Categorie: muziek

Kings of Leon – Come Around Sundown

Wanneer ik in een 16-jarig meisje was veranderd (en waarom hij niet op mijn verjaardagsfeestje was uitgenodigd), vroeg een bijdehandse twentysomething op de interne mailing lijst van Gentblogt. Ik had geïnformeerd naar de versheid van de nieuwste Kings of Leon, die ik gisterennamiddag in ontvangst was gaan nemen bij Adhese/Doggybites/Enchanté (waar Michel gaat werken).

Kings of Leon - Come Around Sundown door Bruno Bollaert

Het eerste nummer (The End) bleek evenwel niet representatief voor de nieuwe plaat, maar wel voor het oude oeuvre(vandaar de titel misschien). Niet dat ik vertrouwd ben met de groep, behalve de naam en dat ene liedje dat ze ergens eens in één of ander VT4 of 2BE programma hebben gebruikt en dat gelijk als muzikale template werd gegrift op dat openingsnummer. Al hebben ze dan een ganse waslijst awards op hun wikipedia pagina.

Kings of Leon - Come Around Sundown door Bruno Bollaert

Het is mijn genre niet, maar dat hoeft geen criterium te zijn. De muziek zit vol energie en meeslependheid, al is er duidelijk een formule te ontdekken in de manier waarop de liedjes in elkaar werden gestoken –dat geeft zo’n groep dan weer een identiteit natuurlijk. Live moet dit een heerlijk feest zijn; ik kan de fans op de eerste rij de teksten zo zien meeschreeuwen. En als ik eerlijk ben, zat het zestienjarig meisje in mij af en toe ritmisch mee te tikken op de muziek. “Zo’n popmuziek, dat is gelijk drugs”, zegt mijn muziekleraar mij dan (waarmee hij verder niets insinueert). “Dat zit vol power, met ritme alhier en melodie aldaar en dat stuwt zijn eigen voort.” Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.

Cd’s 201009

Oei, we zijn al half oktober, en ik heb de lijst van september nog niet erm… opgelijst. Ik heb overigens nog veel meer liggen, maar geen tijd om het (hier) allemaal de aandacht te geven die het verdient (zoals Peter Evans, Angles en Newt hieronder –vooral Newt is echt heel goed). Bij deze.

Werden van de harddisk verwijderd:

  • November / Dominic Miller / 2010
    Dominic Miller is het best gekend door zijn samenwerking met Sting, al lijst zijn wikipediapagina een veel grotere hoeveelheid bekende mensen waar hij mee heeft samengewerkt. Impressive, maar dat is dit solo album dan weer niet. November is een saai smooth jazz album, dat ongetwijfeld een onweerstaanbare aantrekkingskracht zal hebben voor de fans van Kenny G, en dat ik misschien toch had kunnen houden als “muziek om bij in slaap te vallen”. Nah.
  • Une Enfant Du Siecle / Alizee / 2010
    Gezellige jaren 80 pop van de 26-jarige Franse lolita. De muziek is een mengeling tussen Mylène Farmer en Kim Wilde, en daarmee is ook alles gezegd. Euh, behalve dat de juffrouw er patent uit ziet, maar dat biedt gelijk geen meerwaarde aan mijn oren.
  • Listening Booth:1970 / Marc Cohn / 2010
    WTF? Het was helemaal om zeep toen ik zijn Maybe I’m Amazed versie te horen kreeg. Een pareltje van Paul McCartney uit de tijd met The Wings, totaal om zeep geholpen door Cohn. Bah.
  • Pilgrim’s Progress / Kula Shaker / 2010
    Ik heb ernaar geluisterd, maar ik vind er mij gewoon niet in terug. Sorry Peter.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=w2JRGv91urY&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]

  1. Chamber Music Society / Esperanza Spalding / 2010 / ***
    Veel hype, maar toch aangenaam om naar te luisteren. Ligt regelmatig op.
  2. This is R*time / Reut Regev / 2009 / ***
    Opwindend-opzwepende muziek, zonder in het kenmerkend-stereotiepe trombone geluid te vervallen. (Ik zal mijn best doen om niet voortdurend koppelteken-beschrijvend te werken.)
  3. ICP049 / ICP Orchestra / 2010 / ***
  4. !ICP!50 / ICP Orchestra / 2010 / ***
    Mijn eerste ICP-platen zijn meteen een schot in de roos. Met, op ICP049, dat fantastische nummer No Idea.
  5. Desert Ship / Satoko Fuiji / 2010 / **(*)
    Ik heb Satoko Fuji leren kennen in Vooruit, en toen speelde ze daar een schitterende set. Deze plaat is behoorlijk veeleisend voor de luisteraar, de vorige was net dat ietsje beter.
  6. Dual Identity / Rudresh Mahanthappa & Steve Lehman / 2010 / ***
    Mahanthappa blijft het doen. Fantastische plaat, en hij heeft alweer een nieuwe uit.
  7. Travail, Transformation and Flow / Steve Lehman Octet / 2009 / ***
    Geduld en aandacht, dat is waar deze plaat om schreeuwt. Geen evidente muziek, maar loont de moeite.
  8. Live in Lisbon / Peter Evans Quartet / 2010 / ***
  9. Epileptical West / Angles / 2010 / ***

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=g2F3Zg9a2jY&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]

  1. 2 / Newt feat. Silke Eberhard / 2010 / ***
    Zie opname hierboven.
  2. Whirl / Fred Hersch Trio / 2010 / **
    Een beetje ontgoocheld, door deze Fred Hersch.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=SfjpZYxXK7E&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]

  1. Never Stop / The Bad Plus / 2010 / ****
    Godverdomme dat is goede muziek. TBP slagen erin om popmuziek spitsvondig om te zetten naar jazz, hun eigen vernuftigheden eraan toe te voegen, en het dan nog op een hoger niveau te tillen. Ik heb de groep in mei (of was het al juni) in Seattle aan het werk gezien op het Bellevue Jazz Festival, en deze groep hangt gewoon aan elkaar gelijk vliegen op plakpapier. Never Stop; hopelijk luisteren ze naar hun eigen advies.
  2. Grinderman 2 / Grinderman / 2010 / ***
    Volgens mensen die het kunnen weten was de eerste beter, maar ik ben alvast content van deze tweede worp (ik heb de eerste nog niet gehoord).
  3. I Learned The Hard Way / Sharon Jones & The Dap-Kings / 2010 / **(*)
    Ambiance. Ik ken mensen die er gigantisch fan van zijn, en ze hebben gelijk. Niet geheel mijn soort muziek, maar zeer genietbaar.
  4. Ten / Jason Moran / 2010 / ***(*)
    Wreed goede plaat, absoluut wreed goed. Maar ik vond de recente Brad Mehldau nog net iets meer to my liking.
  5. The Sea / Corinne Bailey Rae / 2010 / **
    Goed, voor wie van popachtige toestanden houdt. Wordt omschreven als ‘donkerder’ dan de vorige, maar dat zal dan voor de mensen zijn die heel goed (naar de teksten) luisteren. Er zitten best schone stuken in.
  6. Close-Up Vol 1, Love Songs / Suzanne Vega / 2010 / **
    Het ‘nut’ van deze plaat ontgaat mij een beetje. Suzanne Vega zingt haar oude nummers opnieuw, en dat moet dan volwassener of zo klinken (en waarschijnlijk doet het dat wel). Tsja.
  7. The Defamation of Strickland Banks / Plan B / 2010 / *
    (Had ik het niet op cd, ik had het waarschijnlijk ook van de harddisk verwijderd.)
  8. In Search Of The Miraculous / John Zorn / 2010 / **
    John Zorn gaat de lyrische toer op. Dat zorgt voor weinig spanning en zeer toegankelijke muziek, die wat onwennig overkomt, geconfronteerd met pakweg het Masada oeuvre. Sommige muziek komt over als muzak, maar daar zit een diepere onderliggende betekenis achter, zo verzekerde men mij. Right.
  9. Same Girl / Youn Sun Nah / 2010 / **(*)
    De vorige van Youn Sun Nah (Voyage) was zonder meer een zeer goed album. Op deze nieuwe release speelt ze niet alleen piano, ze zingt ook. Ik ben moeilijk wat betreft zangstemmen, en wat mij betreft was al dat gezang geen noodzaak geweest. Voeg eraan toe dat ze heel helder en analytisch zingt, en dat is dan weer net waar ik het minste van houd. Niet voor mij dus.
  10. Climbing With Mountains / Viktor Tóth / 2007 / **
  11. Tartim / Viktor Tóth / 2009 / **
    De cd’s van Viktor Tóth zijn goed, maar redelijk braaf. Live kwam dat veel beter tot zijn recht, en in Vooruit nog meer dan in Brugge (als ik W. mag geloven), want het samenspel met Bart Maris was als wreed goed te omschrijven.
  12. Deleted Scenes From The Cutting Room Floor / Caro Emerald / 2010 / **
    Nederlands nieuwste revelatie, die gretig wordt vergeleken met Lady Linn, maar daarvoor toch iets te kort schiet. Aanvaardbaar-goede muziek (damn, daar is dat koppelteken weer), maar zonder extra’s.
  13. Fields / Junip / 2010 / ***
    Dromerige toestanden bij Junip. Zeer geschikt als achtergrondmuziek.
  14. Declaration of Dependence / Kings of Convenience / 2009 / **(*)
    Ik ben fan van deze Noorse jongens, sinds ik in 2001 hun Quiet is the new loud in huis haalde. Riot on an empty street ging op datzelfde elan verder, net zoals deze worp van vorig jaar.
  15. God Willin’ and the Creek Don’t Rise / Ray LaMontagne And The Pariah Dogs / 2010 / ***
    De mens is vooral bekend van de hit You Are The Best Thing, maar deze God Willin’ and the Creek Don’t Rise gaat toch wat verder. Deze plaat klinkt rauwer, zoals de opener Repo Man.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

Brüssel is België niet

Bruno gaat naar den Botanique door Bruno Bollaert

Gisterenavond zat ik twee keer op de trein. Één keer naar Brussel, en één keer terug (wat dacht u wel). Ik ging er naar de Botanique, nog zo’n concertzaal waar ik nooit eerder was geweest, niettegenstaande ik een jaar of vijf in Brussel heb gewerkt, en zelfs een drietal daarvan op een boogscheut daar vandaan. De Botanique ligt aan de Kruidtuin, allemaal dingen die mij niets zeggen, hoewel ik daar ooit eens was gaan lunchen, in dat park, met een collega. Ik had Google mij de snelste weg laten berekenen van het Noordstation naar de concertzaal, en dat bracht mij door een stukje Brussel dat redelijk kleurrijk was. Groepjes allochtone mannen, rode lichtjes aan de ramen, snel doorstappende mensen.

Bruno gaat naar den Botanique door Bruno Bollaert

Toen ik eindelijk in de Koningsstraat terecht kwam, vroeg ik de weg aan een vriendelijke mens die mij in verhakkeld Nederlands wel de weg wou uitleggen, maar we vonden het allebei raadzamer op Frans over te schakelen. En toen bleek vanzelfsprekend dat ik op vijftien meter van de ingang stond. Zo’n groot cliché dat het in een lol niet eens meer grappig zou zijn.

Het concert vond plaats in de rotonde (zijn er andere zalen dan de rotonde in de Botanique?), en om die te bereiken moest ik door een mooie wintertuinggang, en rond de rotonde alvorens ik binnen kon. Welk een gezellige zaal! En wat een fantastische verlichting, zowel voor als tijdens het concert. (Ik ging er luisteren naar het Portico Quartet.)

Bruno gaat naar den Botanique door Bruno Bollaert

Het was op een deftig uur gedaan (rond 21u45), en ik zette alvast in tegenovergestelde richting aan om een vroege trein te halen.

“Meneer, waar gaat u naar toe, als ik vragen mag?”

“Euh, naar het station”, antwoordde ik de politieagent die mij de donkere achterkant had zien inslaan.

“Langs daar?!” Het ongeloof stond op zijn gezicht te lezen. “Dat zou ik toch niet doen, meneer. Dat is niet de echt meest veilige weg, zo alleen.”

“Hoezo niet veilig”, vroeg ik net zo verbaasd als hij even tevoren. “Dit is België toch, en niet Amerika of zo?”

“Ach, België, meneer. Brüssel is België niet hé.”

De Beren Gieren, Jamie Saft Zingt, De Tram Rijdt Niet

Lieven Van Pee door Bruno Bollaert

De Beren Gieren speelden vorige week dinsdag een thuismatch tegen Jamie Saft, wat voor twee geheel verschillende muziekmomenten zorgde. Fulco Ottervanger zat met het hoofd geheel in zijn muziek, vergat daardoor de bandleden voor te stellen, maar vermeldde terloops toch nog dat de groep een “vers geperste” cd heeft.

Jamie Saft, inclusief de baard waarmee hij zelfs Opatuur jaloers had gekregen, speelde een loeiend harde set op een piano, die ze voor de gelegenheid beter naar de andere kant van pianoforte hadden afgekort, met een duidelijk penchant voor ff (fortissimo of heel luid). Saft moest men over zich heen laten spoelen, in dikke golven die tegen de oren aan beuken en waarbij men met de deining meegaat ofwel reddeloos verloren is.

Lees er alles over bij Gentblogt in het artikel met de verrassende titel De Beren Gieren, Jamie Saft Zingt, De Tram Rijdt Niet. Dat ze maar gauw het openbaar vervoer opnieuw volgens dagnet laten rijden, op zijn minst tot een half uur na het einde van de concerten.

Nieuwe wereld

(Patricia heeft gelijk, ik schrijf er eigenlijk niet genoeg over –zeker niet gezien het zoveel van mijn tijd in beslag neemt.)

Zo zit ik al een week of twee-drie met dit lied (of toch het refrein ervan) in mijn hoofd:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=QcbfmAjzoGk&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]

En dat heeft eigenlijk meer met dit te maken (u herkent het zonder de minste moeite vanaf ongeveer minuut 2):

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=-OAXCy3YS54&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]

Net zoals Gainsbourg graag bij Chopin te leen ging (Lemon Incest bijvoorbeeld), gebruikte hij van Antonin Dvorak het thema van diens negende symfonie (aka From the New World aka New World Symphony). Dvorak schreef het toen hij in de USA verbleef, waar hij directeur was van het National Conservatory of Music in New York (dat nu niet meer bestaat). Hij was ervan overtuigd dat de toekomst van de Amerikaanse muziek moest gezocht worden in de Negro melodies en de muziek van de Indianen. Hij heeft echter niets van die muziek gebruikt, maar zijn eigen thema’s gemaakt, geïnspireerd op de fraseringen en idomen van wat hij ervaarde als de Native American muziek.

New World Symphony door Bruno Bollaert

Wij spelen dat in het orkest van de V.E.M.. Slagwerk, een heleboel strijkers, wat fluiten, een sopraansax, twee altsaxen, twee klarinetten, een basklarinet, drie trompetten (waaronder Henri), en twee tenorsaxen. K. heeft ettelijke jaren voorsprong op mij, wat betekent dat, ondanks de er soms wat eenvoudig uitziende partituur (en de lange pauzes –36 maten aan het begin, 95 maten vanaf maat 99), ik niet altijd mee ben en ik mij achter haar kan verstoppen. Muzikaal dan toch.

De probleemgebieden zijn (voor mij) voornamelijk de vingerzettingen (en dan vooral de vingerwissels) voor de kruisen, en (belangrijker) de off beat syncope. Eenvoudig uitgelegd bestaat een maat uit vier tellen: noot-noot-noot-noot, een off beat syncope gaat dan halve noot-noot-noot-noot-halve noot. Het blijven vier tellen, maar het begint en eindigt met een halve. Later ga ik, zo is mijn hoop, heel hard lachen om dit probleem. Een voorbeeld in de partituur is op maten 194 en 195 (maar dan telkens in een maat van twee tellen).

Maar ik amuseer mij rot. En het helpt mij heel erg veel bij het begrijpen en evalueren van de muziek die ik beluister.

Concerten 201009

Christophe Monniot door Bruno Bollaert

U houdt het niet voor mogelijk (en ik nog minder), maar ik slaag er zowaar in alle concerten op mijn lijstje af te werken. Toch die waar een (+) bij staat. We zouden bijna vergeten dat vorige maand september was, en dat het begin van september het einde van Jazz in ’t Park, en daarmee ook het zomerseizoen, inhield.

We onthouden het jonge, alomtegenwoordige, talent van het LABTrio & De Beren Gieren; het Steven Delannoye Quartet, die gelijk zijn goede groove aan het vinden is; Nicolas Kummert – Voices, dat wat verdiende aandacht heeft gekregen; en de stevige set van MKMB op Jazz Brugge (en ook een beetje Keith Tippett, omdat hij mijn nieuwsgierigheid wat minder groot heeft gemaakt).

  1. LABtrio / 03-09-2010 / Jazz in ’t Park / **(*)
  2. Pascal Schumacher Quartet / 03-09-2010 / Jazz in ’t Park / **(*)
  3. Charles Loos/Bernard Guyot ‘Summer Residence’ Sextet / 03-09-2010 / Jazz in ’t Park / **
  4. Pieter Baert Trio / 04-09-2010 / Jazz in ’t Park / **
  5. De Beren Gieren / 04-09-2010 / Jazz in ’t Park / ***
  6. Nilson Matta/Roni Ben Hur/John Snauwaert – Brazilian Voyage / 04-09-2010 / Jazz in ’t Park / **
  7. Paul Van Gysegem Sextet / 04-09-2010 / Jazz in ’t Park / **
  8. F,B and I trio (Renaud Person) / 05-09-2010 / Jazz in ’t Park / **
  9. Olivier Collette Quartet / 05-09-2010 / Jazz in ’t Park / **
  10. Steven Delannoye Quartet / 05-09-2010 / Jazz in ’t Park / ***
  11. Ivan Paduart/Toon Roos Quintet feat. Bert Joris / 05-09-2010 / Jazz in ’t Park / **
  12. Nicolas Kummert – Voices / 12-09-2010 / De Werf / ***
  13. Maris-Bettens / 23-09-2010 / Opatuur @ Mub’Art / **(*)
  14. Jef Neve / 25-09-2010 / Theaterzaal Vooruit / **(*)
  15. Nicolas Kummert – Voices / 26-09-2010 / Vrijstaat O. / **(*)
  16. Frederik Leroux / 26-09-2010 / Opatuur @ De Centrale / **
  17. Viktor Tóth Trio / 30-09-2010 / Jazz Brugge / **(*)
  18. Keith Tippett / 30-09-2010 / Jazz Brugge / **
  19. MKMB / 30-09-2010 / Jazz Brugge / ***
  20. Il Vino All’Opera / 30-09-2010 / Jazz Brugge / *(*)

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

Bankroet-jazz

De bankroet-jazz door Bruno Bollaert

Nog een laatste keer over Jazz Brugge. De slotavond opende met De bankroet-jazz, een toneelstukmusicaljazzperformacefilm gebaseerd op het scenario van Paul Van Ostayen. Te koop in boekvorm, mét dvd, of gewoon online te lezen.

“J’en ai rien compris,” beweerde de Fransman die naast mij op de eerste rij zat, “mais c’était bien.”

De bankroet-jazz door Bruno Bollaert De bankroet-jazz door Bruno Bollaert

Met Marcel Vanthilt, Evi de Jean en een derde meneer wiens naam mij even ontsnapt (en ik vind hem nergens terug ook). En een negenkoppige jazzband. Ook nog te zien op donderdag 27 januari 2011 in De Roma. Eigenlijk wel de moeite waard.

—

Jazz Brugge, van 30/09 t.e.m. 03/10 in Memling in Sint-Jan (middagconcert) en het Concertgebouw (avondconcerten) in Brugge.