Kijk nu wat de UPS-meneer mijn poort binnenbracht: de Martin Guitars 00-DB Jeff Tweedy –heletegans FSC-Certified bovendien (zowat allemaal mahoniehout). Jeff Tweedy is de mens van Wilco; C. F. Martin & Company maakt al gitaren sinds 1833, en heeft zowat de dreadnought gitaar ‘uitgevonden’. (Deze gitaar is geen dreadnought, maar een kleiner 00-type.)
Simon Toldam (piano) & Joachim Badenhorst (rieten) mochten gisterenavond het seizoen afsluiten bij Opatuur in De Centrale.
Er waren wel zeker twintig man, gisteren op de eerste avond van Citadelic, na de Ham Sessions de twee start van het Gentse festivalseizoen. Het weer zat niet echt mee, ’t is te zeggen het was minder dan acht graden, en dan hielden we nog geen rekening met de wind chill factor. Nog goed dat het niet regende, met die ramp is gewacht to vandaag.
Komt daar nog eens bij dat de locatie verplaatst is, van de romantische kiosk naar de momenteel iets prozaïscher arena (?) op het snijpunt van de Fortlaan met de Leopold II-laan. Normaal gezien staan daar vele bloemen te bloeien, maar net zoals de lente, komen het er maar niet van, die bloemenpracht.
Het frietkot is evenwel vlakbij (op het einde van de Koningin Astridlaan), en er zijn een aantal bakkers (ook al in de Astridlaan, en anders in de Elisabethlaan), dus samen met de voorziene catering moet het wat dat betreft wel snor lopen.
Zelf was ik te laat voor het optreden van Fred Van Hove en Els Vandeweyer, maar ik kon genieten van de Kris Wanders Outfit (die er in volle vaart in vlogen) en achteraf van het duo met Charles Gayle en Giovanni Barcella, dat à l’improviste werd uitgebreid tot een trio met bassist Rory Brown van de Kris Wanders Outfit. Zeer mooi was dat. Voor wie niet bekend zou zijn met de saxofnist: bij Gayle zijn het duidelijkst de invloeden van Albert Ayler te bespeuren. Zondagmiddag (van 11.45 tot 13 u.) speelt hij trouwens solo, ik kan het u hard aanraden –zelfs vanonder een paraplu.
Vandaag is het al bezig sinds de plensbui van 12 u., en vanaf 15 u. (nu dus) gaat het quasi onafgebroken door tot vanavond 22u. Ik zie u zo meteen.
Het ziet ernaar uit dat we vandaag beter een fleece aantrekken om plaats te nemen in de gezellige tuin van Michel Mast (van WoFo en FES en misschien menig ander acroniem) waar de jaarlijkse Ham Sessions plaats vinden (Ham 12 te Gent). Geen nood, het is er volledig overdekt én er zijn terrasverwarmers voorzien.
Gisteren waren we nog net op tijd voor de laatste nummers van het geweldige Nordmann, en nadien de ganse set van Synaesthetic Trip, de groep van cymbaalfluisteraar Edward Perraud (hierboven gefotografeerd op een bijzonder zeldzaam rustig moment), met Bart Maris, Benoît Delbecq en Arnault Cuisinier.
Vandaag spelen –vanaf 15.30 u. achtereenvolgens Talking Cows, Sweet Defeat (die kennen we van bij Tuur) en Shakara United (die ik in mijn gedachten nu reeds verwar met Shakira en chakra, terwijl ik met geen van de drie echt bekend ben). De toegang kost 12 euro, er is drank en taart, veel gezelligheid en, afgaande op de vorige twee festivaldagen ook steengoede muziek. Tot straks!
Ik was maar matig enthousiast toen ik met een half oog de berichtgeving zag over de rectorverkiezingen aan de UGent. In de media werd de tandem Mortier-De Paepe afgeschilderd als eentje waarin vooraf was afgesproken dat de ene rector en de andere vice-rector zou worden, en toen bleek een dag of twee geleden dat daar plots van zou worden afgestapt. Ik ben niet zo tuk op afspraken die tijdens de uitwerking worden gewijzigd.
Het korte interview met Anne De Paepe, dat ik vanochtend in DS las, en de handelingen van Freddy Mortier, tonen evenwel een bijzonder positief verloop. Het is bijzonder groot van Mortier dat hij een stap opzij heeft gezet na de ‘indicatieve’ stemming, zodat De Paepe zonder tegenwerking van zijn kant rector kon worden (dat zegt iets over Mortier, niet over de kwaliteiten van De Paepe trouwens).
En dan lees ik volgende fantastische uitlatingen van De Paepe:
Bent u nu geen excuustruus, want rector geworden louter en alleen omdat u een vrouw bent?
‘(fel) Absoluut niet. Ik heb er vertrouwen in dat de kiezers en de leden van de raad van bestuur wijs genoeg waren om iemand te kiezen voor diens kwaliteiten. Op dit niveau heeft een excuustruus niets te zoeken.’Zal genderevenwicht nu een prioriteit van uw beleid worden?
‘Een vrouwelijke rector zal daar meer oog voor hebben, ja, maar het is niet omdat er een vrouw aan de top staat dat het probleem opgelost is. Er gelden quota in alle organen. Ik ben daar geen voorstander van, maar soms zijn ze nodig om een signaal te geven. Ik wil die quota invullen in alle redelijkheid, en het zal wellicht jaren duren.’Hoe maakt u de universiteit vrouwvriendelijker?
‘Bij de evaluatie van onderzoek wil ik rekening houden met zwangerschaps- en ouderschapsverlof. Ook voor mannen, hé. De mentaliteit moet eruit dat de vrouwen voor de gezinstaken opdraaien. Ik ken vrouwelijke chirurgen wiens man het huishouden bereddert. Mijn man, die gepensioneerd is, helpt mij, zodat ik kan doen wat ik doe.’
‘Ik wil de kinderopvang op de universiteit en in het UZ flexibeler maken, met latere openingstijden. Ook thuiswerken zal ik aanmoedigen. Als je een tekst moet schrijven lukt dat vaak beter in alle rust thuis. Het zal de kwaliteit van het werk ten goede komen. Maar pin me alstublieft niet op genderkwesties vast, ik wil me ook met vele andere dingen bezighouden.’
Nagel op de kop! Ik herinner mij niet dat ik het ooit al zo helemaal goed verwoord heb gezien. Ik kijk heel erg uit naar haar beleid. (En de samenwerking met Mortier.)
Filip De Rynck, Hoogleraar bestuurskunde aan de Hogeschool Gent, omschrijft de Gentse politiek als een gigantisch netwerk dat mogelijks zelfs Stieg Larsson niet had kunnen verzinnen (Larsson is –sorry: was, straks is hij tien jaar dood– een Zweed en geen Deen, jaja, ik weet het). Het staat te lezen in het opniniestuk dat vandaag in De Standaard verscheen: De provincie als lompe olifant (de tekst voor abonnees of een gekuiste samenvatting).
Het provinciebestuur heeft met het hele project nauwelijks iets te maken. Politici die op geen enkele manier de confrontatie met burgers zijn aangegaan, halen een streep door het democratische proces. Elk draagvlak en vertrouwen verdwijnt en de politiek bijt zichzelf. Een onzichtbaar en onbekend bestuur dat nauwelijks legitiem is, drukt als een lompe olifant het hele broze overlegproces plat. Dit is brute inhoudsloze macht.
Het is bovendien niet verboden te vermoeden dat er op dat provinciale niveau enig gelobby aan te pas is gekomen, ook van lokale partijen en sleutelfiguren uit of rond het Gentse stadsbestuur, die via deze provinciale omweg alsnog hun lokale gelijk proberen te halen. Enter dus alweer: partijpolitiek en nog vreemdere soorten gelobby op een niveau dat onzichtbaar en oncontroleerbaar is voor burgers. Wie het netwerk volledig in kaart brengt, schrijft zo een nieuwe Deense politieke triller. Het Gentse stadsbestuur is aan voor- en achterkant blijkbaar ook niet wat het lijkt.
Een beetje rebellie en poujadisme vind ik altijd iets hebben. Wel spijtig dat (1) de docent zijn eigen netwerkelijke belangen niet meegeeft en (2) hij veel lucht bakt, maar de kat de bel niet aanbindt. Want kijk, ik woon in Gent, en nog wel vlak bij dat Project Gent-Sint-Pieters, en dus ben ik razend benieuwd naar al dat gekonkelfoes.
Afgaande op zijn schotschrift kan ik echter alleen maar vermoeden dat iemand in de Gentse politiek en (vooral) in de provincie, eens hard tegen zijn schenen heeft geschopt, en dat hij nu een podium krijgt om zijn ongenoegen te uiten. En dat hij waarschijnlijk een N-VA signatuur heeft. Maar komaan jong, zeg nu eens waar het echt over gaat. Of zijt ge zelf gewoon aan het lobbyen?
Hm. Als de stapels zo hoog worden, dan wordt het dringend tijd voor een update. Ik heb zelfs wat populaire muziek in huis gehaald.
Sinds kort staat er een wagen voor onze poort. Normaal gezien wekt zulks een beetje wrevel op, dat dan verdwijnt een uurtje of zo na een kort telefoongesprek met de politiediensten. Deze keer niet.
De nummerplaat van de wagen komt immers overeen met de nummerplaat die op onze poort werd bevestigd, want sinds vorige dinsdag hebben we er een wagen bij. (Erbij, dus we hebben er nu twee, inderdaad, waarvan er eentje in de ‘garage’ staat, zodat elke oender die zich voor de poort stelt als de Mercedes weg is, alsnog kan getakeld worden. Want ja, we moeten soms allebei weg. Daarmee lijkt het probleem van de poort toch al ten dele opgelost.)
Het is de Mercedes C van de (schoon)ouders, die zich een nieuw voertuig hebben aangeschaft, en ons het oude exemplaar hebben geschonken. We zijn er vorige week mee naar Bouillac gereden (dat scheelt weer geld voor een huurauto –we hebben er zo eigenlijk meteen het bedrag voor de verzekering uit gehaald), en dat bolde ferm goed. Veel beter dan de 200.000+ kilometers op de teller zouden laten vermoeden. Als ik ooit binnen ben, koop ik mij een nieuwe. Een E-, of een SL-klasse. Met al dat geld dat ik verdien aan mijn jazzfotografie zal dat trouwens niet lang meer duren. (Moet ik erbij zetten #ironie ? Echt?)
Het is een fantastische auto, en ik rij er super graag mee. En de afmetingen (twee keer zo lang als onze andere, denk ik), die vallen best mee. Een beetje hetzelfde als de Alfa 156 waar ik rond de eeuwwisseling mee reed. Ugh, en dat ding heeft zes versnellingen. Zes! (En het verbruik lag op 4,6 l / 100 km naar Bouillac.)
Jawel, wij zaten opnieuw een paar dagen in Bouillac –900 kilometer enkele reis, het begint een automatisme te worden. We zouden eigenlijk ook wel eens echt goed weer willen hebben, daar in het zuiden, maar het zal waarschijnlijk pas voor tijdens de Grote Vakantie zijn (na de Grote Jazzfestivals). Of het moest zijn dat ik Tessa even alleen thuis laat en met Henri rap eventjes naar alginder trek.
Normaal gezien zitten er van die kleine groene (en bruine) kikkerjes verscholen achter de luiken, deze keer heb ik enkel padden in de plassen zien kwaken, krekels horen tsjirpen en salamanders zien wegwriemelen. En ik ontdekte deze motten (enfin ik denk toch dat het motten zijn) op onze gevel –ze hebben een zeer geslaagde camouflage, die dingen. Sommige zaten op de witte stenen met hun vleugels gespreid, en ze waren bijna niet te zien (hoewel ze toch wel behoorlijk groot zijn). Die zaten echter te hoog om een deftige foto van te maken (voor onderstaande had ik enkel een stoel nodig).
