Van hetzelfde laken een broek als vorige maand. De legende:
* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar
Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.
- De schaduw van de wind (Carlos Ruiz Zafon) ****
Spoed u naar de boekhandel van uw voorkeur, schaf u dit boek aan, en begin te lezen. Als u dit jaar maar 1 boek leest, wens ik u van harte toe dat het dít boek is. - Nerve Centre (Dale Brown) *
Het vervolg op deel 1 van vorige maand. ‘nough said. - Retribution (Jilliane Hoffman) **+
Overtuigend debuut van mevrouw Hoffman, die zelf ook Assistant State Attorney was. De filmrechten zijn al verkocht, en haar tweede boek (Last Witness) is net verschenen. Er staan wel een paar echt dwaze dingen in (meestal uitleg, zoals: wat is een taxidermist), maar desondanks is Hoffman waarschijnlijk goed op weg om de nieuwe Cornwell te worden. - Blanco (Peter Terrin) ****
Beklemmend. Destijds schreef ik nog dat ik eerst Blanco wilde lezen voor ik mij een mening over des mans schrijfkunsten wou vormen, wel, bestempel het maar als gelezen en goedgekeurd. Een aanwinst voor de Nederlandsche Letteren. Alleen die plotafwikkeling, daar mag nog steeds wat aan gewerkt worden. De opbouw is goed, maar het einde een beetje te abrupt misschien. Maar, zoals u al weet, ben ik een kniesoor. Aanrader. - De volksmacht (Luc De Vos) ***
Rap uitgelezen in de Vooruit, tussen een koffie verkeerd en een knolseldersoep met brood. De Vos schrijft in een heldere eenvoudige taal over Het Leven. Geen wereldliteratuur misschien, maar wel stukken interessanter om lezen dan Dale Brown of Jilliane Hoffman. En bijwijlen erg grappig bovendien. (En als het ooit moet, wil ik De Vos best wel eens met het Gentse Designmuseum vergelijken.) - Los (Tom Naegels) *
Ugh. Niet goed. Los is een beetje vanalles: een Bildungsroman; een probleemroman over de probleemstad Antwerpen; dagboek van een anti-racist die zo zijn best doet dat het lijkt alsof hij de moed bijeenraapt om probeert om eindelijk als racist uit de kast te komen; het afscheid van een grootouder. Och ik weet het wel, het handelt over de tweestrijd en de grens tussen racisme en (on)verdraagzaamheid, over de simpliciteit en de complexiteit van de samenleving. Maar het wil er allemaal niet uitkomen. Tegen de zomer is iedereen het vergeten, en gelukkig maar ook. Maar het is wel mooi verpakt: dank u, Gert (Dooreman). - Het woord bij de daad (Luc De Vos) **
Duidelijk de minste van de drie Vosboeken. Al blijft het goed verteld, met zwier en bijwijlen luid lallend. Vos schopt ons uit onze Vlaamse klei (of er juist terug in), en daarmee ook uit onze somwijlen noodlottige bescheidenheid. Nog!