Auteur: bruno

HDR1

Het was al een tijdje geleden dat ik nog eens naar hun website was gaan kijken, maar zie, de B&O HDR1 is uit:

The HDR 1 hard disc recorder is the ultimate temporary
storage media that, in principle, never runs out of tape and is always
rewound, ready to record. With the two-hour buffer constantly recording
from the moment you switch on the TV, you can enjoy features new to
home recording and playback: pause or cue back live TV, simultaneously
record and playback, and watch the start of a program while the rest is
still recording.

Meer over de features:

The HDR 1 offers up to 45 hours temporary recording and storage on the 80 GB hard disc with a range of features that revolutionizes television viewing. A segment of the hard disc functions as a buffer and continually records on a loop, providing exceptional flexibility.

The “Replay” feature allows you to ‘pause’ a live transmission and restart where it left off, or to cue back to when viewing was interrupted. When watching a film on TV with the HDR 1, the buffer is constantly recording what is on the screen. At any point during the film, you can decide to record and save the film on the hard disc.

You can also come home and watch a film from the start while it is still recording onto the hard disc. HDR 1 can record and playback simultaneously, as well as record from one channel while you are watching another. The most recent recording is always stored at the top of the menu, and one touch of the Beo4 remote control is all it takes to watch this recording.

Oh. Dat zie er allemaal zeer patent uit, helaas is de prijs (naar gewoonte) niet mals: 1.345 EUR (een wel erg dure harddisk).

die ochtend

Rond half zes ben ik in slaap gesukkeld, om dan om 6 uur gewekt te worden door Tessa’s alarmklok (multifunctioneel, zo’n GSM) (Tessa ging om 7 uur toeren, zodat we toch nog iets aan het weekend hadden). Daarna heb ik niks meer kunnen slapen, en om 8 uur kwam Henri naar beneden gestrompeld. Ik deed dan maar alsof ik sliep, al was het maar om hem te horen zeggen: “papa, goedemorgen, wakker worden, uw lichtgevend schaapje is hier”. (Dat lichtgevend (fosforescerend) schaapje staat op zijn pyjama, mocht u het zich afvragen.)

Tijdens dat half uur heb ik wel intens(ief) gedroomd. Naar de details heb ik –zoals dat hoort– het raden, maar de gebeurtenissen speelden zich af tijdens een of andere oorlog. Vermoedelijk ging het om de tweede wereldoorlog, voorzien van enig moderner instrumentarium, maar vast stond dat de Duitsers de slechten waren. Ik speelde (vanzelfsprekend) mee voor het goede kamp, als held van het verhaal, en onderweg kwamen er ook een paar Engelsen aan te pas.

Scene 1: Beeld u in: omwille van een of ander heldhaftige stunt word ik door Duitsers gevangen genomen (en voor hetzelfde geld meteen ook een beetje afgerost). Het transport naar een strafkamp (?), dat quasi onmiddellijk op mijn gevangenschap volgt, verloopt per vliegtuig. Op een bepaald moment hang ik te bengelen aan het landingsgestel, waarvan ik me kan laten vallen, net toen we (laag) boven een brede beek vliegen. Bloedhonden spurten langs alle kanten op mij af, maar met grote behendigheid weet ik uit de hachelijke situatie te ontsnappen.

Scene 2: Ergens bij een driesprong, waar locals mij de weg wijzen naar een Seca-station. Ik betrouwde het zaakje echter niet, en ipv de aangewezen weg te volgen, ga ik dieper het bos in. Net op tijd, zo blijkt, want uit die andere weg komt een horde Duitsers gespurt (met bloedhonden), en ik kan ternauwerdood ontsnappen.

Scene 3: Op de open plek waar ik terecht kom, staat een witte bus geparkeerd, die aan een troep Engelsen toebehoort. Ik kan me ergens verstoppen (waar?), en de Engelsen weten op een of andere manier de Duitsers af te dreigen, en hopsa, ik ben gered.

Scene 4, op een kasteel, in Engeland, alwaar ik meewerk aan het verzet, wordt onderbroken door de wekker.

Totaal van de kaart neem ik vervolgens gedwee deel aan een dagje stad, waarbij ik me uiteindelijk laat overhalen tot het passen (én kopen) van een kaki broek (ik denk dat het vier jaar geleden is dat ik nog eens een nieuwe broek had gekocht).

slaap!

Godverdomme, dat is ambetant. Nu lig ik hier al een tijdje te woelen, vermoeid, maar de verlossende slaap wil maar niet komen. De slapers in mijn ogen wel, en gewauwel in mijn geest ook, maar daar blijft het verder bij.

So what’s a man to do? Het is na twaalven, dus ik zou DS reeds kunnen lezen (kijk, ik krijg net een digibon voor de genomineerde boeken van de Gouden Uil in mijn inbox), maar morgen (straks) is het weekend, en dat wil ik nog wel eens de papieren krant kopen. Geen optie dus.

TV behoort al evenmin tot de mogelijkheden (is er nog wel iets op dit uur), gezien mijn getik en het licht van de powerbook reeds zuchten van protest aan mijn (wél slapende) wederhelft onlokt. De werken in de Albertlaan zijn niet ver genoeg gevorderd om er mooie nachtfoto’s van te maken, en op zolder is het te koud om naar muziek te gaan luisteren. Ik zou natuurlijk de kachel kunnen aansteken, maar je zal zien dat ik net dan weer wél in slaap zou vallen.

De was is ook net gedaan, en in de kelder valt er niets te beleven –tenzij ik naar de wijnkelder zou trekken, maar van alcohol raak je nog moeilijker in slaap (zo wordt beweerd).

Een glas warme melk misschien?

geld of niet

Hoe zit het nu eigenlijk? Op 26/1 stond in de krant te lezen: Rode Kruis en Unicef stoppen met geldinzameling:

“We beschikken nu over voldoende geld om ons hulpprogramma over tien jaar te plannen”, zei de woordvoerder. Het bedrag van 900 miljoen euro is volgens de federatie voldoende om te voorzien in de noden van de nationale afdelingen van het Rode Kruis, van de Rode Halve Maan en van het Internationaal Comité van het Rode Kruis.

Vandaag lezen we dan weer: Tsnunami-zegel voor Rode Kruis

De Post brengt samen met Het Rode Kruis een tsunami-postzegel uit. De Post stelde die donderdag in haar zegeldrukkerij in Mechelen voor, in aanwezigheid van prinses Astrid. De helft van de verkoop van de zegel gaat naar de slachtoffers van de vloedgolf in Zuidoost-Azië. De zegel heeft de waarde van een priorzegel en kost 62 eurocent. Hij is over drie weken te koop.

Wat zal het wezen jongens?

maten en gewichten: het ziekenhuis

Stevaert wil ziekenhuizen sluiten, bloklettert DS. Want, zo redeneert hij, Hoe meer ziekenhuizen, hoe ‘ongezonder’ de mensen. Het het christelijk ziekenfonds, bij woorde van Marc Justaert, treedt hem daarin bij: “We
hebben te veel ziekenhuizen en ziekenhuisbedden. Dat verhoogt de
medische activiteit.” Met andere woorden: hoe meer ziekenhuizen, hoe
meer zieken.

Al is zijn analyse niet noodzakelijk ingegeven door bezorgdheid om de patiënt: Dat blijkt ook uit de regionale kostenverschillen: in regio’s met veel ziekenhuizen en specialisten zoals Brussel, kosten patiënten de ziekteverzekering veel meer. Limburg met een matig aanbod, kost veel minder. [mijn bold]

In deze redenering komt men inderdaad tot de oplossing: minder ziekenhuizen, minder zieken (al was het maar door het plaatsgebrek). Hoe beslist men dan welk ziekenhuis mag blijven, of liever, welk ziekenhuis moet gesloten worden?

Demotte kan in die operatie alleen een botte bijl hanteren: hij moet doen alsof kwaliteit gelijk staat met kwantiteit: alleen wie 1.500 bevallingen doet per jaar, werkt goed en mag blijven bestaan.

Whoa! back up a little here. Er wordt gekakt op de ziekenhuizen die teveel bedden hebben, teveel onderzoeken en behandelingen uitvoeren, en daardoor de ziekteverzekering in de kosten jagen, maar tegelijkertijd is het criterium, aan de hand waarvan men beslist of een ziekenhuis al dan niet mag blijven, rechtstreeks in verband te brengen met het aantal behandelingen die men uitvoert? U zegt?

Verstandig als hij is, nam Demotte natuurlijk net die ene behandeling als voorbeeld, waaraan inherent weinig kan worden verweten. In de meeste gevallen is een bevalling gewoon een bevalling, en kan je daar met een beetje goodwill inderdaad kwaliteit en criterium tot blijven, aan verbinden. Maar gaat men datzelfde criterium handhaven voor pakweg radiografieën, of de veel duurdere CT-scans en NMRs? Hoe meer, hoe beter? (Koppijn, meneer, mevrouw, gaat u even aan de CT liggen?) Gaat dat niet net de kosten voor de ziekteverzekering nog meer verhogen?

Er is duidelijk nog veel meer werk aan de winkel, want bepaalde afdelingen in ziekenhuizen komen nu al bedden tekort. Denk maar aan bvb IZ of hematologie, en ik kan u verzekeren dat de patiënten op die afdelingen, er met een reden verblijven en niet zomaar de bedden bevolken.

chalking

Toen ik gisterenavond met Henri thuiskwam, vonden we het volgende neergekrast op onze dorpel:

tw2

Nu zijn ze wel aan ’t werken bij ons in de straat (Koning Albertlaan), maar we hebben het bij geen enkel ander huis teruggevonden. Iemand enig idee wat het zou kunnen betekenen?

(Voor alle veiligheid hebben we het maar verwijderd.)

wereldvreemd

Dylan Casaer is een behoorlijk wereldvreemd persoon. Eerst al was hij van plan het internet te censureren, nu verklaart hij zich tegen de organisatie van legale (auto)races.

Sinds er eergisteren nog maar eens een jongeman is omgekomen bij een illegale race (in Gent deze keer), staan de media er weer bol van. Ze blijken deze keer echter zeer nuchter en objectief in hun verslaggeving (zoals bvb gisteren en ook vandaag in DS).

Minister van Mobiliteit Renaat Landuyt, pleit voor een gerichtere aanpak, maar dat gaat voor Casaer niet ver genoeg.

Voor Landuyt past de opstoot in de straatraces in de heersende jongerensubcultuur met films en computergames die snelheid verheerlijken. De minister staat achter Ludwig Vandenhove (ook SP.A), de burgemeester van Sint-Truiden, die legale races toeliet op het vliegveld van Brustem (zie hiernaast). “Bij zo’n gelegenheid kunnen ze hun sport beoefenen in een georganiseerde en veilige context”. Casaer is het daar niet mee eens. Hij meent dat jongeren door zulke toegelaten wedstrijden net meer zin krijgen om hetzelfde ook op de openbare weg te gaan doen.

Hola! Hoe dat zit bij de autosport weet ik niet, maar veel motards zoeken net het circuit op om zich eens te kunnen uitleven (vs 200+ op de autostrade). En het zijn net die dagen op het circuit die helpen de rechterpols op de ‘normale’ wegen in bedwang te houden.

Helaas zijn er gewoon niet genoeg plaatsen in Vlaanderen (strikt beschouwd is er maar 1), waar je je als motard (of autosportliefhebber) kunt uitleven. Al járen worden daar plaatsen voor gezocht, en wordt ervoor gelobbied, maar jammer genoeg voor dovemansoren. De twee dure Belgische circuits zijn steeds volzet, dus zakken ze maar in drommen af, die motards, naar Croix en Folembray. Het is ons probleem niet, durven politici als Casaer dan wel eens in de mond te nemen.

pubers

Het toppunt van kleingeestigheid valt vandaag in DS te lezen. Het gevestigd journaille was er blijkbaar niet mee gediend stiefmoederlijk te worden behandeld bij de Grote Doortocht van Bill. Dan maar een afrekening in de krant gepubliceerd:

Alleen voor de pers
BRUSSEL – Woordvoerders gaan soms iets te enthousiast op in hun taak. Zo ook gisteren Koen Pardon, woordvoerder van de staatssecretaris voor Informatisering, Peter Vanvelthoven.

Net zoals de journalisten was Pardon afgezakt voor wat omschreven werd als een doorstep interview na de ontmoeting van Microsoft-voorzitter Bill Gates met enkele kamerleden en kamervoorzitter Herman De Croo.

Vanvelthoven had, op vraag van Microsoft, alleen de kans gehad om zijn zeg te doen voor twee televisiekanalen. Zijn woordvoerder deelde dus ijverig zijn persbericht uit aan de aanwezige journalisten.

Toen de twee hoofdrolspelers, Gates en De Croo, op het toneel verschenen, vloog Pardon, zoals anderen, de trappen op, om toch maar een prangende vraag te kunnen roepen. Over wat Gates dacht over de samenwerking met Vanvelthoven.

Tot verontwaardiging en verbijstering van de schare journalisten. Van wie niemand zich overigens het antwoord van Gates herinnert.

Lees die laatste paragraaf maar eens opnieuw. Zéér volwassen. (Of misschien was het voor Het Nieuwsblad bestemd. Tiens, de Zestienjarige dochter van Eddy Planckaert is zwanger.)

ken uw (blog)wereld

Zelfs het blogwereldje blijkt klein (genoeg voor six degrees of separation).

  1. Woonachtig
    • Dat Huug vlakbij woonde, dat wist ik al…
    • … maar Vincent woont blijkbaar even dicht.
  2. Schoolachtig
    • Dat Michel barbarist is, wist ik al ermmm meer dan 20 jaar (dat komt ervan als ge samen in de klas hebt gezeten)…
    • … maar blijkbaar is ook Huug barbarist…
    • … en Michaël
  3. En Tim is stagair bij een iemand die zijn doctoraat nog bij mijn schoonvader heeft gemaakt.

(Los daarvan, lees ook dit (als ge goesting hebt), voor die six degrees of separation zomaar aan Milgram worden toegeschreven. Verschrikkelijk leuk is dan weer het Milgram experiment, dat ook prominent wordt uitgebeeld in I… come Icare –een van mijn favoriete films.)

films 200501

Bij nader inzien toch maar boeken en films gesplitst. De legende even herhalen:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. Mystic River (DVD) **
    Goede fotografie, maar een pover weekendfilm verhaaltje (goede vertolkingen evenwel). Het was even duur om de DVD te kopen als het zou geweest zijn om hem te huren, dus financieel hebben we niks ingeboet. Hoewel genietbaar, en bijwijlen zelfs onderhoudend, toch geen aanrader. (Voor een synopsis: volg bovenstaande link.)
  2. In Accord (DVD) ** (fotografie/format) / **** (muziek)
    Een best of van het Kronos Quartet uitgegeven door Arthaus. Niet echt een documentaire, niet echt een concert-DVD; geen spectaculaire fotografie (komt precies recht van de digitale videocamera), maar fantastische muziek, en een paar summiere inleidingen tot het gebrachte werk. Je koopt beter een CD.
  3. The Last House on the Left (DVD) **
    Hilarisch! Het lijkt bij wijlen wel een David Hamilton film in horror versie. Hey I’ve changed this Winter. […] I mean, my breasts filled out. Erg luchtig gepresenteerd allemaal, wat in schril contrast staat tot de gebeurtenissen in de film. Nog een voorbeeldje: wanneer de verkrachters (cfr synopsis) in een wagen door het idyllische landschap scheuren, vraagt er één What do you think the sex crime of the century was en het antwoord (na een tijdje): I know: Freud. […] Do you remember when a telephone pole was just a telephone pole? Not anymore, sweetheart. It’s a giant phahalus (sic). Een beetje gedateerd, de film is dan ook meer dan 30 jaar oud. (Past perfect in Verheyens Cult Night.)
  4. Koroshiya 1 aka Itchi, the Killer (KA2) **
    Pffft. Overroepen. Het zal als manga (hopelijk) stukken beter zijn, maar dit kon mij in ’t geheel niet boeien. Het probleem met films die het voornamelijk van het schokeffect moeten hebben, is dat het moeilijk wordt verder dan die effecten te kijken. Cult is het wel, ja.
  5. Along Came a Spider (VT4) **
    Morgan Freeman, en dan weet je al waar je je mag aan verwachten. Naar een boek van James Patterson, die ook Kiss the girls schreef, waar Freeman ook al de hoofdrol in speelde. Allemaal pretentieloos, royaal (royale with cheese) voorzien van alle cliché plotelementen.