kokerij

De staff outing begon met een ontbijt, waarop eigenlijk veel te weinig volk aanwezig was, en werd gevolgd door een korte presentatie over ons tri-annual congress, volgend jaar. Toen ook dat achter de rug was, rond half elf, werden we allemaal in een bus geduwd, die ons naar de undisclosed location zou brengen.

Ondertussen had ik al opgevangen dat de bewuste locatie zich ergens in Leuven zou bevinden. En ik had niet eens een fototoestel mee –daar ging mijn kans om eindelijk eens aan drieduizend te kunnen deelnemen. Er werd wild gespeculeerd, van klimmuur tot boswandeling, tot we de gebouwen van interbev voor ons zagen opdoemen. Beer tasting! gonsde het door de bus. Maar de euforie verdween al gauw toen we de rijzige fabriek (ook letterlijk) links lieten liggen. We hielden halt bij de Gamma –wie van Leuven is kent de bestemming onderhand waarschijnlijk al.

Aan de overkant van de Gamma ligt het Kanaal Leuven-Dijle, en in dat water ligt het binnenvaartschip Vitalis. Tot 2001 werd dat schip gebruikt voor het transport van graan, maar in 2004 kreeg het een nieuwe bestemming. Op één jaar tijd werd het verbouwd tot een kookstudio (La coquerie), waarin workshops, In-Team koken, en zelfs gewone vergaderingen kunnen plaatsvinden.

We werden er arbitrair ingedeeld in vier groepen (ook ‘management’), die elk aan een kookeiland twee gerechten mochten (moesten ?) bereiden. Kleine gerechten, maar wel telkens veertig stuks elk. Het varieerde van gamba’s (vers en dus eerst zelf te ontdoen van exoskelet) met limoen en sechuan peper; naar soep van courgettes en pijnboompitten; tortilla’s; satés in pindasaus; tot appelcrumble. De wijn vloeide rijkelijk, de sfeer zat er (dus) goed in, staff was zeer enthousiast, en management uitermate tevreden.

De zeer professionele en ongedwongen aanpak van de coquerie-crew heeft daar sterk toe bijgedragen. Een aanrader als u uit het Leuvense afkomstig bent (kalender workshops).

staff outing

Vandaag hebben wij een staff outing (ik probeer daar vooral niks achter te zoeken). Volgens de timetable had ik op de eerste verdieping moeten zijn (ipv op de 8 achtste) voor breakfast. Ontbijt wordt gevolgd door een peptalk, en dan gaat het met een bus naar een undisclosed location about thrity minutes from the office.

Ik ben benieuwd.

overbrugd

De tunnels van het Gentse Sint-Pietersstation waren leger dan op een zondag, en op perron 10 waren de mensen voor de P-trein naar Brussel op twee handen te tellen. In Noord was het hetzelfde verhaal. Bovendien waren alle broodjeszaken gesloten, enkel l’amourette, waar het ’s ochtend tijdens de normale werkweek altijd aanschuiven is, draaide op 1/10e kracht, en bood maar liefst vier (van de anders twintig of zo) verschillende koeken aan.

Benieuwd met hoeveel collega’s ik het zal moeten stellen, vandaag.

rust

Des ochtends moeten ze mij met rust laten. Dat heeft te maken met een serieus edoch bestrijdbaar ochtendhumeur (kijk mij niet aan voor ik gewassen en gekleed ben), dat dan weer alles te maken heeft met een aantal zaken die ik ’s ochtend zo snel mogelijk uit de weg wil hebben geruimd.

Naast de hygiënische argumentatie –niks zo goed als de douchebadfris gewassen ochtendmens– had ik graag achtereenvolgens mijn post (dat is een utopie want die mensen komen zo vroeg niet), en bij gebrek daaraan mijn digitale post, mijn RSS feeds, mijn planning, mijn gazet, mijn ontbijt en mijn koffie achter de rug en kiezen. Tijdens het weekend –of wanneer ik met de motor naar het werk trek– heb ik dat grotendeels zelf in de hand, maar op het werk blijft u maar beter uit mijn buurt tot ik die koffie heb gedronken en de computergebonden noodzakelijkheden heb volbracht.

Dat duurt hooguit een half uur tot een uur (afhankelijk van het volume). En daarna merkt u er de ganse dag niks meer van. (En omdat ik zo vroeg op het werk aankom , heb ik ruimschoots de tijd om mijn ochtendlijke taken te volbrengen –de twee andere vroege vogels lijden aan hetzelfde syndroom en dus laten we elkaar met rust.)

Bent u er ook zo één?

ijsbergtopke

Maar allez, dat hoeft allemaal toch niet lang te duren?

  • database analyse + voorstel tabelstructuur conferentie
  • een consultant vinden voor een ‘audit’ van onze ‘informatiestroom’
  • een roadmap opzetten voor een ‘informatiestroom’ project

Sinds gisterenavond is het beginnen binnensijpelen, en het moet allemaal vóór maandag klaar zijn. Want er moet feedback op komen, en daarna ben ik een tiental dagen met vakantie.

Ach ja, vakantie:

  • een inleidend artikel schrijven over BNRF voor draai om je oren
  • bespreking dag 4 BNRF voor Het Project
  • neotec monopod bestellen voor BNRF
  • maand- en kwartaaloverzichtjes blog in elkaar flansen
  • eindelijk reactie op brief advocaat schrijven

Ook allemaal tegen maandag. En zonder naar mijn melklijst te kijken.

(Maar eerst lunch. Tijd voor een broodje Exki.)

[Update] Note to self: niet vergeten: foto i. en foto Bram W.

zomerfilms en -bootjes

Het is niet geheel meer voor mijn leeftijd, zo ganse (week)dagen uitzitten. Het viel nochtans mee, gisteren. Eerst bij Pascaline in de Martino (pizza Martino voor haar en een cheese-egg voor hem), en daarna opnieuw naar de Vooruit afgezakt (of opgeklimd) voor Lila dit ça. (Om ergens 1 uur waren we thuis.)

Niet zo onder de indruk van de film, iedereen die ook maar het greinste beetje ervaring heeft met prille liefde had het scenario meteen volledig door. Maar goed, ik denk dat het qua geëngageerde en stichtende film voor de cliché nietsuitvoerende banlieu-jeugd waarin niet alleen rotte maar ook één goede appel verborgen zit, kan tellen. “Uw afkomst bepaalt niet wie gij zijt”, schreeuwt de pellicule naar u toe. En “geloof nooit de vrouw die u verleidt”, maar dat is ietwat complexer en vraagt enige uitleg waarvoor ik nu geen tijd meer heb.

Want vandaag vindt u mij ergens bij onze noorderburen, een uur of zo voorbij Roosendaal, op een bootje op een of andere rivier, alwaar ik iets ga doen van networking. En ronddobberen op het water. (Of is dat hetzelfde?)

30 graden

Mijn baas stevent mijn bureau binnen. “Bruno, you can go home.”

Wanneer hij mijn verbouwereerd gezicht ziet, gaat hij geduldig verder. “It’s 30 degrees or over –actually it’s 38 in the office next to yours– and union regulations dictate that we are not allowed to continue work once the inside temperature has passed the 30 degrees mark. Management agrees, so unless you have something that really needs to be finished by tomorrow, I suggest you go home now. Like everybody else.”

Vakbonden en vakverenigingen, you gotta love it.

gescheiden

Twee donderdagen geleden had ik op het werk afsgesproken dat ik tegen vorige vrijdag een zeer basis kladversie van de Digital Document Flow voor de organisatie zou klaarhebben. Vorige donderdag wordt mij –net voor ik naar huis vertrek– meegedeeld dat het wel ‘leuk’ zou zijn als ik maandag (vandaag dus) een presentatie zou kunnen geven over mijn visie op die Digital Document Flow. ‘Het zou leuk zijn’, valt vanzelfsprekend te intepreteren als: doen! Met een presentatie ipv een ‘basis kladversie’.

Het moet zowat zes jaar geleden zijn dat ik nog eens werk mee naar huis heb gebracht. Werk en het echte leven houd ik liever gescheiden, omdat (1) ik me dreig in dat werk te verliezen voor de rest van het weekend en (2) ik stress. Terwijl ik onder normale omstandigheden noch thuis, noch op het werk in een stresskonijn verander.

Aldus was het voor mij grotendeels een minder aangenaam weekend. Maar de presentatie is (zeer) goed verlopen, dank u.

gossip

Kijk eens, we loggen in het Engels. Want dit had mijn Engelstalige collega, die we Ian Martini zullen noemen in een feeble attempt zijn naam te maskeren, te vertellen over een recente shopping trip met zijn dochtertje, errmm… Olive.

This Sunday morning –it was still early– I had to do some shopping so I went to Delhaize with Olive in the pushchair. As I was minding my own business, getting some fruit, all of a sudden there was this old lady addressing me in English holding up her hand saying:

“I hear your child is coughing. You’ll want to give her some of these white pears to eat. After half an hour she will shit, but the coughing will stop.”

I did the rest of my shopping and then when I got to the till and I’d paid for my shopping, this old lady was at the end of the till with a troley full of these pears just to show me that they had lots in the shop. (Is what she told me.)

I left the shop, which was a bit awkward, not only because I had to carry the groceries and push the pushchair out at the same time, but also because there seem to be people who think that the persons entering the shop take precedence over those leaving, so I had some real difficulties getting out. That plus there is no ramp and I had to get the lot off the stairs –which I managed effortless thank you.

When we got back home I gave her some juice, and two of those pears. There would have been some carrots too but as I forgot to buy them in Delhaize and I don’t trust the Iranian shop –as a matter of fact I don’t know if they sell veggies anymore– well, there simply weren’t any carrots. And half an hour later, Olive crouched down, said “poo” and pointed at her nappy. And boy did it stink.

But the coughing did stop.

berliner ketchup

En dit is dan ook meteen het laatste deel Berlijn. Before I bore your socks off. Een paar algemene bevindingen:

  • Never underestimate the power of a cold shower. (En het binnenrijm krijgt u er voor niks bij.) Nooit gedacht dat een koude douche je zo gemakkelijk wakker kon krijgen. Enfin, ik had wel een vermoeden natuurlijk. Niet vergeten af te ronden met warm water, want anders val je we zo terug in slaap. (Lichaamstemperatuur gaat naar beneden om te slapen, en naar boven als je actief bent.)
  • When going places, always take your camera. En kort dat maar gewoon af naar always take your camera. Zelfs al denk je dat je die niet gaat kunnen gebruiken. Verdomme toch, ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan.
  • One word: homesick. Nooit gedacht, maar plots miste ik alles en iedereen.

Observaties bij het thuiskomen:

  • Het besef dat je eigenlijk een beetje op reis bent gegaan zonder een frank te hebben uitgegeven. Edoch onmiddellijk gevolgd door het besef dat je eigenlijk helemaal niet op reis bent gegaan, maar gewoon op een iets andere manier op een iets andere locatie iets intensiever hebt doorgewerkt.
  • Een stapel rekeningen die op je liggen te wachten. (Ik was toch maar een paar dagen weg?)
  • Een zending van amazon die op het werk was toegekomen.
  • Een bevestiging van een andere bestelling (een windscherm voor de motor).
  • Henri kunnen afhalen van school.
  • Henri die in mijn armen springt en zegt ‘ik heb je zo gemist, papa‘.
  • Tessa die met een bos bloemen voor mij thuiskomt.