Auteur: bruno

Dit is een film waar indie vanaf druipt. Hetzelfde gevoel hadden wij trouwens met Chasing Amy van Kevin Smith (Clerks), al kregen we daar iets meer film te zien, en iets minder concept.

Miranda July, makes movies, performances, recordings and combinations of these things (volgens de biografie op haar website). Met haar (full feature) debuut, Me and You and Everyone We Know, is ze dus niet meteen aan haar proefstuk toe, en de film werd reeds bekroond op zowel het Sundance Film Festival als het Cannes Film Festival. Naast de regie, neemt ze tevens een van de hoofdrollen voor haar rekening.

Het verhaal is eenvoudig: de pas gescheiden Richard, schoenverkoper, met twee zoontjes, en de artieste Christine, die bijverdient door oudere mensen rond te rijden, ontmoeten elkaar toevallig. Door de vasteradenheid van Christine groeien beiden naar elkaar toe. Totdaar de plot.

De film heeft een aantal nevenplotten of thema’s, zoals omgaan met de dood, kinderen en sexualiteit, de artistieke groei van Christine, en de ontvoogding van Richard. Combinations of these things is voor deze film een adequate omschrijving, en de klemtoon ligt op concept veeleer dan op verhaal. Desalniettemin krijgen we puike acteerprestaties voorgeschoteld, fotografisch is het allemaal dik in orde (zie ook de filmsite), en ook structuureel hangt de film verduiveld goed aan elkaar.

Deze film is zeker geslaagd, en hij doet ons benieuwd uitkijken naar de evolutie van July op filmisch vlak; voor ons mocht het evenwel net iets minder ‘arty‘. Bevreemdende, ijle film, de moeite waard. Vergeet u, naast de film, toch ook maar niet haar website en haar weblog te bekijken.

Me and You and Everyone We Know, van Miranda July. Te zien op 12 oktober om 20:00 en 15 oktober om 14:30 in Studio Skoop, en op 18 oktober om 10:00 in Kinepolis.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Something wicked this way hops, en deze uitspraak zet meteen ook de toon voor de nieuwe avonturen van Wallace & Gromit. Misschien herinnert u zich de korte animatiefilmpjes nog uit de eerste helft van de jaren 90 (o.a. The Wrong Trousers en A Close Shave), of, recenter, Nick Parks eerste langspeelfilm Chicken Run?

Een korte voorstelling: Wallace is een bricoleur-uitvinder. Hij ontwerpt ingenieuze apparaten die zijn leven en dat van zijn hond Gromit gemakkelijker maken –tenminste, dat is toch de bedoeling. Soms (eerder wel dan niet) durft het wel eens mis te lopen met de uitvindingen, waarop vooral hond Gromit de stukken van zijn baasje opnieuw mag lijmen.

The Curse of the Were-Rabbit bouwt verder op die relatie, zoals ze eerder in de kortfilms werd uitgetekend. In het dorp waar Wallace & Gromit wonen, vindt binnenkort de jaarlijkse groentenwedstrijd plaats. Om te verhinderen dat de konijnen uit de nabijgelegen velden de deelnemende groenten van de dorpsbewoners zouden opeten, hebben W&G de bewakingsdienst ‘Pesto‘ opgezet. Wanneer op een nacht zowat elke tuin in het dorp door een mysterieus creatuur wordt overvallen, trekt het duo op onderzoek uit.

Deze film is beduidend sterker dan Chicken Run. Waar in Chicken Run de grappen vooral werden ingegeven door de verpersoonlijking van de kippen –menselijke trekken in pluimvee doen het hem altijd– kan deze nieuwe film gebruik maken van de herkenbare voorgeschiedenis van Wallace & Gromit. Tel daarbij de realistische (lees menselijke) portrettering van de personnages, die de inleving in het verhaal veel groter maakt, en de absurde grappen des te beter.

Zoals u mocht verwachten zit de film vol knipogen en verwijzingen naar andere films. U haalt er ongetwijfeld ook de referenties uit naar o.a. King Kong, Tarzan, de Red Barron uit Peanuts, en Stamper uit Bambi. Let u vooral ook op de sticker, die kleeft op de kartonnen doos die Wallace genoodzaakt is als kledingstuk te gebruiken.

In tegenstelling tot Chicken Run is The Curse of the Were-Rabbit ook uitermate geschikt om uw kinderen mee naartoe te brengen. Terwijl mama en papa zich tot het subtielere werk ‘spot the reference‘ laten verleiden, lachen de kleine spruiten zich een breuk met de actie en de overdrijvingen. The Curse of the Were-Rabbit wordt bovendien weer zo een film waar u na herhaaldelijk kijken toch telkens weer nieuwe dingen uit zal halen. Kortom, een aanrader.

Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit, van Nick Park en Steve Box met (in de Engelstalige versie) de stemmen van o.a. Ralph Fiennes en Helena Bonham Carter. Te zien op 12 oktober om 12u15, 14:30 en 20:00 in Kinepolis, en vanaf 19 oktober in de zalen.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Daniel Johnston is een manisch-depressieve singer/songwriter en tekenaar, en, naar gelang de bron, een genie of een zonderling. Zijn werk vindt sinds de jaren 80 de –soms moeilijke– weg naar een trouwe achterban, waaronder David Bowie, Sonic Youth, en Matt Groening. Kurt Cobain werd lange tijd gespot met een t-shirt waarop een tekening van Johnston prijkte met de tekst “Hi, how are you?“, wat heeft bijgedragen tot Johnstons toen reeds groeiende bekendheid.

De liedjes van Johnston zijn zeer fragiel, soms ongebalanceerd en donker, net zoals zijn leven. Uit de film blijkt een getormenteerd en turbulent bestaan, waarbij Johnston –vaak voor hem totaal onbewust– gesteund werd door familie, vrienden en bewonderaars. The Beatles waren voor hem een belangrijke invloed (op een bepaald moment vereenzelfdigde hij zich met John Lennon), als is de media er tuk op om hem te vergelijken met Brian Wilson.

Maar los of u nu Daniel Johnston als genie dan wel curiositeit beschouwt, blijft dit een goede documentaire. De fotografie is geslaagd, en de verhaallijn weet te boeien, waardoor u zonder moeite in de gebeurtenissen mee op sleeptouw wordt genomen.. Deze film is van een gelijkaardig kaliber als Monster Road, die u vorig jaar op het Festival kon zien. De moeite waard (en vanavond nog gratis te bekijken in de Vooruit).

The Devil and Daniel Johnston een documentaire van Jeff Feuerzeig. Te zien vanavond, om 20:30 in de Vooruit (gratis), en op 14 oktober om 22:30 in Kinepolis (betalend).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Verlengd Weekend is de vooropener van het filmfestival. Een Vlaamse komedie.

En jawel, Verlengd Weekend ís overduidelijk een Vláámse film. Er wordt gewerkt met een opeenstapeling van clichés, de nadruk ligt bij de gewone man in de straat, en er is Jan Decleir. De gebruikte clichés werken echter wonderwel, en Jan Decleir wordt bijgestaan door Wouter Hendrickx, Koen De Bouw en Veerle Baetens (niet dat Decleir enige bijstand nodig heeft). Binnen die context functioneert ook de mooie dynamiek tussen de verschillende personnages onderling.

Christian (De Bouw) heeft net vrouw en kinderen uitgewuifd, en kijkt reeds uit naar een bezoekje zijn minnares Lisa (Baetens). Nauwelijks is Christian echter het huis terug binnen gekeerd, als er wordt aangebeld. Wanneer hij de deur opent, dringen twee gemaskerde mannen (Decleir en Hendrickx) het huis binnen, en kluisteren hem aan zijn bureaustoel. Hij wordt verplicht een aantal documenten te ondertekenen, wanneer plots zijn minnares het huis binnentreedt. Waarop de situatie dreigt uit de hand te lopen (zoals dat hoort).

Misschien roept ook bij u het epitheton ‘Vlaamse komedie’ verschrikkingen op zoals Oesje en Koko Flanel, waarin Vlaanderens Grootste Komieken het beste van zichzelf in verlengde versie mogen geven. Dat werkt niet. Verlengd Weekend is echter het bewijs dat Vlaamse komedie ook anders kan, en kan zonder schroom geplaatst worden tegenover de betere Hollywoodproductie. Vermijd deze film indien u fan bent van goedkope, platvloerse humor, maar ga hem vooral zien wanneer u op zoek bent naar het ietwat subtielere werk. De film is niet echt origineel te noemen, maar u bent wel verzekerd van anderhalf uur goed entertainment.

Verlengd Weekend, van Hans Herbots met Koen De Bouw, Jan Decleir, Wouter Hendrickx en Veerle Baetens. Te zien, vanavond 10 oktober om 20u in Kinepolis, en vanaf 12 oktober in de Vlaamse zalen.

(Zie ook collega i.’s verslag op gent.blogt, en de infopagina op de site van De Nieuwe Vlaamse Film.)