Maand: januari 2006

slaap tekort

Vroeger kon ik dat goed, ganse weken doorkomen met slechts een minimale hoeveelheid slaap. Dat hoefde niet altijd doorzakken te zijn, want dat moet je natuurlijk wel van je afslapen. Nee, het gebeurde vaker wel dan niet dat ik na een halve avond televisiekijken nog een paar uur in een zetel zat, met een leuke stukje muziek, om toch dat boek maar uit te lezen. Opstaan om zeven-acht uur was geen enkel probleem. Wakker blijven tijdens het lezen al evenmin. Fris als het spreekwoordelijke hoen(der)tje.

Als het tegenwoordig een paar nachten achtereen later wordt dan twaalf is er van frisheid niet veel meer te merken. Van frisse haan tot rubberen kip. Gisterenavond viel ik bijna in slaap op de trein, met een boek in de handen en de iPod in de oren. Het zal wel de leeftijd zijn, al hoort u dat niet uit mijn mond komen. Gisteren heb ik een beetje kunnen recupereren, maar vanavond gaat het weer cinema-waarts. En dat is geen zelfcastijding, maar puur plezier.

eindelijk een intel mac

Apple heeft eindelijk een Intel processor in zijn machines gestoken. Een MacBook Pro en een iMac met een Intel Core Duo chip (Pro en iMac, maken de machines resp. 4 en 2x sneller dan voorheen.

.Mac werd uitgebreid, en met iWeb betreedt Apple nu het pad van de webloggers. Ik bekijk het morgen allemaal een beetje grondiger, maar nu ga ik slapen. Goed nieuws in elk geval, en als de verwachtingen ingelost worden zie ik tegen de zomer misschien wel een nieuwe mac in de Albertlaan verschijnen. We zijn dringend aan een nieuwe computer toe (zoals u ondertussen misschien wel weet).

goesting

Schrijft D.S.:

Ik ben studente Taal – en Letterkunde (Nederlands en Duits) aan de universiteit van Leuven. Voor het examen Nederlandse Taalkunde moeten wij een probleem oplossen namelijk: de diachronie bespreken van de volgende uitdrukking ‘dingen die het daglicht niet mogen zien’ uit de zin ‘Nochtans zijn er enkele verborgen plekjes om leuke dingen te doen die het daglicht niet mogen zien’.

En dan ben ik vertrokken natuurlijk. Om helaas nergens uit te komen, behalve dan op de site van Babylon, de Taal- en Letterkundige Kring van de KULeuven, alwaar men in het forum ook druk doende is het vraagstuk op te lossen. Heeft er iemand een idee?

(En goesting dat ik krijg om mij terug met taalkunde bezig te houden.)

(neder)engels

Na meer dan vier jaar (bijna vijf) in (twee) internationale organisaties te hebben gesleten, komt het Engels mij zo stilletjesaan de strot uit. Mijn hele denken en doen moet ik gedurende minstens acht uur per dag geheel omschakelen naar het Engels, veelal voor een communicatie met mensen voor wie het Engels ook al geen moedertaal is. Niet zelden is het zelfs zo erg gesteld dat ook op een vergadering met uitsluitend Nederlandstaligen alle communicatie in het Engels verloopt. Dat is gemakkelijker voor de verslaggeving achteraf, maar het hoort ook zo omdat het Engels nu eenmaal de bedrijfstaal is.

In beide organisaties heb ik een herziening van het Arbeidsreglement (AR) meegemaakt. In één instantie omdat er geen was, in de andere omdat ze (totaal) gedateerd was. Het bestaande AR was opgesteld in het Frans, maar in beide gevallen werd het (nieuwe) AR opgemaakt in het Engels. Het heette daardoor niet langer AR of RdT (Règlement de Travail) maar werd omgedoopt naar CA (Collective Agreement). Een CA die overigens slechts een beperkte rechtsgeldigheid heeft in België gezien het niet was opgesteld in een van onze officiële landstalen (keuze uit Nederlands, Frans en Duits). In beide gevallen werd die CA vervolgens (door een vertaalbureau) omgezet naar het Frans (we werken in Brussel), dat vervolgens doorging als officieel document, maar waarbij wel werd vermeld dat in geval van twijfel de versie in het Engelse document als doorslaggevend werd beschouwd.

Het Engels heeft zichzelf ondertussen zo ver in mij genesteld dat ik mij bij ongemakken eerder in die taal dan in het Nederlands zal uitdrukken (Get it out. Just get it out.). Ik heb er mijzelf bovendien reeds op betrapt in het Engels op te tellen. Al blijft dat gelukkig eerder uitzondering dan regel.

eindelijk jazz

We zijn nauwelijks thuis geweest vandaag, maar sorry, ik moet alweer weg (’t is dringend). Een van mijn onuitgesproken goede voornemens dit jaar was dat ik (eindelijk) opnieuw de daad bij het woord zou voegen, en bij Opatuur naar jazz zou gaan luisteren. Komt daar nog eens bij dat (minstens) de volgende drie optredens mij behoorlijk bekoren (Leroux, Verheyen, Pierreux), wat de motivatie alleen maar ten goede komt.

Heden avond: de Gentenaar Frederik Leroux, samen met Peter Ehwald (sax) en Robert Landfermann (bas), maar zonder Jonas Burgwinkel, want drums komen er nog steeds niet in bij Opatuur.

Frederik Leroux Quartet i

U hebt nog even de tijd, ze beginnen om 20u.

(Foto van Jong Jazztalent in Gent, Gentse Feesten 2004 – flickr set)

party all the time

…want om 6u40 stond Henri reeds aan ons bed. “Papa, moet je nu eens wat weten? Mijn wekker stond nog aan van tijdens de week.” Waardoor papa én mama klaar wakker de spruit opnieuw naar boven hebben gestuurd, en nog net iets meer dan één uurtje hebben getracht de slaap te hervatten. Om 8 uur stond Henri er opnieuw, “want, ja, nu mocht ik toch opstaan hé?!”

Gevolgd door een langzaam maar zeker aankleedmoment, de tram naar ’t stad, een plundering in de fnac (DVDs aan 7,5 EUR, bovendien 3+1 gratis voor leden), de aanschaf van alweer een lego bouwdoos, en een koffie bij Bloch (die uitgelopen is in een lichte lunch).

De mannen terug naar huis, een uurtje geslapen terwijl Henri de nieuwe lego in elkaar knutselde, de wagen in, en naar Zele voor wat ernaar uitziet als het laatste (grote) nieuwjaarsfeest voor 2006 (met de schoonfamilie). Alwaar Henri zich alweer als grote entertainer ontpopte (dat heeft hij van de Bollaerts gaf zelfs zijn moeder toe), en vanwaar wij net terug zijn thuisgekomen.

Dus als u het mij vergeeft zoek ik eerst mijn bed op, zodat ik morgen naar de nieuwjaarsreceptie van ’t stad (Gent) kan, in de namiddag kan gaan nieuwjaren bij mijn groottante, en des avonds eindelijk eens kan genieten van de Jazz bij Opatuur.

En dan, dan misschien kan ik eraan beginnen denken eindelijk mijn foto’s nog eens te verwerken.

blogribben aftermath

Voor een non-industry bijeenkomst kan het tellen, die blogribben. Verschrikkelijk interessante dingen gehoord, mensen ontmoet (of tenminste gezien), en de hardcore fuift nog even na in de Bal Infernal.

(Minder interessant is dat ik ontdekt heb dat ik echt wel niet (meer) tegen rook kan. Mijn stem is zo goed als weg, mijn ogen zijn rood, gezwollen en geïrriteerd, maar na een haze(n)slaapje zal dat euvel hopelijk wel weggewerkt zijn.)

De wereld blijft klein, zo hebben we ontdekt.

interludium

De (blogosfeer) week in één paragraaf.

Nog een paar uur en de ribbenfretterij begint in Gent. Ik mag vooral niet vergeten mijn grootste lens mee te pakken om Schuppe nog nerveuzer (of banger) te maken dan hij al is. Waarna ik mijzelf ongetwijfeld in de A-list schop door alle reacties in de blogosfeer achteraf. Van Michael hoef ik alvast geen concurrentie te duchten, en Wannes, zo heb ik mij laten vertellen, is een hoer. En dan is er nog die domme blondjes lol.

Voilà, u bent ook weer mee.

van kaf en koren: muziek

Muziek. Hm. Kuch. Geritsel van bladeren. (Waar zijn mijn f-cking notities nu weer.)

In 2005 heb ik mijn muziekervaring niet echt bijgehouden; net zo min als de stripverhalen. Vanaf dit jaar komt daar mogelijks verandering in. Eventueel. Soit. Toch een kleine poging misschien?

Veel popmuziek moet u hier niet verwachten. Niet dat ik daar niet naar luister, of dat te min vind, verre van, maar ik ben er gewoon niet in thuis. Net zoals ik geen zak afweet van voetbal. Jan Ceulemans is toch spits bij Brugge, is de gebruikelijke grap, wanneer mijn schoonvader het met mij over een elftal tracht te hebben. Club hé, niet Cercle, voeg ik er dan nog aan toe om te tonen dat ik best weet waar ik het over heb. (Een gelijkaardige kennis uit zich met Zoetemelk of Merckx wanneer het wielerseizoen aanbreekt. Of Bernard Hinault!) Tot zover de popmuziek dus.

Iets beter gaat het mij af met jazz. Ik heb dit jaar niet voor niets de belangrijkste Vlaamse jazzfestivals bijgewoond (al was er vaak nauwelijks tijd om te luisteren, tussen het fotogeklik door). Niettemin, een ‘schampere’ top vijf, ook al omdat ik vaak heruitgaven koop, en die moeilijk als het betere werk van 2005 te omschrijven vallen.

  1. Flow (Terence Blanchard)
  2. Ruby, My Dear (Richard Galliano)
  3. Orange for tea (Tricycle); ontdekt bij Opatuur.
  4. Day is done (Brad Mehldau)
  5. ’til now (Hendrik Braeckman Group)

Met een speciale vermelding voor Ivey-divey (Don Byron); die eigenlijk van 2004 is (maar ik heb hem pas in 2005 gekocht).

Maar dan is er klassiek. Niet alleen is dat veel gemakkelijker, want veel te breed in omvang, maar daar laat ik mij tevens bijstaan door tijdschriften zoals Diapason (waarbij je bijna blind de Diapason d’or kan kopen), en de luisterposten in de (Brusselse en Gentse) fnac.

  1. Delirio – Italian Cantatas Georg Friedrich Händel (componist), Natalie Dessay (sopraan)
  2. Lamento gecomponeerd door een ganse hoop Bachjes en gezongen door Magdalena Kozena. Vooral het Vergnugte Ruh, Beliebte Seelenlust (BWV170) is verschrikkelijk goed.
  3. Rachmaninov – Chopin door Hélène Grimaud. Nóg minder te missen is haar Credo van 2003
  4. La Strada – Il Gattopardo van Nino Rota (componist)
  5. Mozart: Piano Sonatas, K330, 331 (“Alla Turca”), 332 Wolfgang Amadeus Mozart (componist), Andreas Staier (piano)

Een bijzonder eervolle vermelding voor Nouvelles Suites: Tharaud joue Rameau Jean-Philippe Rameau (componist), Alexandre Tharaud (piano). Een CD van 2001 (de belangrijkste reden waarom hij niet op de eerste plaats staat waar hij hoort), die sinds de aankoop (ongeveer een jaar geleden) niet van mijn iPod gewist is.

Overigens tevens zeer goed bevonden: de Scarlatti Sonates door Hantaï; Zodiac door Capilla Flamenca; Violoncelle Solo door Tatjana Vassilieva; en “Il padre”: Psaume 103 / Motets & madrigaux van Alfonso Ferrabosco (componist) door Paul Van Nevel en het Huelgas Ensemble.

En dan nog twee maal Mozart, CDs die niet in de top vijf staan, enkel en alleen omdat er al eentje van Mozart in staat: Sonatas for piano & violin – K303, K304; K377, K526 door Mitsuko Uchida (viool) en Mark Steinberg (piano) en Complete Sonatas for Keyboard and Violin – Volume 1 door Rachel Podger (viool) en Gary Cooper (piano) (volume 2 is net uit). We zullen nog wel meer schitterende Mozart uitvoeringen krijgen tijdens dit Mozartjaar, neem ik aan, maar hiermee hebt u toch al drie, pardon vier, serieuze tips.