Huh. Pokkeweer. Een korte update:
Slaapwel.
Dienstmededeling:
Wil de persoon met het nummer +32950xxxxx alstublieft stoppen met mij een SMS te sturen waarin staat Visit www.mobistar.be
?!
Vanzelfsprekend heb ik al proberen terugbellen (vanop het werk), en heb ik al een reverse search gedaan op een aantal telefoonboeksites, en ge-googled, maar het nummer blijkt niet te bestaan.
Uit nieuwsgierigheid dan maar eens gaan kijken, maar er blijkt niks ongewoons te staan op mobistar.be. Misschien dat de link zelf een vervalsing is (genre <a href=”http://www.spamsite.com/?uwdetails”>www.mobistar.be</a>)?
Film ontwikkelen heb ik nog niet volledig onder de knie. Drie van de vier films vertonen water spots, terwijl ik nochtans Agfa Agepon (wetting agent) aan de laatste spoeling heb toegevoegd, en daarna –tussen twee vingers– het overtollige water van de film heb verwijderd.
Bij de vierde film heb ik even met een velletje huishoudrolpapier (zeg dat 10 keer snel na elkaar) de film in 1 haal van boven tot onder drooggewreven, en op die film staan geen water spots.
Nu raden ze natuurlijk overal af om dat te doen, gezien je zo’n 98% kans hebt dat je krassen maakt op de negatieven.
So, what’s next? Op het photo.net B&W Photo – Film & Processing Forum vond ik het volgende:
Tijd om te experimenteren.
Ugh. Koffie is niet langer mijn vriend. 10 dagen zonder het echte spul –thuis drink ik uit luiheid voorlopig enkel Nescafé– doe ik het maar beter kalmpjes aan.
Ik heb net mijn derde kop koffie op –vers gemaakt, bonen worden gemalen vlak voor je de koffie geserveerd krijgt– en ik voel me nog beroerder dan tijdens een kater. (Ik voel het zelfs aan mijn hart, al zal dat wel meer inbeelding dan realiteit zijn.)
Misschien is dit het geschikte moment om er helemaal van af te blijven? (Vroeg hij zich af, wanhopig kostneigingen onderdrukkend.)
Digitaal, analoog, fotolog; allemaal zaken die mij reeds geruime tijd bezig houden. Voor een fotolog is het voor mij voorlopig eenvoudiger om enkel digitaal te werken. Ik heb immers nog geen vergroter voor de analoge foto’s, en van de scanresultaten van de negatieven ben ik gewoon niet tevreden.
1. De ruimte voor de doka werd (min of meer) bepaald, alleen moet ik er eens tijd voor uittrekken om ze in te richten. Henri is alvast wild enthousiast over de negatiefontwikkeling, en elke keer (nu ja, twee keer) heb ik hem al het ganse procédé van begin tot eind moeten uitleggen. Dat de vergroter er komt, ligt al voor zo’n 80 procent vast.
2. Het fotolog: begin ik daarvoor een nieuw weblog, of ‘smijt’ ik de foto’s gewoon hier tussen de andere stukjes? (Het grootste nadeel van een nieuw weblog is dat ik er weer een naam moet voor verzinnen.)
Maar groter dan dat zijn mijn zorgen momenteel niet. Ik ben een gelukkig man. (Ignorance is bliss –dank u, meneer Van Herreweghen).
Oh! What a Beautiful Morning (in de Frank Sinatra versie?)
Theres a bright golden haze on the meadow
Theres a bright golden haze on the meadow
The corn is as high as an elephants eye
And it looks like its climbing clear up to the sky
Oh, what a beautiful mornin, oh what a beautiful day
I got a beautiful feelin everythings goin my way
All the sounds of the earth are like music
All the sounds of the earth are like music
The breeze is so busy it dont miss a tree
And the little ole willow is laughin at me
Oh, what a beautiful mornin, oh, what a beautiful day
I got a beautiful feelin everythings goin my way
Oh, what a beautiful mornin, what a beautiful day
I got a beautiful feelin everythings goin my way
Altijd hetzelfde liedje: waarom moeten de instrumenten tijdens een klassiek concert in godsnaam versterkt worden. Het antwoord lag deze keer een beetje voor de hand: het ging tenslotte om het Sportpaleis, en niet om de Hollywood Bowl of the Sydney Opera House. But what a waste.
Voor een dergelijk concert kan je eigenlijk bijna evengoed thuisblijven, de CD opleggen, en luisteren. Als je over iets of wat stereo-installatie beschikt, zal de klank trouwens veel beter geweest zijn dan tijdens onze ‘live’ versie. (Maar ik val ongetwijfeld in herhaling.)
De akoestiek was nochtans OK. Helaas kan niet hetzelfde worden gezegd van de geluidstechniek: schelle pieken her en der tijdens de opvoering, snel gecorrigeerd waardoor het daarop volgende gedeelte plots veel te vlak en dof uit de luidsprekers kwam.
Wel overtuigend, was de ambiance. Het publiek was weg van Howard Shore, en de man kreeg dan ook telkens weer een overweldigende ovatie, vergezeld van hysterisch geroep, een rockconcert niet vreemd (of The Night of the Proms –in datzelfde Sportpaleis overigens). We hadden schitterende plaatsen: de rode zone blijkt inderdaad de beste zone zijn (we zaten links van het midden –achter het ritmisch wiegende hoofd Roel van Bambost).
Conclusie: zeer goede sfeer, goed concert, slecht geluid. Oh, en hoewel het publiek het Sportpaleis zowat afbrak, weigerde Howard Shore een encore te geven. Jammer, maar het concert had ondertussen wel zo’n 150 minuten geduurd (inclusief een pauze van een half uur).
Gisteren een tripje naar het verleden gemaakt: ik heb Henri een korte rondleiding gegeven in Destelbergen en Lochristi, waar ik resp. de eerste en de tweede 10 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Een goede honderd foto’s gemaakt, waarvan iets meer dan de helft analoog, en waarvan iets meer dan de helft van de digitale door Henri.
’s Ochtends nog snel even langs ’t stad gepasseerd, en op weg daar naartoe konden we geen van beiden aan de eerste zonnestralen weerstaan:
In de namiddag terug naar mijn jeugd. Ik denk dat ik op zijn minst gedurende 10 jaar elke dag goed weer rond deze vijver heb doorgebracht.
De aarde die uit deze put geschept doet nu ergens dienst als heuvel voor de E3 of de E5, en er gingen helse verhalen rond over wat er eigenlijk allemaal nog in verborgen lag. Lijken, killer fish, en natuurlijk een paar schatten. De vijver was zo diep, dat er van werd verteld dat de temperatuur van het water op de bodem constant onder nul lag. Zelfs in putje zomer. En ook dat eens iemand zijn horloge had laten vallen vanop zo’n klein zeilbootje, en dat er iemand achter gedoken was en dat ze hem een paar uur hebben mogen ontdooien.
Ach waar is de tijd. Feit is dat het er eigenlijk op bepaalde plaatsen echt wel levensgevaarlijk was; aan de kant lagen stukken (gewapend) beton, en vlak onder het water de roeste uitstekels daarvan, klaar om de oningewijden een lever of een long te ontrukken. Niet dat er in die 10 jaar ooit een ongeluk is gebeurd, maar toch, ze zaten er wel degelijk (en we wisten ze allemaal tot op de millimeter liggen).
Toen we ouder waren (een jaar of 16), glipten we ’s nacht ook weg om naar nog een andere vijver te gaan nachtzwemmen. Die vijver was overdag off limits; hij lag vlak naast het militair domein aan de spoorweg. Van dat militair domein werd gefluisterd dat het een depot was voor nucleaire wapens (niet waar), en dat er ’s nachts gepatrouilleerd werd (wel waar, maar niet meer of minder dan op elk ander militair domein). Het gaf in elk geval een extra gevoel van avontuur aan onze nachtelijke exploten.
Dit was het zicht vanuit onze achtertuin in Lochristi (en eigelijk hadden we een gelijkaardig zicht in Destelbergen). Ons huis lag nog wel de dubbele afstand van de spoorweg (vlak voor de serres) verwijderd –er lag nog een groot veld tussen, waar meestal maïs op stond– maar ik kon gisteren natuurlijk niet echt meer vanuit die achtertuin foto’s maken. De spoorweg werd daar een beetje aanzien als de grens tussen Lochristi en Destelbergen, al lag die grens een eind ervan af, aan de Ledebeek, die vlak achter ons huis stroomde.
(Op die serres na is er in pakweg 20 jaar niks aan dat uitzicht veranderd: het zag er zo uit toen we er kwamen wonen, het ziet er nog steeds zo uit. Aan de andere kant, in de kleine verkaveling waar wij woonden is daarentegen alles verandered. Niks natuur, velden of het kleine bos: alles is er verkaveld.)
Nadien zijn we nog even gaan uitblazen aan de terrasjes van het Sint-Pietersstation. We hadden in het terugkomen de rolgordijnen voor Henri’s kamer afgehaald, en die gingen we nog snel even installeren (velux: zelfs ik kan het).
(Daarna nog twee filmrolletjes ontwikkeld, en ik heb ze net verknipt. Nu nog tijd maken om ze in te scannen.)
Dit is de boodschap die je te zien krijgt wanner je je (via een link in de e-mail die je naar de website brengt) probeert uit te schrijven van de “Zakelijke nieuwsbrief digitaal ondernemen” van Telenet.
Telenet Solutions Nieuwsbrieven
Uw aanvraag voor uitschrijving werd goed ontvangen. Gelieve rekening te houden met een termijn van twee weken voordat uw uitschrijving verwerkt wordt.
Het Telenet Solutions Team
Twee weken? Is dat het nu het supersnelle internet?
“Papaaaa,” klinkt het nadrukkelijk maar met enige wanhoop. “Wanneer ga je nu eindelijk de computer eens dichtdoen en met mij verder spelen?”
Sssst, nog eventjes. Ik heb bijna gedaan, probeer ik nog.
“Ben je misschien weer een verhaaltje aan het schrijven?” Iets hoopvoller nu.
Ja, jongen, een verhaaltje.
“En voor wanneer errr,” herpakte hij zich, “voor wie schrijf je die verhaaltjes dan?”
Voor jou jongen –ik had hem onlangs nog gezegd, dat ik de verhaaltjes, zoals dat van Mirza, op de computer bewaarde.
“Maar nog niet voor nu? Later zal ik die graag lezen hé?”
Ja jongen, sommige toch (hoop ik toch, dacht ik er gauw achter).
Waarmee ik meteen mijn publiek heb gevonden. Op toch op zijn minst een excuus.
“En ga je mij dan nu nog eens het verhaaltje van Mirza vertellen?”