Maand: oktober 2004

iedereen beroemd

Zaterdag werd ik door vrouw en zoon meegetrokken naar de gebouwen van de Bank van de Arbeid in de Volderstraat, om het interieur eens te bekijken.

Helaas was enkel de ‘lobby’ te bezichtigen, want daar was net een tentoonstelling van de ontwerpen voor het Forum geopend (het voorafgaande debat/de introductie in de Aula hebben we gemist).

Blijkbaar een Belangrijk Evenement, want er slenteren een journalist en een fotograaf van De Genternaar/Het laatste Nieuws, die enkele bezoekers interviewen en wat foto’s maken. En wie komt er dan in de krant terecht?

grote publiek

Grote publiek maakt kennis met Het Forum (jpg van het artikel alhier; 330Kb). (De citaten kloppen niet helemaal, maar allez, ’t staat in de krant, dus ’t moet wel waar zijn.)

[IF2004] 9 Songs

Wie dacht op het filmfestival gelijkgestemde zielen te vinden, die gaan om de film te bekijken, zat bij 9 Songs duidelijk in de verkeerde zaal. Ik werd rechts, voor en achter mij omsloten door onze kauwende en burpende medemens –nog een geluk dat ik mij bij het gangpad had gezet (aisle, please), of ik was helemaal omsingeld.

Maar ik ging dus voor de film. Ik had hem gekozen om de regisseur, Michael Winterbottom, die voor de soundtrack van zijn recentere films beroep op Michael Nyman heeft gedaan. Eigenlijk had ik nog maar bitter weinig werk van Winterbottom gezien: Jude (naar de roman van Thomas Hardy), omdat mijn moeder daar ‘indertijd’ vrijkaarten voor had (ook al voor het filmfestival), en The Claim, gewoon omdat Nyman voor de soundtrack had gezorgd.

Ook deze keer zat er een behoorlijk Nyman-gehalte in de film: twee tracks (Debbie en Nadia, beide afkomstig van de sountrack voor Winterbottoms Wonderland) en een korte opname van Nyman’s 60th Birthday Concert.

Het verhaal:

9 Songs takes place in London in the autumn of 2003. Lisa is an American, studying in London for a year. Matt, a glaciologist, meets her at a rock concert at the Brixton Academy and falls in love with her. The film follows their domestic and physical relationship and includes music from the concerts they go to together: Black Rebel Morotcycle Club, The Von Blondies, Elbow, Primal Scream, The Dandy Warhols, Super Furry Animals, Franz Ferdinand, Michael Nyman. At Christmas, Lisa leaves London and returns to America.[bron]

En meer dan dat is er aan verhaallijn niet te vinden. Het is een intimistische low-budget film, gemaakt met een crew van drie + de twee acteurs, en die bulkt van de expliciete seksscènes: Winterbottom’s Nine Songs has caused a huge furor in Britain because it insists on showing full penetration, fellatio, ejaculation and cunnilingus being enjoyed by stars Kieran O’Brien and Margot Stilley. [bron]

Pluk die seksscènes eruit (het grootste deel van de film), maak er mpeg-jes van en zet ze op het internet, en ze zijn niet te onderscheiden van een bepaald soort amateurfilmpjes die er nu al met regelmaat van de klok opduiken. Maar door de film te onderbreken met korte huiselijke taferelen, wordt het realisme van de expliciete scènes versterkt.
De scènes choqueren dan ook niet door de seks (we zijn tegenwoordig wel het een en het ander gewoon), maar door een zeker gevoel van voyeurisme dat wordt opgewekt door de vanzelfsprekende en natuurlijke manier waarop dit zeer intieme aspect van de relatie wordt getoond.

Is het een goede film? De film is niet meer dan een tranche de vie, eerder een (zeer persoonlijk) portret (stilleven) dan een statement. Hooguit laat hij de toeschouwer met een onbehaaglijk gevoel achter bij het bekijken van de intieme scènes. Zoek er niet te veel achter (zeker geen arty-fartiness), want WYSIWYG.

Zie ook: de bespreking van Piers Handling en het artikel in The Independent: Lights, camera, explicit action.

action

Hierzie: lang geleden reeds beloofd, maar steeds uitgesteld: foto’s van de Daytona.

circuit van croix circuit van croix

(Klik beide foto’s voor een grotere versie.)

Knie niet aan de grond, maar er wordt aan gewerkt zal volgend jaar aan gewerkt worden. Tenzij het maandag niet regent in Croix, en dan zou ik nog wel eens tijd durven maken voor een laatste circuit-uitstapje.

boeken sept. 2004

September come and gone is het weer tijd voor het boekenoverzicht. Met een magere oogst, zowel in getal als in kwaliteit.

  1. The Hummingbird Saint (Hector Macdonald): als een boek beschreven wordt als The Beach meets Heart of Darkness moeten er eigenlijk al vijfendertig alarmbellekes gaan rinkelen. Vermoedelijk was ik die dag doof (of verdoofd). Het verhaal aspireert filosofische en psychologische kennis, maar het is te onwaarschijnlijk en te dun geïnspireerd op beide boeken waarmee het vergeleken wordt. Met The Beach heeft het een min of meer exotische locatie gemeen, een afgesloten gemeenschap, en locals die de commune tolereren tot de kruik barst. Met Heart of Darkness heeft het niet echt iets gemeen, tenzij je Sword Hoppner met Kurtz wil vergelijken. Verdoe uw tijd niet, en lees liever die andere twee boeken.
  2. The Teeth of the Tiger. Och, ik kan maar moeilijk aan Clancy weerstaan, zelfs al wordt hij met de jaren steeds slechter. The Teeth of the Tiger is een goede poging om weer naar het niveau van de betere werken zoals Rainbow Six of de vroege OP-Centers te komen. Veel meer dan een poging zit er voorlopig niet in. Voorlopig, want alles wijst erop dat het ganse boek een inleiding is tot een nieuwe cyclus (moet ik maar eens opzoeken) –lees: boring as hell bij momenten. Het boek wordt op Amazon bestempeld als een Jack Ryan Novel (cfr Patriot Games, Clear and Present Danger), maar in dit geval gaat het eerder om Jack Ryan, jr, inderdaad zoon van. We geven het boek voorlopig het voordeel van de twijfel, en proberen opnieuw met de volgende.

lassus

Het is mij nog geen enkele keer gegund: een ganse dag in mijn bed vegeteren, enkel vergezeld van de computer, de tv, en een stapel boeken en DVDs. Pas op, de intentie was er, en even zag het ernaar uit, zondag, dat het ging lukken.

De vorige keren was er telkens iets tussen gekomen, zoals: een huis gaan bekijken (waarvoor ik mij een halve week van tevoren had geëngageerd), een uitstap naar de DIV, een (bijna) vergeten afspraak.

Ook nu kon ik het niet laten. Tessa was met haar ouders, en Henri op blitzbezoek naar haar grootouders vertrokken, maar nu dropten ze mij toch geen vrijkaarten in de schoot voor de Lassus-dag op de Bijloke (in het kader van het Festival van Vlaanderen).

Drie redenen waarom ik die niet zomaar kon laten liggen:

  1. ik had eerder al de kaarten voor het B-A-C-H-festival laten liggen (doodzonde)
  2. de Lassus-dag interesseerde mij echt (het B-A-C-H-festival ook; ik zei het al: doodzonde)
  3. donderdag had ik het er met mijn schoonmoeder nog over gehad, hoe prijzig de kaarten voor klassieke (in de ruimste betekenis van het woord) concerten zijn, en dat men beter de kaarten goedkoper zou maken dan een Gents Forum bekostigen (misschien nog voer voor een andere entry)

Lassus dus (en subtiel binnenrijm alweer). Een rehabilitatie van de laatste grote Nederlandse ployfonist, volgens de flyer met het programma. Een programma met grote P; alle registers werden opengetrokken. Voor het eerste deel, met Marco Beasly en Guido Morini was ik te laat, maar ik mocht om 14u45 meteen met het Collegium Vocale olv Philippe Herreweghe beginnen. Die stemmen, dat is gewoon onbeschrijflijk. (En voor één keer geen electronische versterking. De ganse dag niet.)

Als dat eerste stuk al goed leek, het (voor mij) tweede was de overtreffende trap: Le Poème Harmonique olv Vincent Dumestre. (Perfecte muziek om een boek bij te lezen –nog goed dat ik voorbereid was.) Het was echt zeer goed, de instrumenten, de stemmen perfect (er was een zware basstem bij; beeldt u de stem uit de soundtrack van Eyes Wide Shut in –de scene met het ritueel). (En dan moest ik ’s avonds naar het gekweel in Idool luisteren. Al is die vergelijking misschien niet echt eerlijk.)

Mijn ticket vermeldde helaas ‘namiddagvoorstelling’, waardoor ik wel nog het tweede deel van het Collegium Vocale heb mogen beluisteren, maar voor het Huelgas Concert naar huis gestuurd werd. Eigenlijk wou ik best de 15 EUR ophoesten voor het avondconcert, maar in mijn haast was ik enkele uren tevoren vergeten mijn portefeuille in mijn vestzak te steken. *zucht*

Ik ga toch nog eens serieus over een Bijloke-abonnement nadenken.

de zeiss erin

Ofte: waarom ik die Zeiss Ikon rangefinder wel zie zitten.

Mijn grootste gripe met de Leica M6 TTL is tegelijk zijn (haar?) grootste troef. Omdat de M6 volledig mechanisch is, kan er geen Aperture Priority programma in zitten (vermoed ik). Omdat er geen Aperture Priority programma is men geneigd naar Shutter Priority over te schakelen.

De reden daartoe is heel eenvoudig: de linkerhand bevindt zich reeds aan de lens voor het scherpstellen. Tussen de scherpstelring en de diafragmaring ligt slechts een verwaarloosbare afstand. Om daarentegen de shutter speed te wijzigen, ben je bijna genoodzaakt de vinger van de sluiterknop weg te halen, waardoor je kans loopt het decisive moment mis te lopen.

En daar komt dan de Zeiss Ikon (opnieuw) op de proppen. Aperture Priority included. En het ziet er geen plastiek uit zoals de Bessa’s. OK, ze (de Bessa’s) zijn 1/3 van de prijs van een M7, maar ik verwacht niet dat ze zelfs maar 1/3 van de Leica life expectancy hebben.
Waarom heb ik dan nog geen M7 gekocht? Goh, misschien omdat ik –gesteld dat ik ze zomaar had liggen– 3.000 EUR wel beter kan besteden? Kweenie?
Zou ik dan mijn M6 verkopen (om bvb de Zeiss Ikon te kopen)? Hell no: ik verwacht op zijn minst dat zowel Henri, als zijn kind(eren) dat ding nog gebruiken (op voorwaarde dat er nog 35mm film bestaat).

Overigens, ik heb nog een paar marketing trucs gevonden van het Zeiss Ikon kamp:

  • Full-metal curtain vertical travel shutter (1-1/2000 s, fl ash synch at 1/125 s) that cannot be burnt by the sun if focused on a shutter curtain. Overal te vinden op internet: direct uw lens naar de zon richten is de beste manier om binnen een paar seconden een gat in u Leica cloth shutter curtain te branden. De vraag is nu of die metal blade shutter zo stil is als de cloth shutter.
  • Extra large viewfinder eyepiece and a brilliant viewfinder image, unaffected by flare. Nog zo eentje uit de user groups geplukt: soms is die dure Leica niet te focussen wegens viewfinder flare
  • Bright and sharp rangefinder field perfectly positioned and centered in the viewfinder image. It does not shift or wander when focusing. Ah. Daarnet nog zelf meegemaakt met mijn (Voigtländer) 28mm lens. Shift: niet onoverkoombaar (of zelfs belangrijk) bij handheld, maar wel bij het gebruik van een statief. (Maar een rangefinder gebruik je toch overwegend handheld.)
  • Shutter speed tot 1/2000.

Verdere mogelijke verbeteringen, niet (expliciet) vermeld in de specificaties:

  • Film speed range: Manually set between ISO 25–3200 Herkent dus geen DX (automatische herkenning film ISO waarde: 100, 400, 800, etc).
  • Een tripod mount gecentreerd op de middellijn van de lens, ipv ergens op een hoekje van de camera (Leica).
  • Film-loading, al gok ik op een conventionele back loading zoals bij SLRs en de Bessa’s, en geen baseplate loading zoals bij Leica.

Is het al mei 2005?

[Update:] Swing open SLR-style camera back, zoals hier gelezen.

ariane

Zoals eerder bericht, heb ik voor het seizoen 04-05 een abonnement op de opera genomen. Donderdag was het de eerste voorstelling in de Bijloke. Een concertante uitvoering van Ariane & Barbe-Bleue, gedicht door Maurice Maeterlinck (Belgiës Nobelprijswinnaar literatuur) en op toon gezet door Paul Dukas.

Even citeren uit het programmaboekje (6,20 EUR –de afzetters):

De rol van deze onversaagde vrouw, dit symbool van de jeugd en de hoop, was op het lijf geschfreven van Maeterlincks levensgezellin Georgette Leblanc. Maeterlinck trachtte haar tevergeefs aan Debussy op te dringen als eerste vertolkster van Mélisande; ze creëerde wel de rol van Ariane in Dukas’ opera, die op 10 mei 1907 in première ging in de Opéra-Comique.

Dat was in 1907, dus vijf jaar na Pelléas. Maar in tegenstelling tot Pelléas, dat een toneelstuk was vooraleer het opera werd, was Ariane & Barbe-Bleue speciaal geschreven om op muziek gezet te worden. Men zegt dat Maeterlinck aan Grieg dacht had, maar toen Dukas in 1899 om zijn toestemming vroeg, gaf hij die. Met zijn ouverture van Polyceute, zijn Symphonie in c en vooral zijn Apprenti sorcier had de componist naam gemaakt bij het grote publiek én werd hij erkend door de kritiek.

Mooie uitvoering, met in de compositie duidelijk merkbare invloeden van Wagner. Eigenlijk heb ik maar weinig theatraliteit gemist, ware het niet dat ik me toch meer dan éénmaal de bedenking heb gemaakt dat dit perfect zou zijn als soundtrack. (Een beetje zoals Philip Glass’ operaversie van Cocteaus La Belle et la Bête; en die link is nog niet eens zo vergezocht.)

Enig minpuntje: de versterkte muziek –het is altijd hetzelfde, en normaal zou ik het zelfs niet meer vermelden (zo wanhopig ben ik). Deze keer echter waren de luidsprekers zo ‘slecht’, dat bij elke climax van pauken of koperblazers, de conussen verscheurend gingen trillen (“oei, de boxen zijn gesprongen,” zou ik vijftien-twintig jaar geleden gezegd hebben).

Oh, en in het derde bedrijf werden ganse stukken tekst overgeslaan. Ik weet niet of dat de bedoeling was, en hoe ze dat met de muziek hebben gerijmd, maar in elk geval, ongeveer vier van de zestig kolommen libretto werden niet gezongen. En ik heb voorlopig nog geen verwijzing naar een alternatieve versie gevonden.

chocolade & courgette

En daarmee is mijn favoriete foodlog 1 jaar oud geworden.

And so, we put the little cake on a plate. And lit a candle. And sang a birthday song. And blew the candle. And drank a little wine. And ate the little cake. Happy Birthday Chocolate & Zucchini!

(Niet dat ik tot nog toe een trouwe –of zelfs maar regelmatige– bezoeker ben geweest, maar het is wel het eerste blog op mijn lijstje in het genre.)

Ondertussen kent het weblog ook al een (voorlopig maandelijkse) nieuwsbrief, is er op 18 oktober een dinner party in Parijs voor al wie tot daar geraakt, en wordt er gestart met een forum.

Beter dan te proberen een beschrijving van de site te geven, verwijs ik naar dit artikel uit de The Sydney Morning Herald, of nog beter, gewoon de site zelf. Lees één artikel, en je bent verkocht.

DIV

Zopas een namiddagje doorgebracht op de kantoren van de DIV. Ik had maandag het inschrijvingsbewijs voor de motor ontvangen, en ze hadden hem toch wel niet op 108kW gezet ipv 72?!

Achteraf blijkt dan nog dat het niet eens hun schuld is, maar dat iemand (Triumph?) het verkeerd PVG nummer had genoteerd (L/60.102 ipv L/60.103).

Rond 14u was ik aan de beurt –na meer dan een half uur wachten– waarop Brussel diende gecontacteerd te worden om een afdruk van de microfiche van mijn aanvraag door te faxen. Rond 14u40 was die fax er nog niet, en toen heb ik maar even permissie gevraagd om snel-snel Henri van school te halen, en daarna terug naar Zwijnaarde te keren.

Vooral dat laatste bleek lang niet evident. De eerste keer was ik via de Expo gereden (ik kwam van de Brico op Sint-Denijs); met Henri probeerde ik eerst langs Sneppebrug/Beukenlaan (afgesloten), dan de overkant van Maria Middelares (afgesloten), om vervolgens maar weer helemaal van bij de op- en afritten bij de Brico te moeten vertrekken. Duh.

Een nieuw ‘roze inschrijvingsforumulier’ mee naar huis gekregen (deze keer moest ik nauwelijks wachten), waarop een nieuw vignet van de verzekering moet, en voor 12,50 EUR fiscale zegels. Liever dat, dan 867,00 EUR BIV te moeten betalen voor 108kW ipv de 123,00 EUR voor 72kW.

Dank u.