scenario

Tot nog toe is het al een aangenaam filmfestival geweest. Soms moet je wel een tijdje wachten op de volgende film, maar dat is dan weer handig als je van het ene bioscoopcomplex naar het andere moet sprinten.

Gisteren zat ik een koffie (of twee) te drinken in het skoopcafé (wakker blijven, wakker blijven, wakker blijven); aan het tafeltje naast mij zaten twee mannen (grote) plannen te smeden. Het ging over een low budget film (zijnde 2.000.000 USD), waarvoor de ene wel zeker en met veel gemak 600.000 dollars (sic) in België ging vinden, en daarenboven het scenario ging opleveren. Hij had al goed ideëen, vond hij van zichzelf. Zijn compaan, een grijzende, gedistingeerde heer met latijnse trekken, luisterde beleefd.

Verhaallijn 1: Een Vlaamse rijkeluiszoon (let’s say from a… steel family. Bekaert. Or no no no, even better… a textile baron. We have a lot of those here in Flanders, like in Kortijk.) komt aan in Cannes, en ontmoet daar een nakomelinge van de Russische Tsaren (you know, from the Rachmaninovs (sic) of the last century). Hij wil met het meisje trouwen, maar moet daarvoor naar Rusland om de familie te ontmoeten. De grootvader stelt zijn voorwaarden: als je met zijn kleindochter wil trouwen, moet je niet alleen over veel geld beschillen, maar moet je ook eigenhandig een beer doden (because that’s an ancient russian tradition). De jongeman stemt toe, niet alleen om aan de voorwaarde te voldoen, maar ook om zichzelf te bewijzen tov zijn eigen familie. Hij trekt de wildernis in, en… (hierbij gaf de man zijn gesprekspartner een enthusiaste tik op de onderarm) hij slaagt er nog in ook.
(Waarop de man ongetwijfeld een head honcho van een niet onaardig filmbedrijf, net nog zijn lach inhoudt en aanvult upon which he goes back and fucks the girl. ROFL)

Niet opgevend stak de man opnieuw van wal met verhaallijn 2: but wait, there’s another story I’ve been thinking about, en dat gaat over een jongeman (opnieuw) die net heeft te horen gekregen dat hij niet lang meer te leven heeft (een of andere ongeneeslijke ziekte), en die nog iets groots wil doen, iets van betekenis. Want, wist de man te vertellen met een geestdrift alsof hij geschiedenis herschreef, stel u voor dat iemand Hitler had vermoord (plotwending ?), hoe had de wereld er dan niet uitgezien? Je zag het hem zo denken: nu heb ik hem, daar heeft hij nog van gehoord, niemand is hier ooit al opgekomen, ik heb de hoofdvogel afgeschoten, ik ga het maken, mijn bedje is gespreid, het geld gaat binnenrollen.

Toen ben ik (net niet proestend) weggevlucht, want hé het was toch wel geen tijd voor mijn tweede film zeker?

[IF2004] The Assassination of Richard Nixon

Voluit: The Assassination of Richard Nixon, de debuutfilm van Niels Mueller, met Sean Penn (The Falcon and the Snowman, The Game, 21 Grams) en Naomi Watts (Mulholland Dr., The Ring, 21 Grams)
21 Grams is hier geen toeval, want het was Penn die Watts voor de rol van Marie Byck aan Mueller had gesuggereerd. (Je komt nog iets te weten als de regisseur na afloop van de film wat background information komt geven.)

De film is gebasseerd op feiten: in 1974 probeerde Samuel Byck (gespeeld door Sean Penn), een vliegtuig te kapen met de bedoeling het op het White House te laten neerstorten.

Rejected for a government loan from the Small Business Administration, Byck had focused his resentment on Nixon as the figurehead of the U.S. capitalist system and obsessively began to plot his downfall in the most literal terms. In 1974, he hatched a plan he dubbed “Operation Pandora�s Box”, which he outlined on a tape he mailed a few hours before the hijack attempt to Washington Post columnist Jack Anderson: “I will try to get the plane aloft and fly it toward the target area, which will be Washington, D.C. I will shoot the pilot and then in the last few minutes try to steer the plane into the target, which is the White House.” [bron]

Allemaal gemakkelijk in hindsight, maar op het moment van de aanslag was niemand zich bewust van Bycks beweegredenen. Om zijn daden te motiveren had Byck een aantal cassettes ingesproken, die hij had verstuurd naar prominenten zoals Jonas Salk, Senator Abraham Ribicoff en de componist Leonard Bernstein.
Later, na onderzoek door de FBI, werd het ganse ‘plot’ blootgelegd, maar die informatie, zowel de persoon Byck als zijn missie, haalden met moeite het nieuws. Ondertussen waren alle ogen immers op het Watergate schandaal gericht.

Can it get more pessimistic? Penn zet een briljante Byck neer, als een onzeker, embarrassing persoon, die geen grip krijgt op de realiteit. Van obessief belang voor Bick is truth, met verkopers — die in hun verkoopstechnieken de waarheid lichtjes naar hun hand zetten– als grootste antagonisten. Wanneer Richard Nixon als biggest salesman ever wordt afgeschilderd, lijkt de missie voor Byck duidelijk.

The Assassination of Richard Nixon is geen licht verteerbare film, maar Niels Mueller heeft met zijn debuut een pareltje van jewelste afgeleverd.

slegt

DS schreef het donderdag al, in Nobelprijs literatuur nog altijd een beetje dynamiet (PDF).

5. De prijs heeft iedere autoriteit verloren omdat hij zo vaak aan onbekenden is toegekend. Toen de prijs in 2002 aan de Hongaar Imre Kértesz werd toegekend, stond de uitgever van de Nederlandse vertalingen net op het punt de boeken naar de papierversnipperaar te brengen. Het hele “Pantheon van de Nobelprijswinnaars” staat bij De Slegte. Dat geldt ook voor andere literaire prijzen. Het zegt vooral iets over de korte omloop van een boek dezer dagen.

En vandaag bewijzen ze hun gelijk: De Slegte geeft Jelinek niet terug (PDF).

Het is de uitgeverij Querido niet gelukt om de titels van Elfriede Jelinek terug te halen bij De Slegte. De boeken werden vier maanden geleden als restpartij aan het antiquariaat verkocht.

Querido toont zich volgens Braaksma een slechte verliezer. “Wij hebben gisteren meteen gezegd: verkocht is verkocht, we geven ze niet terug.” Het is niet voor het eerst dat een uitgeverij de titels van een prijswinnende schrijver bij de Slegte poogt terug te krijgen. In 1998 lag het werk van de Portugese Nobelprijswinnaar Saramago voor een kwart van de prijs bij De Slegte.

Een tip voor volgend jaar?

[IF2004] The Machinist

Jennifer Jason Leigh is een van mijn favoriete actrices. Of het gaat om The Anniversary Party, eXistenZ, Flesh & Blood, of zelfs Single White Female, ze komt er altijd uit als een sterke, zij het beetje aanhankelijke, vrouw. En het is net die dualiteit die me aanspreekt. (Bij minder goede (favoriete?) acteurs zou ik het al gauw over typecasting hebben.)

Maar het gaat niet over Jennifer Jason Leigh; de ster van The Machinist is Christian Bale, u bekend van zijn vertolking uit American Psycho, naar het gelijknamige boek van Bret Easton Ellis, die dan misschien ook weer bekend kan zijn van Less then Zero met de acteurs van The Brat Pack. Um, ik wijk af.

Niet echt herkenbaar overigens, die Christian Bale, want naar verluidt is hij 1/3 van zijn lichaamsgewicht afgevallen voor deze film (eens wat anders dan bepaalde acteurs die het dubbele bijkomen). Dat lijkt misschien niet veel in deze tijd van obesitas, maar in Bales geval blijft er van zijn lichaam niet veel meer over dan een skelet, dat niet uit de toon zou vallen in een concentratiekamp –of op de catwalk, for that matter.

De film is goed. Wat zeg ik, de film is zeer goed. Een goed plot, daarom niet nieuw of vernieuwend, maar boeiend. Als het moet, valt de film te omschrijven als een mix van Hitchcock en De Palma (alweer twee van mijn favorieten), ondersteund door een zeer geslaagde score (van de mij verder onbekende Roque Baños).
Zullen niet in mijn CD- en DVDcollectie ontbreken.

Plot summary:

Trevor Reznik, a machinist, has lost the ability to sleep. But this is no ordinary insomnia. Trevor has not slept in a year. Fatigue has led to a shocking deterioration of his physical and mental health. Suspicious of his appearance, Trevor�s co-workers first shy away from him, then turn against him after he�s involved in a shop accident that costs a man his arm. [bron]

Reznik betrekt een collega, Ivan, bij het ongeval, en wanneer blijkt dat die collega eigenlijk niet bestaat lijkt de waarheid steeds verder af te zijn. (Kwestie van toch iets meer informatie te geven.)

[IF2004] Eternal Sunshine of the Spotless Mind

How happy is the blameless vestal’s lot!
The world forgetting, by the world forgot.
Eternal sunshine of the spotless mind!
Each pray’r accepted, and each wish resign’d;
– uit Eloisa to Abelard van Alexander Pope (lines 207-210)

Iedereen was destijds vol lof over Adaptation, een scenario van Charlie Kaufman naar het boek The Orchid Thief van Susan Orlean. De verwachtingen waren dan ook hoog, maar ik had noch die film gezien, noch het boek gelezen (al ligt het op de stapel bij het nachtkastje).

Eerste reactie: Shit, Jim Carrey kan acteren. Want, geef toe, hoezeer je ook mag genoten hebben van The Mask, een acteur kon je Carrey moeilijk noemen. Een goed entertainer, dat wel.

In die zin verrast Eternal Sunshine of the Spotless Mind behoorlijk: hij gaat gebukt onder een Hollywood cast (Kate Winslet, Elijah Wood, Kirsten Dunst en Jim Carrey), maar lijdt niet aan Hollywood-acting. De film is goed gestructureerd, zeer onderhoudend, tot en met de laatste plotwending.

Kaufman speelt duidelijk graag met de voeten van de toeschouwer, maar overschrijdt niet de grens naar verveling of irritatie. Slechts heel even ontspoort de film een (klein) beetje, maar dat heeft vermoedelijk meer te maken met Carreys filmverleden dan met het scenario of de acteerprestaties. Suffice it to say dat het om een paar grappige momenten gaat, die versterkt worden tot hilarische momenten, omdat je dat nu eenmaal van de acteur Carrey verwacht.

Een goede film (plot, acteerprestaties, fotografie), de moeite van het bekijken waard.

Plot summary:

Joel (Jim Carrey) is stunned to discover that his girlfriend Clementine (Kate Winslet) has had her memories of their tumultuous relationship erased. Out of desperation, he contracts the inventor of the process, Dr. Howard Mierzwaik (Tom Wilkinson), to have Clementine removed from his own memory. But as Joel’s memories progressively disappear, he begins to rediscover their earlier passion. From deep within the recesses of his brain, Joel attempts to escape the procedure. [bron]

final

Run, don’t walk to the final issue of 28mm, want na een vruchtbare twee jaar houdt Rachel James ermee op.

I believe that it was Derek Powazek that coined the phrase “Labour of Love”. 28mm has been every bit of that for me. However, I believe that when you cannot give a website like this your 100%, then it’s time to stop. It is a decision that some of you might not understand, but one that I hope you can respect.

Een site zoals 28mm kan ook niet anders dan vreselijk veel energie van de coördinator vragen. Het is geen gemakkelijke beslissing om met zoiets te stoppen (ik kan ervan meespreken); dat respect heeft ze zeker verdiend.

Before we officially close the chapter on 28mm, I have decided to put my energy into creating a coffee table book. An official announcement will be made about that on Monday. I want to give everyone one last chance to be a part of 28mm.

Bedankt, Rachel.

het circus

En als we dan toch schaamteloos uit DS kopiëren, blijven we nog even in Gent, met de problematiek rond het Circus Mahy.

De koepel is dus definitief verloren, net zoals de meer vergankelijke materialen die gebruikt werden. “Het commentaar van het onderzoek is kort: alles is rot”, zegt Versnick. “Het gevolg is bijvoorbeeld dat alle dakbedekkingen van hoofd- en bijgebouwen definitief verloren zijn”, zegt Didier Nachtergaele, de directeur van het SOB.

Weinig bemoedigend, en het wordt nog erger:

Het stadsontwikkelingsbedrijf heeft een financieel onderzoek uitgevoerd over de haalbaarheid van alle eventuele projecten. “Een voorzichtige vingeroefening voor we definitief beslissen over de aankoop. Het gaat hier over vertrouwelijke bedrijfsdocumenten. Cijfers kunnen we dus niet zomaar vrijgeven. We hebben in elk geval een minimumprogramma uitgetekend om het project zelfbedruipend te laten zijn. En dat is perfect haalbaar. Het gaat dan hoofdzakelijk over woningen, met ook enkele commerciële functies.

Que? Woningen? Commerciële functies? Gaan ze ons een nieuw Zuid Shopping Center geven? Of misschien de boel gewoon laten instorten (een ’toevallig’ gevolg dan waarschijnlijk van de slopings- of funderingswerken aan ’t Forum).

Op 10 oktober is er een debat over het Circus in de Theaterzaal van de Vooruit (van 11-13u). Allen daarheen!

Zoals bij de vorige entry was het ganse artikel terug te vinden op de site van DS, maar geen partner-plaats, dus geen link, wel een PDF-je met het volledige artikel (77Kb). Wederom: kopen, die krant!

het forum

Gelezen in DS (time to kill, als je moet wachten tussen twee films door): Een speeltje voor een verlicht despoot (door Koen Van Synghel, architect, criticus en tentoonstellingsmaker). Zeer terechte opmerkingen; als ik beter kon schrijven had ik ze hopelijk zelf neergepend.

Blijft de vraag wat nu. De jury heeft een winnend project aangewezen. Een project dat duidelijk gebreken vertoont, net zoals Ito-Branzi het een en ander over het hoofd zagen. Het zou mooi zijn als er met de wetenschap en de commentaren van nu niet alleen een debat, maar ook nog een ontwerpronde zou worden gevoerd met de twee ontwerpteams die om verschillende redenen zich hebben onderscheiden. Want zo’n ’tweede zit’ zou de stad zeker goed uitkomen, te meer nu het Circus – dat kunstmatig uit de wedstrijd werd gehouden – weer volop meespeelt op het forum van de stad. Bij de drie ontwerpen valt trouwens op dat het Circus (Mahy) een prominente plaats krijgt in de stedenbouwkundige lay-out.
Een dergelijke gang van zaken is internationaal gezien zeker geen uitzondering, laat staan afgang. Het zou op zijn minst getuigen van de bekommernis dat het Forum wel degelijk het product is van een democratisch debat en niet zomaar een speeltje van of voor een verlicht despoot.

Het ganse artikel was te lezen op de site van DS, maar vermits de partner-plaatsen voolopig beperkt zijn, kan ik geen link aanbieden. Wel een PDF-je met het volledige artikel (70Kb). Edoch: kopen, die krant!

analoog

Ach kijk, ik ben geen fan van herman De Conincks dichtkunsten, al ben ik dat ooit misschien wél geweest. Het lijkt evenwel al te gemakkelijk om zijn poëzie naar mijn puberteit (late tens early twenties) te verbannen. Misschien te vroeg gelezen, en niet meer willen herlezen? Want ik heb nog gedweept met HDC, u mag het best weten.

Later heb ik dan ook zijn essays gelezen, de standaard Over Marieke van de bakker op kop. En als hekkensluiter heb ik dan zijn verzameld werk gekocht, al was dat meer onder een impuls op iets te beëindigen dan om te herbeginnen.

Vandaag in DSLetteren stonden enkele brieven in voorpublicatie. Ik had bijna –achteloos– de middenpagina dichtgevouwen, toen mijn oog viel op deze brief (txt bestand), die hij destijds naar Jean-Luc Dehaene had gestuurd. Verbazend, hoe een tiental jaar nadien eenzelfde situatie zich nog steeds voordoet.

Uit de inleiding, die ik dan maar, samen met alle andere brieven op die dubbele pagina, ook heb gelezen, leer ik dat volgende week zijn briefwisseling bij De Arbeiderspers wordt gepubliceerd. Een selectie van achthonderd bladzijden brieven, kattebelletjes en faxen weliswaar, want hij schreef zo’n 500 brieven per jaar. (Een beetje een analoog weblog.) En ik denk dat ik me die collectie maar ga aanschaffen. Ik ben altijd al een sucker geweest voor brievenromans. Een interesse die waarschijnlijk is gestart met Choderlos de Laclos (Les Liaisons dangereuses), tijdens die puberjaren…

[IF2004] Looking Glass

Film nummer 2: Looking Glass, een documentaire van Éric Darmon over Philip Glass.

Enkel voor geïnteresseerden in het genre, want ik neem maar aan dat niet iedereen vrijwillig een stukje wil proeven van het schijnbaar chaotische leven van de componist. Typerend voor de film, en voor het werk van Glass is dit citaat: in order for the music to work you have to create the appearance of repeating, even though you never actually do repeat since the music keeps changing all the time.

Glass mag nu misschien tot de mainstream gerekend worden, maar zijn muziek was behoorlijk controversieel aan het begin van zijn carrière –en is dat nog een hele tijd gebleven: pas sinds zijn 41e is hij erin geslaagd met componeren zijn brood te verdienen (cynics need not apply).

De film toont dat Glass in de eerste plaats iemand is die volledig leeft voor zijn muziek, aan de hand van een aantal momentopnames, en een zeer summiere schets van zijn loopbaan. Een zeer geslaagd portret.