Maand: oktober 2004

Wried wijs! After the day before (màsnap) is een niet te missen thriller van Attila Janisch.

Het verhaal ontleent (geheel) zijn kracht aan de verwarde chronologie waarin het plot uit de doeken wordt gedaan. In een dunbevolkte regio gaat een man op zoek naar een boerderij die hij heeft geërfd. Al gauw ontdekken we dat er in dezelfde regio een meisje werd vermoord, en gaan we samen met de man op zoek naar de gebeurenissen die aan de moord vooraf gingen. De zoektocht naar de boerderij en de moordenaar brengen ons –mede door de verwarde chronologie– van de ene plotwending naar de andere. Wie is het meisje, wie is de man op de motor, en waarom laten de locals uitschijnen dat ze van alles op de hoogte zijn?

Een spannende film, die je van het begin tot het einde op de rand van je stoel houdt. Geen speciale effecten, maar de fotografie is in deze film ronduit schitterend.

Een aanrader.

Wie durft te beweren dat de Belgische film dood is, of enkel in staat is een soortement plat commerciële producten af te leveren, moet maar eens gaan kijken naar Wayn Traubs Maria Dolores.

Wayn Traub is het huidige enfant terrible van de toneelscène. Hij is bekend van o.a. zijn interventies tijdens de openingstentoonstelling van het S.M.A.K., zijn Actie Onderbroek in Leuven, en zijn Manifest van het Dierlijk Theater, ontwikkeld tijdens zijn studies aan de Sorbonne, dat naar verluidt dit jaar nog in boekvorm zou worden uitgebracht (als dat al niet is gebeurd).

Maria Dolores is gestart als theaterproductie, het eerste deel in Traubs Wayn Wash serie, en waar een versie van deze film geprojecteerd wordt als onderdeel van de voorstelling. (Besprekingen en meer informatie vind je hier: 01, 02, 03, 04, 05.) De film is niet onmiddellijk vernieuwend, en Maria Dolores beantwoordt dan ook aan het beeld dan het publiek nog mag hebben van de Belgische Cinema in de traditie van C’est arrivé près de chez vous (inmiddels 12 jaar oud): amateurisch overkomende beelden, pseudo-documentaire stijl, halsstarrig, rauw en doorgedreven.

Het verhaal lijkt eenvoudig: Maria en Dolores zijn twee vrouwen die in de uitbouw van hun carrière worden gefilmd door Geert; Maria in 1980, Dolores in 2004. Maar wie zijn die vrouwen, en wie is die Geert, en wat hebben ze alledrie met elkaar te maken?

Gaat dat zien, overtuig uzelf. Bekijk het –op aanraden van Traub zelf– niet in een grote zaal, maar in de kleine, intiemere cinema’s (zoals Skoop), of op DVD thuis. U zal het zich niet beklagen.

Giancarlo Bocchi is een maker van documentaires. Omwille van zijn nogal onconventionele gedachtengoed (?) wordt hij –naar eigen zeggen– momenteel in Italië geboycott onder impuls van Berlusconi.

Nema problema is geen documentaire. Het is een oorlogsfilm, in documentaire stijl weergegeven, gesitueerd in de Balkan. Een oorlogsjournalist, Anselmo Lorenzi, gaat op zoek naar Commander Jako, die verantwoordelijk wordt geacht voor het afslachten van een treinlading vluchtelingen. Op zijn tocht pikt Lorenzi een locale vertaler op, Aldo, een collega Maxime, en een vluchtelinge, Sanja. Gaandeweg blijkt dat het voor de verslaggeving niet zo nauw wordt genomen met de waarheid, en dat bovendien die waarheid niet eenvoudig te achterhalen is.

Berichtgeving is niet noodzakelijkde waarheid, is meteen ook het politiek geladen statement dat Bocchi met zijn film wil brengen. Iedereen heeft zijn versie van de waarheid, en zet die in om de eigen doelstelligen te verwezenlijken. Bocchi, beschikbaar voor toelichting voor en na de voorstelling, heeft bewust gekozen voor een pseudo-documentaire aanpak. De actie werd in de film niet gestyled.

(Dit is, BTW, het soort films waar men soms wel eens ganse klassen leerlingen naar toe sleurt, om ze vervolgens een voor hen onbegrijpelijke saaie film voor te schotelen, en hen op die manier elke interesse in film te ontnemen.)

Door sommigen gedubbed als één van de topfilms van het festival, waardoor alle voorstellingen uitverkocht zijn (er zaten mensen in de gang). Een niet onaanzienlijk deel van het publiek had echter de zaal verlaten tijdens de voorstelling.

For fuck’s sake: Kevin Costner meets Steven Seagall. Man on Fire is een archetype van een inhoudsloze Hollywoodproductie.

Costner Denzel Washington is Creasy, een ex-CIA moordenaar. In een poging zijn verleden te onvluchten, raakt Creasy verzeild in Mexico, waar hij werk vindt als bodyguard voor Pita, dochter van de Amerikaanse Lisa, en de Mexicaan Samuel Ramos. Al gauw wordt Pita gekidnapped, waarbij Creasy ei zo na het leven laat. Wat volgt is een ongeloofwaardige opeenstapeling van actie door Creasy, die op zijn eentje the brotherhood “La Hermanadad” (letterlijk de broederschap: “de broederschap”) aanpakt om de dood van het meisje te wreken. Ik zal de rest van het magere verhaaltje maar niet vertellen, maar iedereen die ooit al een film of twee heeft gezien, waat al vanaf de eerste minuten hoe de vork in de steel zit. (En voor wie het echt wil weten: het ganse verhaal.)

Los van het flutverhaal, toont de film u ook de stereotype weergave van Mexico, waar enkel bandido’s, corruptie politie, en kidnappers leven. De ‘goeden’ in deze film zijn ofwel Amerikaans, ofwel Europees (een Italiaan), ofwel vrouw. Maar maakt u zich daar vooral geen zorgen over; op het einde van de film bedankt de regisseur nog even Mexico City, that special place. No hard feelings zeker?

Wat Washington met zijn carrière heeft uitgespookt, ik weet het niet, maar Cry Freedom (ook op dit filmfestival te zien) it no longer aint. Dat belooft voor The Manchurian Candidate.

D.E.B.S., of zoals het op IMD staat: Plaid-skirted schoolgirls are groomed by a secret government agency to become the newest members of the elite national-defense group, D.E.B.S., is een ridicule film, bedoeld voor de fans van het Hot Shots! genre.

Soit. De Capitole is een vreselijke zaal om films in te bekijken. De ondertitels werden geprojecteerd onder het scherm, zo laag, dat eigenlijk niemand ze kon lezen. Dat hoeft geen probleem te zijn (het is niet de eerste niet ondertitelde film op het festival), maar het geluid stond zo stil, dat de dialogen met moeite te volgen waren.

U was wel een schitterend publiek, want het gebrek aan errm ‘inhoud’ werd ruimschoots gecompenseerd door de hilariteit en het enthusiasme van de mensen in de zaal. Aanstekelijk om in groep te zien, maar verspil er voor de rest uw geld niet aan.

Plot summary

De regering van de VS heeft een ingewikkelde psychologische test in de schoolexamens gemengd om iemands aanleg om te liegen, bedriegen en moorden te meten. Meisjes met de hoogste score worden gerekruteerd voor een spionageschool. De allerbesten, Amy, Max, Janet en Dominique worden ingelijfd in de elitaire paramilitaire groep D.E.B.S. De vier jonge spionnen worden opgeleid om te kickboksen, wapens te dragen en achter boze kerels te rennen op hoge hakken, want ze zullen het land moeten beschermen tegen lafhartig internationaal terrorisme. Als de D.E.B.S. de opdracht krijgt om de snode Lucy Diamond te arresteren, springen de vonken over als Lucy en Amy in een achtervolging tegen elkaar botsen. [bron]

Wilderness survival for girls kan je op zijn best omschrijven als een huiswerk/eindwerk van filmstudenten. Het scenario is flauw, de belichting ontbreekt, en het acteerwerk, tsja.

De film lijkt wel het rechstreeks afkomstig van de raw footage van een miniDV camera (onbewerkt dus), wat zorg voor een zeer incoherente belichting. Het verhaaltje is een samenhang van iemands fantasieën rond drie meisjes en een afgelegen berghut.

Ruth, Deborah en Kate brengen een weekendje door in de berghut van Ruths ouders. Al gauw komen de (sexuele) spanningen tussen de meisjes naar boven, en net wanneer ze zich aan de joints hebben gewaagd betrappen ze een indringer. Meer joints, meer spanningen, een lesbische kusscène, een grappig moment op het toilet, een ‘moment’ tussen de indringer en een van de meisjes, en op het einde een dode.

Zonde van de tijd.

Johnny To wordt alom geprezen als een van de voornaamste regisseurs van de Hong Kong Cinema. Hij levert twee drie films per jaar af, dus ik waag het niet een oordeel over de man te vellen aan de hand van slechts één film.

Breaking news (Dai si gein –iemand een tattoo nodig ?) is een en al actie. Wreed wijs, maar de actie gebeurt in die typische stijl, zoals we die kennen van bepaalde jeugdseries (power rangers, iemand; maar ik ben eigenlijk op zoek naar die serie destijds uit Club Dorothée, met die costuummonsters). Alles is flitsend snel, en de dialogen ad rem.

Vreselijk grappig, maar het is niet mijn ding (al heb ik mij geen enkel moment verveeld). Enkel voor de fans van het genre.

Alweer een debuut: Whisky, Romeo, Zulu, van Enrique Pineyro is meteen regisseur, scenarist, acteur en producer is van de film. Niet alleen dat, hij is ook ex-piloot van de LAPA, en de man die de misbruiken van de luchtvaartmaatschappij aan de kaak stelde.

De film beschrijft de gebeurtenissen die voorafgingen aan de crash van een Boeing 737 van LAPA, die op 31 augustus 1998 crashte in het centrum van Buenos Aires en de dood veroorzaakte van 67 mensen. De film werd geregisseerd door een ex-piloot van LAPA – die ook de hoofdrol speelt – en onthult hoe de Argentijnse luchtmacht en de luchtvaartmaatschappij samenspanden om de veiligheidscontroles te omzeilen en de bedrijfswinsten te maximaliseren.

Zie ook: CNN – 80 feared dead in Argentina plane crash, de accident description op het Aviation Safety Network.

De film biedt een unieke kijk op de gebeurtenissen. Door aan het verhaal een persoonlijke dimensie mee te geven, wordt het karakter van Pineyro uitgediept. Aan de essentie van het (feitelijke) verhaal wordt niet geraakt, maar ik neem aan dat het leven van Pineyro zelf, wel behoorlijk werd gedramatiseerd. Het blijft evenwel een sobere, serene, film, beslist de moeite waard om te zien.

Vijf jaar later wachten de slachtoffers van de ramp overigens nog steeds op het geld van de verzekering.