[youtube https://www.youtube.com/watch?v=VZWj8UiV-tk&w=625&h=352]
Twee zondagen geleden speelden Fulco Ottervanger & Steven De Bruyn bij Opatuur in De Centrale. Ik heb een paar clips gemaakt, waarvan dit er alvast eentje is. Tijd om wat na te genieten.
(Het einde is een ‘beetje’ abrupt, want mijn geheugenkaart was vol, na vier clipjes. Beschouw het al een lange intro.)
Gisterenochtend ontving ik te elfder ure een uitnodiging voor de EP release van Nordmann, de groep die in haar korte bestaan achtereenvolgens de Muziekmozaïek wedstrijd (2012), de Storm! Contest (2013), de derde plaats in internationale jazz competitie op Jazz Hoeilaart (2013), en de tweede plaats op Humo’s Rock Rally (2014) op het palmares mocht bijschrijven. Nordmann is een bijdehandse groep die een hedendaagse mix van jazz en rock in eigenzinnige melodieën wurmt.
De presentatie vond plaats in de Consouling Store, een uitbreiding van de activiteiten van het Belgische label (en agency) Consouling Sounds. De EP –aldaar te koop– is een samenwerking tussen Consouling Agency en jazzlabel De Werf. Het toont maar aan dat de muziek zich niet zomaar voor één noemer laat plaatsen (pakweg rock of jazz).
Op de EP, te koop voor 15 euro in beperkte oplage (vinyl inclusief cd), staan drie nummers, goed voor net geen 13 minuten. The Pedestrian, een lichtjes paranoïde track die eindigt in een beangstigende climax; Dehli belly, een als ballad vermomde donkere intrige; en Rups, een energieke track van bassist Dries Geusens die rijp is om een radiohit te worden.
De Consouling Store is gehuisvest in een klein maar prachtig pand in de Baudelostraat 13, vlakbij de ingang van de parking onder de Vrijdagmarkt. Het was er gisteren –zoals overal– broeiend heet, maar dat leek de muzikanten alleen maar aan te sporen de zweep er nog wat nadrukkelijker op te leggen. Achteraan de winkel is er ruimte voor drankjes –huisgemaakte iced coffee of iced tea kunnen bij deze temperaturen wonderen verrichten.
Het publiek stond tot buiten (veel koeler) mee te genieten van de presentatie, en ik vermoed dat er (terecht) redelijk wat albums van eigenaar zijn gewisseld. Op het full album is het nog even wachten (begin 2015, zo klinkt het), maar ondertussen kan u Nordmann nog een paar keer aan het werk zien. Tijdens de Gentse Feesten staan ze op het podium bij Sint-Jacobs op 26 juli om 21.30 u., en tijdens Jazz in ’t Park staan ze in het Zuidpark op 7 september om 14 u. De volgende keer staan ze waarschijnlijk pas eind februari 2015 opnieuw in Gent (in de Handeslbeurs —hun volledige kalender volgt u op hun site).
In de Consouling Store kan u tijdens de Gentse Feesten terecht voor uw broodnodige portie vinyl (waaronder die onontbeerlijke Nordmann EP) en frisse dranken, maar ook nog voor een paar boeiende sets met intrigerende muzikanten (u vindt de details op hun facebook pagina). Aanrader.
Ziet, het is eind mei, en de zon heeft al een paar keer geprobeerd de lente te laten doorbreken. U snakt naar de buitenlucht, en naar jaarlijkse traditie zijn de eerste festival(letje)s er om u op uw wenken te bedienen. De twee jazzhappenings die elkaar net overlappen, liggen aan de weerszijden van de stad. Citadelic vindt plaats in het Citadelpark, voor de Ham Sessions moet u in de Ham zijn, in de buurt van de Dampoort. Handig vinden wij dat, als de naam een duidelijke hint geeft.
Citadelic, met een bijna jaarlijks wisselende locatie (het park is er ook groot genoeg voor), is al bezig sinds donderdag. Dit jaar bevindt het zich aan het Kuipke, waar vorige week nog de finales van The Voice plaatsvonden. Het lijkt wel alsof het festival gesponsord wordt door VTM, want de grote spandoeken vormen een ironische achtergrond voor deze onderstroom van de muziek.
We zagen gisteren net nog Koonda Holaa, de gitarist van Alien Whale, zijn laatste noten slaan, en werden prompt vergast op de rammende noise van een groep wiens naam ik niet heb onthouden (jammer, want ik vind hem niet meteen terug op de site). Als uitsmijter was er Backback, maar tegen die tijd stroomden de tranen mij uit de ogen door een aanval van migraine, dus keerden we maar huiswaarts. Bijzonder jammer, gezien Backback nu echt wel dé groep was waarvoor we die avond naar het festival waren afgezakt.
Dat festival gaat overigens vandaag en morgen nog stevig door. Op de website vindt u het programma, maar ik zou niet te erg vasthouden aan de aanvangsuren die u erbij vermeld vindt. Dit is tenslotte jazz (en aanverwanten). Voor vandaag tippen we graag Keenroh (ze spelen twee keer, ergens rond 14.30 u. en opnieuw rond 17.30 u.) en Linus (het duo van Ruben Machtelinckx en Thomas Jillings), al zou ik er gewoon de ganse dag doorbrengen, als ik u was. Morgen (zondag) is de rode draad Bart Maris (met o.m. de hommage aan GoDeviLLe), en daarnaast de boeiende dingen rond Sarah Bernstein, Lode Vercampt en Seppe Gebruers en de wildcard Euro-Brazil Express.
Citadelic begint steeds ergens rond de middag, en eindigt als de muzikanten uitgespeeld zijn of de dranken en het voedsel in uw maag zijn verdwenen. Steek dit sympathieke (en gratis) festival een hart onder de riem door presence te geven en een kleinigheid te nuttigen.
—
Morgen beginnen ook de Ham Sessions. Sinds 2006 stelt saxofonist Michel Mast zijn achtertuin in de Ham open voor een muzikale driedaagse met toegankelijke jazz (en varianten) uit het Gentse en (wijdse) omstreken. Het festival begon als een try-out voor WoFo (de groep van Mast), en dit jaar opent het festival met Laughing Bastards (in ‘+’ bezetting met Lander Gyselinck), een nieuwe groep rond Mast met Jan-Sebastiaan Degeyter en Nils Vermeulen. Het festival wordt volgende week afgesloten met het Xango tentet (een + versie van het reeds lijvige Ifa y Xango, de winnaars van Jong Jazz Talent Gent 2011). Daartussen vindt u het onvolprezen Dans Dans, Jeroen Van Herzeeles Gratitude, STUFF. (een van de revelaties op Gent Jazz in 2012), het Balkan Quartet en het Gents geweld van Moker.
De Ham Sessions beginnen rond 15 u. op 1, 8 & 9 juni in de tuin van Ham 12. Toegang vanaf 9 euro voor een dagkaart en vanaf 22 euro voor een driedagenkaart. Een bescheiden bijdrage voor zoveel lekkers.
—
Euh ja, het heeft er vermoedelijk niet meteen iets mee te maken, maar toch. Toen we gisterenavond huiswaarts fietsten, reden we onder de driedubbele kunstmatige-rots-tunnel van het park. Twee van de tunnels waren niet toegankelijk, maar toen we door de derde fietsten werden we (mijn veertienjarige zoon en ik) getrakteerd op een onwezenlijk schouwspel. In het midden van de tunnel is er een doorgang naar de andere tunnels, en daar zagen wij een roedel blootborstige nimfen in een gulden feeëriek licht bewegen. Ik stak het eerst op mijn migraine en een overijverige verbeelding, maar toen bleek dat de zoon hetzelfde gezien had. Heeft iemand een idee wat er aan de hand was?
Onlangs bestelde ik de derde worp van Joachim Badenhorst op zijn KLEIN-label: FOREST // MORI (zijn tweede solo album). 17 euro kost het kleinnood (huh, dat is een woordspeling), en dat is helemaal uw centen waard. Niet alleen staat er fantastische muziek op dat plaatje, de cd zelf steekt in een handgemaakt (maga)zine met bijdragen van familie en vrienden. De envelop waarin het mocht ontvangen was nog eens versier ook –het heeft wat tijd gekost eer ik het durfde opensnijden om het album eruit te halen.
De muziek bestaat uit negen composities voor akoestische en versterkte klarinet en basklarinet, opgenomen over een tijdspanne van vijf maanden in Frankrijk; één track is een duo met (riet)blazer Gerard Herman. Badenhorst gaat steeds op zoek naar de mogelijkheden van zijn instrument, met zo’n schijnbare vanzelfsprekendheid dat de luisteraar als vanzelf meegaat in de beleving. Experimenten worden nooit gebracht uit louter experimenteerzucht, maar als vanzelfsprekend verlengde en inherent deel van de compositie zelf.
Badenhorst is ongemeen boeiend en vindt een perfecte mengeling tussen lyriek en voorstuwende bravoure. Hij beheerst zijn instrument(en) bijna tot het uiterste, wat blijkt uit de opwekking van harmonieken (harmonischen) en het gebruik van loops en bijvoorbeeld de feedback van de gitaarversterker in het nummer “My Left Hand”.
Aanrader! (is een eufemisme.)
Een tijdje geleden waaide een gunstige wind (zwaait naar Andrew Vassallo van Walkie Talkie) de nieuwe cd van Johnny Cash mijn brievenbus binnen. Het gebeurt wel meer dat die schijfjes de weg naar mijn brievenbus vinden, en ik moet misschien eerlijkheidshalve vermelden dat ik er momenteel een hele pak liggen heb die nog een bespreking verdienen.
Cash heb ik pas helemaal goed ontdekt (iederéén kent Cash natuurlijk wel) toen die film met Joaquin Phoenix (Walk The Line –was recent nog te zien op de televisie) op het filmfestival te zien was, en tegen die tijd was de man al twee jaar dood –amper vier maand na de dood van zijn vrouw June Carter. Die film is een echte aanrader trouwens. Cash heeft in de laatste jaren voor zijn dood nog een aantal gigantisch goede albums afgeleverd, de American reeks, waarvan er eentje (VI) posthuum werd uitgebracht.
In 2012 ontdekte zijn zoon echter de opnames van een album dat in de jaren 80 was opgenomen, maar nog nooit was uitgebracht. Dat album werd nu ook eindelijk uitgebracht, op cd en vinyl. (Hier hebt u meteen ook mijn antwoord op de RSD-vraag ‘welke lp hebt u het laatst gekocht?’, want ik heb het album ook op vinyl aangeschaft.)
Out Among The Stars is een olijk en bijna monter album bijwijlen, maar haalt niet de hoogtes van de melancholie van de laatste albums van Cash. Er zitten een paar heel goede nummers tussen, maar veel verdwijnt in een eerder gemiddelde zee van ‘leuk, maar niet opmerkelijk’. (En we hebben het bewust niet over het horrornummer ‘Tennessee‘ met het kleffe koor.) Het album heeft een paar keer opgelegen tijdens onze recente trip naar Frankrijk (ongeveer negen uur rijden enkele reis), en de vinyl heeft hier enige tijd op heavy rotation gelegen. Mooi, maar ik snak toch meer naar de zwaarmoedige luchtigheid van de Americans. Het meest plakkende nummer is waarschijnlijk ‘If I Told You Who It Was‘, samen met het brokkelige duet met June Carter ‘Baby Ride Easy‘.
Het is misschien niet de beste plaat van Cash, maar zeker verscheiden genoeg als introductie.
La Blogothèque maakte onderstaande eerbetoon.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=pTYgi9V34yI&w=560&h=315]
Op dit blog heb ik het al herhaaldelijk gehad over de manier waarop door ons muziek wordt beleefd. We hebben het dan even niet over de concerten die worden bijgewoond (ik ben muziekprogrammator voor de Gent Jazz en Jazz Middelheim festivals) of over het feit dat we alledrie een muziekinstrument bespelen. Dit huis bevat een behoorlijke muziekbibliotheek, van vinyl over cd’s tot (legale) digitale bestanden. Een groot deel van de cd-bibliotheek werd gedigitaliseerd (ik vermoed twee derde van de collectie, voorlopig goed voor 2.093 albums, zegt iTunes mij). Ik heb daar een jaar of vier geleden wat uitleg over gegeven.
De muziekinstallatie wisselt wat. Van een Linn Majik DSi, een Atoll DAC200 met een Audio Analogue Fortissimo of PrimaLuna ProLogue Two versterker en Linn luidsprekers (Majik 109 bookshelf speakers, met sterk gecontroleerde bassen, zodat ik mijn buren niet ambeteer). Wat ik niet meer heb, is een cd-speler. Enfin, ik heb er wel nog één (en een Blu Ray speler), maar ik kan mij de tijd niet meer herinneren dat ik nog eens een cd heb opgelegd. Mijn DAC heeft die geheel vervangen: de DAC is (optisch) verbonden met de computer, met het Telenet bakske (voor de radio somtijds), en met de Sonos Connect.
Sonos is de meest recente toevoeging aan het systeem. Er staan een paar componenten door het huis verspreid, een Play 5, twee Play 3’s en twee Connects. Al die dingen zijn draadloos met elkaar verbonden en kunnen desgewenst dezelfde muziek afspelen, maar elk dus ook andere muziek. Via Sonos kan ik aan mijn in iTunes gedigitaliseerde cd bibliotheek (in lossless cd-kwaliteit), maar kan ik ook muziek beluisteren via het abonnement op Spotify (mainstream pop & jazz) en Qobuz (jazz, en vooral klassiek), en via internet radio. Het Sonos systeem is te bedienen via de computer, tablet of smartphone: het is de (tot nog toe) meest gebruiksvriendelijke manier om een gigantische hoeveelheid aan muziek te ontsluiten. Iets meer dan twee jaar geleden vroeg ik mij nog af hoe dat moest, vandaag kan ik dat Sonos gedoe aan iedereen die met gedigitaliseerde muziek werkt, aanraden.
Net zoals het dubbelconcert in de Handelsbeurs vorige week (Joachim Badenhorst & Oaktree), was ook dit dubbelconcert (in De Bijloke deze keer) van Antiduo & Chambertones een stijlvoorbeeld van contrasten.
Antiduo is de zo onderhand symbiotische combinatie van Seppe Gebruers en Erik Vermeulen, die elkaar, elk gezeten aan een overstaande piano, improvisatorische kluiven toewerpen. Ik zag ze voor het eerst samen aan het werk in 2011, in deSingel, en terwijl de twee persoonlijkheden nog steeds manifest dezelfde zijn (de extraverte Gebruers vs de meer introverte Vermeulen), zijn de verhoudingen tussen beide sterk geëvolueerd. Gebruers is niet langer de al te voorzichtige student, maar houdt zich niet in om het laken ook naar zich toe te trekken. Die evolutie werd geïllustreerd met de recent bij El Negocito Records uitgebrachte eponieme cd, Antiduo. Het album bevat various moments from 2010 til 2012 en werd gemasterd door Manolo Cabras.
Na de pauze was er Chambertones met, zeker na Antiduo, bedrieglijk eenvoudige melodieën, die voor een rustpunt zorgden op deze anders bijzonder inspannende concertavond. Het trio bestaat uit Jesse Van Ruller op gitaar, Joris Roelofs op riet, en Clemens Van der Feen op contrabas. Van Ruller was een ontdekking; Van de Feen kent u misschien nog van Narcissus, de groep rond Robin Verheyen; en Roelofs is druk bezig een stevige reputatie neer te zetten. De groep heeft twee albums uit, Chambertones (2010) en The Ninth Planet (2012).
Gisteren speelden Ben Wendel & Dan Tepfer in de Gent Jazz Club een fantastisch concert. Van eigen werk over standards tot Come tu mi vuoi van Nino Rota (uit La Dolce Vita). Wendel speelde voornamelijk op sax, maar stak voor Rota ook zijn fagot in elkaar. Tepfer waagde zich zelfs aan een impromptu vocaal nummertje om na de pauze de mensen opnieuw aan het luisteren te krijgen –bijzonder grappig, en het werkte probleemloos.
(Geen evident licht om te fotograferen, daar in de Gent Jazz Club.)
Het is de week van de zangereskes. Twee, om precies te zijn (ja, we zijn soms rap content). Maandagavond troffen we Zara McFarlane onder de rode spots van de Gent Jazz Club, en gisteren stond Kellylee (spreek uit kel-aai-lie) Evans onder de knipperende leds van het Kraakhuis in De Bijloke. Het bleken twee bijzonder enthousiast onthaalde concerten, niet geheel onterecht, maar een beetje verwonderlijk (op een positieve manier).
Zara McFarlane is een Britse zangeres die anderhalf jaar geleden op Jazz Middelheim een kleine revelatie kon genoemd worden. En terwijl we over haar performance op het podium al te spreken waren, was het vooral ook op de jam sessies (ja, er waren toen nog jam sessies) achteraf dat de jongedame menige mond liet openvallen door haar sympathieke en muzikale deelname.
Haar kracht zit vooral in de soulvolle muziek die ze brengt, inclusief de rijke uithalen die zulke muziek met zich meebrengt. Recent verdiepte ze zich (nog) meer in het jazz repertoire, maar voorlopig blijven we nog net iets meer fan van het eigen werk. We waren niet echt onder de indruk van de drummer of de saxofonist, die maar weinig tot de muziek bijdroegen. Mcfarlane zelf maakte dat helemaal goed –en in deze bezetting draaide het dan ook geheel om haar. Het publiek zag dat het goed was en het applaus op het einde liet de decibelmeter tilt slaan.
Dit was perfecte muziek voor een (jazz)club, we misten hooguit nog wat pluchen zetels. Wie trouwens nog niet tot in de Gent Jazz Club is geraakt, moet daar dringend maar eens verandering in brengen.
—
Gisteren zaten we in het Kraakhuis van De Bijloke, voor een uitverkocht concert van Kellylee Evans. Een bijzonder verrassend concert, want hoewel de 38-jarige Canadese zangeres geboekstaafd staat als jazz zangeres is haar muziek veel ‘poppier‘ dan de media laat geloven. Haar album Nina, de in 2010 uitgebrachte hommage aan Nina Simone, zorgde voor een terechte internationale doorbraak, en haar nieuwe album I Remember When gaat op eenzelfde elan verder. Het album (zeker eens beluisteren als u het nog niet gehoord hebt) bevat herinterpretaties van muziek van o.a. Kanye West, Eminem, Alicia Keys, en A Tribe Called Quest. De muziek is eigenlijk bezwaarlijk nog als jazz te omschrijven, en bevat veel meer soul en hip hop (maar u hoort ons niet klagen).
Evans, in een strak kleedje en op blote voeten, stak van wal met de Eminem cover My Name Is. De gesamplede (i.p.v. live gespeelde) saxpartij –die aan Lady Linn rappelleerde– zorgde meteen ook voor de enige valse noot in het concert. De zangeres bracht een zeer enthousiaste en gepassioneerde show –geen evidentie voor een bijzonder gemengd publiek (van oudere pubers tot jonge senioren) die in De Bijloke gewoon zijn op hun stoel te blijven zitten. Evans trok het ganse concert aan de mouw van het conservatieve publiek, slaagde erin mensen te laten meezingen, meeklappen, en uiteindelijk zelfs –voor het bisnummer– iedereen te doen opstaan en mee te dansen op haar versie van Stromae’s Alors On Dance. Achter de knoppen werd ijverig gespeeld met muziektimbres en volume en de ledverlichting stond vaak wat te knipperen als een geïmproviseerde discobar uit de jaren 80 –het Kraakhuis is vermoedelijk niet meteen uitgerust voor dergelijke toestanden. Geen gemor evenwel, want er werd gelukkig geen afbreuk gedaan aan de muziek en de bijhorende show. Wij gingen na afloop –net zoals de rest van het publiek– met een gelukzalige glimlach terug naar huis.
Hoewel het album I Remember When in Brussel is opgenomen, met de hulp van Éric Legnini, was dit trouwens haar eerste Belgische concert. Ze had zich goed voorbereid, doorspekte haar bindteksten met verwijzingen naar de Belgische cultuur, declameerde wat Nederlands (of was het nu Vlaams?) en beloofde vijf nieuwe woorden Nederlands te leren tegen haar volgende passage. Hopelijk zien we haar snel terug.
Meer jazz in de Gent Jazz Club (volgende concert: 09/12) & in De Bijloke (volgende concert: 05/12)
—
(*) Tuur is vanzelfsprekend Opatuur, die ervoor bekend staat dat hij geen drummers of zangeressen/zangers laat optreden in zijn ‘mobiele’ club.
John Tavener is overleden (!), lees ik bij Alex Ross. Ik zou niet kunnen zeggen hoeveel keer ik geluisterd heb naar The Protecting Veil. Tavener had het stuk geschreven op suggestie van cellist Steven Isserlis, die meteen de solo partij op zijn lijf geschreven kreeg. Enkel Isserlis kon de vereiste subtiliteit voor het werk bereiken, meende Tavener. Isserlis speelt die solo(‘s) op de meest bekende opname uit 1992. Het album werd een gigantisch succes, en ik werd meteen fan (ik had het er eerder al over).
Op YouTube vond ik niet meteen een representatieve opname terug, maar Alex Ross had de Two Hymns to the Mother of God:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=HMC1A2Z3UKo&w=490&h=368]
Taveners eerste oratorium, The Whale, werd trouwens gereleast op het Apple label van The Beatles in 1968.
Tavener is net geen 70 geworden, de voorbereidingen voor het grote feestjaar waren al getroffen, en in het BBC Music magazine prijkt hij op de cover van het pas verschenen decembernummer. Hij had een groot deel van zijn leven af te rekenen met hartproblemen.
Zie ook de BBC Obituary: Sir John Tavener.