Maand: maart 2012

Albums 2012 (III): Bitches

En nog steeds ga ik het niet hebben over mijn ondertussen aanzienlijk geworden hoeveelheid nieuwe aanwinsten in de klassieke muziek. In het stapeltje netjes verpakte albums die ik van Chris (van Rombaux) meekreeg na het (schitterende) concert van Jason Moran in De Bijloke, zat de cd van Nicholas Payton (cfr de titel), en die kon ik vandaag –op vrouwendag– niet zomaar negeren. Zodus: meer jazz.

Albums door Bruno Bollaert

  1. The Face of Mount Molehill / Neil Cowley Trio / 2011
    Staccatojazz van de man die enkel fortissimo speelt op zijn piano. Opzwepende toestanden, die vooral ritmisch aantrekkingskracht hebben.
  2. Symphonies In My Head / Håkon Kornstad / 2011
    Past in het schuifje waar ook Colin Stetson zit; een soloplaat met loopjes en rietblaastoestanden.
  3. Fremdenzimmer / Baloni / 2011
    Joachim Badenhorst. Enough said: dit wordt smullen.
  4. Bitches / Nicholas Payton / 2011
    Een tribute aan Miles, nietwaar. De man (Payton, niet Miles, want die is al een tijdje dood) zorgde in 2011 voor behoorlijk wat controverse omtrent zijn persoon en zijn gedachtengoed. Hij speelt geen jazz meer: I am Nicholas Payton and I don’t play “the j word.” I play BAM. BAM is an acronym for Black American Music. Hij legt het helemaal uit in On Why Jazz Isn’t Cool Anymore, en was verder ook behoorlijk verward over The Difference Between Prejudice And Racism: That said, it is not really possible for any colored persons to be racist, prejudice perhaps, but not racist. Since Black or Brown peoples are not in a position of superiority to assert their authority over a White person by means of economics, education, politics, health care, or any other significant issue, they cannot be racist. In short: Black and Brown peoples don’t control shit, so they can’t be racist.[…] Only place a Black person can assert racism over a White is at the basketball court, on the bandstand, or in the bedroom.
  5. The Nethack Dictionary / Othin Spake / 2011
    Live toestanden van Teun Verbruggen, Jozef Dumoulin en Mauro Pawlowski. Er zijn mensen die spontaan beginnen kwijlen bij het aanhoren van die laatste naam.
  6. Portico Quartet / Portico Quartet / 2011
    De nieuwe richting van het Portico Quartet. Ik ben niet helemaal overtuigd.
  7. Accelerando / Vijay Iyer Trio / 2012
    Gewoon nog maar eventjes in de rapte naar geluisterd, maar dit klonk al geweldig goed. Er staan zes covers op, blokletterde NPR. Zeker eens naar dat artikel doorklikken, ze hebben er links naar de oorspronkelijke versies op YouTube.

(vorige lijst)

Cello (VII): workout

Het begint serieus te worden, met die cello. Wie al langer cello speelt, zal die uitlating straks behoorlijk grappig vinden, maar ik zit momenteel nog steeds in de fase waarin het allemaal nieuw blijft.

Cello door Bruno Bollaert

Zowat de meest fundamentele oefeningen die er zijn, maar ziet: ik mag (moet) al mijn vingers van de rechterhand gebruiken om ze uit te voeren. Vorige week was ik daar iets té geestdriftig aan begonnen, waardoor ik daags nadien enkel de losse snaren kon oefenen wegens spierpijn. Grappig, ja, ik weet het. En het blijft voorlopig nog bij pizzicato (tokkelen), behalve het duet (aan twee balken per stem) dat op de volgende bladzijde staat en dat ik –normaal gezien– straks met Thomas ga spelen. Enfin, hij gaat spelen, ik ga geluiden voortbrengen die ergens in de buurt van de gevraagde noten liggen. U weet hoe dat gaat.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=K75zK5i35N4&w=500&h=284]

Neen, dit is niet de gebruikelijke manier waarop men een duet speelt op cello.

El Pee

Vergaderen is somtijds wel leuk. Naast een lunch, kreeg ik vrijdag van een genereuze benefactor een hoop dubbels mee naar huis. Lp’s. Voornamelijk jazz, maar er zat ook een klassiek album tussen. “Soms koop ik een album twee keer, zonder het goed te beseffen”, klonk het. “Een teken waarschijnlijk dat het echt wel om een goede plaat gaat.” Ik ken het fenomeen, helaas.

Lp's door Bruno Bollaert

Herbie Hancock, Mingus, Gato Barbieri, Dave Holland, Charlie Haden, Keith Jarrett, Jim Hall, en Krzysztof Penderecki die zichzelf dirigeert. Met Siegfried Palm op de cello.

“Kent ge die”, vroeg mijn celloleraar onlangs, en ik dacht dat ik Olof Palme had verstaan, maar ik nam toch maar aan dat hij niet wijlen de Zweedse premier bedoelde. Palm was beroemd (en geroemd) voor zijn vertolkingen van hedendaage klassieke muziek. Ik ben erg benieuwd.

Boeken 201202

Twee boeken, twee keer Sigler, en ik heb het mij niet beklaagd.

  1. Contagious / Scott Sigler / 2008
    Het vervolg op Infected, dat ondertussen de lezer geheel in zijn ban houdt. Een beetje buitenaards, een beetje techno, een beetje erm…vreemd, maar wie bereid is mee te gaan, zal met volle teugen genieten. Geen cerebraal gedoe, trouwens.
  2. Ancestor / Scott Sigler / 2007, 2010
    Jurassic Park voor volwassenen, maar dan anders. En beter. Alweer genieten. Ik ben fan van Sigler geworden, vrees ik.

(boeken vorige maand)

Films 201202

Zo content: de maand mag dan wel minder lang zijn, maar ik heb amper films gezien in februari. Acht films, waarvan het grootste deel toch wel behoorlijk was. Niet meer geabonneerd zijn op Prime, was de juiste beslissing. En Drive is een absolute aanrader.

  1. Drive / Nicolas Winding Refn / 2011
    Dat zijn films zoals we ze graag zien: schitterende fotografie, een zwijgzame-heldplot, een degelijke soundtrack, en sterke vertolkingen van zowat alle acteurs. Met verwijzingen naar The Driver, maar gebaseerd op het gelijknamige boek van James Sallis uit 1995.
  2. Hidden 3D / Antoine Thomas / 2011
    Geen idee waar die 3D voor staat in de titel, maar het maakt blijkbaar deel uit van de officiële titel. Bon, ’t is iets met een oud huis en experimenten en *zucht* alweer een tien-kleine-negertjes bedoening. Te vermijden.
  3. In Time / Andrew Niccol / 2011
    Zo’n dystopisch verhaal (Niccol heeft het zelf geschreven), dat doet gelijk denken aan een andere film over iets in de toekomst over iets met DNA, maar hoe heette de regisseur (én schrijver) van die film nu weer?
  4. Laura Smiles / Jason Ruscio / 2006
    Een uitstekende vertolking van Petra Wright in deze aanvaardbaar goede film, die evenwel wat diepgang of consistentie (in beide betekenissen) mist om echt goed te zijn. Het slot is een beetje abrupt en laat de lezer met vraagtekens achter –en helaas niet op een goede manier. Ik ben een beetje streng, omdat deze film net haar potentieel niet heeft benut.
  5. Tomorrow, When the War Began / Stuart Beattie / 2010
    Dit laat zich gemakkelijk bekijken, dit regiedebuut van Stuart Beattie, die mee aan het script schreef en ook al aan de scripts van de Pirates of the Caribbean franchise heeft meegewerkt. Gebaseerd op het gelijknamige boek van John Marsden vertoont deze film toch wel heel wat parallellen met Red Dawn van John Milius uit 1984 (met o.a. het Dirty Dancing duo Patrick Swayze en Jennifer Grey). Het is niettemin een onderhoudende film, met o.a. rijzende ster Phoebe Tonkin (H2O: Just Add Water ofte de zeemeerminnekes en The Secret Circle). En ze zijn naar ’t schijnt bezig met een vervolg.
  6. Last Night / Massy Tadjedin / 2010
    Min of meer pessimistische (fatalistische?) relatiefilm met Keira Knightley, Eva Mendes en Sam ‘Avatar’ Worthington. Een zeker niet onaardig debuut van Tadjedin.
  7. Ajeossi (The Man from Nowhere) / Jeong-beom Lee / 2010
    Zo’n eenzame en zwijgzame held-film. Zeker niet slecht.
  8. Independence Day / Roland Emmerich / 1996
    Miljaar, die film dateert al van 1996. Met Jeff Goldblum. En Willeke Smith. Een beetje een klassieker, die Henri nog niet had gezien.

(films vorige maand)

Avec des chevaux sur

Vroeger leerden wij Frans door naar tv te kijken. Alle jeugdprogramma’s waren te zien op één van die Franse kanalen, TF1 of A2 of FR3, met onder andere de onversaagde Club Dorothée. Ik zag er gigantische hoeveelheden tekenfilms, van de reeksen van Albert Barillé (Il était une fois… l’Homme, Il était une fois… la Vie, etc.) tot Goldorak, Ulysse 31, Cat’s Eyes… En dan nog een heleboel series, oorspronkelijk Frans of gedubbed in het Frans, zoals Chapeau melon et bottes de cuir voor het Britse The Avengers (met Diana Rigg als Emma Peel) of Le Saint.

Mijn kennis van het Frans is ondertussen veel passiever dan toen, al slaag ik er nog wel in om –grotendeels probleemloos– een pulproman of drie per jaar in het Frans te lezen. Henri werd echter nog nooit echt aan het Frans blootgesteld. Twee jaar geleden –tijdens onze laatste reis naar Seattle– begon hij boeken in het Engels te lezen, en hij leest tegenwoordig de jeugdliteratuur zowat even vlot in het Engels als in het Nederlands.

Frans door Bruno Bollaert

Hij heeft echter een redelijk beperkt taalgevoel voor het Frans. Dus dacht ik dat wat te verbeteren door hem een paar strips voor te schotelen. Michel Vaillant, want hij is zot van auto’s; Gaston Lagaffe, want dat is grappig en eenvoudig; Spirou, want dat is eigenlijk leuker dan Kuifje, pardon: Tintin. Ik geef er hem een paar (oude) woordenboeken bij, en hopla: hij kan beginnen.

Mijn ambitie was om er hem één per week te laten lezen, maar dat lijkt voorlopig een beetje te hoog gegrepen (het is eerder één bladzijde per dag). Dus leest hij in de keuken, terwijl ik het eten maak. En dat gaat meestal ongeveer zo.

Frans door Bruno Bollaert

“Papa, sas, wat is dat?”

“Sas? Is dat een afkorting?” Ik dacht onmiddellijk aan S.A.S., de voor mij mythische boekenreeks, waar ik nooit een aflevering van heb gelezen, maar waarvan wikipedia mijn perceptie bevestigt want de reeks heeft verder een zeer gewelddadig karakter en expliciete seks wordt niet geschuwd.

Ik kijk even in de tekstballon. “Cas, bedoelt ge. Als een klinker uit het woord auto volgt op een c, dan wordt die c uitgesproken als een k tenzij ze een cédille heeft.” Damn, dat rolde eruit zonder te beseffen. “En tout cas: in elk geval.”

“En connaissons?”

“Van connaître: kennen.”

“En campeurs?”

“Wat denkt ge? ’t Is heel gelijkend in het Nederlands.”

“Kamperen? Allé, kampeerders dus.” En als ik bevestigend antwoord: “en creuser?”

“Des huîtres creuses: hol. Creuser is graven.”

“En trous.” Hij spreekt het uit als ’troes’.

“Wat krijgt ge als ge graaft?”

“Een gat. En semer?” (Hij zegt ‘seemer’.)

“Toon eens… zaaien.”

En zo gaat dat balonnetje per balonnetje. Ik probeer het hem zoveel mogelijk zelf te laten vinden, door een verband te leggen, naar het (keuken)Latijn, naar het Engels (“Vétérinaire? A vet. A veterinarian.“), naar zijn leefwereld (“Un cochon? Dat zijt gij.”), of gewoon een beetje grappig (“Là-haut? Flahaut is een voormalig minister van defensie.”). Als ik het zelf niet weet, moet hij het opzoeken (voorlopig nog maar één keer voorgevallen: canasson en dat stond dan nog in geen enkele van die woordenboeken –wel op tinternet gelukkig).

Nu hopen dat het een beetje aanslaat.

Albums 2012 (II)

Het legendarische bureaublad door Bruno Bollaert

Wij gaan naar een (uitstekend) dubbelconcert, en we keren terug met zes cd’s en één dvd. Die dvd is overigens een Blu-ray, dus ik moet ervoor naar beneden, om het ding op het groot scherm te gaan bekijken. Voordeel: groter scherm; nadeel: mindere geluidskwaliteit… first world problems, inderdaad (en dit is niet eens een zin, want er staat geen werkwoord in). De dvd is Sounds and Silence, met als ondertitel Travels with Manfred Eicher, u weet wel, de meneer van ECM. Zeer goed naar het schijnt.

Bij de cd’s zit een reissue (het schitterende album van Jim Hall & Pat Metheny), iets ouder (van 2007 *kuch*) werk, en dan rest ons nog vier nieuwe.

Het legendarische albumtapijt door Bruno Bollaert

  1. Jim Hall & Pat Metheny / Jim Hall & Pat Metheny / 1999, 2011
    The stuff legends are made of, gelijk ze in de VS zeggen.
  2. A Stomach is Burning / Melanie De Biasio / 2007
    Wie haar live gehoord heeft, is steevast in de wolken, maar het blijft lang wachten op een vervolg op dit debuut.
  3. Organica / David S. Ware / 2011
    Ik ben fan van deze redelijk geschifte mens, en vooral van wat hij doet met een saxofoon. Leren kennen via Guy, die zeer lyrisch was over zijn Live at Vilnius lp, en die ik via Tony van Instant Jazz in handen heb gekregen. En Sara heeft mij dan naar dit filmpke gestuurd.
  4. Personalities / Fabian Almazan Trio / 2011
    Ik heb Almazan al twee keer met Terence Blanchard aan het werk gezien, en hij speelt ook mee met Linda Oh (waar ook Ambrose Akinmusire meedoet) –album komt dit jaar uit– die ook in dit trio zit. ’t Is allemaal een beetje kruisbestuiving, in de jazz. (Dat is om aan subsidies te geraken, zouden ze al gauw opperen hier in België.)
  5. Goldberg Variations / Variations / Dan Tepfer / 2011
    Dan Tepfer is een schitterend pianist. Zijn Five Pedals Deep uit 2010 was een absoluut pareltje; in deze Goldberg Variations vertrekt hij van de oorspronkelijke Bachcompositie, waarop hij vervolgens gaat improviseren. Hij lijkt een droge technische oefening, maar er zit meer achter. (Lees ook: Looking at the Goldbergs, Part I: Dan Tepfer)
  6. For a While / Baptiste Trotignon / 2012
    Euh, nog een pianist. En we treffen Ambrose Akinmusire aan en Eric Harland en Dré Pallemaerts en een zekere Darryl Hall die u niet mag verwarren met Daryl Hall. De bijgeleverde dvd bevat een opname van een concert op Marciac in 2010.

(vorige lijst)