanochtend was Henri voor mij om koeken gegaan, kreeg ik een gigantisch groot glas fruitsap, en pralines en een pot choco ter vervanging van de advocaat die ze in de klas voor de vaders hadden gemaakt (en die Tessa met veel genoegen in ontvangst nam).
De zoon en ikzelf zaten daarnet op, wat het begin was van een gigantisch leuk feest maar waarvan wij moesten weglopen wegens dat Tessa van wacht is, welnu op dat feest waren wij een balletje over een weer aan het gooien. En toen ik deze foto zag die Tessa van ons samenspel had gemaakt, moest ik plots aan die foto’s van het voetbal denken, die vroeger in de krant stonden, en waarop de bal vakkundig was gewist. Wie de positie van de bal kon raden, won een of andere prijs en ongetwijfeld ook eeuwige roem.
’t Was feest vandaag, voor Henri, die geen plechtige communie doet en van die andere gelovige toestanden, maar ik geloof wél dat het voor iedereen een erg leutige dag was. Voor de rest verwijs ik u aldaar, waar het verslag ongetwijfeld uitgebreider (en beter) zal zijn.
Op 9 juni beginnen de eindtoetsen, lees ik op de brief die Henri vandaag mee naar huis kreeg. Er staat een keurig lijstje op, dat begint met ‘interdiocesaan proefwerk’. Geen idee wat dat inhoudt, maar volgens de op het internet bijeengesprokkelde informatie gaat het om toetsen wiskunde en taal die peilen naar een samenvatting van wat de leerling heeft bereikt
(bron).
Op de website van de school vond ik er niet meteen iets over terug, maar ik vond er wel een heleboel foto’s van de gebeurtenissen uit het voorbije schooljaar. Waaronder deze schitterende foto:
En ja, liefste zoon, ook de beelden van de sportkampfuif vond ik er terug.
(Foto’s: meester Mathieu)
’t Was feest op school bij Henri, vandaag. Hij zou trompet spelen, maar vond het spijtig dat hij moest playbacken –op het einde van de opening mocht hij toch een paar noten blazen.
Ergens middenin het feestprogramma kwam hij het fototoestel vragen, en maakte hij o.a. bovenstaande foto.
Henri heeft gelijk wat last van flatulentie, terwijl we gezellig met zijn allen naar het Eurovisiesong Festival zitten te kijken. Omdat we er al mee gedreigd hebben dat hij alsnog op tijd in bed moet, staat hij op tijd en stond op van de zetel, om in de gang wat wind te gaan verplaatsen. Terwijl iedereen commentaar zit te geven op de euroliedjes, zit ik op de laptop wat te surfen. Naar gitaren kijken bijvoorbveeld, zoals de nieuwe Pawn Shop Fender Mustang Special.
Als Henri weer rechtveert, vraagt Tessa, die met een half oog mijn acties op de laptop in de gaten houdt aan Henri: “gaat ge weer een gitaar gaan laten?”
Waarop Henri vanuit de gang gevat antwoordt: “ja, en papa gaat weer een scheet kopen!”
Henri heeft sinds ergens 2008 een gsm; eerst met een herlaadkaart van Mobistar, dan met een herlaadabonnement bij Telenet (omdat die de goedkoopste bleken). Hij belt niet meteen rond met dat ding, maar belt naar mij als hij eens (minstens één keer per week) alleen van ’t school komt, en wij bellen met elkaar als Tessa laat moet werken (minstens *kuch* keer per week) en ik naar een concert ga.
Hij zit al een tijdje te zagen voor een smartphone, waarop ik steevast I don’t think so antwoordde, gevolgd door een redenering die verwees naar het enorme aankoopbedrag en het nut van zo’n ding voor een elfjarige. Dus ging hij verder op zoek, mee aangespoord door een budgetbeperking van maximaal 100 euro (en dat is al ruim, verzekerde ik hem), die hij bovendien zelf moest ophoesten.
Na een uitgebreide internetstudie (’t is juist zijn vader) vond hij zijn goesting, en gisteren gingen we in de Veldstraat een paar winkels afwandelen. Een uiterst vriendelijke mevrouw in de Mobistar winkel heeft hem zijn LG KS 365 verkocht, en hij is volop bezig alle mogelijkheden van het toestel te ontdekken. Geen smartphone die hem meer plezier had kunnen bezorgen.
Als ik uit de douche kom, zit Henri nog aan de ontbijttafel door de krant te bladeren. Hij kijkt nauwelijks op als ik binnenkom. “Is het een goede krant, papa”, vraagt hij.
“Hoezo?”
“Ze is namelijk door vrouwen gemaakt”, rolt hij met zijn ogen.
“En waarom zou de krant minder goed zijn als ze door vrouwen gemaakt is”, vraag ik verbaasd om die, hem toch weinig typerende, vraag.
“Omdat er alvast geen Stand der Dingen in staat, vandaag”, verzucht hij. “En laat dat nu net het meest interessante aan gans die krant zijn…”
Henri heeft vakantie, en hij heeft (ondertussen: we hebben) grootse plannen, zoals steeds. Er komt verf aan te pas, en opkuiswerk, somtijds afgewisseld met trompet- en saxofoonklanken en een speurtocht naar een nieuwe gsm. (Een speurtocht is nog geen aankoop, zo houd ik hem voor, in zijn verder ongebreideld enthousiasme.) Over eventuele resultaten wordt nog wel gerapporteerd.
Toen de zoon tijdens onze afwezigheid om vlees vroeg aan mijn moeder, vroeg ze hem of dat wel mocht van ons. “Natuurlijk wel,” antwoordde hij beslist, “papa is veganist, mama is vegetariër, en ik ben omnivoor.”