Examens, regen, … het deert hem allemaal niet. Om zes uur stond hij paraat, vanochtend.
Rond 11 uur zat ik hem op te wachten in de OR. En hoewel hij zot is van de Tasty, kon ik hem toch (makkelijk) overhalen om daar te blijven zitten voor de lunch.
En hij is zelfs meegereden naar Fotoshop om mijn foto’s op te halen. De tentoonstelling opent volgende week; maandag worden de foto’s opgehangen. (Ja, ik ben zenuwachtig.)
Dat ik enkel in de slaapkamer en mijn (aangrenzend) bureau mocht zijn, tot hij mij ’s ochtends kwam halen, zo had Henri mij gisterenavond bij het slapengaan op het hart gedrukt. En dat we deze keer niet om zes of zeven of waarschijnlijk zelfs acht (het werd uiteindelijk ergens na tien) uur zouden gaan lopen.
Hij was met Tessa vroeg in de ochtend naar Bundervoet getrokken om koeken, en had vorige week in de OR mijn cadeau gekocht. “Ik moet dat hebben,” had hij daar gezegd, en de juffrouw die hem geholpen had (niet Katrien of Charlie dus, want die kennen hem goed genoeg) had gezegd dat dat het beste in zijn soort was. Waarop hij even met zijn ogen naar zijn moeder heeft gerold ten teken dat hij dat ook zelf wel wist. Ocharme die juffrouw. Maar dat hij wel wat geschrokken was van de prijs, had hij achteraf aan Tessa toegegeven.
Hij is mij komen ‘wakker maken’ (ik was al op van ergens half zes) met een roos, omdat hij weet dat ik van bloemen hou. Er lag een (flink uit de kluiten gewassen) superkaartje (inclusief badge met daarop “No. 1 Dad”) met een heel erg lieve tekst op mijn bord. En hij had fruitsap geperst, maar had zich niet aan de koffie gewaagd. “’t Is het enige wat ge zelf moet doen. Maar misschien dat dit helpt,” suggereerde hij, terwijl hij mij dat megacadeau onder de neus schoof.
Wat een zoon.
Wie (ook) mijn facebook wat volgt, die had het eerder deze week al gelezen. Dinsdag om half zeven des ochtends, wanneer mijn ogen nog dichtplakken met slaap, had Henri mij gevraagd of we niet zo’n twee-drie keer per week, een half uur vroeger zouden opstaan om samen te gaan lopen. De Fransen hebben daar een uitdrukking voor: bouche bée. Comme frappé de stupeur ou d’étonnement. Ik heb mijzelf genepen om te zien of ik wel wakker was. En ik heb het hem, een half uurtje later aan het ontbijt, een paar keer laten herhalen.
Vanochtend zijn we voor de eerste keer gaan lopen. Onze wekkers stonden op 6 uur, en mijn iPhone marimba werd luttle seconden later overstemd door whatever melodietje waarover de android gebruikers beschikken. Over de Albertbrug, langs de Neermeerskaai, over de Europabrug, langs de Gordunakaai en terug naar huis. Goed voor 1,57 km die we hebben gelopen in 8’30”. Zondag gaan we opnieuw, en dan waarschijnlijk dinsdag. (En als we die frequentie volhouden dan loop ik zes dagen op zeven.)
Dank zijn onze eerste loop ben ik trouwens van blauw naar purper gesprongen in mijn Nike+ level. Goed voor 2.500+ kilometers, sinds ik mijn loopactiviteiten met Nike+ registreer. De eerste keer was op 3 juni 2007, toen ik iets meer dan 4 km in 20 minuten had afgelegd. Er zitten er paar gaten in (een sprong van 7/12/2007 tot 26/02/2009 bijvoorbeeld) wanneer ik een paar maanden niet gelopen heb wegens een knie die niet meer wou meewerken, of ook omdat ik met een ander systeem werkte (ik heb zowel Suunto als Garmin geprobeerd).
De zoon was wreed content en vol energie. Nog meer dan gebruikelijk, als hij een half uur langer in zijn bed ligt. Pourvu que ça dure, aldus Letizia Bonaparte (de moeder van —, jawel).
Hij zit ook op instagram, de zoon. En terwijl hij druk in de weer was om de juiste filter te zoeken om dit portret van mij te maken, probeerde ik hem de loef af te steken met Paper Camera. Mensen die kunnen tekenen, daar ben ik altijd al een beetje jaloers op geweest (nee, ik heb geen ambities in die richting).
Vroeger leerden wij Frans door naar tv te kijken. Alle jeugdprogramma’s waren te zien op één van die Franse kanalen, TF1 of A2 of FR3, met onder andere de onversaagde Club Dorothée. Ik zag er gigantische hoeveelheden tekenfilms, van de reeksen van Albert Barillé (Il était une fois… l’Homme, Il était une fois… la Vie, etc.) tot Goldorak, Ulysse 31, Cat’s Eyes… En dan nog een heleboel series, oorspronkelijk Frans of gedubbed in het Frans, zoals Chapeau melon et bottes de cuir voor het Britse The Avengers (met Diana Rigg als Emma Peel) of Le Saint.
Mijn kennis van het Frans is ondertussen veel passiever dan toen, al slaag ik er nog wel in om –grotendeels probleemloos– een pulproman of drie per jaar in het Frans te lezen. Henri werd echter nog nooit echt aan het Frans blootgesteld. Twee jaar geleden –tijdens onze laatste reis naar Seattle– begon hij boeken in het Engels te lezen, en hij leest tegenwoordig de jeugdliteratuur zowat even vlot in het Engels als in het Nederlands.
Hij heeft echter een redelijk beperkt taalgevoel voor het Frans. Dus dacht ik dat wat te verbeteren door hem een paar strips voor te schotelen. Michel Vaillant, want hij is zot van auto’s; Gaston Lagaffe, want dat is grappig en eenvoudig; Spirou, want dat is eigenlijk leuker dan Kuifje, pardon: Tintin. Ik geef er hem een paar (oude) woordenboeken bij, en hopla: hij kan beginnen.
Mijn ambitie was om er hem één per week te laten lezen, maar dat lijkt voorlopig een beetje te hoog gegrepen (het is eerder één bladzijde per dag). Dus leest hij in de keuken, terwijl ik het eten maak. En dat gaat meestal ongeveer zo.
“Papa, sas, wat is dat?”
“Sas? Is dat een afkorting?” Ik dacht onmiddellijk aan S.A.S., de voor mij mythische boekenreeks, waar ik nooit een aflevering van heb gelezen, maar waarvan wikipedia mijn perceptie bevestigt want de reeks heeft verder een zeer gewelddadig karakter en expliciete seks wordt niet geschuwd.
Ik kijk even in de tekstballon. “Cas, bedoelt ge. Als een klinker uit het woord auto volgt op een c, dan wordt die c uitgesproken als een k tenzij ze een cédille heeft.” Damn, dat rolde eruit zonder te beseffen. “En tout cas: in elk geval.”
“En connaissons?”
“Van connaître: kennen.”
“En campeurs?”
“Wat denkt ge? ’t Is heel gelijkend in het Nederlands.”
“Kamperen? Allé, kampeerders dus.” En als ik bevestigend antwoord: “en creuser?”
“Des huîtres creuses: hol. Creuser is graven.”
“En trous.” Hij spreekt het uit als ’troes’.
“Wat krijgt ge als ge graaft?”
“Een gat. En semer?” (Hij zegt ‘seemer’.)
“Toon eens… zaaien.”
En zo gaat dat balonnetje per balonnetje. Ik probeer het hem zoveel mogelijk zelf te laten vinden, door een verband te leggen, naar het (keuken)Latijn, naar het Engels (“Vétérinaire? A vet. A veterinarian.“), naar zijn leefwereld (“Un cochon? Dat zijt gij.”), of gewoon een beetje grappig (“Là-haut? Flahaut is een voormalig minister van defensie.”). Als ik het zelf niet weet, moet hij het opzoeken (voorlopig nog maar één keer voorgevallen: canasson en dat stond dan nog in geen enkele van die woordenboeken –wel op tinternet gelukkig).
Nu hopen dat het een beetje aanslaat.
We hebben ons vandaag beperkt tot het lijmpistool. Henri had daar ervaring mee van op school, waar ze ook technische vaardigheden in hun curriculum hebben (herinner u zijn spider).
Een dozijn streamlines (de pijltjes op de foto hierboven) werd onder handen genomen. In de kop werd lijm gespoten om die te verzwaren, en in het (holle) lijf werd een rietje geplakt om het te verstevigen. Uit de Nerf guns werden dan weer de air restrictors verwijderd. Het verschil is heel duidelijk merkbaar, al moet het lijf van de pijltjes misschien ook wat verzwaard worden: de kopkes gaan mooi rechtdoor, maar het lijf zwiebelt er gelijk wat achter. Zwiebelen, dat is toch een bestaand woord, neen?
Binnenkort gaan we verder op zoek naar de drukveren (zes kilo druk moet erop, heb ik te horen gekregen). Bedankt voor al uw tips!
Een deel van de taak vandaag was het opsporen van een drukveer. Henri is bezig met zijn Nerf mods (we hebben ergens een mod-kit besteld), en hij heeft daartoe een nieuwe drukveer nodig. Dezelfde eigenlijk, maar met meer spanning op. En dan heeft hij mogelijks nog een ander veerke nodig, dat ook hetzelfde moet zijn maar met meer spanning, en dat zijn trigger moet vasthouden als die opgespannen wordt. Maar die dingen zijn precies nergens te vinden. We hebben een paar winkels afgezocht (Brico, Hubo, en bij een kleine zelfstandige), maar zonder resultaat. Als iemand een ijzerhandelaar zou kennen, of een adres zou hebben waar drukveren of technische veren kunnen gehaald worden, dan zijn uw tips zeer erg welkom.
Zijn rapport was goed.
“Papa mag ik nu terug op de computer? En op de PS3?”
Hij mocht tijdens de examenperiode niet op de computer (tenzij het voor een examen was natuurlijk), en mocht ook geen spelletjes spelen. Zaterdag hebben we ter ontspanning wel even Trivial Pursuit gespeeld –hij herinnerde zich niet dat ooit te hebben gespeeld, en verbaasde ons meteen met zijn kennis. (Somtijds waren er wel heel erg gedateerde onderwerpen bij, de kaarten dateerden nog uit ergens vorige eeuw –met o.a. vragen over de Sovjet-Unie.)
De ganse examenperiode had hij trouwens al zitten uitkijken naar een moment om zijn Nerf schietgerei te modificeren. Hij had op Youtube een hele resem instructies gevonden, en deze namiddag toog hij aan het werk. Hij heeft alles zelf aangepast, met uitzondering van de zaken waar scherpe messen aan te pas kwamen. Zijn Maverick is al helemaal aangepast, en hij heeft al een andere klaar liggen (maar heeft hij mijn Dremel voor nodig).
Morgen heeft hij zijn laatste examen (natuurwetenschappen). Dan kan hij even ontspannen, maar woensdag moet hij al opnieuw van ’s ochtends opdraven (met bijzonder veel plezier trouwens) voor de V.E.M.
Donderdag om 19u30 is er immers het Winterconcert in de Sint-Pieterskerk (tickets €5 voor de jongeren, €8 vanaf 12 jaar), en woensdag gaat de jeugd van Mini Musica en het V.E.M.-Orkest de decors opzetten –en daarna schaatsen op winterdroom. ’s Avonds is er repetitie, en donderdag waarschijnlijk nog een generale (en ja, ik speel ook mee).
En vrijdag rapport. Ik ben benieuwd.