Het was nog eens tijd voor een feel good movie –alles is goed om de winter van zich af te schudden. Hoewel Danièle Thompson niet meteen een onbekende is in de Franse cinema, is dit pas de derde film die ze zelf heeft geregiseerd. Thompson is echter veel meer gekend als de scenariste voor o.a. een aantal Louis de Funès-films, een aantal vroege films met Sophie Marceau (o.a. La Boum), maar ook de originele Cousin, cousine (vermoedelijk beter bekend van de remake Cousins met Ted Danson –Cheers, weet u nog wel– en Isabella Rossellini). En daar is meteen ook de toon mee gezet. Fauteuils d’Orchestre is een wervelende film die kan bouwen op Thompsons ervaring in het genre om tegen het einde geen oog meer droog te laten in het kleinste zaaltje van de Studio Skoop.
Catherine draait ’s avonds de 100e episode in de soap waarin ze speelt, maar repeteert overdag voor een theaterstuk van Feydeau dat op de 17e in premiére zal gaan. Jean-François is een getaleneerde, succesvolle, en overboekte pianist, die repeteert voor een stuk van Beethoven dat de 17e zal worden opgevoerd. Jacques, kunstverzamelaar bereidt een veiling voor. Op de 17e verkoopt hij zijn hele collectie.
Rode draad tussen deze mensen is niet alleen de datum, maar ook Jessica, die in contact komt met alle personages in de film. Het jonge meisje komt van Mâcon naar Parijs, in de ban van haar grootmoeders verhalen over het bruisende Parijse leven. Op de Avenue Montaigne, waar de 17e zoveel staat te gebeuren, vindt ze werk in het Café des Théâtres als dienster. Het café is de plek waar ze elkaar allemaal vinden: de pianist, de actrice, de verzamelaar, de regisseur, de dienster. De verhaallijnen worden op volkstrekt vanzelfsprekende manier met elkaar gekruist, en dat levert een aantal heel mooie scènes op.
Een zeer indrukwekkende cast, en dat laat zich ook zien. Met Fauteuils d’Orchestre gaat u een ontspannende en boeiende avond tegemoet met een film die niet alleen een evenwicht kan bieden voor de Amerikaanse films in het genre, maar de balans meteen in het voordeel van de Europese cinema doet overslaan.
Laat ik vooral ook niet vergeten de muziek te vermelden, met de prachtige Franse chansons van Bécaud en Aznavour uit het einde van de jaren ’60 (o.a. Je reviens te chercher).
Fauteuils d’Orchestre, van Danièle Thompson met Cécile De France, Claude Brasseur en Sydney Pollack, te zien in Studio Skoop (aan St.-Anna).
(Deze entry is ook terug te vinden op Gentblogt)