februari 2015 – volume12

Jam is jazz zonder vruchten (en andere flauwe woordspelingen)

Het concert + jam met Bart Maris op woensdag heb ik gemist, gezien ik in De Bijloke zat, maar gisteren was er een nieuwe jam in de Hot Club, onder het wekelijks terugkerende thema Elias, Nils & Cyriel inivite.

Drummer Elias Devoldere toert momenteel met Nordmann voor hun cd release tour, en werd waarschijnlijk daarom vervangen door Gert Malfliet, die met zijn band Zinger onlangs tot de laureaten van De nieuwe lichting 2015 van Studio Brussel werd verkozen. Bassist Nils Vermeulen speelt in Laughing Bastards (met o.a. Michel Mast van Wofo en de Ham Sessions), opende vorig jaar met Jukwaa de Garden Stage op Gent Jazz, en speelt in Kabas waarvoor een crowdfunding project loopt om hun debuut album te financieren (i.s.m. Gent Jazz, Jazz Middelheim en JazzLab Series). Gitarist Cyriel Vandenabeele speelt o.a. in Midnight Blue Birds (samen met Malfliet en Vermeulen).

Zonder het eerst te beseffen had ik Vandenabeele met de fiets achterna gezeten (op een letterlijke, niet competitieve of agressieve manier), toen ik van huis langs de Lindelei naar de Hot Club trok. Omgord met een gitaar en een koppel rugzakken, gaf Vandenabeele overigens nog flink van katoen. Het bleek toch een beetje een voorbode van de muziek in de Club, waar hij zich verder kon uitleven, gesteund én uitgedaagd door de standvastige vingers van Vermeulen op de bas.

Deze keer kwam er plaats aan de toog vrij. Ik had mij eerst een beetje aarzelend op een vrije stoel bij een koppeltje gezet, dat daar gelukkig desgevraagd geen graten in zag –vanwaar ik zelf de durf haalde om het te vragen, ontgaat mij even– maar ik verhuisde algauw naar de toog zodra de mogelijkheid zich voordeed. Achter de bar stond onder meer Astrid Creve, die maandag nog zelf had opgetreden. De (terugkerende) gast voor de eerste set (“we spelen eerst zelf een set van een uurtje en dan gaan we jammen,” had Vandenabeele aangekondigd) was pianist Stijn Engels. Nog één naam droppen en we zijn erdoor, want vlak na de pauze speelde Laurens Van Bouwelen (ex-Amatorski en nu St. Grandson, ook al laureaat bij De nieuwe lichting 2015) op de drums. Och, komaan: voor de volledigheid –al heeft het niets met de jam te maken– vermelden we ook nog I Will, I Swear, de derde laureaat van De nieuwe lichting 2015, waar ik nog zo tevreden van was tijdens Glimps (ondanks de technische mankementen).

De eigenlijk jam –ha!– heb ik grotendeels aan mij moeten laten voorbij gaan, want toen was het plots half twaalf geworden. Jammer, want ik zag tijdens de pauze een pak andere muzikanten hun instrumenten binnen dragen, en ik vermoed dat het nog wel een tijdje is doorgegaan. Het eerste deel was alvast aangenaam luisteren (met een beetje sympathiek gerotzooi ertussen), inclusief een innemend en beschermend ge-ssst waarmee de barmeisjes de aandacht op de muziek trachtten te behouden.

Er valt zowat elke dag (behalve op vrijdag en zaterdag) een concert mee te maken in de Hot Club.

Dit weekend eens bekijken waar we volgende week allemaal naar toe kunnen of moeten; vanavond gaat het richting S.M.A.K. voor Citadelic @ S.M.A.K. 15, waarom om 22.30 u. de nieuwe Ifa y Xango boven de doopvont wordt gehouden (wie zich vroeger kan vrijmaken: vanaf 20.30 u. treden er eerst Han Bennink en Jasper Stadhouders op.

Drie maal twee maal drie is een integrale Nuyts

Aan alles komt een eind… “Het is de laatste!”, ontdekte ik vorige week toen ik naar de aankondiging van de zesde etappe in de uitvoering van de pianosonates van Frank Nuyts ging kijken. Ergens in april 2012 was ik voor Gentblogt naar de persconferentie voor het komende seizoen 2012-2013 van De Bijloke getrokken. Een formaliteit, zo bleek achteraf, maar waar ik naast de aangekondigde jazz programmatie vooral het langdurig project rond Frank Nuyts onthield.

De Bijloke had het plan opgevat om de pianosonates van Nuyts integraal uit te voeren, gespreid over drie jaar, met telkens twee concerten van drie sonates (en een vierde aanvulling) per jaar. Van de 18 sonates waren er toen zelfs nog maar 15 gecomponeerd, en daarvan waren er nog maar 12 ooit al eens uitgevoerd. Voor elke sonate zou er bovendien steeds een andere pianist worden aangesproken. Ik was meteen helemaal weg van het project.

Samen met de zoon heb ik elke uitvoering bijgewoond (één keer heeft hij zich laten vervangen, omdat het concert vorig jaar tijdens de examens plaatsvond). Tot mijn verrassing bleek hij net zo gedreven als ikzelf. Hij was ‘slechts’ 12 toen de cyclus begon, en heeft, vermoed ik, al meer naar de opnames geluisterd dan ikzelf. Want, o ja, aan het einde van het concert werd telkens een cd meegegeven met daarop de opname van het vorige concert; de opname van het concert gisteren wordt naar huis opgestuurd.

De muziek van de sonates is bijzonder complex. Niet alleen vindt de ‘gewone’ luisteraar er soms amper houvast, het lijkt ook voor de pianist niet meteen een evidentie. Wij zaten graag schuin achter die pianist, met zicht op de handen én de partituur, en het was niet altijd een evidentie om zelfs dat mee te kunnen volgen. Niet dat ik van het blad had kunnen aflezen, maar de notenbrij vertoonde voldoende pieken en dalen en rusten –enfin, halve noten i.p.v. zestienden– om op die manier toch wat structuur te kunnen ontwaren.

Gisteren mochten Tae Yoshioka (Pianosonate nr. 11), Ivo De Laere (Pianosonate nr. 12) en Roland Peelman (Pianosonate nr. 18) de cyclus afluiten. Er was alweer een gigantisch verschil tussen de manier van uitvoeren voor de verschillende pianisten. De Laere speelde bijna romantisch zacht, Yoshioka heel afgemeten, maar uiteindelijk gaf ik de voorkeur aan de manier van spelen van Peelman. Toch voor het stuk van Nuyts. Peelman speelde ook de Chromatische Fantasie en Fuga (BWV 903) van Bach, en daar was ik niet meteen enthousiast over. Peelman bracht dat stuk bijna helemaal forte, met weinig dynamiek in het volume, en ik had het vermoeden dat hij liever op de toetsen van een orgel had geduwd dan op een piano had getokkeld. Edoch: wie ben ik om Peelman in twijfel te trekken. Bovendien ging het om Nuyts, en dat stuk was schitterend.

Opvallend in de sonates was de verscheidenheid, niet alleen gekleurd door de pianist die het stuk bracht, maar tevens de inhoudelijke veelheid waarmee Nuyts in zijn composities uitpakte. De stukken bevatten naast de (hedendaags) klassieke elementen ook telkens uitgebreide verwijzingen naar andere genres, van jazz en blues tot pop. Soms niet meer dan een korte rif, maar soms ook een verrassende hoeveelheid contrasterende lijnen in de linkerhand. (Ik heb een hele uitleg gekregen over het contrast tussen de ditonische toonladder waarin Nuyts graag componeert, en de hele-toonstoonladder en de chromatische toonladder, die ik u en mijzelf graag bespaar.)

Het was een heel avontuur voor iedereen, neem ik aan, en ik ben bijzonder blij dat ik het allemaal meegemaakt heb.

Jazz van stelling naar steiger

Gisteren begon opnieuw in de Hot Club. Begon, want ik had net op tijd (her)ontdekt dat er ook nog elders een concert was, dat ik eigenlijk ook wou meemaken. (Het steegje, dat toegang geeft tot de club, ligt overigens een beetje verscholen achter de grote stellingen voor de gevels van ex-Optiek Van Wesemael en de parapluwinkel Télescoshop. Enfin, verscholen: er hangen een paar grote spandoeken die de locatie van het etablissement van zich af schreeuwen.)

Op het podium van de Hot Club stond bassist Jos Machtel te soundchecken ipv de op de website aangekondigde Emanuel Van Mieghem, en drummer Ancor Miranda bleek zich te hebben gemetamorfoseerd in Matthias De Waele. Enkel pianist Daan Demeyer bleef nog over van de aangekondigde bezetting, al mag u dat op geen enkele manier interpreteren als had ik daarop kritiek. Een weinig verwonderlijke wissel trouwens, in de zin dat die muzikanten al langer samen spelen, bijvoorbeeld in het Daan Demeyer Trio (en Quintet), waardoor ik mij op den duur begin af te vragen of het niet gewoon fout op de site stond.

De tafels waren uit het café verdwenen, de stoelen stonden in vier rijen naar het podium gericht, waarbij de voorste rij –vanzelfsprekend– bijna volledig vrij bleef. Achter mij, direct achter mij, heeft zo’n enthousiasteling plaatsgenomen die het ganse concert als een duracelkonijn opgewonden met de voet de maat meetikt of dat tenminste probeert en daar jammerlijk in faalt. De man ziet er zo content uit in zijn (gedeeltelijk alcoholisch geïnduceerde) roes, dat ik er mij gewoon bij neerleg.

Het eerste nummer van het trio, I Mean You van Thelonious Monk, is zo standard als maar kan zijn. De piano schiet staande uit de startblokken, gretig op de hielen gezeten door de bas en aangevuurd door de drum. Dra volgen de aan het genre verschuldigde solo’s: eerst piano, dan bas, dan drum, in dezelfde volgorde waarin ze hun gecontroleerde stampede zijn begonnen. Drummer Matthias De Waele speelt overigens met een geheel voor (de meeste) drummers atypische ingehoudenheid, vol summiere brushes en een paar strakke cymbalen.

Het publiek gaat vol overgave helemaal mee in de aanstekelijke stukken, en al helemaal de olijke maar helaas ritmisch beperkte medemens die nog steeds op de stoel achter mij zit. Ik geniet mee met volle teugen, veilig in de wetenschap dat er geen al te experimentele patserijen zullen volgen. Verstoken van avontuur en geestdrift blijft het echter absoluut niet, zoals wanneer Jos Machtel gelijk een rots in eigen branding obstinaat een aantal tegendraadse frasen de stukken in laat tuimelen. We krijgen zeer vakkundige en uitbundige versies van All Or Nothing At All en van Tiny Capers van Clifford Brown. Als How Deep Is The Ocean wordt afgekondigd, zetten de twee studentes naast mij zachtjes How Deep Is Your Love van de Bee Gees in.

Bij de pauze vertrek ik naar El Negocito, een beetje met spijt in het hart, maar ik wou absoluut Steiger aan het werk zien. Het aanvangsuur van het concert aldaar stond aangekondigd als 21.30 u. en ik hoopte de tweede set nog mee te kunnen pikken. Al was mijn verrassing (alweer) niet echt groot toen ik daar iets na tienen ontdekte dat de eerste set nog niet was begonnen.

Zat de Hot Club de avond voordien helemaal vol, dan kon er gisterenavond in El Negocito bij momenten zelfs met een schoenlepel niemand meer bij. Niet dat er zoveel meer volk was dan op een gewone avond, fluisterde men mij toe. Om de muzikanten een podium te kunnen geven, werden er gewoon een paar tafeltjes weggepakt.

Steiger is het trio van pianist Gilles Vandecaveye, bassist Kobe Boon en drummer Simon Raman. U kon ze vorig jaar al op de Garden Stage van Gent Jazz Festival bezig horen, en ze lijken helemaal klaar voor meer te zijn –inclusief een geestdriftig publiek, dat duidelijk niet alleen voor het eten en de pisco sour naar de Negocito was afgezakt.

Het trio speelt een gedreven set, die abstract genoeg klinkt om een zekere mystiek (of op zijn minst mysterie) op te wekken, maar weet uitstekend het evenwicht te verkrijgen met een (soms bijna zingbare) melodische drive om zo de aandacht gaande te houden. Het zou vermoedelijk niet verkeerd zijn om te stellen dat de groep graag verhalend tewerk gaat, om niettemin gretig af te wisselen met een paar pulserende uptempo stukken die bijna dwangmatig de aandacht opeisen. Vandecaveye laat de noten soms stotterend vertellen, als zoekt hij naar de juiste manier om in een klaterende dialoog met het verhaal verder te gaan.

Na een dik half uur is die eerste set helaas voorbij, en moet ik ook mijn verdere impressie staken. Geen nood, op 24 maart en 7 april komen ze terug –als u vroeg genoeg komt, kan u mogelijks zelfs een zitplaats versieren.

Er valt zowat elke dag (behalve op vrijdag en zaterdag) een concert mee te maken in de Hot Club. De concerten in El Negocito zijn meer gespreid. De plaatsen op beide locaties zijn eerder beperkt.

Nu vrijdag, 27 februari, kan u in het S.M.A.K. terecht, alwaar het El Negocito Records label het nieuwe Ifa y Xango album voorstelt (22.30 u.), voorafgegaan door een concert van Han Bennink en Jasper Stadhouders (20.30 u.). Toegang: 10 euro (20 euro voor toegang + cd).

Hamlet Jazz in de Hot Club

Ik was er denk ik, stipt op het aanvangsuur, met evenwel niet de minste verwachting dat het concert op tijd zou beginnen. We hebben het tenslotte over jazz. Meer zelfs, net toen ik het verborgen smalle steegje, parallel met het Schuddevisstraatje aan de Groentenmarkt, in wou stappen, sprong daar nog gezwind Bart Vervaeck van zijn fiets. Vervaeck is de gitarist van het toen nog ontelbare groepje (vijf, waaronder één zangeres, zo zou nadien blijken), dat de avond een beetje op stelten zou zetten. De Hot Club (voluit: Hot Club De Gand) ligt aan het einde van een manbreed steegje, en is opgedeeld in drie volumes: de benedenverdieping met bar en podium; een verwarmd buitenterras; en een bovenverdieping waar ik gisteren niet ben geraakt, en het is te lang geleden dat ik er nog eens geweest was om er nog een (volumetrische of andere) beschrijving van te kunnen geven. (Ik heb geen idee waar de toiletten zijn, daagt het plots.)

Amper een paar minuten na mijn binnenkomst, zat de kroeg zo goed als vol. Zowel links al rechts werd ik geflankeerd door een paar studentes, waarvan de linkse twee nog niet hadden beslist of ze aan de deur zouden blijven staan, dan wel andere oorden gingen opzoeken. Een paar minuten later waren ze al verdwenen, maar –hoewel het verloop eigenlijk niet zo groot was– werd hun plaats ontelbare keren opnieuw ingenomen en vrijgegeven. De juffrouw rechts had eerder al een barkruk tot bij het raam aan de trap weten te smokkelen, maar bleef gul genoeg om mij het stuk muur tussen de deur en de trap te laten zodat ik er tegen kon leunen. Het was ondertussen 21.30 u. en het concert van 21 u. was nog steeds niet begonnen. Dit is jazz.

Het wachten was de moeite waard. Op maandag treedt een groep op onder de noemer To Beat Or Not To Beat, waaronder het scala jazz from New Orleans to swing mag worden verstaan. Op het podium stonden heel degelijke muzikanten: eerder vermelde gitarist Bart Vervaeck, contrabassist Filip Vandebril, drummer Frederik Van den Berghe en zangeres Astrid Creve, die allen desgevraagd indrukwekkende geloofsbrieven kunnen voorleggen (van Fapy Lafertin en Alfredo over Nathan Daems tot Admiral Freebee). En er was een vijfde muzikant, op tenorsax, die ik helaas niet heb herkend. (*)

Een heleboel standards schalden het zaaltje in, al moet nadrukkelijk worden gezegd dat het ook met het geluid heel erg goed zat. Luid genoeg om over wat (eerder zeldzaam) geroezemoes heen te kunnen, maar niet zo luid dat oordopjes nodig waren. De zangeres kwam krakerig-retro uit de luidsprekers, op een manier dat het leek alsof ze subtiel uit de achtergrond opdaagde. Het (geluids)plaatje paste helemaal bij het repertoire. De groep speelde nummers zoals Mood Indigo, in de iets meer uptempo versie van Nina Simone dan wel, en Don’t Explain, zoals dat (redelijk) recent nog werd gecoverd door Damien Rice & Lisa Hannagan op Herbie Hancocks album Possibilities.

Het bleef in elk geval de moeite om er tot ergens half twaalf (toen ben ik pas vertrokken, ik heb geen idee hoe lang het nog geduurd heeft) voor tegen een stuk muur te blijven leunen.

Er valt zowat elke dag (behalve op vrijdag en zaterdag) een concert mee te maken in de Hot Club. De plaatsen zijn beperkt, na de pauze kwamen wel behoorlijk wat stoeltjes vrij.

[ * Update 25/02/2015 de saxofonist die ik niet herkende is Thomas Van Gelder.]

Champagne bij Tuur

Thomas Champagne staat al een paar jaar op een paar lijstjes bij mij. Op geregelde tijdstippen verschijnt zijn nieuwsbrief (in smetteloos Frans) in mijn inbox, waarop ik opnieuw moet constateren dat hij vooral in het Franstalige landsgedeelte actief blijft. Gisteren kwam hij eindelijk onze contreien opzoeken, waardoor ik een paar items van mijn lijstje kon afwerken.

(Een bewegingsonscherpe foto van zijn optreden maken, was duidelijk één van die items op dat lijstje.)

Saxofonist Thomas Champagne bracht zijn kompaan, pianist Christian Claessens, mee naar Opatuur. De ‘jongens’ kennen elkaar al een jaar of twintig, ze begonnen samen aan het conservatorium, en treden regelmatig samen op. “Mijn Nederlands is niet zo goed,” klonk het tijdens de van Franse termen doorspekte introductie. “Maar daarom heb ik Christian meegebracht,” excuseerde Champagne zich (op volstrekt sympathieke manier). Het duo begon met een stuk van Enrico Pieranunzi, dat de sax liet klinken alsof die nog moest worden opgewarmd, net als de muzikant zelf overigens, die met horten en stoten zo leek het wel, eerst nog ziel in het instrument moest blazen om het wakker te schudden, eer het ding dan plots als vanzelf wou meespelen met de adem die het was gegund. Het tweede stuk, de standard It Might As Well Be Spring (uit State Fair) klonk dan ook helemaal anders, en tegen dat we bij het derde of vierde nummer waren aanbeland, klonk die sax, die altsax, met een warmte alsof het een vanzelfsprekende comfort zone voor het instrument is (quod non).

De complexiteit van de ritmes van Egberto Gismonti’s Lôro leken soms iets van het goede te veel, toen het duo, door snelheid gepakt, wel heel erg rubato speelde. Al waren er gelukkig veel meer mooie momenten, waarop het samenspel tussen sax en piano helemaal gesynchoniseerd was en ons de geoctaveerde harmonieën gaf waar het stuk op zat te wachten. In de tweede helft speelden ze nog ‘moderne standards‘ van Paul Simon (“we halen even de partituren boven want we hebben dit stuk nog niet echt samen gerepeteerd”) en Sting, om daarna naar Enrico Pieranunzi terug te keren met Coralie (een stuk dat Pieranunzi opnam met trompettist Enrico Rava).

Een encore kwam er niet, het was ook al laat, en maandag is een werkdag.

Het volgende concert van Opatuur vindt plaats op donderdag 12 maart in Mub’Art. U kan er terecht voor Joris Vanvinckenroye – BASta! in duo met Emmanuel Baily.

Berlinde De Bruyckere in het S.M.A.K.

Dit weekend gingen we, met een aantal oud-gedienden van het bijna-permanent-10-jaar-oude Gentblogt, naar de tentoonstelling van Berlinde De Bruyckere in het S.M.A.K. (nog te zien tot 22 februari). Het hoofd wou niet echt mee (migraine!), maar de goesting was er wel.

Een kleine bloemlezing.

Er zit vlees in uw brood, Sébastien!

Ik ben nogal te vinden voor een goed stuk brood. Ik bak het bij voorkeur zelf, maar ga net zo graag op zoek naar een deftige bakker. Mijn interesse was dan ook meteen gewekt toen via allerlei media werd aangekondigd dat Le Pain de Sebastien in Gent zou neerstrijken. Sébastien Cailliau wordt voorgesteld als een echte liefhebber van brood, die er niet voor terugdeinst om het deeg de tijd de geven die het nodig heeft om tot een goed brood te komen.

Zaterdagochtend toog Tessa naar de gloednieuwe zaak in de Vlaanderenstraat, en bracht een paar koffiekoeken, een baguette en een donker zuurdesembrood mee. “Noten en zaden,” had men haar verteld toen ze vroeg wat er in het brood zat. Er was immers ook een wit desembrood, maar wij verkiezen donker, dus had ze nieuwsgierig naar het verschil tussen beide varianten gevraagd.

Bij Le Pain de Sebastien wordt het brood gebakken in exemplaren van zo’n 10 tot 15 kg, waarvan dan voor de klanten een stuk wordt afgesneden. Ik heb geen idee wat daar het voordeel van is, behalve dan dat er jammerlijk minder korst per brood wordt voorzien.

De koeken waren smakelijk, maar nogal hard en een beetje zwaar. Wij beoordelen een bakker nooit op één aankoop, want in het begin zat het bijvoorbeeld ook niet echt goed met de koeken van De Superette, terwijl de chocoladekoeken nu toch gerust tot de betere van Gent mogen gerekend worden.

De baguette vond ik niet bijzonder –al zeker niet als er 48 uur aan gewerkt wordt.

Het brood zag er van textuur voortreffelijk uit: sponzig, maar stevig, en –in tegenstelling tot de koeken– met voldoende lucht. De kleur van het brood was een beetje eigenaardig: het brood zag er wat rozig uit, en ik vermoedde dat er naast de noten en zaden misschien ook wel wat bessen in zouden zitten. De smaak was niet zo fantastisch. Ik houd van de wat zurige desemsmaak, maar dit brood smaakte rokerig, en precies ook wat naar alcohol (niet zo aangenaam voor een geheelonthouder, maar dat is mijn probleem). Toen ik het brood verder ontleedde, merkte ik tot mijn ontsteltenis (en nadien verbolgenheid) dat er niet alleen noten en zaden in verwerkt waren, maar dat het brood tevens vlees bevatte. VLEES!

Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, maar als ik benieuwd aan de bakker vraag wat er in het brood zit, dan zou ik verwachten dat vlees desgevallend als eerste wordt vermeld. Noten, zaden en gedroogde vruchten, zijn alle ingrediënten die frequent aan brood worden toegevoegd, maar vlees blijft een exotisch gegeven.

Komt daarbij dat ik sinds 2010 strikt vegetariër ben, en ik dus sindsdien geen dood dier meer tot mij heb genomen. U kan zich mijn verbolgenheid voorstellen. Gent is een stad met behoorlijk wat vegetariërs, dus ik hoop van harte dat ze bij Le Pain de Sebastien veel duidelijker gaan zijn over de inhoud van hun brood.

Films 201501

We zijn vertrokken! Zeer de moeite: Moonrise Kingdom, Whiplash, Sound of My Voice, Comet, en (vooral) Nightcrawler.

Terminator 3: Rise of the Machines / Jonathan Mostow / 2003 / **
A cybernetic warrior from a post-apocalyptic future travels back in time to protect a 19-year old drifter and his future wife from a most advanced robotic assassin and to ensure they both survive a nuclear attack.
John Connor is 19 ondertussen, maar zijn toekomst (en dus ook de onze) is nog lang niet veilig. De robots sturen een vrouwelijke versie in deze aflevering, waarbij de regisseur gelukkig niet de valse pudeur had om ze niet naakt te laten tijdreizen. Voor de rest: meer van hetzelfde.
Terminator Salvation / McG / 2009 / *1/2
In 2018, a mysterious new weapon in the war against the machines, half-human and half-machine, comes to John Connor on the eve of a resistance attack on Skynet. But whose side is he on, and can he be trusted?
Het is bijan een reboot, wat regisseur McG ons hier voorschotelt. Christian Bale kan helaas de film niet redden, wat het geheel tot niet veel meer dan een onderhoudende scifi film maakt.
Moonrise Kingdom / Wes Anderson / 2012 / ***
A pair of young lovers flee their New England town, which causes a local search party to fan out to find them.
Tessa en Henri hebben mij moeten overtuigen om naar deze film te willen kijken, maar ik ben zeer verheugd dat ze in hun opzet geslaagd zijn. Alweer een pareltje van Wes Anderson.
John Wick / Chad Stahelski, David Leitch / 2014 / *
An ex-hitman comes out of retirement to track down the gangsters that took everything from him.
Film en scenario van dertien-in-een-dozijn, al is het min of meer onderhoudend. Been there, seen that…
Everly / Joe Lynch / 2014 / 1/2
An action/thriller centered on a woman who faces down assassins sent by her ex, a mob boss, while holed up in her apartment.
What the hell? Een verhaal zonder voorgeschiedenis, veel geschiet en gesmijt, en voor de rest niet echt iets herinneringswaardig.
Taken 3 / Olivier Megaton / 2014 / *1/2
Ex-government operative Bryan Mills is accused of a ruthless murder he never committed or witnessed. As he is tracked and pursued, Mills brings out his particular set of skills to find the true killer and clear his name.
Frachise! En we hebben het onderhand wel gehad met deze personages. Tijd vor iets nieuws.
Steekspel / Paul Verhoeven / 2012 / 1/2
During his 50th birthday party thrown by his wife, Remco’s life takes a turn for the worse. His business partners are scheming behind his back to sell him and his former mistress shows up pregnant.
Een Hollandsche komedie ofte een ontgoocheling komende van Verhoeven.
Men, Women & Children / Jason Reitman / 2014 / **
A group of high school teenagers and their parents attempt to navigate the many ways the Internet has changed their relationships, their communication, their self-image, and their love lives.
Van de mens van Juno, dit verhaal over relaties (in de brede zin van het woord) in de hedendaagse maatschappij. Niet slecht.
Whiplash / Damien Chazelle / 2014 / ***1/2
A promising young drummer enrolls at a cut-throat music conservatory where his dreams of greatness are mentored by an instructor who will stop at nothing to realize a student’s potential.
Ik heb hem twee keer bekeken, deze film. Een keer alleen en een tweede keer met Tessa. Een zeer mooi portret over vastberadenheid en de wil/bereidheid tot doorzetting. Bijzonder goed acteerprestaties van zowel J.K. Simmons als Miles Teller.
Sound of My Voice / Zal Batmanglij / 2011 / ***
Two documentary filmmakers attempt to penetrate a cult who worships a woman who claims to be from the future.
De tweede keer ook, voor deze film. Ik ben met Tessa alle films met Brit Marling aan het (her)bekijken. Deze film slaagt waar I Origins faalt: het einde.
The Disappearance of Eleanor Rigby: Them (2014) / Ned Benson / 2014 / **1/2
One couple’s story as they try to reclaim the life and love they once knew and pick up the pieces of a past that may be too far gone.
Het samengestelde verhaal van ‘ehm’ en ‘haar’ die eerder afzonderlijk zijn verschenen. We zijn nog bezig ook eerst die twee films te bekijken, dus ik houd mijn oordeel voorlopig nog voor mij. Maar slecht zal het niet zijn.
Ouija / Stiles White / 2014 / *
A group of friends must confront their most terrifying fears when they awaken the dark powers of an ancient spirit board.
Gelijk de korte inhoud zegt: onderhoudend, maar zeker niet vernieuwend of echt interessant.
Feuchtgebiete / David Wnendt / 2013 / *1/2
The adventures of an eccentric girl who has strange attitudes towards hygiene and sexuality longs for the reunion of her divorced parents.
Ach, waarom niet; ach, waarom wel. De verfilming van het gelijknamige sensatieboek van Charlotte Roche, had niet gehoefd. Actrice Charlotte Roche laat haar graag van haar onderkant zien, maar de film behandelt dat op een niet-sensationele en bijna objectieve (voor zover dat kan natuurlijk) manier. Ondanks de expliciete beelden, wordt het ook nooit pornografisch.
Wolves / David Hayter / 2014 / 0
A boy is trying to find out about his family history and stumbles upon a town of lycans.
Puh-lease. Tussen het slechte acteerwerk en de bracelet special effects, zit waarschijnlijk nog wel ergens een verhaal.
Laggies / Lynn Shelton / 2014 / 1/2
In the throes of a quarter-life crisis, Megan panics when her boyfriend proposes, then, taking an opportunity to escape for a week, hides out in the home of her new friend, 16-year-old Annika, who lives with her world-weary single dad.
Keira Knightley en Chloë Grace Moretz in ontgoochelende rollen.
Starter for 10 / Tom Vaughan / 2006 / **1/2
Set in 1985, working-class student Brian Jackson (McAvoy) navigates his first year at Bristol University.
Naar een (niet zo bijster goede) roman van David Nicholls (u weet wel, die van het dan weer voortreffelijke One Day) en met James McAvoy (die de mannelijke hoofdrol vertolkt in The Disappearance of Eleanor Rigby). Uitstekende genrefilm.
Comet / Sam Esmail / 2014 / ***
Set in a parallel universe, Comet bounces back and forth over the course of an unlikely but perfectly paired couple’s six-year relationship.
Vergeet dat parallel universum, dat schept veel te veel verwarring. Een man blikt terug op zijn relatie, op niet-lineaire manier (m.a.w. met feel flash forwards en backwards). Mooi gedaan, dit debuut van Sam Esmail, en met een aangenaam verrassende Justin Long. (Binnenkort eens Tusk bekijken.)
Hector and the Search for Happiness / Peter Chelsom / 2014 / *
A psychiatrist searches the globe to find the secret of happiness.
Laat ons eens het idee van The Secret Life of Walter Mitty nemen, en totaal verkloten.
Before I Go to Sleep / Rowan Joffe / 2014 / *1/2
A woman wakes up every day, remembering nothing as a result of a traumatic accident in her past. One day, new terrifying truths emerge that force her to question everyone around her.
Ik mis een heleboel aan deze film, maar het is vooral het zo voorspelbare einde dat het voor mij om zeep heeft gemaakt.
Preservation / Christopher Denham / 2014 / *
An anesthesiologist must awaken her animal instincts when she, her husband and her brother-in-law become the quarry of unseen hunters who want to turn them all into trophies.
Met een beetje meer werk, had dit een goede film kunnen geweest zijn. Helaas.
Nightcrawler / Dan Gilroy / 2014 / ***1/2
When Lou Bloom, a driven man desperate for work, muscles into the world of L.A. crime journalism, he blurs the line between observer and participant to become the star of his own story. Aiding him in his effort is Nina, a TV-news veteran.
Het debuut van Dan Gilroy is meteen een schot in de roos. Jake Gyllenhaal is meesterlijk in zijn portrettering van Louis Bloom, een even erge psychopaat als Patrick Bateman (het personage van Christian Bale in American Psycho). De afstandelijkheid en berekendheid waarmee Bloom tewerk gaat, maken van deze film een ijzingwekkende thriller –en niet op de traditionele schiet-en-smijt manier. Aanrader!

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

Boeken 201501

We zijn het jaar begonnen met een achterstand, toch wat betreft boeken zonder prentjes. Goodreads weet mij te zeggen dat ik reeds 7 van de 46 voorgenoemn boeken heb gelezen, maar helaas (?) telt Goodreads daar de comics bij. Al zal u mij vanzelfsprekend geen slecht woord over het beeldverhaal weten uiten. En avant, marche!

The Spectacular Now / Tim Tharp / 2008
Yes, life is weird, but I embrace the weird. Let everyone else go marching off into their great shining futures if they want. Me, I’ve always been more than content to tip my whisky bottle and take a ride straight into the heart of the spectacular now.
De film had ik al gezien, tijdens het filmfestival in 2013, en ik was er toen zeer over te spreken. Ik wou de herinnering aan de film niet in de weg laten lopen van het boek, en daarom heb ik meer dan een jaar gewacht om het boek te lezen. Het boek ontgoochelt niet. Het is behoorlijk verschillend van de film, meer uitgebreid, meer diepgang, maar beide complementeren elkaar. Tijd om de film opnieuw te zien.
Zijde / Alessandro Baricco / 1997
Zuid-Frankrijk, 1861. Door een onverklaarbare ziekte onder zijderupsen in Egypte en Klein-Azië moet Hervé Joncour zijn handel naar Japan verleggen. Daar raakt hij onder de bekoring van een geheimzinnige vrouw van wie hij bij het afscheid een briefje in zijn hand gedrukt krijgt: ‘Kom terug, of ik ga dood.’ Vanaf dat moment groeit er een even vreemde als intense relatie tussen de handelaar en de vrouw met de niet-oosterse ogen.
Dit boekje is geschreven in de kenmerkende wereldliteratuurstijl, maar slaagt er niet in de grenzen daarvan te overstijgen. De thematiek is interessant, en zelfs mooi, misschien iets te zoetsappig-romantisch, maar bevestigt het cliché. Mooi tijdverdrijf, maar niet meer dan dat.

(boeken vorige maand)

Strips en aanverwanten

Seconds / Bryan Lee O’Malley / 2014
Katie’s got it pretty good. She’s a talented young chef, she runs a successful restaurant, and she has big plans to open an even better one. Then, all at once, progress on the new location bogs down, her charming ex-boyfriend pops up, her fling with another chef goes sour, and her best waitress gets badly hurt. And just like that, Katie’s life goes from pretty good to not so much. What she needs is a second chance. Everybody deserves one, after all—but they don’t come easy. Luckily for Katie, a mysterious girl appears in the middle of the night with simple instructions for a do-it-yourself do-over. And just like that, all the bad stuff never happened, and Katie is given another chance to get things right.
Le groom de Sniper Alley (Spirou et Fantasio #54) / Fabien Valhmann, Yoann / 2014
Niet de beste Robbedoes ooit. Een beetje te veel een geëngageerde Indiana Jones meets Lara Croft. Of zoiets.
Héléna, Tome 1 (Héléna, #1) / Jim (Scénario), Lounis Chabane (Dessins) / 2014
Du plus loin que je me souvienne, Simon a toujours eu peur des jolies filles… Le jour de son mariage, Simon aperçoit Héléna sur la grande place de la mairie de Nice. Héléna, la beauté de sa classe quand il était enfant, son grand amour… celle qu’il aime depuis toujours et qui ne s’est jamais intéressée à lui. Entre eux, c’est juste un échange furtif, rien de plus. Mais un échange suffisant pour que Simon refuse de dire le petit “oui”durant la cérémonie de son propre mariage. Il aime Héléna, plus que tout. Et comme cet amour est unilatéral, lui vient une idée bien curieuse… Il lui propose de lui offrir 1000 euros, en échange de trois heures de sa présence tous les jeudis après-midi…
Als u dacht: dit klinkt verdacht zoals de synopsis van Pretty Woman, dan hebt u het verkeerd voor. Het verhaal begint maar matig, maar wordt naar het einde toch intrigerender. Intrigerend genoeg om (toch een beetje) benieuwd te zijn naar het tweede deel.
Revoir Paris – l’exposition / François Schuiten, Benoît Peeters / 2014
De catalogus van de tentoonstelling, ofte: Revoir Paris l Exposition est le catalogue indispensable pour ceux qui ont vu l exposition, ou ceux qui n auront pas eu la chance de la visiter.
Cases blanches / Sylvain Runberg (Scénariste), Olivier Martin (Illustrateur) / 2014
Vincent Marbier est un auteur de BD en panne d’inspiration depuis plusieurs années après l’énorme succès qu’a eu le tome 1 de sa série. Pressé par son éditeur qui veut voir l’album terminé, attendu par ses nombreux fans, délaissé par son scénariste qui n’en peut plus de ses blocages, Vincent est désorienté, au point d’imaginer arrêter la carrière de dessinateur. De son atelier, au bureau de son éditeur, en passant par les séances de dédicaces, de présentation à la presse et l’incontournable festival de Saint-Malo, Vincent s’engage dans la quête de l’inspiration retrouvée dans un récit didactique et haletant au cœur de la création et des coulisses de l’édition BD.
Kroniek van een midlife crisis, met een beetje een melig einde. Jammer, van dat einde, want de rest is best ok.