Get (comic) book first, had ik ergens op mijn werk neergeschreven. Dan mag dat immers in het Engels, want zoals u misschien weet, is Engels hier (helaas) de voertaal. Maar ik wijk af. Het gelijknamige stripverhaal werd in de jaren 80 geschreven door Alan Moore, die u mogelijks ook kent van die andere pareltjes, Watchmen en From Hell. Ook dat laatstvernoemde werk, waarin Moore op zoek gaat naar de identiteit en het motief van Jack the Ripper, werd reeds verfilmd (met Johnny Depp en Heather Graham in de hoofdrollen). David Lloyd verzorgde bij ‘V’ de tekeningen.
Voor de verfilming werden alle registers opengetrokken. James McTeigue regisseert, Joel Silver produceert, en de Wachowski brothers herschreven het scenario van Moore voor de film. Voeg daar nog acteur Hugo Weaving (als ‘V’) aan toe, en de link met de Matrix-films is niet langer uit de lucht gegrepen. (Naar verluidt hadden de Wachowski brothers reeds een kladversie van hun scenario af, nog voor ze in 1999 aan The Matrix begonnen.)
Die Wachowski brothers hebben overigens zeer goed werk geleverd. Ze zijn erin geslaagd de zwaar door het Tatcheriaans bewind geïnspireerde manuscript van Moore over te brengen naar een hedendaags relevante vertelling, waarbij ze gelukkig zo min mogelijk PC tewerk zijn gegaan. De zwaar anarchistische ondertoon mag dan (sterk) afgezwakt zijn (ze is nu ook minder relevant), de als wandelende bom aangeklede ‘V’ staat er nog even prominent, net zoals het totalitaire bewind en de duidelijk neofascistische verwijzingen. Het verhaal is duidelijk en volgbaar (dat is moeilijker in de strip), en bepaalde plotlijnen zijn beter uitgewerkt. Wel is het personage ‘V’ soms iets té karikaturaal aangehouden.
De ‘V’ is meer dan enkel de eerste letter van Vendetta; waar hij juist voor staat zal ik u niet verklappen, maar hij duikt op in de ganse film. De vorm van het masker van het hoodpersonage, de naam het personage dat gespeeld wordt door Natalie Portman (Evey), de Vijfde Symfonie van Beethoven, waarvan het begin overigens morse is voor de letter v (…-), en deze paragraaf, waarmee ‘V’ zich bij Evey introduceert aan het begin van de film:
Voilà! In view, a humble vaudevillian veteran, cast vicariously as both victim and villain by the vicissitudes of fate. This visage, no mere veneer of vanity, is a vestige of the vox populi, now vacant, vanished. However, this valorous visitation of a bygone vexation stands vivified, and has vowed to vanquish these venal and virulent vermin vanguarding vice and vouchsafing the violently vicious and voracious violation of volition. The only verdict is vengeance; a vendetta held as a votive, not in vain, for the value and veracity of such shall one day vindicate the vigilant and the virtuous. Verily, this vichyssoise of verbiage veers most verbose, so let me simply add that it’s my very good honor to meet you and you may call me V.
De film zit vol verwijzingen naar totalitaire gebeurtenissen, zoals de gruwel van Nazi Duitsland, maar ook Orwells 1984. John Hurt, die in 1984 de slachtofferrol van Winston Smith mocht vertolken in de verfilming van George Orwells roman (Nineteen Eighty-Four), is deze keer gecast voor de rol van dictator Adam Sutler. Die verwijzingen dragen sterk bij tot de kracht van de film in zijn geheel, maar zijn geen absolute noodzaak om de film te kunnen smaken.
Hugo Weaving heeft de zware taak gedurende de ganse film van achter een masker te moeten acteren, en helaas is zijn vertolking niet altijd even overtuigend. Natalie Portman zet daarentegen een heel overtuigende Evey neer, die in de film een grote ontwikkeling doormaakt. Ook de moeite waard is de niet geheel onverdienstelijke bijrol voor Stephen Fry (als Deitrich), en van Stephen Rea als de twijfelende onderzoeker Finch.
Met V for Vendetta voegen we opnieuw een titel toe aan het rijtje verfilmde comic books. Maar als ze op deze manier worden verfilmd, mogen ze daarmee van mij gerust blíjven doorgaan.
V for Vendetta, van James McTeigue met Natalie Portman, te zien in Kinepolis Gent (Decascoop), aan Ter Platen.
(Deze entry is ook terug te vinden op Gentblogt)
Three Times (ofte Zui hao de shi guang) is een mooie maar naar het einde toe wat saaie film. Maar daarmee is lang niet alles gezegd.
