De ganse dag in bed, uitgeput. Maar ben er toch in geslaagd om vier films te zien: Ring 2, Ring 0: Bâsudei, Ring: Spiral en Ken Park. Ugh.
En gisteren The Parallax View, en twee eposides van Buffy.
Memory Overload. Al is er straks nog Angel en CSI Miami.
(BTW The Parallax View verdwijnt in het niets vergeleken met het (latere) I… comme Icare.)
Ik heb het zeker al eerder over de LUG (Leica Users Group) gehad. Aangename mailing list, die bijwijken hilarische threads produceert.
Elke week stuur de LUG administrator een aantal e-mails (3) getiteld Housekeeping naar de lijst. Met daarin o.a. de volgende richtlijnen en regels voor discussie:
The most important rules for the LUG are:
1. Take pictures.
2. Criticize photographs and cameras, not people.
3. Be silent when you think someone needs to be argued with.
4. Take the high road.
Here are the never-changing reminders:
1. Almost nobody ever changes their opinion of another person as a result of a message you send criticizing him. They are more likely to change their opinion of you.
2. If you said it once, and nobody listened, saying it again louder and more forcefully is not going to change anything.
3. Mix Xtol with distilled water, no matter what Mark Rabiner tells you. He must live in a town with magic water. His photographs prove that he doesn’t need distilled water, but ordinary mortals do.
🙂
[Update: Kijk eens hier, the world moves in cycles. Had ik nog maar net gezegd dat ik het al eens over de LUG had gehad, en volgens mijn archief is dat bijna exact 1 jaar geleden (26 feb 2003: LUG).]
Ze is er! Mijn nieuwe lens, de (zilverkleurige) Voigtländer 28mm/f3.5 Color-Skopar (aangezien de lens in Leica Screw Mount is, moest ik er een LSM to M adaptor bijkopen). Zelfs inclusief de adapter blijft de lens aanvaardbaar geprijsd (toch in vergelijking met de –vijf keer duurdere– Leica 28mm/f2.0), gekocht bij Robert White, waar ik vorig jaar ook al mijn Billingham Hadley foto-tas had gekocht. Uitstekende service, en schappelijk van prijs: een aanrader.
The 28/3.5 was introduced in March 2002. It is the smallest Voigtländer lens. It uses 7 lens elements in 5 groups, and has a 39mm filter size. The 28/3.5 also accepts an optional square lens shade. Notice the convex front element. Weight is 163 grams. Close focus is .7 meters. As shown in the “Wide” group shot at the top of this page, the 28/3.5 is less than half the size of the 28/1.9. To mount a filter, remove the shade by unscrewing the shade WITH the lens cap attached, mount the 39mm filter, and then remount the shade. The filter fits tightly inside the shade, and is not accessible for removal or mounting without 1st removing the shade.
Bron: de Voigltänder lens pagina op steengoede site van Stephen Gandy.
Is het al zaterdag?
Yeah! Die bestelwagen (totum pro parte) had gewoon gedaan waar ik altijd al van gedroomd had.
Bumperklevers zijn een pest. O wee als je ooit eens aan minder dan 140 per uur op het derde een vrachtwagen die een andere voorbijsteekt, voorbij wilt. Niks geduld van onze snelrijdende medemens, plak, met zijn neus op uw gat (pars pro toto & metonymie), en vaak word je daarbij nog op een flikkerlichtconcert getrakteerd ook.
Ook de bestelwagen waarvan sprake, viel zo een behandeling ten deel. Niet getreurd, de man minderde een klein beetje vaart (zonder te remmen), en floepte vervolgens een schijnwerper aan die achterop gemonteerd stond. Met behoorlijk resultaat (en ik kwam met moeite bij van het lachen).
Soms heb ik gewoon zin om te beginnen schrijven en nooit meer te stoppen. Ik kan de tijden niet zeggen dat ik in de movabletype interface de vakjes Entry Body en Extended Entry vol getikt heb, enkel om daarna gewoon de browser af te sluiten. (Gemakkelijk toch een applicatie die je niet eerst vraagt of je je document niet eerst wilt saven alvorens te quit-en?))
Het enige wat me daarbij troost is dat ik de volgende dag geen spijt ga hebben van mijn posted entry. Even though sometimes it’s been a close call.
Foto, foto, foto, foto. Het is niet meer uit mijn gedachten te krijgen. Eénmaal ik mij ergens in vastbijt, laat ik het niet meer los. Borderline obsession. En niet enkel met fotografie.
Een tijdje geleden was het nog audio. Uren heb ik doorgebracht op de relevante forums. Ik wist perfect welke versterker ik zou kopen, en welke CD-speler voor erbij, en waarom. Door omstandigheden (beperkingen) wordt de zolder voorlopig niet (akoestisch) afgewerkt (hoewel hij geheel bruikbaar is –op vloer en verwarming na), dus is het absoluut niet nodig aan nieuwe hifi (high-end?) aparatuur te denken.
Akoestische isolatie was nog zoiets. Ik weet al perfect hoe ik mijn vloer en de muren ga opbouwen. Waar ze mogen raken, en hoe, en waar juist niet (zwevende constructie). Ik wist er op den duur meer van dan onze aannemer (die dan ook in daken gespecialiseerd was, en niet in akoestische isolatie van wat dan ook).
Boeken, CDs en films; auteurs, componisten en cineasten; noem maar op. Op een bepaald moment laat het me niet los. En dan ben ik ook bijna exclusief daarmee bezig. Bepaalde zaken blijven wel (fotografie, motoren, muziek, boeken, koken), maar niet met de errm diepgang als tijdens die periode van onderzoek.
En bladvulling. Daar begin ik ook mee overweg te kunnen.
Allez dan. Iedereen zaagt hier mijn oren af, omdat ze mij verhakkeld horen spreken, en mij van tijd tot tijd met een fleske Xylocaine Spray (10%) naar de WCs zien trekken. Niks aan de hand, gewoon aften.
Zes op mijn onderlip, zeven op mijn tong. Die op mijn bovenlip heb ik niet geteld, en op de binnenkant van mijn wangen evenmin. Och, just add another six. Gemiddeld zo’n anderhalve tot twee milimeter groot.
En mag ik nu verder werken?
Gezien de pijn van de aftes ’s avonds (en ’s ochtends als ik wakker word) het ergst is, kan ik reeds een tijdje geen verhaaltje meer voorlezen aan Henri. Eventjes ging ik dan ook niet meer bij hem op zijn kamer om slaapwel te wensen. Eergisteren had hij er echter zelf iets op gevonden.
“Weet je wat papa, ik zal jou een verhaaltje vertellen.”
Eergisteren heeft hij een verhaaltje verzonnen. Weliswaar voortbouwend op een verhaaltje dat ik voor hem verzonnen had, over een jongetje dat voortdurend “sorry” zegt. Had het zo geen pijn gedaan, ik was in bulderlachen uitgebarsten. En zoals ik het verhaaltje duidelijk op hem had afgestemd, had hij –de boodschap duidelijk goed begrepen– ook in zijn verhaal echt gebeurde zaken verwerkt.
Gisteren wou hij niet zomaar een verhaaltje vertellen, maar voorlezen. Vier jaar, tellen kan hij al een tijdje, en hij kan al zijn eigen naam schrijven, maar lezen, hmm, nee, toch niet. Maar ik moest en zou het Jip en Janneke boekje nemen. Op de bladzijde over “scheren” (het laatste verhaaltje dat ik hem had voorgelezen).
Hij kende het bijna volledig uit zijn hoofd. Zo goed, dat, indien ik niet beter had geweten, hij mij bijna had kunnen overtuigen dat hij wél kon lezen. Hij zat er ook zo bij, met zijn vingertje de regels aflopend, en op het prentje toonde hij wat er juist gebeurde in het verhaal. (“Kijk, dat is het scheermasjien. En dat is het scheerschuim. En hier gaat Janneke hem van de stoel trekken.”)
Benieuwd wat hij vanavond gaat brengen.
Nu het weer duidelijk (?!) beter begint te worden (had ik dat al niet eens geprobeerd ?), en een beetje onder invloed van de PMA, begint de fotograaf in mij uit zijn winterslaap te ontwaken. Ik heb vanochtend net mijn tweede filmrolletje van 2004 op mijn camera gestoken, en meteen wat nacht- (of eerder vroege ochtend-) foto’s gemaakt (op de parking van het Shell tankstation in Wetteren).
Voorlopig geen digitale camera dus (afwachten wat Cosina/Epson gaat brengen).
Edoch, ik ga mij eindelijk aan de contructie van een doka wagen. Een van de beperkingen van film is dat het lang duurt voor je je resultaten te zien krijgt, vooral met zwart/wit (duurt meestal een week, tenzij je met C-41 schiet, zoals Kodak TCN), vergrotingen zijn een pain, vooral als je dan nog eens wilt croppen, en nabestellingen, goh, ik haat nabestellingen.
(Al hebben we wel een fotolab dat heel bevredigende resultaten geeft voor standaard ontwikkelen en proof printing.)
Maar goed, we hebben ergens nog wel een kelderkamer die niet wordt gebruikt, en die bij deze in beslag wordt genomen voor voornoemde doka-activiteiten. Op het nachtkastje ligt (alweer) The New Darkroom Handbook: A Complete Guide to the Best Design, Construction, and Equipment; en de DIY werken zijn gepland voor tijdens de paasvakantie (een week verlof). Als gevolg ben ik nu ook officieel op zoek naar een vergoter (tweedhands) en ander doka-materiaal.
Ah. De lente (…schreef hij, terwijl boven Brussel donkere wolken samenpakten).
Valentijn was in de bric en brac (waar anders). Gezelligheid troef, druk (alle tafeltjes waren bezet -gebeurt niet vaak), en we zaten lekker dicht bij de keuken.
Wat hebben we gegeten?
_Aardperenroom met Sint-Jakobsnoten en truffelolie
_Ravioli van varkenswang, tomatencompote met basilicum
_Konijnenfilet in een jasje van deeg, garnalencoulis en gemengde groentjes
_Zwarte chocoladecake met tamme kastanjes en doyené-peren
Niet te vergeten de huisaperitief (sinaassappelwijn) en het hapje vooraf: oester met soyaschuim en een spicy soepje (deed me een beetje aan een heerlijke thaise soep denken).