Ik heb wat Lego teruggebracht, zei hij, toen hij terug thuis kwam van twee dagen zee. Al zijn Lego was net verdwenen, gearchiveerd bij de grootouders, maar blijkbaar is hij nog niet geheel klaar voor dat afscheid. Ach, laat hem nog maar wat troepen aansturen.
’t Is duidelijk, ik maak te weinig foto’s van mijn gezin. Toen ik ze vroeg te poseren tijdens het dessert gisteren in het Lepelblad, waren ze allebei precies zéér bereidwillig. Zolang ze maar niet te herkenbaar waren.
Herinner u dit? Blijkbaar hebben ze dat uitgezonden op 7 juli. Het valt nog te bekijken via iWatch (ook op uw Telenet en Belgacom televisie), maar er moet wel één euro voor betaald worden. Of u kan hieronder de vermangelde versie bekijken die ik van hun website heb gehaald.
[vimeo 26337326 w=500 h=281]
Maar hij is toch in beeld geweest, nietwaar? (Daar, in de rechter bovenhoek.)
Gisteren hebben we Henri afgleverd in Vergnies, vlak bij de Lacs de l’Eau d’Heure. Hij gaat er met de V.E.M. op muziekkamp, maar er zal ook nogal veel tijd zijn voor sport en spel. Het is voorlopig alleen voor de jongeren, maar volgend weekend mogen ook de volwassen meespelen. (Zonder mij, want ik zit op Gent Jazz, nietwaar.) We zijn een beetje vroeger daarheen gereden en hebben een beetje rondgeneusd aan dat meer (ja, we hebben over de barrage gereden), en hebben als heel vlot gevonden, ondanks een paar wegomleggingen. Hoe deden we dat vroeger toch, zonder gps.
Hij verblijft in het maison de village in Vergnies, en ze zaten zich daar al allemaal goed te amuseren, toen de ouders druppelsgewijs weggingen. Op de terugweg zijn we nog in een lokale afspanning gestopt –heel erg veel was er (nog) niet in de buurt. De pizza’s waren goed, en goedkoop. Nog goed dat Wallonië nog in België ligt, of ik had geld moeten wisselen en grenscontroles moeten ondergaan. Of is dat niet meer nodig, tegenwoordig?
De jongens van 6B (er ontbreekt er minstens één). De meisjes waren elkaar huilend in de armen gevallen.
En ziet: hij mag naar het middelbaar. (We zijn bijzonder tevreden met zijn eindresultaat.)
Vandaag hebben we voor het eerst eens wat langer gelopen. We lopen nu al een maand twee keer per week samen, Henri en ik, altijd een relatief korte afstand van anderhalve kilometer. De gemiddelde snelheid ligt rond de 6’20” per km.
Vandaag legden we 4,23 km af in een tempo van 6’52”, zonder te stoppen (hoewel ik hem om de haverklap heb gevraagd of hij niet eventjes wou stappen). Behalve rondlopen op de speelplaats en wat spelen in het zwembad van zijn grootouders, doet de jongen verder niets van sport, dus ik ben verschrikkelijk tevreden met zijn vooruitgang. Ik ga nog eens wat gestage trainingsschema’s opdiepen.
Ze staan zowat allemaal op, vermoed ik, de zesdes van Henri zijn basisschool (Henri zit grotendeels verscholen achter een pet). Vanavond was het groot afscheidsfeest voor leerlingen, leraren en ouders, en het was geslaagd. Nog twee dagen en zijn lagere schooltijd is voorbij. Ik ben al zenuwachtig voor september.
Van ontbijt (dubbel: eerste Févery, dan naar OR), over de bloemenmarkt (KH Zwijnaarde), naar de tuin: het was eindelijk goed weer vandaag. Henri heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om zijn eigen CSI-scène in elkaar te steken. En het heeft tot het einde van de dag geduurd eer we hem uit die pull kregen.
[vimeo 25354495 w=500 h=281]
Zaterdag mochten de muzikantjes van Mini Musica een stukje muziek spelen voor De Stip van VTM. We hebben er een uur tot twee uur doorgebracht, voor een opname, die ongeveer een minuut heeft geduurd. Geen tweede take, geen oefenmoment (behalve dat stukje hierboven), ze hebben zelfs geen volledig liedje gespeeld. Het duurde langer om alles op te stellen, dan om het spotje in te blikken.
Ergens deze zomer is het te zien op de televisie, ik weet nog niet wanneer, maar dat wordt naar verluidt nog wel meegedeeld. Het was een grappige ervaring, zowel voor de ouders als de kinderen.
Een tijdje geleden ben ik opnieuw beginnen lopen, kleine afstandjes van maximaal 7 km, en voorlopig protesteert de knie nog niet. Maar belangrijker is dat ik eindelijk ook Henri heb kunnen motiveren (lees: initieel verplichten) om te lopen. Sinds begin deze maand lopen we elke woensdag en zondag samen.
Voorlopig gaat het om een afstand van 1,5 km, die we vandaag met een snelheid van 6’05” / km hebben afgelegd. Ik droom er al van dat ik misschien tegen het einde van de maand toch al eens 4 km met hem zou kunnen lopen, maar ik ben al heel tevreden dat hij beweegt. Bovendien is het goed voor zijn ademhaling, en dus ook voor zijn trompetgeschal. En hij is (min of meer) enthousiast.