Damn. Ik slaag ik er maar niet in Michels optimisme te delen (Huxley en Postman hebben gelijk).
Voor de rest heb ik vanzelfsprekend een mening over de staking en over besparingen, maar ik bespaar u mijn wrevel. (U mag tot slot de titel hier invoegen.)
“Papa mag ik nu terug op de computer? En op de PS3?”
Hij mocht tijdens de examenperiode niet op de computer (tenzij het voor een examen was natuurlijk), en mocht ook geen spelletjes spelen. Zaterdag hebben we ter ontspanning wel even Trivial Pursuit gespeeld –hij herinnerde zich niet dat ooit te hebben gespeeld, en verbaasde ons meteen met zijn kennis. (Somtijds waren er wel heel erg gedateerde onderwerpen bij, de kaarten dateerden nog uit ergens vorige eeuw –met o.a. vragen over de Sovjet-Unie.)
De ganse examenperiode had hij trouwens al zitten uitkijken naar een moment om zijn Nerf schietgerei te modificeren. Hij had op Youtube een hele resem instructies gevonden, en deze namiddag toog hij aan het werk. Hij heeft alles zelf aangepast, met uitzondering van de zaken waar scherpe messen aan te pas kwamen. Zijn Maverick is al helemaal aangepast, en hij heeft al een andere klaar liggen (maar heeft hij mijn Dremel voor nodig).
Morgen heeft hij zijn laatste examen (natuurwetenschappen). Dan kan hij even ontspannen, maar woensdag moet hij al opnieuw van ’s ochtends opdraven (met bijzonder veel plezier trouwens) voor de V.E.M.
Donderdag om 19u30 is er immers het Winterconcert in de Sint-Pieterskerk (tickets €5 voor de jongeren, €8 vanaf 12 jaar), en woensdag gaat de jeugd van Mini Musica en het V.E.M.-Orkest de decors opzetten –en daarna schaatsen op winterdroom. ’s Avonds is er repetitie, en donderdag waarschijnlijk nog een generale (en ja, ik speel ook mee).
En vrijdag rapport. Ik ben benieuwd.
Hm. Hoeveel versies van de Cello Suites heb ik ondertussen. Eens kijken: de eerste die ik zelf gekocht heb, is de lichtjes legendarische opname van Rostropovitch uit 1995; ik heb ook de erm ‘interpretaties’ van Yo-Yo Ma uit 1997 (die er eerlijkheidshalve ‘inspired by Bach’ bij heeft gezet); de versie van Pieter Wispelwey uit 1998; die van Paolo Pandolfo op viola da gamba uit 2000; en de heruitgave van Janos Starker op Mercury Living Presence uit 2004 (oorspronkelijk 1963-1965). En nu komt daar die bij van Jean-Guihen Queyras uit 2007. Ik word dat niet beu, die cello suites. Enfin, ik word Bach in zijn geheel eigenlijk niet makkelijk beu.
In de rest van het lijstje heb ik mij wat laten inspireren door Alex Ross (The Best Classical Music Recordings of 2011 in The New Yorker & Apex 2011 op zijn blog, The Rest is Noise).
Een bijzonder aangename ontdekking is Appalachia / The Song of the High Hills van Frederic Delius (arr. T. Beecham) door Andrew Davis en het BBC Symphony Orchestra & Chorus. Heletegans Far West zonder de gebruikelijke clichés. Ik wil daar nog wel meer van beluisteren.
Ik krijg graag bloemen, en ik was dus ook bijzonder tevreden met de twee ruikers die vandaag voor mijn verjaardag werden afgeleverd. Dank u allemaal voor de lieve wensen trouwens.
Ik had Henri beloofd dat we gingen schaatsen vandaag, na de eerste week examens. Ttz hij ging schaatsen, en ik zou zonder morren mee hem aanmoedigen van langs de kant.
Het weer zat niet echt mee.
“We moeten niet hoor, papa”, zei hij al, onderweg naar de Tasty waar we gingen lunchen.
“Maar we zijn hier nu toch,” kon ik hem overtuigen, “dus we kunnen evengoed toch eens tot daar wandelen.”
Het buitenveld stond blank van de regen, en het oliebollenkraam was gesloten –ghoh en hij had zo’n zin in oliebollen. Dus zijn we door de regen terug naar de Kouter gestapt, hebben daar tien oliebollen gekocht, en zijn met tram 1 terug naar huis gekeerd. Een theetje, een warme chocomelk, elk vijf oliebollen, en een episode van achtereenvolgens NCSI L.A. en Top Gear; echt veel hadden we niet nodig. Dat schaatsen lukt wel een andere keer.
Gisteren keurde het Vlaams Parlement het resolutievoorstel ‘Actieplan voor de muziek in Vlaanderen’ (PDF, resolutievoorstel & verslag) goed. MuziekOverleg, dat als representatief worden beschouwd voor de sector, ligt mee aan de basis van het voorstel (de 17 organisaties die in MuziekOverleg participeren vindt u onderaan dit artikel).
Het is geleden van ergens eind de jaren 80 dat ik nog eens zo’n resolutie van dichtbij heb gezien, en het is verbazingwekkend hoe weinig zo’n tekst verschilt van die welke wij op 17-jarige leeftijd mochten schrijven. “Gelet op”… “Overwegende dat”… “Vraagt de Vlaamse Regering”… Een mooie omkadering vol abstracte suggesties die beleefd verzoeken “de internationale groeikansen van de muzieksector te bevorderen”; “de beleidsinstrumenten te evalueren en beter af te stemmen”; “muziekeducatie op te waarderen binnen de lerarenopleiding” (misschien moeten ze eerst de lerarenopleiding zelf opwaarderen?); “een realistisch en toekomstgericht infrastructuurplan te ontwikkelen”; “het onderzoek naar digitale ontwikkelingen en toepassingen op het vlak van nieuwe media te bevorderen”; etc. Weinig concrete zaken, maar het is slechts een resolutie natuurlijk. (Misschien is de aanduiding ‘actieplan’ wat te ambitieus?)
In de inleidende tekst lezen we bijvoorbeeld “Volgens zeer recente onderzoeksgegevens is maar liefst 10,6% van de bevolking op frequente basis actief met muziek bezig.” Zeer recent slaat evenwel op de bekendmaking van die onderzoeksgegevens, zijnde 9 februari 2011, want het betreft een onderzoek uit 2009. Recent valt dat mogelijks nog te noemen, maar die versterkende ‘zeer’ mag gerust weggelaten worden.
Inzake het gebruik van mobiele apparaten voor cultuurbeleving (bijvoorbeeld muziek beluisteren via een mp3-speler of via een gsm) en over het gebruik van internet als een kanaal voor eigen creaties (bijvoorbeeld zelfgemaakte muziek online plaatsen) is er duidelijk iets aan het veranderen. Ruim 41% van de respondenten blijkt een mobiele cultuurbelever te zijn.
Dat valt in het rapport van die onderzoeksresultaten te lezen (cfr Resultaten participatiesurvey 2009). (Note to self: nooit meer zeggen ‘luisterdegij naar muziek op uwen telefoon’ maar wel ‘ha! Frans, gij zijt precies een mobiele cultuurbelever?’)
Maar bon, 10% van de bevolking (de Vlaamse bevolking natuuurlijk), is met muziek bezig. “Mensen zingen, bespelen een instrument, draaien als dj of maken muziek op hun computer. Vlaanderen telt dus meer dan een half miljoen muzikanten,” zo gaat de inleiding tot de resolutie verder.
Zo wijs, was mijn eerste gedacht, meteen gevolgd door begrippen als ‘cultuurparticipatie’ en ‘sociale cohesie’ –dat zijn namelijk zaken waarmee men graag uitpakt als het over subsidies in de culturele sector gaat. Edoch, de tekst gaat verder.
Velen zijn geroepen, maar slechts enkelen van hen blijken uitverkoren om er hun beroep van te maken. Toch beschikt Vlaanderen over heel wat talent. In de lijst van 2010 van de 100 best verkochte albums in Vlaanderen stonden maar liefst 43 Belgische albums.
De voorbije jaren horen we echter steeds meer noodkreten uit deze sector. Muzikanten, componisten en andere betrokkenen kunnen nog amper leven van hun werk. Heel wat banen in de sector gaan verloren. Ook de roep van individuele artiesten klinkt, onder andere in de media, steeds harder.
Ja bon. En daar komt ook SABAM op de proppen, meteen gevolgd door “Het illegale downloaden als gevolg van het massaal aanwezige illegale aanbod op internet is een gesel voor de lokale muzieksector; een nefaste praktijk die desondanks bijzonder wijd verbreid is.”
Het gaat alweer om geld dus. Inclusief een niet te misverstane bedreiging voor het betalende publiek: “Gelukkig floreert de livemuzieksector. Maar de inkomsten uit ticketverkoop van concerten compenseren de dalende verkoopcijfers van opgenomen muziek slechts gedeeltelijk. Daardoor ontstaat het risico dat concerten steeds duurder worden en bijgevolg minder toegankelijk.”
Een beetje verder wordt de sociale marketing vervangen door een economische. Termen zoals “afzetmarkt”, “geïntegreerde exportaanpak”, “beheersovereenkomst”, “fiscale stimuli” en “belastingskredieten” duiken op, en alvast één iemand “wijst erop dat muziek niet alleen het leven en emoties kleur geeft, het is ook commercie. Het belang van commercie neemt bovendien steeds toe. Wie van muziek moet leven, heeft het vaak moeilijker dan enkele decennia geleden.”
Het laatste punt uit de resolutie is niet zonder humor. Men “vraagt de Vlaamse Regering” om
er bij de federale overheid op aan te dringen om:
a) de financiële zelfredzaamheid van de muzieksector te bevorderen en de billijke kostprijs voor cultuurconsumptie te bewaken, door de invoering van fiscale stimuli voor de muzieksector; onder meer een belastingskrediet voor de muziekindustrie, een verlaging van het btw-tarief op cultuurproducten, de herziening van bedrijfsvoorheffing voor buitenlandse artiesten, de uitbreiding van de fiscale aftrekbaarheid van het mecenaat en de uitbreiding van het stelsel van de tax shelter;
b) de regelgeving ter bescherming van het auteursrecht en de naburige rechten te laten naleven, ook op het internet en in de media, zodat rechthebbenden correct vergoed worden.
Hebt u gezien hoe het perspectief vergleden is van de Vlaamse 10% die zich actief met muziek bezig houdt naar de professionele muzikant, en ten slotte naar de muziekindustrie?
Let op, er staan heel erg interessante en pertinente zaken in die resolutie. Het lijkt mij erg nuttig om bijvoorbeeld “het MuziekOverleg altijd als gesprekspartner te betrekken bij beleidsontwikkelingen die een impact hebben op de muzieksector.” (Op voorwaarde dat het MuziekOverleg geen half monopolistisch gedoe wordt, want “Daarnaast kunnen ook vertegen- woordigers van cultuurconsumenten en kleine of occasionele organisatoren erbij worden betrokken, indien dat relevant is;” –wie bepaald die relevantie?). Ook puntjes 6 en 7 (over geluidsniveaus) zijn belangrijk, maar alweer: niet concreet. Helemaal fantastisch is puntje 4 : “rekening houdend met het beschikbare financiële kader, voldoende middelen vrij te maken voor het inventariseren, bewaren en digitaal ontsluiten van ons muzikaal erfgoed, ook bij plannen in verband met een mogelijk overkoepelend Vlaams digitaal archief voor audiovisueel materiaal;” –en dan gratis ter beschikking stellen van de gewone mens, mag ik hopen.
De MacBook is terug! Euh, ik bedoel: Tessa is terug. Maar bon, nu kan ik eindelijk weer van overal in huis werken. Behalve dan vanavond, want dan zit ik in Antwerpen voor een concert. En alle andere avonden, want dan is Tessa thuis en ze is zoals verwacht redelijk te spreken over de MacBook.
Edoch, vanavond kan u voor Dual Identity (Rudresh Mahanthappa & Steve Lehman) terecht in deSingel, en morgen spelen Erik Vermeulen en Ben Sluijs & LABtrio in double bill in Vooruit –zeer de moeite om te gaan luisteren, LABtrio blijft groeien! En nadien zakt u gewoon af naar La Resistenza voor een concert van De Beren Gieren. Geniet ervan!
Er was veel volk in de Bio-planet, vandaag. We konden bijna spreken van files aan de kassa, en terwijl ik stond aan te schuiven, werd een derde kassa geopend. In de Delhaize geeft zulks meestal aanleiding tot erm… een zekere competitiviteit, maar hier kon de kassierster gewoon rustig openen, en dan zei “komt u maar hoor meneer, ’t is aan u geloof ik.” Ik keek verbaasd rondom mij, waar iedereen netjes in de rijen aan de twee reeds geopende kassa’s bleef staan, tot de mevrouw die na mij in de rij stond, mij glimlachend aanmoedigde: “ja hoor meneer, ’t is aan u.”
Mijn dag kon niet meer stuk.
Hij is een beetje zenuwachtig voor zijn eerste echte examen, morgen. Ik heb hem nochtans de ganse namiddag weten studeren, met een toewijding die hij alleen van zijn moeder kan hebben. Ik heb in elk geval nooit de motiviatie kunnen opbrengen om zo te studeren als hij nu al doet. Morgen is het examen Klassieke Studiën (Latijn dus), en hij heeft alles mooi in stukken gedeeld: oefeningen gemaakt, zijn teksten allemaal opnieuw vertaald (jezus f-ing christ), de historische cultuur geleerd, en de woordjes herhaald.
“Och, Henri, ziet eens”, was het enige zinvolle dat ik vandaag kon uitbrengen, “ik heb die ganse pot studentenhaver leeggeten terwijl ik naar een dwaze film lag te kijken.”
En dan heb ik hem nog eens goed vastgepakt en in zijn bed gestopt.