Weet ge wat? Ik ga vanaf morgen (offline vanzelfsprekend) bijhouden wat ik allemaal eet en (verkeerd) doe. Misschien worden we er wijzer uit, misschien niet, maar de frequentie begint iets te groot te worden naar mijn goesting.
Maand: maart 2011
Gent Jazz
Veel volk, vanmiddag op de persconferentie voor het Gent Jazz Festival; lekkere hapjes (zelfs iets vegetarisch) en aangename conversaties. Leutig ook, dat ik onderhand de meeste mensen ken. Damn ik kijk uit naar het festivalseizoen.
Gent Jazz = Sonny Rollins, Michel Portal, Nathan Daems, Dave Holland, Al Di Meola, Mavis Staples, BB King, Terence Blanchard, Return To Forever, Jef Neve, Absynthe Minded, Angus & Julia Stone, Nouvelle Vague, Raphael Saadiq, Gotan Project, BackBack, Morcheeba, Black Dub & meer…
Kijk morgen (donderdag) op Gentblogt voor meer info (Gent Jazz is er klaar voor), en op gentjazz.com natuurlijk!
Ikea
Euh, ik zat gisteren in de Ikea. En daarnet ook. En terwijl ik gisteren slechts 14 euro heb uitgegeven, brachten wij vanavond een billy en een gåser mee. Mijn bureau is aan een upgrade toe, zeker nu ik de helft naar het archiefkot heb verhuisd. Het werkvolk had dat proper geschilderd, en ik heb er mijn lelijkste kasten naar verplaatst. Ik zal nog wel eens foto’s posten, maar voorlopig heb ik daar geen tijd voor –muhahaha.
(Zowel gisteren als vanavond: zo weinig volk. Het was bijna aangenaam om er rond te wandelen!)
Koen Nys Quintet — Turtle Music
Mijn naam staat op de recent verschenen cd van het Koen Nys Quintet. Eén van mijn foto’s werd gebruikt binnen op de hoes, vertelde Benny mij zaterdag toen ik in De Werf wachtte op het begin van het concert. Voor de rest heb ik met dat album niets te maken, en dat schrijf ik niet omdat ik mij ervan zou willen distantiëren… of toch, maar dan enkel om u enige vorm van objectiviteit aan te praten.
Nys is ocharme een half decennium ouder dan ikzelf, vertrok in 1987 naar Montréal, en zwalpte vervolgens langs Tokio, Korea, de Verenigde Emiraten en New York terug naar België. Sinds 2001 geeft hij weer les, en sinds 2003 jamt hij in de Hnita Hoeve in Heist-Op-Den-Berg. HODB, dat ligt volgens Google anderhalf uur van Gent verwijderd, en hoewel men mij verzekert dat Christus wél al gepasseerd is in Antwerpen, weet men nooit of dat om de stad (hét stad, volgens de lokale bevolking) dan wel de provincie gaat. Het is een onverlichte weg die naar de Hnita leidt, heeft men mij ooit eens wijsgemaakt –want zelf ben ik nog nooit tot in de Kempen geraakt (op Bokrijk na, en dát ligt dan weer in een andere provincie). In die Hnita Hoeve stelde Nys in 2007 voor de eerste keer zijn kwintet voor, dat zaterdag (vier jaar later dus) hun eerste cd, Turtle Music (W.E.R.F. 091) presenteerde in De Werf in Brugge (en dat ligt amper op een dik half uur van Gent).
Bram Weijters (piano); Koen Nys (tenor saxofoon); Yannick Peeters (contrabas); Yves Peeters (drums); Hans van Oost (gitaar)
De muzikanten werden er heel hartelijk ontvangen door het publiek; zó hartelijk dat ik bijna begon te vermoeden dat ze allen hun naaste familie hadden uitgenodigd. Na zowat elke solo werd er duchtig en gemeend geapplaudisseerd, maar het moet gezegd: de muzikanten stonden er heel erg hun best te doen. De muziek zelf is standaard: degelijk gestructureerd en met weinig luidruchtige geforceerd-creatieve escapades, en biedt aan de luisteraar vooral houvast en luisterplezier (daar moet een duur Duits woord voor bestaan dat eindigt op -vergnügen). Het album ligt hier sinds zondag op heavy rotation, en het voorwaar, dat doet géén pijn aan de oren.
De meeste composities (vijf van de elf nummers) komen van Bram Weijters. Dit lijkt wel het (voor)jaar van Weijters, eerst was er zijn (evenwel minder geslaagde) album met Chad McCullough, dan het Hamsters-debuut, en nu dit. Hans van Oost en Koen Nys zelf nemen ook twee composities voor hun rekening, de overige twee zijn standards: Ask me now (Thelonious Monk) en All or nothing at all (Arthur Altman). Met dat laatste nummer werd ook het concert afgesloten.
Geen geforceerde escapades, schreef ik hierboven, maar dat betekent allerminst dat het om een futloos album gaat. Integendeel: deze plaat barst van de energie, zit vol goed geregelde afwisseling tussen piano en gitaar en sax, en heeft oog en gehoor voor een uitgekiende ritmesectie. Van de eenvoudige opener Jaja tot de stevige afsluiter Under cover weet dit album moeitloos de aandacht van de luisteraar vast te houden.
Koen Nys Quintet, Turtle Music (W.E.R.F. 091. Koen Nys (tenor saxofoon); Bram Weijters (piano); Hans van Oost (gitaar); Yannick Peeters (contrabas); Yves Peeters (drums).
Het Koen Nys Quintet speelt nog op 8/04 in die Hnita-Hoeve, en op 30/04 in de Rataplan
Jazz!
Yannick Peeters speelde in het Koen Nys Quintet, zaterdag in De Werf, meteen ook het release concert voor hun nieuwe album, Turtle Music.
Koen Nys Quintet: Koen Nys (tenor saxofoon); Bram Weijters (piano); Hans van Oost (gitaar); Yannick Peeters (contrabas); Yves Peeters (drums)
Bach. Goesting in —
Gisteren, tijdens de wekelijkse orkestrepetitie, kreeg ik naast mijn partij voor Lord of the Rings ook het tenorsax gedeelte voor de Toccata en Fuga in D Minor van Bach in handen gestopt.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Zd_oIFy1mxM&w=500&h=405]
En hoewel mijn gedeelte niet bijzonder moeilijk is (het is vooral snel en vraagt een goed ritmisch gevoel en wat telwerk) kreeg ik plots weer veel goesting in Bach. Niet alleen om te beluisteren, maar om te spelen. En dan mag ik wel geen Karl Richter zijn, ik denk dat ik eens zo’n Bachbladmuziekboek ga bestellen bij Amazon. Voor tenorsax, en voor beginners, welteverstaan.
Sheik Yer Zappa
Gisteren zat ik in De Roma, een fantastisch mooie zaal in het getto dat Antwerpen heet. Ik was eerst zinnens om mij met het openbaar vervoer daarheen te begeven, want niet alleen waarschuwde de site reeds halvelings voor moeilijk parkeren, ik was er al een keer of twee geweest en wist dat het er moeilijk parkeren is.
Het openbaar vervoer mocht ik echter alras elemineren, want de laatste trein richting Gent vertrekt om 23u05 aan het Antwerpse Centraal Station, dat nog eens op 20 minuten wandelafstand van De Roma is gelegen. (Trams zullen ook in Antwerpen wel niet meer rijden na 22u30 zeker?) Gezien er wel een begin- maar geen eindtijd werd vermeld, besloot ik toch maar met de auto te gaan. Ruim op tijd, want als ik nog een minuut of tien moet zoeken…
Ik passeerde een eerste keer aan de voordeur van De Roma om 19u53; ik kon er pas binnenwandelen om 20u33; het concert begon om 20u30 (maar zoals steeds in den jazz is dat –gelukkig, deze keer– minstens een kwartier later).
Stefano Bollani speelde er Sheik Yer Zappa, ik had het al geruime tijd op mijn wishlist geplaatst. Wat ik destijds niet had gezien, was dat hij werd bijgestaan door een paar fantastische muzikanten. Ik was niet meteen bekend met trombonist Josh Roseman, maar wel met bassist Larry Grenadier, drummer Jim Black, en tegenwoordig vooral vibrafonist Jason Adasiewicz. Adasiewicz bracht recent zijn (derde) album Sun Rooms uit (getipt!). Die mannen speelden allemaal met veel goesting en zin voor entertainment, al heb ik me geregeld afgevraagd wat trombonist Roseman daar allemaal stond te doen. Het geluid was dermate slecht (en ik meen te hebben begrepen dat ze een eigen klankman mee hadden) dat eigenlijk alleen de piano en de drums te horen waren, waarboven nog het meest van al de vibrafoon van Adasiewicz kon klinken, maar waarin de bas en de trombone bijna onhoorbaar bleven. Enkel tijdens een paar soleermomenten mochten ook zij aan het woord komen –al was het iets beter tijdens de tweede set.
Er zat veel humor in het concert, al had het niet gehoefd dat Bollani Bobby Brown zat te zingen bij de opening van de tweede set. De Zappa fragmenten (Sheik Yer Zappa is een duidelijke knipoog naar het bekende Zappa-album Sheik Yerbouti uit 1979) waren talrijk en herkenbaar, al zou ik er niet in slagen om op die fragmenten ook songtitels te plakken.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=t2vE5b_FgEA&w=500&h=405]
Bobby Brown, het —arguably— meest bekende Zappa nummer; de tekst vindt u alhier, voor wie wil meezingen. Het nummer staat ook op het recent verschenen, 3 cd’s tellende album, Hammersmith Odeon, dat live opnames van een paar shows in 1978 (in het Hammersmith Odeon). Nog een tip!
Sex sells. Toch zonder fact checking.
Antwerpse studente veilt maagdelijkheid op internet verscheen er in mijn nieuwslezer. Geen mens die eraan kan weerstaan om op die titel te klikken, al is het maar om daarna hoofdschuddend te kunnen prevelen dat ze toch weer brol in de gazet zetten.
Een 20-jarige Antwerpse studente is nog maagd –zo mag ook blijken uit een gynaecologisch onderzoek– en wenst haar maagdelijkheid ten gelde te maken. “Ze is knap, maar geen adembenemende schoonheid”, rapporteert de Nederlandse journaliste Mylène De La Haye van het magazine Panorama. Volgens het artikel in DS stond de teller om haar maagdelijkheid te mogen doorbreken, gisteren reeds op 7.500. De La Haye vond haar “een aseksuele uitstraling” hebben en vroeg zich hardop af “wat zo’n rijke man met haar tussen de lakens moet.”
Ze is de eerste niet, die haar maagdelijkheid te koop aanbiedt; het zal u misschien verbazen, maar zulk een toestanden bestonden ook al vóór het internet er was (hoe heet die film met Brooke Shields nu weer). Noëlle, de naam waarachter de geldbenodigende maagd schuilgaat, had op dat internet echter gelezen dat één of andere Amerikaanse deerne er schatrijk van was geworden, en besloot dat men met maagdelijkheid een grotere kans maakte op de jackpot dan met de lotto. Al bleef ze er realistisch bij, en was ze zich ervan bewust dat ze het Amerikaanse bedrag nooit zou evenaren. Om één en ander in perspectief te plaatsen, googelde de redactie even naar dat bedrag en naar die Amerikaanse juffrouw, en kwam op het volgende uit:
Nathalie Dylan kreeg er 2,8 miljoen euro voor, nvdr.
Wij googelden zelf ook even en kregen meteen een correctie voorgeschoteld: Nathalie Dylan heet eigenlijk Natalie Dylan (zonder ‘h’, mocht u het gemist hebben), al zou dat ook weer niet haar eigen naam zijn.
Een klein beetje verder zoeken bracht ons bij het wikipedia lemma Moonlite BunnyRanch (die voor de veiling van ’s jonkvrouws maagdelijkheid instonden), alwaar letterlijk (met bronvermelding naar Hoax Experts Cast Doubt on Virgin Reality Show) viel te lezen:
She [Natalie Dylan] retained the right to reject the winner of the auction and pick another bidder, claiming that several bids had exceeded $1 million. Dennis Hof [de eigenaar van de Moonlite BunnyRanch] was to receive half of the winning bid. A news report in May 2010 suggested that the episode may have been a hoax, although Hof insisted it was not. It also appears that the transaction was never consummated, as Hof stated: “It didn’t work out, but she still made $250,000 out of the deal.”
In de zoekresultaten bij Google wordt inderdaad vaak gewag gemaakt van het door de redactie van DSO geclaimde bedrag van 2,8 miljoen euro (of 3,7 miljoen USD of nog 2,5 miljoen GBP), maar wie zelfs alleen de titels van die artikels leest kan moeilijk bewerend dat het geld ook van eigenaar is gewisseld (Huffington Post: Natalie Dylan Auctions Off Virginity For Offers Of Up To $3.7 Million, The Telegraph: Student auctions off virginity for offers of more than £2.5 million, The Daily Mail: American woman, 22, auctions off virginity for £2.5m…but waiting for a better offer en CNN: What is virginity worth today?). Meer nog: ik heb voorlopig nog geen bron gevonden die kan bevestigen dat de daad ooit heeft plaatsgevonden.
Over naar de redactie.
Meer reclame. Alstublieft.
Is dat mijn gedacht of zijn die reclameblokken weer serieus geëxpandeerd? Of van vorm gewijzigd? Op VT4 beginnen ze al een tijdje met eerste een kort, vaak aan het programma gelinkt stukje, vervolgens tonen ze reclameaanduiding, dan begint de reclame, en op het einde tonen ze nog wat voorfilmpjes van andere programma’s. Daar is de kous evenwel nog niet mee af, want dan tonen ze nog twee stukjes reclame. Waarom worden daar eigenlijk nog stukjes programma tussen getoond? Tijdverspilling, toch?
Hoe monteer ik een Ikea-taart?
Uw Moeder –die van Appelogen, niet de uwe— schreef er op 6 oktober vorig jaar al over (ze had het een paar dagen voordien bij Today and Tomorrow gevonden, voegde ze toe, altijd trouw haar bronnen vermeldend): Ikea heeft een schitterend kookboek uitgebracht.
Een paar maanden later vinden ze dat op de redactie van De Morgen Magazine ook, want geef toe, die foto’s passen perfect in de weekendbijlage waar ik de ganse week naar uitkijk (mogelijks een lichte hyperbool). En daarin stond deze prachtige pagina.
Hoe monteer ik een Ikea-taart? De instructies in het boek zijn zo eenvoudig en vooral zo mooi, dat ze er ook op de fotoredactie van DMM helemaal ondersteboven van waren.
Enkel verkrijgbaar in Zweden!