ça va chauffer

De ganse namiddag rondgereden op zoek naar een tijdelijk verwarmingstoestel voor op de zolder. Ik zeg tijdelijk, want het is de bedoeling dat er boven een houtkachel komt (zoals we er ook beneden in de living een ingebouwde hebben). Genre de Stûv 30, maar dat zal voor in de toekomst zijn, zoals ze zeggen.

Vermoedelijk heb ik op de verkeerde plaatsen gezocht, een paar électro-ménagers, twee Brico’s (die tweede omdat ik toch in de buurt was), twee Hubo’s (die tweede omdat ik dacht dat het een ander soort winkel was), de Budget Stop (of zoiets, ‘onklopbare prijzen’), en dan als laatste het Belgian Woodcenter (BWC) in Wondelgem. De Gamma (gelieve met Antwerpse tongval te beroeren), heb ik niet gevonden, al geef ik toe dat ik er niet écht naar gezocht heb.

Ondertussen heb ik in de Brico op de Gasmeterlaan het tussenstuk gevonden maarmee ik mijn Airport Express met de stereoketen beneden kan verbinden. Geen evident stuk, eigenlijk had ik een vijfpinninge DIN naar een stereo mini jack nodig, maar dat bleek niet te bestaan. Ik heb wel een die DIN gevonden met een dubbele female cinch, en daarin kon ik dus daarnet mijn male cinch, waaraan zo’n mini jack zit, wel pluggen. Dus nu ook AirTunes in de living. (Voorlopig de iPod compatible MP3s, maar hopelijk snel de Apple Lossless —note to self: kwestie van de server aan te zetten, luiaard).

De verwarming. Het is een halogeenstraler van 1800 watt geworden (aan te spreken in stappen van 450 watt). Voorzekers niet groot genoeg om het ganse volume van de zolder efficiënt te verwarmen, maar locaal is het zeker behaaglijk. Vriezen doet het er toch niet, dus na een uurtje op vol vermogen zal ik het er wel warm genoeg krijgen zeker? Tegen 7,77 eurocent per kWh?

spaarstats

De spaarcijfers worden verder gerelativeerd in het raport van het onderzoeksbureau GfK Custom Research Worldwide. Caveat: Voor zijn zesmaandelijkse Investeringsbarometer ondervroeg GfK Worldwide tussen 1 september en 30 oktober 14.388 gezinshoofden in 18 landen (15 Europese landen, de Verenigde Staten, Rusland en Turkije). In ons land werden 815 Belgen naar hun vermogen, beleggersportefeuille en spaarpotentieel bevraagd.

1 Belg op vier bezit meer dan 50.000 EUR, onroerende goederen niet meegerekend. De gemiddelde spaarpot van 68.000 EUR wordt in deze enquête herleid tot 50.000 EUR voor ‘slechts’ een vijfde van de totale bevolking.
En dan blijken die Belgen dan nog eens de rijkste te zijn van de Eurozone.

magazines

De krantenmagazines. We lichten er even twee artikels uit, eentje uit DM Magazine en eentje uit DS Magazine. Goed om lezen.

DMM publiceert een interview met Axel Colonna, de chef-kok van Folliez in Mechelen. Het is het zesde, en laatste deel in hun reeks verhalen aan de stoof, waarin ze Vlaamse chef-koks aan het woord laten.

Colonna vertelt hoe hij op dertig minuten een nieuw gerecht maakte voor een klant, die hem door Jean Pierre Bruneau (van het gelijknamige restaurant) was doorverwezen. De klant had van Bruneau te horen gekregen dat hij ook bij Folliez zijn befaamde hoevekip zou kunnen proeven, waar Colonna echter op voorhand voor had bedankt. (Ik heb toen snel ravioli gemaakt met hoevekip en wintertruffels en een saus op basis van jus van knolselder.)

Zo’n moment blijft natuurlijk bij en is het zoveelste bewijs dat men onder extra druk tot veel in staat is. Ik hou daar ook van. Met het samenstellen van een nieuwe kaart wacht ik ook meestal tot een dag voor dat die moet veranderen. ’s Nachts krijg ik trouwens de meeste inspiratie en vloeien de ideeën er zo uit. Enkel technische gerechten of wat ongewone en complexe smaakcombinaties moeten eerst nog uitgeprobeerd worden. Maar voor het overige weet je na een aantal jaren welke smaken met elkaar gaan en hoe een bereiding en een kaart evenwicht moet uitstralen.

Vergis u niet, dit klinkt eenvoudiger dan het in werkelijkheid is. De chef gaat hiervoor af op zijn ervaring en creativiteit, en voor het klaarstomen van (het gros van) de gerechten wordt wel degelijk uit gegaan van een goede voorbereiding.

Ik werk trouwens liever à la carte dan met menu’s. Niet dat mijn menu’s minderwaardig zouden zijn. Nee, ik hou liever van ingewikkelde bestelbonnen waarop veel verschillende gerechten staan. Dan worden we in de keuken echt op ons kunnen en teamwerk getest. Voor elk gerecht hebben we niet alleen vanzelfsprekend een recept met ingrediënten, bereidingswijze en kooktijden waar iedereen zich moet aan houden maar ook een afzonderlijk tijdtraject uitgestippeld dat gerespecteerd moet worden zodat de bediening vlot kan verlopen en alle gerechten gezamenlijk en perfect op dezelfde tafel komen. Daarvoor hebben we in totaal elf timers in de keuken die ons als controlemiddel bijstaan.

In DSM lezen we over De donkere kant van de porno-industrie, een artikel dat eerder in The Observer Magazine werd geplaatst, en in zijn geheel te lezen is via volgende link: Risky Business.

In contrast to Hollywood, the big stars in pornography are nearly all women. Men, with a very few exceptions, are viewed as little more than lumps of muscle attached to a penis. As if to emphasise this point, in Virtual Pleasure Ranch Spears was filmed, for interactive purposes, in such a way that the viewer shared his point of view. He had to arch away from the frame as an overhead camera captured only his genitals. ‘Keep your head out of the way!’ the director kept shouting, and, ‘Chin! Randy, chin!’ He was reduced, in other words, to nothing but a penis.

Veel hoeft daar niet aan toegevoegd te worden.

inkopen

Het ventje liep een paar passen voor zijn vader uit. Enthousiast zoals alleen vijfjarige kinderen dat nog kunnen zijn tijdens de wekelijkse boodschappen. De vader daarentegen, had het ongeluk dat hij pas nu in het grootwarenhuis was geraakt. Het was ondertussen ruim laat op de namiddag, en de winkel was dik bezaaid met gestresseerde mensen, die allemaal te elfder ure hun boodschappen voor de komende 7 dagen dienden in te doen. Druk, druk, druk.

In al de verwarring werd de jongen ingesloten tussen twee winkelkarretjes en een druk gesticulerend koppel. “Nee ik wil niet opnieuw een diepvriesmaaltijd,” brulde zij nog. Normaal gezien zorgt zulks voor voldoende spectakel om een op zijn minst een drie- viertal hoofden te laten keren, maar niet nu. Nu was het druk, nu was iedereen gehaast, en nú diende men boodschappen te doen. Geen afleiding te baat.

“Papá! Papáaaaa! Kijk, die koekjes. Toe krijg ik die koekjes?!” probeerde de jongen de aandacht te trekken.

Tevergeefs, want papa was druk doende de voordelen van een grof dan wel een artisanaal dan wel een prokorn (en wat the f— is nu het verschil met een waldkorn) brood te onderzoeken. Helaas allemaal theoretisch, want hoewel je natuurlijk een en ander tactiel dan we visueel kan afleiden, is het niet aan te raden het onderzoek veel verder door te drijven. Het beduimelen van de broden wordt misschien nog oogluikend toegestaan, maar een daadwerkelijke sampling kan echt niet meer door de beugel.

-Lucas, jongen toch, let een beetje op.

Papa had de precaire situatie, waarin de jongen was verzeild geraakt, in de gaten gekregen. Net op dat moment kwam evenwel een vijftiger (-leven begint op…-), met stevige tred een amper gevulde kar voor zich uitduwend, op de kluwen van mens en staal afgestapt. En hoewel er links een vrije doorgang was, stond de vastberadenheid, waarmee hij zijn weg in rechte lijn zou verderzetten, op zijn gezicht af te lezen. Een goed gemikte tik met de kar tegen de billen van de dieprvriesmaaltijdloze juffrouw, even tegen een andere kar, en de man dacht zichzelf een vrije doorgang te hebben bezorgd. Of toch bijna, want in zijn virtuele gangpad stond enkel nog Lucas, opkijkend naar zijn vader, met in elke hand een ander soort koek. De vijftiger wist van geen wijken, en Lucas, veel te druk met zijn waren aan zijn vader aan te prijzen, had hem van geen kanten zien aankomen.

Een botsing was op dat moment onvermijdelijk geworden. De kar raakte Lucas net tegen de onderlip, en de jongen tuimelde wel een meter achteruit. De vijftiger had er zo de vaart in dat hij hem daarna nog bijna overreed. Net niet, gelukkig, maar hij had in elk geval geen tijd om naar zijn slachtoffer om te kijken, want zonder ook maar een tel uit zijn ritme te worden verstrooid, begaf hij zich in de richting van groenten en fruit.

Dat was echter buiten Lucas’ vader gerekend. De man liet de broden, die hij vooreven nog met de grondigheid van een arts-in-opleiding zat te palperen, in andermans kar vallen, en stormde op de vijftiger af. In één en dezelfde beweging tikte hij de man op zijn schouder, trok zijn rechterarm naar achter, en haalde uit, net op het moment dat de vijftiger zich naar hem omdraaide. Met een kracht, die hij van zichzelf niet had verwacht, raakte hij daarbij de man in het volle gezicht, waardoor deze laatste niet één, maar wel twéé meter verder in de rayon terecht kwam, en enkel in zijn traject werd gestopt door een display voor yoghurt.

De tijd stond stil.

Met ontzetting staarde de man eerst naar zijn hand, dan beurtelings naar zijn zoontje en de vijftiger die een paar stappen verder tegen het display lag aangeleund. Maar nog voor één van beide mannen verdere actie kon ondernemen, werd de ruimte tussen hen beiden ingenomen door de groep die zonet nog het gangpad had belegerd, en de vijftiger –zo zou hij nadien de toestand van zijn gezicht aan zijn vrouw verklaren– tot zijn waanzinnige actie hadden genoopt. Lucas’ bloedlip werd door de diepvriesdame vakkundig met een zakdoekje gestelpt, en door het effciënte optreden bleven de twee partijen van elkaar gescheiden. De vijftiger, nog steeds meer geïnteresseerd in zijn tempo dan iets anders, vluchtte naar zijn groenten, en Lucas zag ik even later met zijn vader bij de kassa. Met beide soorten koeken én het prokorn brood.

helpdesk generation

Mij viel vandaag de twijfelachtige eer te beurt zo’n computer uit te mesten. Symptomen: een vreselijk traag toestel, geen internet connectie (ADSL), een een waarschuwing van Norton Anti-Virus voor een Bloodhound.W32.EP virus.

  1. Terug internet: via een manuele connectie, waarop Internet Explorer automatisch wordt gestart, en naar de pagina slotch.com gaat, en passant nog en paar IP-adressen bezoekend. En er wordt een ID meegegeven. Vanzelfsprekend.
  2. De internet connectie toont een download op zo’n 2% van de capaciteit van de lijn, en een volle 100% capaciteit upload (192Kbps). Hmm.
  3. Gelukkig stond Norton Personal Firewall op de machine, evenwel nog niet geconfigureerd. Vlug de nodige instellingen gewijzigd, en dan Firefox gedownload, want alle upload gebeurde via Internet Explorer, zodat de Firewall niet zoveel zin had.
  4. Firefox geïnstalleerd, Zonealarm en Ad-Aware gedownload, en de verbinding verbroken.
  5. Alle Norton brol eraf gesmeten, en Ad-Aware gestart. Meer dan uur heeft dat ding gezocht, met als resultaat 519 New Critical Objects.
  6. Zonealarm gestart, meteen alles geblokkeerd, en per applicatie de toegang goedgekeurd of geweigerd. Op een minuutje meteen 30+ inbound connections verhinderd.

Helpdesk of niet, ik heb er iemand heel blij mee gemaakt. Volgende week nog eens een follow-up. Twee onmisbare toepassingen voor het windows OS overigens.

boeken nov. 2004

Oeps. Bedroevend. Slechts 1 boek gelezen vorige maand (maar dan wel een goed). En ondertussen toch ook (eindelijk) begonnen in Quicksilver (pagina 27).

  1. De Vertraging (Margot Vanderstraeten): uiterst genietbaar. Zeer vlot geschreven, en houdt je van het begin tot het einde bezig. Wanneer Walter Cottyn zijn nemesis Thibault van Branteghem op de trein ontmoet, neemt zijn leven een verrassende wending. Cottyn probeert zich tot een ware Laarmans te ontwikkelen, maar slaagt evenwel niet geheel in zijn opzet. Zeer overtuigend. (En nu nog Tessa ervan overtuigen mij Alle mensen bijten te laten lezen.

le roi se mord

Och, ik ben geen royalist. Al heb ik wel een spreekwoordelijke traan gelaten bij het overlijden van Boudewijn –maar dat was eerder om een andere, heel persoonlijke, reden dan louter de mythische grootsheid van de vorst. Evenmin ben ik een fervent aanhanger van het oude België –al ben ik best te spreken over de doorgedreven federalistische staat waarin we leven.

Maar ik heb het vermoeden dan de NV-A eigenlijk best verheugd is met zo’n koningshuis. Ze waren net weer aan het indommelen, na hun ‘overwinning’ tijdens de Vlaamse verkiezingen, en nu krijgen ze dit Godsgeschenk zomaar in hun schoot geworpen.

Bart De Wever en Mark Demesmaeker krijgen plots weer een stem, zelfs een gezicht, dank zij de uitspraak van onze kroonprins. Dat het een schande is, dat zo’n prins een mening heeft. Dat hij voor 800.000 EUR zijn gezicht mag houden. Dat de NV-A er wel eens rap voor gaat zorgen dat hij zijn laatste woorden heeft gesproken en dat België nu zeker gaat barsten.

Een storm in een glas water, is de correcte terminologie. Of nog beter, van een muis een olifant maken. Wacht, dan leg ik nog wat kaas op de val…

[meer:] Interessante feedback lees je vandaag in DS: De rechten van een prins (Roger Blanpain), Het einde is nabij (Marc Reynebeau) en De ‘cri du coeur’ van Kulderflipken (Bart Brinckman). Oh, en De Wever heeft op die pagina’s ook een scheet gelaten. Kopen, die krant(en).

captatio benevolentiae

“Het is jammer.”

Bijna was ik hem voorbij gelopen. De man keek op naar de glimmende atomiumbollen, en herhaalde zijn stelling.

“Echt jammer.”

Even was ik in de veronderstelling dat hij het over de ontmanteling had van het ijzeratoom –dat eigenaardig genoeg bekleed werd met aluminium platen.
Dat bleek echter niet het geval.

“Zo’n mooi land, zo’n mooie spreuk. L’union fait la force. Al hebben ze al zo vaak geprobeerd die ‘o‘ door een ‘a‘ te vervangen. Maar de Belgen zijn aan elkaar gebonden. Diversiteit, eenheid, romantiek, …”

Een hele rist toeristen liep tussen ons door, en ik dacht dat hij met de laatste toerist zou verdwenen zijn, een beetje zoals je dat in de film wel meer ziet. Hij stond er echter nog steeds. Hoofdschuddend. Zijn betoog was niet gestopt.

“Sommige mensen en partijen, zoals het Vlaams Belang, zijn tegen België en willen ons land kapot maken.”

Ik was er eigenlijk niet van overtuigd dat hij zich tot mij richtte. Veeleer kreeg ik de indruk dat hij, zonder nood aan een publiek, zijn oratio voor zichzelf bracht.

“Ik kan u verzekeren dat ze dan met mij zullen te maken krijgen.”

Op een goede 10% van de bevolking na, hoorde je dat tegenwoordig wel meer. Een gevoel van machteloosheid bij het (h)erkennen van een beweging die in, pakweg, Duitsland voor niks dan miserie had gezorgd. Een brave inborst, dacht ik nog, maar helaas nooit bij machte zijn woorden in daden om te zetten.

“Vergis u niet: als het moet ben ik een taaie.”

Dat laatste was echter niet veel meer dan een gemompel, want de man had zich in beweging gezet, langs de muren van het Paleis van Laken. Ik overwoog nog even hem aan te spreken, maar toen ik mij omkeerde om hem achterna te lopen bleek hij alsnog verdwenen.

in de rapte

Drie snelle stukses [via], voorzien van gratuite reactie.

  1. Vanaf vandaag mogen min-16-jarigen geen sigaretten kopen: Unizo is daarentegen minder enthousiast over de nieuwe regeling. De zelfstandigenorganisatie doet wel mee met de campagne van Cimabel, maar neemt het rookbeleid van Demotte op de korrel. Ze vreest namelijk dat de kleine winkels met onverkoopbare stocks opgescheept zullen zitten. Ze zijn tenminste eerlijk, daar bij unizo: economie primeert op gezondheid.
  2. De rechter bepaalt de privacygrenzen: Bestuurders worden vrijgesproken omdat een cameraploeg hun overtredingen filmde. Maar dierenbeulen worden wel veroordeeld op basis van stiekem gefilmde beelden. Misschien omdat het in het eerste geval om een kijkcijfergedreven programma (serie !) ging?
  3. Tom Hanks krijgt hoofdrol in Da Vinci Code: de Harry Potter voor volwassenen Description says all; maar zeg dan meteen dat je het geen goed boek vindt ipv Forrest Gump er op af te sturen.

Vergeet overigens niet de nieuwe Stadeus te lezen: Hiep hiep, Karen en Filip! (zeer geslaagd; Festen en Lune de guerre blijven inspireren), en de trendwatchers column van Nathalie Bekx & Edwige Roels: Helpdesk generation (“Nodig eens een geek uit.”)

[update:] zie ook The Tech-Support Generation [via] voor de inspiratie van Bekx & Roels [PDF]

(on)schuldig

“Goedemorgen, meneer. Ik stoor toch niet?”

Een langgerkt belsignaal had me uit mijn concentratie gehaald. Blijkbaar ging het om een gehaast, maar niettemin doortastend persoon, want voor ik goed en wel twee voeten op de trap had, weerklonk al een tweede signaal. Even lang, maar iets nijdiger, al heb ik dat laatste er waarschijnlijk gewoon zelf bij verzonnen. Geduld is een schone zaak.

“Mag ik u dan een paar vraagjes stellen?”

De ongeduldigaard van dienst bleek een geüniformeerd, maar zeer aimabel, manspersoon te zijn.

Nee, ik had vannacht niets gehoord. Had ik iets gemist?

“Ze hebben hier aan de overkant ingebroken, meneer. In de kantoren van de CD&V.”

Oh. Ik kon met moeite een glimlach onderdrukken. Veel geld zou er toch niet in de kas liggen, probeerde ik met een knipoog.

“Wij mogen gelukkig niet aan politiek doen hé meneer. Dus u heb niets verdachts gezien? Of gehoord?”

Ik vond het jammer dat ik hem niet verder kon helpen. Al vroeg ik me –in gedachten– af of hij voor gewone stervelingen ook op pad in de wijk zou worden gestuurd. Maar ja, onze slaapkamer ligt aan de andere kant van het gebouw, goed geïsoleerd van alle mogelijke straatlawaai.

“Geeft niks hoor meneer, u bent bedankt voor uw medewerking. Mag ik nog even uw naam noteren? Voor het verslag. Wonen hier nog andere mensen?”

En weg was hij. ’s Avonds kwam Tessa met een rood gezicht boven. Er was toch niets gebeurd?

In haar handen hield ze een brief, die ze net uit de brievenbus had geplukt. “Gelieve U […] aan te bieden op het in de rand vermelde politiecommissariaat inzake: [een] verhoor.”

“Nee hoor,” had de vriendelijke agent mij nog verteld. “Enkel als mevrouw nog iets zou gehoord hebben, zou ik het op prijs stellen als u mij zou contacteren. Nog een prettige dag verder, meneer.”

Ook zoveel.