Auteur: bruno

Katarina en Peter zijn met hun relatie in een midlife crisis terecht gekomen. Wegens gebrek aan passie zoekt Peter bevrediging bij de Brusselse hoertjes, telkens hij weer op zakenreis moet. Even lijkt een ontmoeting met een oude jeugdliefde zijn vlam weer aan te wakkeren, maar al gauw blijkt dat de tegenpartij niet geïnteresseerd is.

Katarina, die Peter op alle vlakken begint te wantrouwen, bedriegt uiteindelijk zelf haar man, met een dichter wiens dichtbundel haar uitgeverij op het punt staat te publiceren. Eventjes wordt er aan scheiden gedacht, maar dan beseffen beiden dat het gras elders niet noodzakelijk groener is. Maar net wanneer alles terug beter lijkt te gaan, ontdekt Peter Katarina’s bedrog. Kan hun relatie dit nog wel overleven?

En dat is meteen ook de vraag waarmee de regisseur, Igor Sterk, het publiek achterlaat aan het einde van zijn film. Tot daar ook meteen de inhoud van de film.

Bespaar u de moeite. U vindt hier geen spitsvondige dialogen die dit weinig originele plot kunnen redden, geen verrassende verhaalstructuur, en al evenmin opmerkelijke fotografie. U besteedt u geld beter elders.

Next.

Tuning van Igor Sterk. Officiële Selectie – In Competitie; (helaas) nog te zien op 18 oktober om 22:30 in Kinepolis.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Godverdomme. Fien Troch heeft met Een ander zijn geluk een pracht van een langspeeldebuut afgeleverd. Wat zeg ik? Fien Troch heeft een pracht van een film afgeleverd. Zowel cinematografie als verhaalstructuur halen deze film uit de Vlaamse klei. Het verhaal is complex, maar blijft voor de kijker gemakkelijk te volgen, omdat slechts laag na laag aan die complexiteit wordt gebouwd.

Het verhaal begint als Christine (Ina Geerts) tijdens een stortbui een kinderlijkje in een beek ontdekt Wanneer de politie echter op de plaats van het gebeuren aankomt, is het lijkje reeds met de stroom meegesleurd. De politie heeft het moeilijk Christine te geloven, zodat Christine uiteindelijk ook aan zichzelf begint te twijfelen. Als later blijkt dat er die nacht een kindje werd overreden, wordt ze overmand door schuldgevoelens. De situatie wordt bovendien steeds ingewikkelder wanneer steeds meer mensen uit haar omgeving bij het ongeval worden betrokken.

In de film worden een aantal verhalen met elkaar in verband gebracht. De teneur is in die verhalen veeleer pessimistisch; alle pogingen om goed te doen zijn gedoemd om te mislukken. Elk huisje draagt bij Troch haar kruisje, en het lijkt wel alsof elk gezin haar eigen tegenslag moet tegemoet gaan. De rode lijn door die verhalen is de zoektocht naar de dader van het vluchtmisdrijf, maar het eigenlijke verband is de centrale figuur van Christine.

Christine is net gescheiden van haar man, en probeert haar leven opnieuw op te pakken. In de rand daarvan krijgen we haar ontdekking van het lijkje, de problemen met haar moeder en haar zus, het verhaal van de buren, haar onverwachte betrokkenheid bij de familie van het slachtoffertje, de voortdurende argumenten met haar ex-man, en de manier waarop die haar jongste zoontje terroriseert.

Opmerkelijk is dat Troch ook voor haar bijrollen een aantal topacteurs heeft aangesproken. Zo krijgen we Jan Decleir als Johnny De Flow, en Josse De Pauw als de Inspecteur die op zoek gaat naar de dader. Beide rollen zijn absoluut bijrollen; zowel Decleir als De Pauw hebben nauwelijks iets te zeggen in de film, maar hun deel in het verhaal is van essentieel belang. Elke rol, vindt Troch, moet op de best mogelijke manier worden opgevuld. Veel films worden vaak ‘slordig’ gecast wanneer het niet om de hoofdrollen gaat. Met haar invulling bewijst ze alvast haar gelijk.

Niks dan goeds dus. Tot we aan het einde van de film komen, en Fien Troch plots met een deus ex machina op de proppen komt. Ze breit een einde aan de film door een oplossing uit haar mouw te toveren, die de ganse film in de laatste drie minuten onverbiddellijk terug diep in die Vlaamse klei stampt. En dat is zo verschrikkelijk jammer, want zonder dat einde (of met een alternatief einde) is dit een knaller van een film.

Godverdomme toch Fien. Godverdomme.

Een ander zijn geluk van Fien Troch. Officiële Selectie – In Competitie; te zien op 17 oktober om 19:30 in de Capitole, en op 20 oktober om 17:00 in Kinepolis. Wordt in de Belgische zalen verwacht vanaf 7 december. Officiële website: eenanderzijngeluk.be

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Voor het scenario van Hardcore heeft Dennis Iliadis zich gebaseerd op het boek van Aleka Laskou (een pseudoniem voor twee schrijvers). Het is het meeslepende verhaal van Martha (Katerina Tsavalou) en Nadia (Danai Skiadi), twee tienerprostituees. De 17-jarige Martha werkt reeds apatisch en uitgehold door drugs in het (prostitutie)agentschap, waar op een dag de 16-jarige Nadia binnenstapt. Overweldigd door Nadia’s zelfvertrouwen en levenslust laat Martha zich door haar op sleeptouw nemen. Hun relatie, eerst liefdevol en teder, wordt al gauw destructief wanneer Nadia vastberaden op zoek gaat naar beroemdheid.

De film is confronterend direct, maar de kijker blijft vooral geboeid door de manipulaties die door Nadia worden beraamd. Martha trekt zich aan Nadia op om uit de prostitutie weg te geraken, en haar verbazing is dank ook niet gering wanneer Nadia beweert dat het haar niet enkel om geld is te doen, maar ook om de ‘fun’. Met die instelling slaagt ze er dan ook zonder moeite in de juiste mannen om haar vinger te winden, en de weg naar beroemdheid (haar grote doel) lijkt dan binnen handbereik.

Het spoor van vernieling dat Nadia door haar ambitie achterlaat, stelt het duo bloot aan een aantal spanningen. De relatie tussen Nadia en Martha is niet steeds duidelijk –zijn ze een koppel, zijn het vriendinnen– maar dat is ook niet zo belangrijk: de band tussen beide meisjes lijkt niet stuk te kunnen.

De moeite waard, omwille van het verhaal, de evidentie van de naakscènes, én de acteerprestaties van de actrices.

Hardcore van Dennis Iliadis. World Cinema; te zien op 14 oktober om 22:30 en op 19 oktober om 17:00, telkens in Kinepolis, en op 21 oktober om 22:30 in de Sphinx.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Het zal aan mij liggen, want het publiek in de zaal wist deze (derde) film van Steve Buscemi (vooral bekend als acteur), precies wél op prijs te stellen. Zelf vond ik er eigenlijk maar weinig aan.

Jim keert tegen zijn zin terug naar zijn geboortestadje op het platteland van Indiana, nadat hij er niet in slaagde om zich in zijn eentje te redden in New York. Maar eens hij terug thuis is, herinnert hij zich waarom hij wegging: een liefdevolle, maar overbezorgde moeder, een afwezige vader en een depressieve oudere broer. Op een dag raakt die broer betrokken in een vreemd auto-ongeluk. Daardoor wordt Jim verplicht om zijn werk in het bedrijf van hun ouders over te nemen en hun twee nichtjes bij te springen. Verkrampt door deze verplichtingen en zijn eigen onzekerheden, moddert Jim maar wat aan. Een ontmoeting met een lokale verpleegster en haar zoontje brengt een sprankeltje hoop in zijn leven en zo leert Jim geleidelijk hoe hij voor zichzelf moet opkomen, zonder iedereen in de steek te laten.

De acteurs zijn goed gecast, dat klopt. Het soort realisme in de dialogen, de zogezegde sponataneïteit van de personages, en de gespeelde echtheid, zijn compleet mijn ding niet. Laat ik het maar daarop houden: Lonesome Jim is een film voor mensen die van het (indie) genre houden. (En neen, dat gaat niet op voor elke film.)

Neemt u mij echter vooral niet op mijn weinige woorden, want ik kan u de bespreking van Mich op gent.blogt met gerust gemoed aanraden.

Lonesome Jim van Steve Buscemi, met Casey Affleck en Liv Tyler. Officiële Selectie – In Competitie; te zien op 14 oktober om 12:15 en 16 oktober om 17:00, telkens in Kinepolis.

Dit deeltje had ik eigenlijk het liefste zoveel mogelijk doodgezwegen. Het niveau van de meeste van die kortfilms is zo bedroevend laag, dat ik me afvroeg waarom de mensen in de zaal soms nog wilden applaudiseren.

Werden vandaag getoond:

“1 clé pour 2” van Delphine Noels; “Alice ou la vie en noir et blanc” van Sophie Schoukens; “Another Day” van Ingrid Coppé; “Het Bed” van Luc Degryse; “Dag Opa” van Jeroen Dumoulein; “Gender” van Daniël Lambrechts; “Los Hervideros” van Jan de Coster; “Meander” van Joke Liberge; “Sed Leks” van Siga Van De Velde en “Slow Motion” van Pascal Adant.

Van de meeste films kan ik me zelfs geen flard meer voor de geest halen, en van zaken zoals Slow Motion vraag ik me af wat de bedoeling was. Slow Motion is een animatiefilm, over slakken, waarin verschrikkelijk weinig originaliteit aan boord wordt gelegd. Slakken zijn traag, tsja, maar de grappen daarrond dateren reeds van ver voor eeuwwisseling (en u vraagt mij beter niet welke eeuw).

Goed was dan weer wél 1 clé pour 2 (Delphine Noels), over een ruziënd koppel, waarbij we in een kort tijdsbestek getuige zijn van een voortdurende machtswissel tussen man en vrouw. En ook Dag Opa (Jeroen Dumoulein) zat heel mooi in elkaar.

De revelatie was evenwel Sophie Schoukens met Alice ou la vie en noir et blanc: een zeer goed gemaakte film over een meisje dat aan anorexie lijdt, en de manier waarop daar door haar omgeving –voornamelijk haar ouders– (niet) wordt op gereageerd.

Niet allemáal slecht dus, en ik ben dan toch ook nog benieuwd naar ACE Competitie voor Vlaamse Studentenfilms, volgende week.

Tom Stall (Viggo Mortensen) woont samen met zijn vrouw en twee kinderen in een klein dorpje waar hij een diner uitbaat. Het gezin leidt een rustig en gelukkig leven tot er een overval wordt gepleegd op het restaurant. Wanneer Tom deze overval kan verijdelen door de twee gangsters dood te schieten wordt hij in de media omschreven als een held. Hierdoor trekt hij de aandacht van enkele gangsters die hem voor iemand anders houden.

A History of Violence is gebaseerd op het stripverhaal (om precies te zijn een graphic novel) van John Wagner en Vince Locke. U niet bekend? Dat hoeft geen bezwaar te zijn, gezien ook regisseur David Cronenberg er pas tijdens het maken van de film door een medewerker op werd gewezen. Het scenario legt echter andere klemtonen dan het stripverhaal, waardoor Cronenberg van mening is dat je nog bezwaarlijk kan spreken van een verfilming van de strip.

De film opent heel rustig, met een scène waarin de twee mannen die later Toms diner zullen overvallen, hun hotel verlaten, en daarbij drie doden achterlaten. Die kalmte wordt overigens in heel de film consequent doorgetrokken waardoor de scènes gruwelijk realistisch worden. Nergens wordt nodeloos de nadruk gelegd op effecten of actie; de dreiging die van de film uitgaat is er zeker niet minder om.

Ondanks die rust is dit een film zonder veel adempauzes, want het verhaal laat je geen moment los. De interactie tussen de personages, en de manier waarop ze de gebeurtenissen verwerken, maakt van deze film een beklemmende belevenis. Ook de zeer herkenbare soundtrack van Howard Shore draagt hiertoe bij.

Deze film wordt ongetwijfeld een van de betere films die u in 2005 kan hebben gezien. De manier waarop Cronenberg de geweldadigheid uit de titel in beeld brengt maakt deze film meteen ook veel intrigerender (en donkerder) dan men via een opeenvolging van actiescènes had kunnen bekomen. (Het laat tevens vermoeden wat voor een schitterende verfilming eenzelfde terughoudendheid voor pakweg The Bourne Identity had kunnen opleveren.) De film scoort over de ganse lijn, met fotografie, verhaal, acteurs, muziek en vooral: de visie van de regisseur.

Ten zeerste aangeraden.

A History of Violence van David Cronenberg, met Viggo Mortensen en Maria Bello. Festival preview – Buiten Competitie; te zien op 14 oktober om 20:30 en 17 oktober om 17:00, telkens in Kinepolis. Wordt in de bioscoop verwacht vanaf 2 november.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Sandrine zit vast. Vast in Montignies-sur-Sambre, vast aan haar moeder, vast aan haar job, vast aan haar toekomst. En die ziet er niet rooskleurig uit. Overdag verkoopt ze kaas in de locale supermarkt (Brie en direct de la Normandie), en ’s avonds werkt ze aan de ruimte waar ze een schoonheidssalon wil vestigen. Wanneer in het dorp de Miss Montigny verkiezing wordt gehouden, neemt ze deel, opdat ze met het prijzengeld en de faam van de titel haar salon zou kunnen uitbouwen.

De wereld die wordt getoond in Miss Montigny is een pijnlijke realiteit. Regisseur Miel van Hoogenbemt had eerder al twee documentaires over mensen met financiële moeilijkheden in de streek van Charleroi gemaakt, én een film over miss-verkiezingen in Schaarbeek. Voor het scenario van de film werd sterk geput uit die ervaring, en de personages en het dorpsleven zijn dan ook zeer herkenbaar (de organiserende schepen, de locale crooner, …), zonder in het karikaturale te vervallen.

Naast het sociale luik, is Miss Montigny ook een Bildungsfilm. Sandrine probeert niet alleen angstvallig los te komen uit haar lot in de arme dorpsgemeenschap, maar misschien meer nog dan dat komt ze onder de greep van haar moeder uit. Het conflict tussen haar ouders, de problemen bij de miss-verkiezing, en haar relatie met haar vriend Paolo, zorgen ervoor dat ze evolueert naar zelfstandigheid.

De makers slagen erin de voor de hand liggende dooddoeners in deze film te vermijden. In plaats daarvan krijgen we een serene en onderbouwde film, waarvan we hopen dat hij de aandacht krijgt die hij verdient.

Miss Montigny van Miel van Hoogenbemt, met Sophie Quinton. Festival preview – Buiten Competitie; te zien op 13 oktober om 20:00 en 15 oktober om 14:30, telkens in Kinepolis. Wordt in de bioscoop verwacht vanaf 2 november.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Corpse Bride valt geheel binnen de verwachtingen. Eigenlijk mag ik hiermee mijn bespreking afsluiten, want wie The Nightmare Before Christmas heeft gezien mag een gelijk(w)aardige film verwachten.

Victor van Dort –ingesproken door, en uiterlijk gelijkenissen vertonend met, Johnny Depp– staat aan de vooravond van zijn huwelijk met Victoria Everglot (stem van Emily Watson). Het huwelijk werd beraamd door hun beider ouders, waarvan resp. de ene op de titel en de andere op het geld van de tegenpartij azen. Victor en Victoria (hey, een eerste referentie) zijn elkaar tot vandaag nog niet onder ogen gekomen. Het is echter liefde op het eerste gezicht, maar tijdens de repetitie van de kerkdienst loopt het een en het ander verkeerd.

Victor vlucht weg, en oefent in het donkere bos zijn huwelijksgelofte. Hij blijkt bij die oefening echter zijn trouwring niet over een tak, maar de vingers van een geraamte te schuiven, waardoor hij, willens nillens, plots met een lijk is getrouwd. Maar wie is die corpse bride, en wie is de eigenaardige neef, Lord Barkis Bittern, die plots voor het huwelijk is opgedaagd?

In het avontuur dat volgt, krijgen we de gebruikelijke ingrediënten: referenties, woordspelingen, en een aantal gezongen scènes (net zoals in The Nightmare Before Christmas). Het verhaal is heel ‘geloofwaardig’ opgebouwd, een beetje voorspelbaar misschien, maar blijft tot het laatste moment boeien.

Wat opvalt is hoe ‘digitaal’ de film er wel uitziet. Corpse Bride komt voor alsof het op de computer is gemaakt, maar toch gaat het hier om echte stop motion. Het verschilt schuilt in de camera. In plaats van de gebruikelijke filmcamera, werd hier, voor eerste keer in een full feature film, gebruik gemaakt van digitale fototoestellen (24 stuks van de Canon EOS-1D Mark II, met Nikon lenzen). De kwaliteit is ronduit verbazingwekkend, de animatie ziet er bijna getekend uit.

Met Corpse Bride heeft Burton weer een pareltje afgeleverd. De verwachtingen van de trouwe fans worden ingelost, en voor wie dit de eerste Burton (stop motion) is, zal hoogst waarschijnlijk met kerstmis The Nightmare Before Christmas onder de boom willen vinden. Let wel, dit is niet meteen een film om uw (jonge) kinderen mee naar toe te nemen.

Corpse Bride van Tim Burton en Mike Johnson, met (de stemmen van) Johnny Depp, Helena Bonham Carter en Emily Watson. Festival preview – Buiten Competitie; te zien op 13 oktober om 20:00 en 22:30, op 15 oktober om 14:30 en op 17 oktober om 10:00, telkens in Kinepolis. Wordt in de bioscoop verwacht vanaf 26 oktober.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Perviyje na lune (First People on the Moon) is een pseudo-documentaire die echt beeldmateriaal vermengt met valse toevoegingen om een ‘geheim’ stuk ruimtegeschiedenis uit de USSR te vertellen. Een team van vijf cosmonauten wordt geselecteerd en opgeleid in de Sovjetunie van de late jaren 30, om van hen de eerste mensen te maken die in een raket de ruimte worden ingestuurd. Aan de hand van authentiek materiaal uit de Stalinistische Sovietperiode, gecombineerd met echt uitziende verslagen en under cover opnames, wordt het project van het begin tot het droevige einde opgevolgd.

Het grootste deel van de film bevat ongesproken materiaal, vergezeld van off-screen commentaar, dat wordt verbonden door een aantal fragmenten (in kleur) die de crew tijdens het maken van de documentaire draaide. Mede door de under cover opnames, die vooral een aantal persoonlijke elementen op de voorgrond plaatsen, wordt de kijker in grote mate bij het gebeuren betrokken.

Bij momenten is de documentaire hilarisch grappig, mede door het hanteren van de pseudo-authentieke stijl, maar tegelijkertijd probeert de regisseur toch ook de meer donkere aspecten van de Stalinistische periode aan te tonen (de eleminatie van een van de teamleaden bijvoorbeeld).

Hoewel het budget voor deze film naar verluid zo’n slordige 1 miljoen USD bedroeg, is de kans bijzonder klein dat deze film hier in het commerciële circuit wordt uitgebracht. Zeg niet dat u niet gewaarschuwd was. (Hoewel de zaal veel van haar vroegere grandeur heeft verloren, lijkt dit me bovendien echt wel een film om in de Capitole te gaan bekijken.)

Perviyje na lune (First People on the Moon), van Aleksey Fedorchenko. Officiële Selectie – In Competitie; te zien op 13 oktober om 17:00 en 17 oktober om 22:15, telkens in Kinepolis, en op 14 oktober om 22:15 in de Capitole.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)