Categorie: de krant

Elke woensdag kijk ik uit naar de column van Geert Stadeus. Meestal is die voorzien van de nodige humor, en slaat hij de spijker op zijn kop. (U hoort mij al aankomen:) Behalve dan deze week.

Onderwerp: de iPod. Of eigenlijk iTunes, het programma dat uw (op de computer) gedigitaliseerde platencollectie beheert. Het gaat hier niet over Apple vs Microsoft, of Mac vs Windows, zoals Stadeus zelf bevestigt.
(Waarna hij het toch niet kan laten even op Apple in te trappen: ware het niet dat je weet dat ze is bedacht door een ingenieur, een Californische nerd die in zeven jaar geen vrouw heeft gezien. Tuurlijk niet Geert, want het zijn allemaal homo’s in California en vrouwelijke ingenieurs zijn inderdaad niet dik bezaaid.)

Soit, iTunes. Wat doet Stadeus? Hij ript een paar CDs, sluit zijn iPod aan, synchroniseert, en wist daarna zijn muziekbestanden van de computer. En iTunes vraagt wel degelijk à la Gates of u zeker bent dat u die bestanden wilt wissen.

Wanneer hij de volgende keer zijn iPod op zijn computer aansluit, worden al zijn bestanden op de iPod ook gewist. Tsja, dat komt door die synchronisatie hé. Wie wist er nu ook zijn geripte CDs?! What’s the f—ing point? De volgende keer dat ge terug naar Tell Laura I love her of de nieuwste Tom Waits wilt luisteren, gaat ge toch niet opnieuw uw CDtje uit de kast halen, opnieuw rippen, en synchroniseren?

In dat respect gaat ook uw stelling niet op: Een ingenieur heeft namelijk bedacht dat wie een iPod koopt, ook een kei van een computer heeft, waarop hij te allen tijde zijn complete muziekverzameling bewaart en bijwerkt. De computer hoeft geen kei te zijn, maar de harde schijf omvangrijk. Mijn vijf jaar oude PC beschikt reeds over een HD van 10Gb, en daar kan je best wat mp3s op opslaan (zeker in de standaardsetting die de gemiddelde mens die Stadeus beweert te zijn, gebruikt).

Default staat die syncrhonisatie dus aan. Al kan je ook manueel je collectie op de iPod bijwerken, zoals Stadeus achteraf heeft gemerkt. Maar die synchronisatie is wel degelijk een heel handig tool. Want de gemiddelde computergebruiker wist zijn geripte CDs niet van de harde schijf.

(Iedereen wordt wel eens boos op zichzelf omdat hij iets stoms heeft gedaan. Daarom hoef je nog niet de schuld op de technologie te steken. Ik kijk uit naar je column volgende week. Twee leestips 01 02)

Een hap uit de appel, in DS opinie (PDF)

Toen ik daarnet de commentaar van Veerle Beel (PDF) op het interview van Erika Raven las (vorige week in DS – PDF), vroeg ik me af hoe ik toen niet tot een gelijkaardige conclusie was gekomen. Tot ik het interview op de site ging herlezen.

Belangrijk voor elke reactie is de eerste paragraaf uit het interview:

Wie is “het kreng” waarover uw boek gaat?
Een rasechte feministische, redelijk egoïstische carrièrevrouw met weinig gevoel voor humor. En onverdraagzaam tegenover die mannen en vrouwen die zich niet volgens haar ideaalbeeld gedragen. Ze laat de anderen opdraaien voor haar levensstijl en ze vindt dat er nog meer tijdskrediet en ouderschapsverlof moet zijn waar de belastingbetaler voor moet opdraaien.

Dat lijkt mij een redelijke beperking van de vrouwelijke bevolking. Maar wie het schoentje past, trekke het aan. Typisch voor een ‘kreng’ is overigens een dergelijke reactie:

Ravens verhaal is dus gewoon oude wijn in nieuwe zakken. Dat ze er op de foto jong en fris uitziet, wil nog niet zeggen dat haar ideeën dat ook zijn.

Dat subtiele, die hint naar minderwaardigheid, de character assassination van de tegenstander: mijn stokpaardje: de argumentatie ad hominem (waar ik mij in dit argument zelf aan bezondigd heb). Jammer, want voor de rest was het betoog goed onderbouwd.

Behalve dan dat het een reactie is op iets heel anders dan wat Erika Raven in haar interview heeft verteld.

Beel verwijt Raven dat ze teruggrijpt naar vroegere idealen, toen de rollen nog duidelijk waren. Nochtans schrijft ze zelf, in de voorlaatste paragraaf van haar commentaar:

Terwijl de ene niet zonder de andere kan: geen evenwichtig gezinsleven zonder een inkomen. Mannen weten dat al lang en zijn er trots op dat zij daartoe bijdragen. Een les die we van hen kunnen leren. Wij van onze kant kunnen wat afdingen op de negatieve kanten van de arbeidsjungle: de stress, het altijd laat werken, het zelden voor kinderbedtijd thuis zijn.

En dat is geen rolbevestiging?
Overigens: excuse me?! Drie bepalende vrouwen in mijn leven (nog een geluk dat ik geen dochter heb) hebben tot nog toe een minstens even stressvol leven gehad als de mannen, en zijn zelden thuis voor bedtijd. Waarmee ik niet in het minst bedoel dat zulk gedrag beter of slechter is dan dat van hun mannelijke counterparts.

Dit vond ik een mooi stukje bij Beel:

De werkelijkheid is volgens mij veel pragmatischer dan de clichématige tegenstelling tussen huisvrouwen en krengen. Ik wed dat de meeste jonge Vlaamse gezinnen als communicerende vaten werken: wie het eerst thuis is, leegt de vaatwasser. Wie ’s avonds laat werkt, brengt ’s morgens voor vertrek het huis aan de kant. Wie in de week niets heeft kunnen doen, gaat in het weekend achter het fornuis of de strijktafel staan. Al die dingen claimen of laten we toch niet omdat we toevallig vrouw of man zijn?

Al klopt ook wat Raven zegt:

Feministen zeggen dat we mannen maar beter moeten opvoeden en hen moeten dwingen ook hun taak in het huishouden op te nemen.
Maar wat als ze het niet doen? Je kunt een hond ook niet leren miauwen. Verandering kost tijd. Ik heb verschillende van die vrouwen gekend. Ze moedigen elkaar ook aan om voet bij stuk te houden en zich niets aan te trekken van de mening van hun partner. Het draaide stuk voor stuk uit op een scheiding.

De waarheid ligt natuurlijk in het midden. Het zal veeleer een zaak van compatibiliteit binnen de koppels zijn, dan een afgelijnde wet die bepaald wie welke taken (het beste) op zich neemt. Het ideaalbeeld van Beel (no pun intended) klinkt mooi, maar ik vrees dat de werkelijkheid in vele gevallen nog steeds anders is. Je kan (moet ?) daar naar streven, maar als een van beide partners niet mee wil, dan is het buigen of barsten. Raven ging –in het interview, en ik neem aan ook in haar boek– daartegen in, met de focus op een bepaald soort carrièrevrouw. (Het moet niet altijd de man zijn. Toch?)

Meer moet je daar niet in lezen of van maken. Al is het al de tweede keer dat ik dit moet schrijven.

(Voor de goede orde, Beel reageert op het artikel, niet op het boek dat Erika Raven heeft geschreven –dat beweert ze toch nergens. Misschien moet ik het boek maar eens lezen.)

We draaien de tijd even terug. Een paar eeuwen. Of zo zou je toch denken als je het artikel leest dat vandaag in The Guardian is verschenen.

Evolution textbooks row goes to court.

A suburban American school board found itself in court yesterday after it tried to placate Christian fundamentalist parents by placing a sticker on its science textbooks saying evolution was “a theory, not a fact”.

Een aantal fundamentalisten wou dat de school de evolutietheorie van Darwin slechts aanbood als een mogelijke theorie. Terwijl iedereen natuurlijk weet dat de mens door God werd geschapen, en niet van de aap afkomstig is, zo verkondigt Patricia Fuller:

“God created earth and man in his image,” another parent, Patricia Fuller, told the Atlanta Journal-Constitution. “Leave this garbage out of the textbooks. I don’t want anybody taking care of me in a nursing home some day to think I came from a monkey.”

In 1987, toen men blijkbaar veel verder stond, daar in de VS, had de Supreme Court uitgevaardigd dat creationism een religieuze theorie was, en aldus niet voor waar kon verkondigd worden in de scholen. Geen probleem, heeft men daar gedacht, dan noemen we het gewoon intelligent design. De school had er ten andere al over gestemd (en goedgekeurd) om dat intelligent design in de lessen op te nemen.

Door al die heisa is het gegoochel met de termen echter aan de oppervlakte gekomen, waardoor het misschien ook verboden wordt dat intelligent design in de scholen te prediken.

The hearing in Georgia will have to establish whether intelligent design is in fact a religious theory; and if so, whether the stickers which mention neither intelligent design, nor religion by name, violate the separation of church and state.

Niet dat die uitkomst gegarandeerd is. In 1925 was het al eens geprobeerd:

It ended with Scopes being fined $100 for violating a Tennessee law that forbade the teaching of “any theory that denies the story of divine creation as taught by the Bible and to teach instead that man was descended from a lower order of animals”.

Ik zie het u al denken.

Op diezelfde dinsdag stemden de Amerikanen massaal tegen het homohuwelijk.

De tegenstanders van het homohuwelijk, een thema dat in de VS al bijna een jaar in de actualiteit staat, hebben hun slag thuisgehaald. In elf Amerikaanse staten stemden de kiezers dinsdag voor een nieuw amendement dat volgens hen bij de Amerikaanse grondwet moet worden gevoegd en dat alleen een huwelijk tussen man en vrouw toelaat.

Wat is dat toch met die onverdraagzaamheid?
[Ontroerend hé, hoe kinderlijk naïef die laatste opmerking.]