Maand: juni 2008

Aaro (bis)

Een dik half jaar geleden schreef ik voor de eerste keer over Ethan Aaro Jones. Ik was bij zijn foto’s terecht gekomen via een link op Jörg Colbergs onvolprezen site over fotografie, Conscientious. Colbergs site blijft een favoriet in mijn nieuwslezer.

Het was bij Jones dat ik voor de eerste keer zin kreeg om van iemand een foto te kopen. Ik had half gespeeld met het gedacht om hem te contacteren, maar had die gedachte al gauw verdrongen, met als (drog)reden dat het toch te duur zou zijn. Ergens in mei was ik van plan om Jones te contacteren om een print te kopen, maar toen ontdekt ik dat hij op dat moment door Amerika reisde, en zelfs Seattle aandeed. Niet het geschikte moment dus om naar een print te informeren –alweer een drogreden? (*)

Edoch, rond dezelfde tijd dus, dat ik Jones voor het eerst op mijn weblog vermeldde, begon de jonge fotograaf aan een nieuw project, pause | to begin:

In mid-April, 2008 Ethan and David depart the quaint fishing village of Tenants Harbor, Maine in Ethan’s yellow-jacket colored 2003 Mazda Protegé 5 (fancy é necessary) with hopes that Toyota will one day donate a Prius for Pause, to Begin to become green. Together, they drive thousands of miles while listening to David’s iPod (packed with endless amounts of Sigur Ros-esque vibrations) because Ethan doesn’t really listen to much music. Bruno Tore, a hilarious Portugese filmmaker, accompanies the two in order to produce what will become an Oscar nominated film about the adventure of making Pause, to Begin and it’s truly epic selected artists.

U kon het volgen op het pause, to begin blog, en ze hebben nog steeds grootse plannen.

—

(*) We vertrekken nu wel terug naar België, maar ik denk toch dat ik hem een mailtje ga sturen voor een print. Er is tenslotte altijd de post/FedEx/UPS.

laatste loodjes

Die 15 kilometer in de verzengende hitte vanochtend, waren geen goed idee. Vooral niet omdat we een paar uur daarna al moesten aanzetten naar de ferry die ons naar Bainbridge zou brengen. Een voettocht van een halfuurtje/drie kwartier, daarna nog een wandeling op het eiland bij de zeer sympathieke collega van Tessa. Wiens vrouw een fotograaf is. Zo aangename mensen alweer: zeer bescheiden, alles kan, niks moet, heel relaxed. Helemaal het soort mensen dat we gaan missen.

Daarna hebben we nog een carry-on voor Tessa bijgekocht, waarin ik al een archival box heb gestoken met mijn negatieven. Dat was in de REI, helemaal aan de andere kant van de stad dan waar de overzetboot aanmeerde (alweer een voettocht), dus ik ben helemaal uitgeput. Ik heb –als afscheid *kuch*– nog gauw sandaalachtige schoenen gekocht, wat een primeur is, gezien ik sinds mijn tienerjaren geen open schoenen meer heb gedragen.

De zakken zijn nog net niet helemaal gepakt, maar binnen een paar minuten kunnen we online inchecken. En morgen gaan we voor de laatste keer bij Skillet Street Food eten. Maar eerst slapen. Ik ben op.

preparaties

Vandaag gingen we de laatste keer bij Café Presse ontbijten. Maandag zijn ze gesloten om hun éénjarig bestaan te vieren, al wisten we dat nog niet toen we deze ochtend aanzetten. Het is één van de plekken die ik toch een beetje ga missen: vriendelijke en spontane bediening, lekker eten (hun kruidenomelet, croque madame en chocolade croissant zijn aanraders als u er ooit komt), en zelfs betamelijke koffie.

Een paar uur later hadden we twee halve valiezen gepakt, stonden we met een koker –met daarin ons kunstwerk– een derde uit te kiezen (het is de Samsonite Silhouette 10 Hardside 26″ Spinner met stevige korting geworden), toen ik helemaal wit wegtrok, omdat ik dacht dat ik mijn telefoon op onze lunchplaats (aan de andere kant van downtown) was vergeten. Hij lag natuurlijk gewoon netjes thuis.

Niettemin, er liggen nu twee halfgevulde valiezen en één volledig gevulde valies braafjes te wachten om gesloten te worden. De boeken zitten er allemaal in(*), maar de cds nog niet –al voorzie ik niet meteen problemen. Morgen of maandag gaan we nog een carry on kopen voor de paperassen van Tessa, en dan zijn we er helemaal klaar voor, voor de terugkeer.

—

(*) Ik heb het nog even nagekeken op de site van British Airways: we mogen elk twee valiezen van elk 23 kg afgeven. In de praktijk mogen die tot 35 kg wegen, zo stond op de site te lezen, zonder meerkost (vanaf november moet er worden bijbetaald). Als ze meer dan 35 kg wegen mogen ze eenvoudig niet mee.

De man van staal

Het is duidelijk, het kan ook anders. Iron Man mist de doelloosheid en de bombast van The Incredible Hulk (zie onze bespreking), maar biedt in plaats daarvan twee voorbijvliegende uren degelijke –maar conventionele– ontspanning.

Iron Man had voor mij geen voorgeschiedenis. Ik heb er nooit een andere film over gezien, en ik heb er ook geen comic book van gelezen. Voorkennis bleek evenwel –geheel in tegenstelling tot het hulkgedrocht– absoluut niet nodig. Het verhaal begint netjes bij het begin, of liever: ergens in het midden, en laat de kijker voorzichtig deel uitmaken van het leven van Tony Stark, wapenhandelaar en Iron Man (neenee, ik verklap hier –alweer– niets mee). De film opent in een woestijn, waar Tony Stark meerijdt in een militair konvooi. De voertuigen worden evenwel onder vuur genomen, en Stark wordt verwond.

Iron Man Iron Man

Wat volgt is een klassiek en redelijk zwart-wit comic book verhaal. Wapenhandelaar Stark ziet in dat zijn handel niet alleen ten dienste staat van het Amerikaanse leger, maar via een omweg meteen ook haar tegenstanders bevoorraadt. Ten dele door de voorval aan het begin van de film bekeert hij zich tot ‘het goede’ en hij wordt in zijn kweeste om de schurken de wapens terug afhandig te maken, vanzelfprekend tegengewerkt door de persoon die zich met het (illegale) wapenhandeltje tracht te verrijken. Het is het soort van eenvoudig verhaal dat al vaak dienst heeft gedaan, maar die eenvoud werkt.

Robert Downey Jr. is de perfecte belichaming van Tony Stark. Wie hem nog kent uit Less Than Zero (de Brat Pack verfilming van Bret Easton Ellis’ gelijknamige roman met de schitterende theme song van The Bangles), zal zeker zijn sympathieke zelfzekerheid –op het randje van de arrogantie– herkennen. Tony Stark heeft het charisma van James Bond én zijn lef. Voeg daar nog eens zijn praktische intelligentie aan toe en een soort achteloze penchant tot zelfdestructie, en de vrouwen vallen bij bosjes. Het lijkt allemaal overigens heel sterk op het leven van de acteur zelf, en u begrijpt dat Robert Downey Jr. zeer correct werd gecast.

Iron Man

Geen nood, dit is een superhero film. Dat betekent dat er wordt gevochten, dat er onwaarschijnlijke stunts worden uitgevoerd, explosies in voorkomen, en al eens mag gelachen worden ook. Maar terwijl al die ingrediënten duidelijk in de film vervat zitten, dienen ze ter ondersteuning van het verhaal i.p.v. omgekeerd. Hier wordt geacteerd, en net zozeer om uw aandacht gevochten, als tegen de slechterik. Met een zeer leutig en heel Robert Downey Jr./Tony Strak typerend einde!

(Misschien moet ik toch maar eens de comic book versie van naderbij bekijken ook.)

Iron Man, van Jon Favreau met Robert Downey Jr. en Gwyneth Paltrow. Gezien in AMC Pacific Place 11, Seattle; te bekijken in Kinepolis Gent (Decascoop, Ter Platen).

All that Gent Jazz! (deel 1)

U bent het toch nog niet vergeten? Vanaf donderdag 10 juli jazzt Gent er weer op los. Een snelle voorbeschouwing leest u bij Het Project: All that Gent Jazz! (deel 1)

Het eindigt zo:

En dan heb ik nu nog één paragraaf om iets over Pat Metheny te schijven. En Christian McBride. (En Antonio Sanchez ook, maar ik ben vooral fan van die eerste twee.) Eén paragraaf. Muhahaha! *zucht* U hebt uw ticket toch al gekocht voor die dag, mag ik hopen?

Enfin, t.t.z. helemaal onderaan het artikel worden er ook nog vrijkaarten weggegeven. Waag uw kans, en mis dat festival niet. Het ziet er ronduit schitterend uit, dit jaar.

Gent Jazz Festival, van 10 t.e.m. 13 juli en van 17 t.e.m. 20 juli op de Bijlokesite. Tickets: in voorverkoop betaalt u 27 euro voor een dagticket (37 voor de dag met Diana Krall); of 68 euro voor een driedagenpas (niet geldig op de dag met Diana Krall).

rijp

“Papa, weet gij wat het langst rijp blijft?”, vraagt hij op weg naar de North Hill Bakery.

“Rijp, jongen?”

“Ja, allez, gelijk de versheidsdatum? Want ik weet het wel hoor”, biedt hij meteen aan.

“Euh,” zeg ik terwijl allerlei soorten etenswaren mij voor de geest worden gehaald, “zeg maar.”

“Opa en de oma’s hé,” glimlacht hij, “die blijven het langste rijp volgens mij.”

Dat was een halve dag nádat zijn neus spontaan was beginnen bloeden, en nog iets langer nadat we allebei Tessa’s jeansrok hadden gepast (don’t ask –er lopen hier nogal wat mannen in rok rond).

that towel

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)

“Het is waarschijnlijk de laatste keer dat we hier zitten”, zeggen we elkaar als we onze lunch eten. Er zit een cinnamon swirl brood in mijn gerecycleerde tas (Made in Seattle), het enige brood dat ze hier iets of wat deftig maken (vooral getoast en daarna beboterd heel lekker), en ook dat zal de laatste keer zijn.

“En daarnet zijn we voor de laatste keer in die cd-winkel binnengestapt ook, papa.”

De voorbije maand greep hij er bij één van de luisterposten steevast naar Mozart 252, een heropname van een aantal bekende Nyman stukken met Mozart als leidraad. Vandaag heb ik de cd voor hem gekocht; ik houd ook van Nymans muziek, en toen ik snel even over de introtekst scande, kreeg ik een beetje heimwee naar mijn Nymantijd. De cd ligt ondertussen op repeat, en we krijgen er allebei geen genoeg van.

“Die zal ook wel lang ‘rijp’ blijven, hé jongen”, knipoog ik hem toe.

meatloaf: like a bat out of hell

The sirens are screaming and the fires are howling…

Niet minder dan vier politiewagens stonden met blauw flikkerende lichten op de hoek van onze straat, bij het huis van de buurman. We dachten even dat het een episode van Cops was, maar even tevoren hadden we bij buurman hevig geroep en getier gehoord, en toen ik voorzichtig mijn hoofd even uit het raam stak, zag ik voor de politiewagens een man op de grond liggen. Een weinig later werd hij geboeid in één van de vier wagens geduwd, en zo snel als het was begonnen, was het ook weer gedaan. De politie is precies efficiënt in Seattle. (Ze ook amper vier blocks hier vandaan gehoofdkwartierd, natuurlijk.)

We kunnen America toch maar moeilijk verlaten zonder een meatloaf te hebben klaargemaakt. Een week of twee geleden zat er een recept bij de Seattle Times (dezelfde waarin ze op de voorpagina Colder than Siberia! blokletterden), onder de hoofding How to feed a teen appetite.

Meatloaf dus, en dat is verschrikkelijk eenvoudig om te maken.

Benodigdheden

  • 1 kg mager gehakt (ik gebruik meestal een combinatie van de helft gemengd gehakt, en de helft filet americain)
  • 1 groot ei (gebruik er gerust twee)
  • een kleine ajuin (een jonge lente-ui bvb)
  • een teentje knoflook
  • 1 soeplepel mosterd
  • 3 soeplepels ketchup
  • een goede handvol (vers) broodkruim
  • was verse, fijngesneden kruiden
  • een snuif zout
  • een snuif peper

meatloaf meatloaf meatloaf

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 190°C.

Meng alle ingrediënten goed samen, en schep ze vervolgens in een cakevorm (of iets gelijkaardigs).

Bak gedurende 1 uur, of tot uw meatloaf mooi gebruind is en de temperatuur binnenin 70°C heeft bereikt. Als uw cakevorm breed is, en uw meatloaf dus redelijk dun (zoals hierboven), dan komt u met 45 minuten zeker toe.

Ze de oven uit, laat even afkoelen, en serveer.

Smakelijk!