recensies – Pagina 52

Pascal Schumacher Quartet

“De Bijloke wordt en is anders dan een jazzcafé”, zo hoorden we Frank Pauwels vorige week nog vertellen. De Bijloke heeft er nochtans alles aan gedaan om het zo gezellig mogelijk te maken.

Het podium was van de rest van de zaal door een zwaar zwart gordijn afgesloten. Ik kwam in een lege zaal terecht, alwaar een viendelijke jongedame mij vertelde dat het publiek vanavond op het podium zou plaatsnemen. Ik verwachtte even wat tafels en stoelen en een hele hoop kussens op de grond te zien, maar in plaats daarvan was een kleine tribune op het podium bijgezet, met zeven rijen stoelen.

De piano stond –vanuit het publiek gezien– links, geflankeerd door de vibrafoon met recht daarachter, aan de tip van de vleugel de bas, en rechtsachter de drums. De eerste rij, waar ik –na een schijnbeweging naar de derde– plaatsnam, was amper twee meter van de muzikanten verwijderd. Die nabijheid, en de verkleinde concertruimte, zorgden ervoor dat het concert in een aangename intimiteit kon plaatsvinden.

Het concert zette rustig in, maar ging er met het tweede nummer (Kitchen Song) meteen vandoor, om even later (A Bad Memory) alweer heel etherisch naar een soort rustpunt terug te keren. Een afwisseling die kenmerkend zou blijken voor de hele avond. Vooral Pascal Schumacher trad op het voorplan, maar ook Jef Neve trok aan de piano vaak het laken naar zich toe. Hoe wild het spel ook was, Schumacher bleef er de rust en kalmte zelf bij, terwijl Neve –in zijn ondertussen typerende pose– de cool cat uithing. De linkerarm op het pianoframe, en met de rechter op de andere instrumenten inpikkend. Deze jongens zijn duidelijk op elkaar ingespeeld.

Na de pauze zette de set aan met het solomoment: Schumacher zette in op vibrafoon, speelde de bal door naar Neve, die vervolgens Christophe Devisscher op bas en daarna Jens Düppe aan de drums zeer verdienstelijk het hoge woord liet voeren tijdens Monks Mysterioso. Veel kwinkslagen ook, tijdens het concert, voor mij nog steeds een teken dat de ziel er goed in zit. Niet zomaar een doorslag van de CD(s) overigens, maar we kregen zowel oud als nog niet gereleased werk te horen.

Het geluid was bij momenten iets te overweldigend, maar we zaten er dan ook echt bovenop. En dan verkies ik toch wel het concert te beleven dan een quasi steriele vlekkeloze afhaspeling van het repertoire te ondergaan. Jazz moet men tot nader inzien beleven, en de mensen van De Bijloke hebben alvast zeer hun best gedaan om het publiek bij de twee sets te betrekken.

Wat ik al een paar keer heb mogen meemaken in de Bijloke, gebeurde ook nu: tijdens de pauze en na het concert troepte het publiek rond de instrumenten samen. Vooral Schumachers vibrafoon mocht op behoorlijk wat aandacht rekenen. Vlak voor de tweede set van start ging hoorde ik nog een van de concertgangers spreken over de partituur: “Ik ben gaan kijken naar die partituren, en daar staat zeer weinig op. Alleen een paar akkoorden, die uitgeschreven zijn in letters, H7, A9, enz. En dat voor alle nummers. Verbazingwekkend.” Ik houd wel van dat soort eerbied.

Pascal Schumacher Quartet: Modern jazz, postbop & ballads, gezien op 19 oktober in de Concertzaal van De Bijloke. Het volgende concert in de Jazz Rendez-vous reeks vindt plaats op 18 november, als slot van de Staten-Generaal van de Klassieke Muziek 2006. Dan kunt u er vanaf 22u gratis terecht voor het slotconcert van Tricycle.

(Deze bespreking verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)

El Labirinto del Fauno (Pan’s Labyrinth)

Deze film laat zich niet in een hokje duwen. Hoewel El Labirinto del Fauno (Pan’s Labyrinth) kan omschreven worden als een (donkere) sprookjesfilm, zou ik u niet meteen aanraden om uw jonge kroost op deze prent te trakteren. Fantasy en gruwel (bijna: horror) worden hier immers met elkaar verstrengd in functie van de plot, die zich afspeelt in de context van de Spaanse Burgeroorlog en de overwinning van Franco.

El Labirinto del Fauno werd geregisseerd door Guillermo del Toro, die u misschien kent van Mimic, Blade II of Hellboy, of, als het helemaal goed zit, van El espinazo del diablo (The Devil’s Backbone). De ervaring die del Toro met eerstvernoemde films heeft opgedaan vertaalt zich nu in uiterst realistische special effects die de geloofwaardigheid van verhaal enkel maar ten goede komen. Thematisch sluit El Labirinto De Fauno dan weer perfect aan bij El espinazo del diablo.

Het is 1944, de Spaanse Burgeroorlog is al even afgelopen, en Franco heeft de macht gehaald. Maar in de onherbergzamere gebieden zitten nog steeds guerrillero’s die het niet zo begrepen hebben op Franco’s fascisme. Carmen is onlangs hertrouwd met de koude en autoritaire man Vidal, een kapitein in Franco’s leger. Samen met haar dochtertje Ofelia –uit een vorig huwelijk– reist ze naar haar nieuwe man die de opdracht heeft gekregen in de bergen in Navarra de rebellen te verslaan. Ofelia heeft het maar moeilijk in de nieuwe situatie, en zoekt afleiding in het labyrint naast het huis. Daar ontmoet ze een Faun (Pan), die haar vertelt dat ze een princes is van een magisch koninkrijk. Om het koninkrijk te kunnen betreden, moet Ofelia evenwel drie proeven afleggen.

Wat volgt zijn eigenlijk twee verhaallijnen: het gevecht van Vidal tegen de rebellen, en de avonturen van Ofelia op zoek naar haar koninkrijk. Het geniale van de film zit hem net in de manier waarop del Toro er is in geslaagd beide werelden op zeer geloofwaardige manier met elkaar in contact te brengen. Verwacht echter vooral geen epische gevechten van saters met de soldaten van Vidal. De gruwel in beide onderdelen is van een geheel verschillend kaliber, en daarom niet minder reëel. Bij kapitein Vidal gaat het om het koudbloedige destructieve fascisme, terwijl de wereld van Pan voor Ofelia niet zomaar een plaats is waar ze in kan wegvluchten, maar waar ze ook haar eigen demonen onder ogen komt.

De film zit vol speciale effecten –of had u een Faun in uw tuin wonen? Del Toro gebruikt hier evenwel geen effecten omdat het kan, maar omdat het nodig is om de essentie van het verhaal te vertellen. Dit resulteert in een sterk realistische vertelling, waarbij u zich in beide onderdelen met veel gemak zal laten meeslepen.

De regisseur heeft zich gedurende een jaar voorbereid op deze film, maar eigenlijk was hij al met de plot bezig van voor hij zijn eerste grote film, Cronos heeft gemaakt. “Het script voor El Labirinto de Fauno gelijkt heel sterk op mijn eerste versie van El espinazo del diablo“, zo vertelt del Toro. “Het zou zelfs mijn debuutfilm geweest zijn indien ik destijds over het nodige budget had beschikt. De film speelde zich ook af tijdens de Spaanse Revolutie en vertelde het verhaal van een jonge, zwangere vrouw die bij haar man terugkwam in het huis dat hij had gerestaureerd. Als ze het huis bezoekt, ontdekt de moeder-in-spe een tuin in de vorm van een labyrint, waarin ze een sater aantreft. Ze bedrijft de liefde met het beest die haar voorstelt haar kind op te geven zodat ze voor eeuwig bij de sater kan blijven. Hoewel er grote overeenkomsten zijn met mijn oorspronkelijke idee, is de nieuwe versie ondanks alles toch heel verschillend geworden. Iets sentimenteler, misschien.”

Voor del Toro is El Labirinto de Fauno zijn beste film tot nog toe, met als belangrijkste thema de essentie van het fascisme. Het fascisme zelf hoeft daarom niet noodzakelijk bij naam te worden genoemd, maar del Toro ziet fascisme als de grootste denkelijke gruwel. Net daarom is dit ‘sprookje voor volwassenen’ de meeste geschikte vorm om dit verderf aan de kaak te stellen. Want het is kapitein Vidal (“mijn enige zwakte is mijn trots”) die het echte monster is, veel meer dan de wezens die Ofelia op haar tocht ontmoet.

Een heuse aanrader!

El Laberinto Del Fauno, van Guillermo del Toro met Sergi Lopez, Ivana Baquero, en Maribel Verdú, nog te zien op 14/10 om 22u30 en op 19/10 om 17u, telkens in Kinepolis. Er zijn nog plaatsen beschikbaar. De film verschijnt op 22 november in de zalen.

(Deze bespreking verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)

Sketches of Frank Gehry

Frank Gehry is de beroemde architect van het Guggenheim museum in Bilbao (Spanje). Een aantal regisseurs hadden Gehry reeds verzocht een documentaire over de man te maken, maar tot nog toe had de architect die boot steeds afgehouden. Tot hij er zelf zijn vriend Sydney Pollack over aansprak. “Maar ik ben helemaal geen documentairemaker,” was diens antwoord, “en ik ken nog veel minder van architectuur.” “En juist daarom ben je geknipt voor de job,” pareerde Gehry.

Pollack volgde Gehry met een digitale videocamera, en de beelden komen –hoewel goed belicht en veelal met geslaagde invalshoeken– soms een beetje nerveus en onbeslist over. De hand held camera was Pollacks knipoog naar het dynamisme in Gehry’s werk. Om de gebouwen zelf vast te leggen werd meestal naar pellicule overgeschakeld –voor de beeldkwaliteit. Maar vooral het verhaal zelf is van tel.

Sketches of Frank Gehry is het verhaal van ietwat timide man, die ondanks de perikelen in een eerste huwelijk en een schijnbare creatieve dead end toch geworden is tot de geniale architect die we vandaag kennen. Een belangrijke rol was daarin weggelegd voor zijn psychiater, Milton Wexler, die erin slaagt Gehry’s creatieve geest te bevrijden.

Een keerpunt in Gehry’s leven en carrière was een avond in de jaren 80, toen hij de opdrachtgever voor het winkelcentrum Santa Monica Place bij hem thuis had uitgenodigd. Gehry had toen geëperimenteerd op zijn eigen huis, en daaruit bleek al zijn stijl, totaal verschillend van wat hij voor het conventionele winkelcentrum op papier had gezet en nu de voltooing naderde. Zijn eetplaats was een gekantelde hout-en-glazen kubus, waarin Gehry vooral aandacht had gehad voor de manier waarop het licht in zijn huis werd binnengebracht. Geconfronteerd met het grote verschil tussen beide bouwwerken, vroeg de gast aan Gehry of hij het winkelcentrum eigenlijk wel mooi vond. En toen Gehry daar ontkennend op antwoordde polste de gast verder door naar de reden waarom hij de opdracht aanvaard had. “Omdat ik brood op de plank moet brengen”, verzuchtte de architect. “So stop it“, was het advies.

En Gehry stopte. Hij begon zijn carrrière opnieuw, en ontwierp gebouwen zoals hij ze graag zag, met meesterwerken zoals het Dancing House in Praag, Maggie’s centre in Dundee, Schotland, de Walt Disney Concert Hall in Los Angeles, en natuurlijk het Guggenheim museum in Bilbao.

Gehry werkt graag met zijn handen, en geeft zijn team instructies door onmiddellijk op de schaalmodellen te werken. Het team werkt ondertussen al zolang samen dat een paar woorden volstaan om te begrijpen waar de architect met zijn ontwerpen heen wil. Deze film is een zeldzame persoonlijke kijk in Frank Gehry’s leven, en gedeeltelijk ook die manier van werken. Maar voornamelijk is het een fascinerende en persoonlijke tocht naar de motivatie van Gehry, zijn drive en ontwikkeling.

Sketches of Frank Gehry, door Syndey Pollack, nog te zien vanavond (12/10) om 22u30 en morgen (13/10) om 14u30 in Kinepolis. Er zijn nog plaatsen beschikbaar.

(Deze bespreking verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)

Windkracht 10 – Koksijde Rescue

Deze film gaat volle zalen trekken, zo voorspelde ik na afloop van de perspreview woensdag. Windkracht 10 – Koksijde Rescue is in eerste instantie een actiefilm. Vergaap u daarbij niet aan Amerikaanse toestanden, maar met een budget van 4,5 miljoen euro is Windkracht 10 een van de meest grootschalige films die in België is gedraaid. Ongeveer 10 jaar heeft het geduurd voor dat budget bijeen werd gegaard (de serie dateert van 1997), maar producent Erwin Provoost had een duidelijk doel voor ogen. Voor regisseur Hans Herbots was het een groot verschil met het (tien maal) beperktere budget van Verlengd Weekend (bespreking), de film die vorig jaar ook al op het Filmfestival in première ging en ondertussen op DVD verkrijgbaar is.

Vanavond gaat deze nieuwe film in première op het Filmfestival, en opent daar de Festival Previews. Van de originele cast blijven nog maar een paar mensen over, zoals Warre Borgmans en Ludo Busschots, maar de sterren in deze film zijn nieuwkomers Kevin Janssens en Veerle Baetens. Baetens speelde ook mee, net zoals Koen De Bouw, in Herbots’ vorige film.

Rick Symons (Kevin Janssens) is een duiker die zich in zijn korte carrière reeds heeft weten te onderscheiden door enerzijds de grootste wildebras te zijn van zijn lichting, maar meteen ook het grootste talent. Zijn laatste stunt resulteert in zijn zoveelste overplaatsing, deze keer naar het 40^e smaldeel helikopters ofte Koksijde Rescue. Hij wordt er ingedeeld bij een hechte crew waar ook Alex(andra) Breynaert (Veerle Baetens) deel van uitmaakt. De twee worden al gauw tot elkaar aangetrokken, maar dan blijkt dat Rick een zware last met zich meedraagt.

Windkracht 10 – Koksijde Rescue is een wervelende film, die vooral wordt gedreven door de scrambles (reddingsoproepen) met de Sea Kings. De film laat amper tijd voor een adempauze en valt op door snelle actiescènes en een geslaagde fotografie. Voor de fotografie tekende Danny Elsen, die ook al instond voor het camerawerk bij Verlengd Weekend, De Zaak Alzheimer, en die zowat het enige lichtpunt was in de miskleun van Deruddere (De Bloedbruiloft – bespreking) vorig jaar op het Filmfestival.

Voor de special effects gingen de producenten –naast het Belgische Ace en Grid– in zee met een Engelse partner, die hun toegang verschafte tot de befaamde Pinewood Studios en Cinesite. Vanzelfsprekend was dat niet, want Cinesite werkte onder andere voor films zoals Harry Potter, James Bond, en V for Vendetta (bespreking). Ondanks het naar Belgische normen mega-budget was er evenwel geen tijd noch geld voor veel retakes, en daar werd door de Engelsen met veel respect naar gehandeld. Het resultaat mag er zeker zijn, en is waarschijnlijk in geen enkele Belgische film ooit zo meticuleus uitgewerkt.

Maar lopen de acteurs en de personages niet het gevaar op de achtergrond te raken? Herbots: “Na een eerste montage duurde Windkracht 10 twee uur en dertig minuten. Te lang dus. En dus maak je keuzes. Daarbij ondervond ik dat hoe meer ik me op Rick en Alex concentreerde des te krachtiger de film werd. Wil je er zes personages bij betrekken dan moet je een andere film maken of hem op zijn minst helemaal anders opbouwen. Als je de film daarentegen zo intens wil maken als hij geworden is, dan moet je op de huid van je hoofdperson,ages zitten en heb je geen tijd om allerlei zijwegeltjes in te slaan of te volgen.”

Met al die actie mag het scenario dan weinig ruimte hebben geboden voor diepgang, zowel Veerle Baetens als Kevin Janssens zullen met deze film inderdaad hun plaatsje hebben verdiend in de Belgische filmwereld. Het zijn beiden acteurs die met hun films nog zullen groeien, maar bevestigen hier al hun potentieel. Hans Herbots bewijst dan weer dat hij evengoed projecten van een veel grootser kaliber met glans aankan.

Voor deze film was de voorbereiding minstens zo belangrijk als de filmdagen zelf. Minstens drie maanden heeft Herbots aan de storyboarding besteed voor de special effects. Het was trouwens niet alleen het budget dat voor deze film de hoogte inging, maar bij een onderneming van deze omvang kwamen ook veel meer mensen te kijken. “People management wordt helaas niet aangeleerd op de filmschool,” aldus Herbots, “terwijl we voor deze film telkens verschillende ploegen weer op elkaar moesten afstemmen.”

Ook de soundtrack ligt de regisseur nauw aan het hart. “Ik ben een groot liefhebber van de muziek van de jaren zeventig en tachtig. Ooit heb ik gezegd dat ik daar iets mee wilde doen, dus heb ik mijn kans gegrepen.” De sountrack bevat dus niet alleen de grootse orchestrale thema’s van Matt Dunkley, maar tevens toenmalige hits zoals There will be no next time (The Kids), het zeer toepasselijke Fly (Machiavel) en Lena (2 Belgen). En de cover van Iggy Pop’s The Passenger door Absynthe Minded.

Volle zalen, heb ik gezegd, want er is voor elk wat wils: actie en emotie, special effects en goede muziek. Op 11 oktober wordt de film gereleased. Het zullen lange rijen worden.

Windkracht 10 – Koksijde Rescue van Hans Herbots met Veerle Baetens en Kevin Janssens, vanaf 11 oktober in de Belgische zalen.

(Deze bespreking verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)

AR in de AB

De AB was helemaal niet wat ik mij ervan had voorgesteld. Het was kleiner, en deed een beetje denken aan een gekrompen versie van de Concertzaal in de Vooruit (al is het eeuwen geleden dat ik daar nog eens een voet heb binnengezet, in die Concertzaal).

De inkom ziet er jaren 80-modern uit. Je kan binnen via slechts één ingang (hoewel er drie dubbele deuren zijn), en dan moet je via één van de drie of vier door kniehoge aluminium platen gemarkeerde gangen, aan het begin waarvan je je ticket laat scheuren –nu is er geen weg meer terug– en aan het eind waarvan security iedereen monstert. En ja, natuurlijk werd mijn tas doorzocht (ik weet waarom ik niet graag het vliegtuig neem).

Eenmaal binnen kom je in een soort foyer terecht –let wel, stel het je niet te groot voor; van de deur tot dat foyer is het hooguit een meter of tien. Links kan je naar beneden waar de toiletten en de vestiaire zijn. De vestiaire, dat zijn metale kastjes waar je je zaken in kwijt kan, en die op slot kunnen (genre zwemkom). In het foyer kan je drank kopen (ze werken met jetons), die je normaal gezien niet mag meenemen in de zaal zelf. Maar ja, je mag ook geen foto’s of geluidsopnames maken, en er werd gedurende het ganse concert geflitst.

De zaal zelf is –net zoals in de Vooruit– verdeeld in het parterre en links en rechts twee verdiepen gaanderijen. Op het eerste verdiep achteraan zijn bovendien zitplaatsen voorzien. U zit er beter niet te laag, en evenmijn aan de zijkanten. Comfortabele zitjes, goede akoestiek, en een geduldig publiek.

Want Axelle liet op zich wachten. Of het sterallures zijn of niet, ik ben er niet uit, maar tegen acht uur zat de zal stampvol (het concert was uitverkocht), en het duurde tot ongeveer kwart voor negen eer ze aan de set begonnen. Tot groot ongenoegen van het publiek, dat met tegenzin los kwam in de eerste set.

De eerste set bestond voornamelijk uit nieuwe songs. Jardin Secret, haar nieuwe album, werd pas zaterdag gereleased, en hoewel we hem in huis hebben gehaald, hadden we nog geen tijd gehad om ernaar te luisteren. Ook voor het publiek was het wennen, want van de funky Axelle was er maar weinig te merken. Iets na half tien was de set afgelopen.

Axelle verdween, en wij staarden elkaar met open mond aan, want ook de muzikanten verlieten spoorslags het podium. Twee maal 30 EUR voor amper een uur muziek? Dat leek ons toch iets van het goede teveel. Geen nood, binnen de kortste keren stond Axelle er terug, voor de tweede set. “Gezien jullie zo vriendelijk waren naar mijn onbekende nummers te luisteren, zullen we nog een paar bekendere spelen.” Al zei ze het niet letterlijk zo, en bovendien in het Frans, maar daar kwam het op neer. De schizofrene verhouding met onze beide landstalen (laten we even het Duits buiten beschouwing) zou haar gedurende het ganse concert parten spelen. “In Brussel weet ik nooit of ik Frans of Nederlands moet praten”, zo zei ze. “Maar ik heb ondervonden dat de Franstaligen tegenwoordig verschrikkelijk goed Nederlands kunnen.” En na een halve seconde pauze, “et les Flamands Français, évidemment.”

De tweede set was een best of, en werd duidelijk veel meer gesmaakt door het publiek. Sensualité, Je t’attends, Ce matin, A tâtons, A Quoi Ca Sert?, J’ai fait un rêve, … Wie de compilatieCD French Soul in huis heeft, weet waarover ik spreek.

Wat mij betreft een OK concert, met een dikke pluim voor het geluidsvolume en de belichting, al vond ik dat haar stem wat te weining volume kreeg in vergelijking met de muziek. Maar ik denk dat ze daarmee ‘onzuiverheden’ in haar stem wilden verdoezelen. Tessa vond het dik in orde –en zij kent hier meer van dan ik– en heeft haar wreed goed geamuseerd. Wat mij dan weer wreed content maakt, gezien het een cadeau voor haar was.

Axelle Red, gezien in de AB op 3 oktober 2006. De AB is heel goed bereikbaar met het openbaar vervoer, en bevindt zich op wandelafstand van het Centraal station –er rijden treinen terug naar Gent tot 0:27.

boeken 200609

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

The Geographer’s Library / Jon Fasman / 2005 / 0
Slechts met tegenzin heb ik dit boek uitgelezen. Het is er dan ook de schuld van dat ik deze maand ‘slechts’ drie boeken heb verorberd. Niet alleen is dit boek geheel voorspelbaar, het is ook nog eens slecht geschreven. U schreef betere opstellen in het eerste midelbaar, zo durf ik te verwedden.
Persuader / Lee Child / 2003 / **
Ik hoef niets meer te schrijven over Child, denk ik. Ik lees hem gewoon graag, en het was een welkome verademing na voorafgaand brolboek. Zoals steeds.
Het derde huwelijk / Tom Lanoye / 2006 / **
Hij wordt oud, onze Tom Lanoye. Getuige daarvan zijn foto op de achterflap waarin hij gelijkt om mijn leraar godsdienst en Frans uit het vijfde middelbaar op het Sint-Barbaracollege. Een bovenste beste en belezen mens, maar niet meteen het imago dat Lanoye zich wil aanmeten, denk ik. Het derde huwelijk gelijkt op zijn best op Le temps qui reste, maar voor het grootste deel is het een zeurderig soort testament van een eenzame aftandse relnicht. Het kon mij niet bekoren. (Het boek bevat ook walgelijk slechte zinnen zoals Ik zag zijn goede humeur verdwijnen als coke in de coulissen van een modedefilé. Puh-lease.)

(boeken vorige maand)

concerten 200609

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

Jef Neve en Rony Verbiest / 10-09-2006 / Opatuur / ***
Zo een schitterende opener van het seizoen. Het zat afgeladen vol, bij Tuur. Als ze nu maar blijven komen.
Bart Quartier en Bart Van Caenegem / 17-09-2006 / Opatuur / **(*)
Mooi. Ik ga niet zeggen dat ik er zat op te wachten, maar wel dat ik het niet graag had gemist.
Hatzigeorgiou, Cavaliere en Bonetti / 24-09-2006 / Opatuur / **
Iedereen was dermate in de wolken over Cavaliere, dus ik durf er bijna geen domper op te plaatsen, maar ik vond de versterkte viool eigenlijk niks om voor in zwijm te vallen. Goed, maar geen hoogvlieger. Wel zeer onder de indruk van Hatzigeorgiou (bas).

(concerten vorige maand)

films 200609

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

Der untergang / Oliver Hirschbiegel / 2004 / DVD / ***(*)
Een zeer sobere en nuchtere film over de laatste dagen van Das Dritte Reich. Het ‘voetvolk’ blijft geloven in de overwinning en blijft trouw aan de Führer, hoewel hij en zijn directe omgeving zelf al lang beseffen dat de strijd gestreden is. Hitler en Nero, binnen een paar honderd jaar in dezelfde voetnoot van de geschiedenis. Wie de film gezien heeft, moet zeker eens gaan grasduinen op Wikipedia, naar bijvoorbeeld Traudl Junge, Cyanide, en de Goebbels children. De film eindigt met dit citaat van Junge:

Of course, the terrible things I heard from the Nuremberg Trials, about the six million Jews and the people from other races who were killed, were facts that shocked me deeply. But I wasn’t able to see the connection with my own past. I was satisfied that I wasn’t personally to blame and that I hadn’t known about those things. I wasn’t aware of the extent. But one day I went past the memorial plaque which had been put up for Sophie Scholl in Franz Josef Strasse, and I saw that she was born the same year as me, and she was executed the same year I started working for Hitler. And at that moment I actually sensed that it was no excuse to be young, and that it would have been possible to find things out.
Paycheck / John Woo / 2003 / VT4 / **
Wel, ik vond dit een aangename film. Niet diepzinnig of vernieuwend, maar wel onderhoudend. Er zitten gaten in, de acteerprestaties zijn niet van het hoogste niveau, maar toch vond ik dit best te pruimen.
Nabbeun namja (bad guy) / Ki-duk Kim / 2001 / DVD / *
Pffft. Dit is een jaar na The Isle verschenen, en is een stap achteruit t.o.v. die film. Het verhaal is OK (bijna goed te noemen zelfs), maar fotografisch is dit echt een zwakke film. Verdwijnt in het niets in vergelijking met Samaritan Girl en Bin-jip. Soit, de volgende wordt (eindelijk) Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring. Hopelijk liggen mijn verwachtingen niet te hoog.
Cold Creek Manor / Mike Figgis / 2003 / VijfTV / *
Volledig voorspelbaar; het beste te gebruiken als weekendfilm.
Timeline / Richard Donner / 2003 / VT4 / *
Ik heb beter amateurtoneel gezien dan dit. Met mijn welgemeende excuses aan amateurtoneelacteurs. Toen ik het boek van Crichton las viel het mij al op dat dit geschreven was met het oog op verfilming. Maar mensen zo slecht verfilmd. En dan nog door de man die ons eerder al Conspiracy Theory, Assassins en The Omen (!) had bezorgd.

(films vorige maand)

boeken 200608

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

Without fail / Lee Child / 2002 / **(*)
Na de prutsboeken van vorige maand, had ik nood aan een stevige, bewezen auteur. Met Child weet ik onderhand waaraan me te verwachten, en ook deze keer werd ik op mijn wenken bediend. De eerste keer, denk ik, dat ik mij Reacher niet heb voorgesteld als het hoofdpersonage uit 18 Wheels of Justice. Een van de betere tot nog toe.
Honden van Riga / Henning Mankell / 1992 / (*)
Een van die promoboeken van De Morgen, van vorig jaar. Laat het ons sober houden: ik zal geen Mankell fan worden. Hoe meer boeken ik te lezen krijg van de ‘mensen uit het noorden’, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het toch een beetje een overschatte hype is.
The Traveller / John Twelve Hawks / 2005 / **(*)
Wijs, wijs, wijs. Je ziet meteen dat dit een uitstekende reeks gaat worden. Niet meteen vernieuwend, maar zeer zeker onderhoudend.
The Holcroft Covenant / Robert Ludlum / 1980 / ***
Er is geen vergelijk. Ludlum rules. Intrigerend, goed uitgewerkt, spannend; een klassieker. Geen Godwin, wel nazi’s, en precies op een manier zoals we dit nu niet meer kunnen of durven benaderen.

(boeken vorige maand)

films 200608

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

Waking Up in Reno / Jordan Brady / 2002 / VT4 / *(*)
Onschuldig tijdverdrijf. Weekendfilm. Waarover ging het alweer?
Ocean’s Eleven / Steven Soderbergh / 2001 / DVD / **
Euh ja. Plezant om zien, mooie fotografie, niet echt opmerkelijk.
Hwal (The Bow) / Ki-duk Kim / 2005 / DVD / 0
Zo slecht hebben wij Ki-duk Kim maar zelden gezien. Een f(l)utloos verhaaltje, zo dun en voorspelbaar als iets, dat wel ontsnapt lijkt aan de saaie fantasie van een fantasieloze geest. De film is nog slechter dan voorafgaande zin. Ge kunt wel denken.
Madagascar / 2005 / DVD / **
“Ik hou van dansen, dansen.” En nog ‘zingen’ we dat te pas en te onpas. “Wiegen met die heupjes, meisjes.” Amusement voor het hele gezin.
A History of Violence / David Cronenberg / 2005 / DVD / ***
Blijft potverdikke goed. Excellente cast, excellent geacteerd, met diepgang die men niet vermoedt. Hoort thuis in het lijstje uitstekend verfilmde graphic novels.
Cars / John Lasseter / 2006 / Decascoop / **
Ik zal wel noch de enige, noch de eerste zijn die de vergelijking met Doc Hollywood maakt zeker? Schitterende animaties, erg gedetailleerd en realistisch (als je er even aan voorbij gaat dat het over ‘levende’ auto’s gaat); het gaat de goede richting uit met CGI.

(films vorige maand)