Reeds verkleumd, en veel te laat, kwam ik gisteren rond kwart voor acht bij Boekhandel Walry langs om een glimp op te vangen van Carlos Ruiz Zafón. Overmoedig had ik mijn onbeduimelde maar geestdriftig uitgelezen nederlandstalige exemplaar van La sombra del viento (De Schaduw van de Wind) eerst in een fnaczak, maar nadien toch maar in een anoniemer exemplaar (Walry is tenslotte een onafhankelijke boekhandel) gewikkeld, in de hoop het diezelfde avond, voorzien van een korte autograaf van de schrijver zelve, terug mee naar huis te kunnen nemen.
Driewerf helaas, want de plaatsen binnen het café waren reeds alle ingenomen door veel ijveriger mensen dan mezelf. Gelukkig had men het inzicht gehad het terras voor het café te overdekken, waardoor we alsnog, onder het gerammel van haastig bijgeschoven aluminium terrasstoelen, min of meer beschut konden plaatsnemen. De organisatoren hadden een dergelijk succes niet verwacht, en verbijsterd als ze waren, liet de aanvang van het programma dan ook dik twintig minuten op zich wachten. Niet alleen de organisatoren waren verrast, ook de laatkomers waren behoorlijk uit hun lood geslagen. Zo erg zelfs, dat sommigen insisteerden, zich een weg door de opeengepakte massa te banen om zichzelf ervan te vergewissen dat er écht wel geen plaatsen vooraan beschikbaar waren. Om vervolgens, met veel misbaar en gepuf, zich dezelfde weg, door dezelfde massa, naar achteren te banen.
Astrid Huygens, goed voorbereid, maar op van de zenuwen, kreeg de eer een over engelengeduld beschikkende Ruiz Zafón te interviewen. ¡Ola Carlos! Waarmee we vertrokken waren voor een anderhalf uur durend interview; interessant maar een beetje moeizaam, gezien zowel vraag als antwoord naar het Nederlands diende te worden vertaald.
Het boek werd reeds gepubliceerd in 2001, heeft eerst in ijltempo de harten van de Spanjaarden gewonnen, en is –nog steeds– druk bezig de rest van de wereld te veroveren. Ruiz Zafón is ondertussen bezig met het tweede deel, van wat hij vanin het begin als een tetralogie heeft gezien.
De synopsis van de synopsis: Daniel Sempere wordt door zijn vader meegenomen naar het Kerkhof der Vergeten boeken. Op die mysterieuze plaats mag Daniel een boek uitzoeken, en hij kiest wat later het enig overblijvend exemplaar van Julián Carax ‘De schaduw van de wind’ blijkt. Het verhaal houdt hem in zijn greep, en zijn zoektocht naar de geheimzinnige auteur leidt ons door het harde Barcelona tijdens het Franco-regime.
Ruiz Zafóns stijl is zeer zintuiglijk; door zijn ervaring als scenarioschrijver zijn de scènes zeer gedetailleerd en tastbaar, maar vooral ook levendig. Voor de beschrijvingen van Barcelona heeft hij zich gebaseerd op zijn eigen ervaringen, maar ook op de overleveringen en de verhalen die hij oppikte in de buurten waar hij zijn inspiratie opdeed. Hoewel De Schaduw van de Wind een boek van omvang is, leest het, zoals dat heet, als een trein. Het is op geen moment saai of verwaand, en elk blad laat je verlangen naar meer. Sterk aangeraden!
Carlos Ruiz Zafón: De Schaduw van de Wind. Verkrijgbaar bij de boekhandelaar van uw voorkeur.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt.)