Categorie: leesvoer

Het najaar komt eraan, tijd dus om de winterhobbies weer van zolder te halen. Vandaag: strips (een bezoekje aan De Poort). En, de oudjes doen het duidelijk weer goed: Ric Hochet (Rick Ringers), Michel Vaillant, en Spirou et Fantasio (Robbedoes en Kwabbernoot).

Ofte: ik ga naar De Poort, en ik breng (o.a.) mee (in een tijdspanne van een week):

• Michel Vaillant, tome 66: 100.000.000 $ pour Steve Warson
• Michel Vaillant, tome 67: Pour David (BD du film)
• Ric Hochet, tome 69: L’homme de glace
• Ric Hochet intégrale, tome 4
• Spirou et Fantasio, tome 47: Paris Sous-Seine

En ze doen het nog steeds uitstekend. Vaillant 66 is het sluitstuk van de Ultima Speed Fight race die in het vorige nummer was begonnen. Het zijn zo van die boekskes waarvan ik graag zou hebben dat Henri ze ooit ook met plezier zou lezen. De race heeft me tot op het einde op het puntje van mijn stoel gehouden (beats television), het verhaal wordt realistisch genoeg afgebeeld zonder in technisch gezaag te vervallen, en er worden nog steeds ijverig morele waarden meegegeven (zonder ze breed en pagina groot uit te smeren): vriendschap is uw hoogste goed (en het is lang niet meer zo zwart-wit als vroeger).

Vaillant 67 is niet echt de moeite waard –maar goed, ik verzamel nu eenmaal strips. Een allegaartje van karakters, een flutverhaaltje duidelijk meer voor film dan het stripverhaal geschikt, enfin, laat het ding maar links liggen (ik verwacht overigens ook niet al te veel grootse dingen van de film –al heeft Luc Besson meegeschreven aan het scenario). Overigens, Vaillant 66 werd uitgebracht voor 67.

Ric Hochet heb ik nog niet uit, maar er zit qua sfeer en verhaal niet zoveel verschil met de oudere zaken (die nu worden heruitgebracht in de Intégrale reeks). You either love it or hate it.

Spirou et Fantasio is een ander paar mouwen. De reeks is plots veel realistischer geworden sinds Tome & Janry de fakkel hadden overgenomen, en deze trend wordt nog verder gezet in het meest recente nummer. Morvan is ook al de scenarist van Sillage (getekend door Philippe Buchet). Recent heeft hij met Munuera een spin-off van Sillage opgezet: Nävis (over de jeugdjaren van het hoofdpersonnage van Sillage).
Paris Sous-Seine kent een hoog spektakel-gehalte (beetje ‘Bond’), en een –traditioneel (?)– beetje lullig einde. Maar wat daarvoor komt is zeer onderhoudend. Aanrader.

Los van de ‘oudjes’ waren er ook nog: deel twee van Extra Muros (super-super); Sillage 7; Joe Bar (herkenbaar grappig; Guust Flater voor de motards); en deel 2 van La Frontière invisible (van Schuiten-Peeters in de reeks Les Cités Obescures).

We worden verwend.

Hellaba, ’t is het einde van de maand. Tijd voor een maandelijks (?) boekenlijstje.

10. Cryptonomicon (zoals eerder bericht): al doet ge er –zoals ik– (meer dan) een jaar over, dit boek is echt het lezen waard. Intrigerend, boeiend, complex zonder capsones, en met verhaallijnen die over meer dan 1 generatie worden uitgesponnen. Waar voor uw geld.
11. Touching the Void: recent verfilmd (niet gezien), en ik verwachtte iets in de zin van Jon Krakauer (Into Thin Air). Niets van dat alles, hoewel het onderwerp beklijvend is, komt Simpsons’ schrijfstijl ronduit saai over. Krakauers boek is vele keren beter.
12. Digital Fortress: duidelijk Dan Browns minste boek, en vol fouten voor iemand die over wat achtergrond van internet en veiligheid beschikt. Maar het leest stukken beter dan Touching the Void (uit na anderhalve dag kustvakantie).

Eens zien wat september brengt…

Wonderen verrichten we direct, het onmogelijke duurt iets langer. Dat was een spreuk die lang populair was bij de zelfstandigen in de jaren ’70 (en nadien ook bij de ambtenarij, al leek het daar –in de ogen van veel mensen– een ietwat cynischer tijding).

Edoch, het onmogelijke is geschied: ik heb zonet de laatste pagina, het laatste woord van Cryptonomicon gelezen. Ik was eraan begonnen, vorig jaar, tijdens de Chicago-reis (voor het werk), maar ik heb er me nooit eens echt kunnen aan zetten. En wat voor eens schitterend boek. (En wat ik vermeende ontcijferd te hebben op pagina 506 is uitgekomen.)
Ik kan niet wachten om aan Quicksilver en daarna The Confusion te beginnen. Al zal er eerst weer wat pulp fiction tussen verzeild raken. (Ook dit sentiment is mij niet vreemd.)

Drie boeken om aan de vorige twee lijstjes toe te voegen:

7. The Coma van Alex Garland. Ugh. Geen woorden aan vuil maken. Waardeloos. Maar schone illustraties.
8. De rest is geschiedenis van Luc De Vos: had ik gekocht omdat ik ’s mans columns wel kon appreciëren. Niet slecht, maar niet onmiddellijk een aanrader.
9. Deception Point door Dan Brown. Helemaal al geen blijver, maar wel ontspannend, en snel uitgelezen. Ondanks alle hype rond The Da Vinci Code, vind ik Brown best te pruimen. So what als zijn schrijfsels vol historische fouten zitten. Het gaat om fictie (willing suspension of disbelief). Brown is –in zijn genre– een aanrader, net zoals Clancy dat was, en Grisham, en Cornwell. En Crichton (die dat eigenlijk nog steeds is).

Helaas moet ik nog altijd met hetzelfde afsluiten: ik ben nog altijd bezig aan Cryptonomicon. Pagina 506 van 918, en op pagina’s 505 en 506 vermeen ik net de sleutel tot de oplossing van het boek te hebben ontwaard. Of ontcijferd, om in de sfeer te blijven.

Op een of andere onverklaarbare manier blijf ik mijn quotum van 1 boek per maand halen. Toe te voegen aan het eerder gepubliceerde lijstje zijn:

5. Le Concile de pierre van Jean-Christophe Grangé. Ik begin die mens meer en meer te appreciëren. Tijd voor de volgende; dat ze maar snel in livre de poche uitkomen.
6. 100 keer een borstel door je haar halen voor je gaat slapen door Melissa P. Voor Italië was het dé schandaalroman van 2003. Waste of time. Gelukkig is het op zowat anderhalf uur uit te lezen. Niet slecht geschreven, dat niet, maar het heeft een (te) hoog Mieke Maaike gehalte.

En ja, ik ben nog altijd bezig aan Cryptonomicon.

Nog eentje, voor het slapengaan: de Blauwbilgorgel van Cees Buddinghí (1918-1985)

De blauwbilgorgel

Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban ! Raban ! Raban !

Ik ben een blauwbilgorgel
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst ! Rabijst ! Rabijst !

Ik ben een blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon ! Rabon ! Rabon !

Ik ben een blauwbilgorgel
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen ! Ga heen ! Ga heen !

–uit Gorgelrijmen (1953)

Kwestie van een oude werkgever nog eens in het daglicht te plaatsen: in het MUHKA loopt een tentoonstelling “Not done! (Het kunstenaarsboek)” over de… kunstenaarsboeken van Imschoot

(De site van Imschoot, uitgevers, dateert van ergens ’95 of ’96, en ‘mocht’ ik maken aan de hand van een ontwerp van een of andere kunstenaar –vergeten wie. Er werden videofragmenten van de boeken bij geplaatst –waartoe een digitale videocamera werd aangekocht, en iemand gefilmd werd terwijl die de boeken doorbladerde.)

Op de titelpagina van Point blank is de naam met een lugubere knipoog omgevormd toto Imshot uitgevers. Een grapje dat stichter Dirk Imschoot best kon smaken.

“Toch stel je je als uitgever altijd vragen bij zo’n wild idee”, zegt hij. “Moet je zo ver gaan om je eigen boek aan flarden te schieten? Toen we met de kunstenaar gingen praten, ontdekten we dat hij een perfecte vertaling van zijn werk bracht. Dus ga je monter aan de slag: de schietstand regelen, de dikte van het papier uitproberen om het gewenste effect van de kogelgaten te bekomen. Een boek heeft bij ons een oplage van duizend exemplaren, maar deze keer gingen er bij het ontstaansproces zeker driehonderd verloren.”

Dergelijke trots en kunde heb ik onthouden uit mijn tijd bij Griffo (Imschoot). Normaal heeft een drukker op de bladspiegel een speling van minimaal twee millimeter. Het boek Fat and glossy black vroeg om precisiewerk: de speling was herleid tot nul.

[bron]

Soms bezondig ik me nog wel eens aan een tijdschrift (lees: een paar keer per maand). Passeren gegarandeerd de revue: Motoren & Toerisme en Motorwereld; maar ook Réponses Photo en Diapason (kwestie van mijn Frans te oefenen) duiken hier frequent op, en soms een paar lifestyle magazines. Van mijn moeder krijgen we de Knack tegen het einde van de week (waarvan ik meestal alleen weekend en focus lees), en van mijn schoonouders krijgen we soms de Humo. En met National Geographic heb ik een aan/af relatie: gemiddeld elke vijf jaar neem ik weer eens abonnement voor twee jaar, waarna het opnieuw on hiatus gaat.

Worden er eigenlijk nog wel veel tijdschriften gelezen, vroeg ik me daarnet af. Aan het aanbod in de krantenwinkel, en ons eigen leesgedrag te zien in elk geval wel. Al lijkt de concurrentie met het internet me niet vanzelfsprekend. Niet alleen is de informatie op het internet up to date, in geheel niet uitzonderlijke gevallen is ze ook behoorlijk diepgaand en gespecialiseerd.

En dan heb je bvb Wired: een gedrukte versie (die steevast te laat komt, of helemaal niet –we hebben een abonnement op het werk; issue 12.04 heeft ons niet bereikt), en een (gratis ?!) on-line versie, die ongeveer een maand achter loopt op de release van de gedrukte (I can live with that).

Maar ik had net weer vijf minuten tijd, en verbaasde me over de niet geringe hoeveelheid informatie in de Motoren & Toerisme van deze maand. En hoe ik niet alleen het internet had afgeschuimd op zoek naar informatie over (Nikon) lenzen, maar ook in mijn oude Réponses Photo had gegrasduind.

En vooral hoe aangenaam het is een pagina te kunnen omslaan.

Via Language Log op een interessante variant op de page 23, 5th sentence meme gestoten. Ipv slechts 1 boek, pak je uit dichtsbijzijnde stapel 6 tot 10 boeken, en haal je daar telkens de vijfde zin op de 23e pagina uit, en die rangschik je in een verhaaltje.

Meer informatie bij Incoming Signals.

Dit komt uit de stapel boeken naast mijn bed:

The owner comes through to tell me the second range is ready, and we move through.¹ Outside of those narrow water-lanes, upon which everyone travelled, it was all darkness.² We were led to them, step by step, as if the evidence we accumulated had a mind of its own, was directing us of its own accord.³

Godfrey: “Tortured?”⁴

They graze the back of his knees as they bank around his husky columnar body.⁵ He’d been particularly pleased with Manchester.⁶

¹ Michael Palin, Hemmingway Adventure
² McSweeney’s Mammoth treasury of Thrilling Tales
³ Michael Baigent, Richard Leigh, Henry Lincoln, The Holy Blood and the Holy Grail
⁴ Neal Stephenson, Quicksilver
⁵ Neal Stephenson, Cryptonomicon
⁶ Terry Pratchett, Neil Gaiman, Good Omens