vooruit – Pagina 10

Isobel Campbell & Mark Lanegan in de Vooruit

Tijdens een redactievergadering van Het Project werd geopperd dat er toch wel iemand naar het concert van Campbell & Lanegan zou moeten gaan. Verschrikkelijk hip en uniek en zonder twijfel steengoed. Gelijk Damien Rice, maar dan niet zo commercieel. Een fotopas bleek tot de mogelijkheden te behoren, en binnen de kortste keren had ik niet alleen Damien Rice (wie?) in huis gehaald, maar had –een niet nader genoemd– iemand mij de CD van Campbell & Lanegan als download ter beschikking gesteld. Hooguit een week later was ik met de muziek van beide ‘groepen’ goed bekend.

Voor het IFPI belt, ik ben de persoon niet wiens collectie voornamelijk uit gedownload materiaal bestaat. De zowat 1.500 CDs in mijn verzameling zijn stuk voor stuk op legale manier verkregen. Wel ben ik er zeer voor te vinden om dergelijke downloads –zeker wat betreft muziek die niet binnen mijn normale hoorbereik ligt– aan te wenden als trial software. Vind ik het goed, dan koop ik het achteraf aan, en in het andere geval worden de bestanden onherroepelijk gewist. Ik ga deze week nog de Ballad of the Broken Seas (zo heet de CD) in huis halen.

Het concert was al een tijdje uitverkocht, en dat had mede te maken met de uniciteit van het gebeuren. Campbell en Lanegan hadden elk hun partij afzonderlijk ingezongen, waarna de delen werden bijeen gemixed. Ze hadden elkaar voor het album amper ontmoet, het grootste deel van de communicatie was via e-mail verlopen.

Die afstand was ook duidelijk merkbaar tijdens het concert. Campbell en Lanegan leken elk wel hun eigen ding te doen, en hun verschijning was gerust buitenwerelds te noemen. Niet door de manier waarop ze gekleed waren, maar des te meer door de manier waarop ze zich gedroegen. De ene leek voor de andere niet te bestaan –Lanegan kwam op het podium zonder enige blijk van herkenning naar Campbell, om er te zingen en vervolgens met stroeve tred weer af te treden. Campbell hield zich bezig met een heleboel parafernalia: een jas, een tamboerijn, een cello, partituren, en een vreemdsoortige soundbox die ze gedurende twee seconden aanraakte waarna het publiek haar laaiend enthousiast toeschreeuwde. Waanzinnig.

Het optreden klonk binnen de verwachtingen van wat er op de CD te beluisteren valt. Zeer herkenbaar, evenwel met minder vuur dan op die CD. Lanegan heeft ook live de sterkste stem van het duo, maar live is de ondersteuning door Campbell minder overtuigend. Van enige dynamiek tussen beiden was op het podium dus weinig sprake.

Campbell ging bovendien een paar keer compleet de mist in. “I thought we were doing another song“, verontschuldigde zich toen ze de verkeerde partituur had gezongen. Waarop ze het volgende liedje liet stilleggen omdat ze vergeten was waar ze moest invallen. “I had a day off yesterday, and I think I’m still half asleep.” Het publiek nam het gelukkig met de nodige humor op, en brulde haar bemoedigend toe.

Het einde van het concert paste perfect in dat bevreemdende prentje. Na een –zeer geslaagd– encore verlieten de muzikanten het podium, de lichten gingen aan, en dat was dat. Het publiek bleef achter met een gevoel van “is er iets gebeurd?” en “wat heb ik gemist?”, maar dat is natuurlijk ook een manier om cult te kweken.

Vermelden we nog even de support act van William Elliott Whitmore, die met bijzonder weinig moeite het publiek op zijn hand kreeg. Hij bracht zeer gemoedelijk en vrijblijvend zijn country geïnspireerde songs, zichzelf begeleidend op banjo, gitaar, een Maes pils en een fles Jack Daniels. “You guys are so lucky to have such good beer in Belgium. Your worst beer is probably still better than our best.” De whisky ging onrustwekkend vlot het keelgat binnen, en toen de fles met het publiek werd gedeeld (!) werd al gauw duidelijk dat het niet om appelsap ging. Hij vroeg de fles nog één keer terug, maar bij het voorlaatste liedje stuurde hij ze terug het publiek in: “Just so you know I don’t expect to get it back this time. I’m happy to be sharing this with y’all.” Zijn liedjes waren zeer typisch met een hoog gehalte “ruwe bolster, blanke pit”. Een goede opwarmer.

Isobel Campbell & Mark Lanegan (support act William Elliot Whitmore), gezien op 27 januari 2007 in de Concertzaal van de Vooruit

Concertzaal

Een lege Concertzaal in de Vooruit, tijdens de rondleiding georganiseerd door Gentblogt.

(D70, ISO800, 18mm 1/25s f/3.5)

Cyclophonics

“Cyclophonics: rechtstreeks muzikaal commentaar bij de koers van de dag“, zo stond het aangekondigd in de programmatie van de JazzLab Series. Componist en muzikant Johan Derycke –die zelf nog koersen heeft gefietst– stapte vier jaar geleden met het concept naar de Vooruit. Vijf muzikanten, gekleed als coureur, brengen een jazz concert, simultaan met een rechtstreekse TV-uitzending op groot scherm van een wielerwedstrijd. In de Vooruit was daarvoor plaats (in het Kafee) en interesse, en in relatief korte tijd was de zaak beklonken.

Wielerkoers en muziek is niet zo’n vreemde combinatie als u zou kunnen denken. Misschien herinnert u zich dat jazzbands of fanfares vroeger reeds ter plaatse de coureurs aanmoedigden. Naarmate de koers dichterbij kwam, werd de muziek ook steeds luider. Maar meer dan geanimeerde achtergrondmuziek was dit eigenlijk niet. In het concept van Derycke doet de band echter meer dan jazzy deuntjes brengen. De muziek die de groep brengt is –veel meer dan achtergrondmuziek– een heuse muzikale commentaar, waarbij het verloop van de compositie wordt ingegeven door wat er zich afspeelt tijdens de wedstrijd. Ontsnappingen, valpartijen en tegenaanvallen worden vertaald naar de dynamiek, de frasering en het tempo van de muziek.

Dat wordt een zeer chaotische bedoening, zo dachten wij, maar niets is minder waar. Derycke vertrekt voor zijn compositie van een aantal onderdelen, waarvan de volgorde en snelheid van spelen wordt bepaald door de gebeurtenissen in de koers. Een uitdaging voor de muzikanten, een feest voor de toehoorders/toeschouwers.

Johan Derycke: “Het concept is eigenlijk gegroeid vanuit de baankoers: de grote rondes en de klassiekers. Dat zijn telkens lange uitzendingen, mooi in beeld gebracht, maar dikwijls zitten daar ook dooie momenten in. En als we die auditief konden opvullen, dan zou dat een meerwaarde bieden op die soms wat statische beelden. Met dat idee zijn we naar de Vooruit gestapt, en zo hebben we in 2003 de Ronde van Vlaanderen begeleid.”

Voor de veldcross is de hele spanningsopbouw verdeeld over ongeveer een uur. Er worden een tiental rondes gereden, en er zijn ook een tiental partituren. Derycke, die zelf op accordeon speelt, is de regisseur van het muzikale gebeuren, en beslist welke partituren wanneer worden gebruikt. Daarbij is het vanzelfsprekend belangrijk om voorbereid te zijn op de meest onverwachte situaties.

Stel dat er iemand uitvalt, dan kan er bijvoorbeeld steeds teruggevallen worden op een partituur die het algemene verloop van de koers volgt. Tijdens het concert zaterdag werd bijvoorbeeld beslist om twee stukken niet te spelen, omdat op dat moment de posities van de renners al langer vastlagen. Derycke opteerde daarom voor langere stukken om die standvastigheid en overheersing van Nys –die zoals u misschien wist de wedstrijd gewonnen heeft– muzikaal vast te leggen.

Wielrennen als sport is bovendien een dankbaar onderwerp voor dit concept. Er is een bepaalde cadans, een uitgewerkt ritme over een lange tijd die de muziek in de hand werkt. Voor de muzikale ploeg heeft Derycke dan ook mensen gekozen die kennis hebben van wielrennen. Bij de muzikale commentaar is het immers belangrijk te beseffen wat een démarrage is en hoe zo’n wielerwedstrijd zich ontplooit. De muzikanten zijn divers, van klassiek tot jazz en rock(jazz), en de binding tussen de muzikanten is de liefde voor de koers.

Al die elementen vertaalden zich zaterdag in de Vooruit tot een spontaan, uiterst dynamisch en nauw aansluitend geheel tussen wedstrijd en muziek. De muzikale coureurs op het podium maakten integraal deel uit van de wedstrijd op het scherm. Zelden heb ik zo’n interessante wedstrijd gezien (al zal ik maar meteen toegeven dat ik normaal gezien zo’n wedstrijden niet meteen van nabij opvolg). Maar of u nu kwam voor de muziek of voor de wedstrijd, u werd vanzelf in beide onderdelen van het spektakel meegesleurd.

Cyclophonics, gezien en gehoord op zaterdag 25 november in de Vooruit. De groep toert nog verder in het kader van de JazzLab Series

(Deze bespreking verscheen gisteren reeds op Gentblogt.)

Carlo Nardozza

Het zat echt wel goed met de winnaars van de vorige twee edities van het Jong Jazz Talent in Gent concours. In 2004 won Robin Verheyen, wat hem een tournee met de JazzLab Series –en de opening van het Blue Note Records Festival— opleverde, en onder andere resulteerde in twee uitstekende concerten in Gent. Eerst was er het duo met Harmen Fraanje bij Opatuur, en wat later het concert met het Narcissus Quartet in de Vooruit. In 2005 was het de beurt aan het Carlo Nardozza Quintet, dat we vorige week in wisselende bezetting in Gent mochten ontvangen, alweer bij Opatuur én in de Vooruit in het kader van de JazzLab Series.

“Voor we verder gaan, wil ik even de groepsleden aan u voorstellen”, glimlachte Nardozza in de Vooruit, nadat hij ons uitlegde dat de set begonnen was met Table for Five en De Zahir (naar het gelijknamige boek van Paulo Coelho). “Ik ben een grote fan van dat boek –al is het waarschijnlijk ook omdat dit het enige boek is dat ik in drie jaar heb gelezen.” Humor zou een constante blijven tijdens dit concert, zowel verbaal als muzikaal.

“Even vermelden dus,” ging hij verder, “dat ondanks sterke gelijkenissen, ik niet Admiral Freebee ben, die zit in een andere zaal. Want voor je ’t weet schrijven al die recensenten morgen dat de admiraal een toch sterk jazzy geïnspireerde set heeft neergezet.” Het CNQ zelf laat bij momenten dan weer rock invloeden horen, zoals even later bij Rubber Duck, waarin Melle Weijters (gitaar) met verve de hoofdrol vertolkt. Nu is een gitaar op zich niet zo uitzonderlijk in een jazzformatie, maar wel de manier waarop Weijters ze gebruikt. Geen tokkelende solo’s, maar een vaak rauwe klank die meer aan Jimi Hendrix appelleert dan aan Django of Scofield. Maar wat een aanwinst: Weijters komt er op subtiele manier in bijna elke compositie aan te pas, al leeft hij zich natuurlijk pas echt uit in Rubber Duck (een eigen compositie) of in Comba.

Dat laatste nummer, Comba dus, is dan weer –samen met Down To Bernina uit de tweede set– het nummer bij uitstek om te genieten van het samenspel tussen Nardozza en Daniël Daemen (sax). Niettegenstaande Daemen in de groep een beetje op de achtergrond blijft, vult hij nochtans zijn rol als tegengewicht voor Nardozza zeer goed in. Een zeer mooi wisselspel, goed gebalanceerd, maar dat soms wat krachtiger zou mogen zijn.

Het CNQ beperkte zich niet tot het repertoire van de CD Making Choices, maar bracht ook nieuw (?) werk (Tango Kangoo), en een stuk uit de Dozzy Suite (Winterslag). Het was overigens met die Dozzy Suite dat het CNQ in 2005 het Jong Jazztalent concours won. Wie al stukjes uit de Suite heeft gehoord, wacht waarschijnlijk met mij vol ongeduld tot Nardozza ze op plaat uitbrengt.

Het publiek werd in elk geval wild van het concert, en het CNQ was on ter wille met maar liefst twee bisnummers (waaronder een uptempo versie van Down To Bernina). Waarna de techniek resoluut de lichten aanstak en een CD door de luidsprekers duwde of we zaten daar ongetwijfeld nog. Met veel plezier overigens.

Maar goed, het CNQ moest verder op tournee, en het waren dan ook een zwaar vermoeide Carlo Nardozza en Tom Van Acker die we in het gezelschap van Alano Gruarin troffen bij Opatuur. De JazzLab Series tournee had hen ondertussen ook nog naar Genk (waar eerst het CNQ speelde en Nardozza nadien met Texier op de planken stond tijdens het Motives Festival) en Borgerhout gebracht, en zoiets gaat duidelijk in de kleren zitten.

Het concert dat bij Tuur werd gebracht was zoals voorspeld van een ander alooi dan met het CNQ. De composities die werden gebracht waren stuk voor stuk standards, zoals Footprints (Wayne Shorter) en The Thrill is Gone (Chet Baker). “Het doet deugd om ook eens die stukken te kunnen spelen waar ik normaal gezien slechts op CD naar luister,” vertrouwde Nardozza ons toe. De ritmische achtergrond van Van Acker (hij begon destijds als drummer) kwam hier extra tot uiting. En pianist Alano Gruarin –“mijn stadsgenoot”, dixit Nardozza– was een aangename ontdekking.

Hopelijk hebt u minstens één van beide concerten kunnen meepikken, want (beginnende!) groepen van dergelijk formaat komen we maar zelden tegen. Het CNQ gaat nog naar Koksijde en Grimbergen, en als u dat niet haalt, kan ik u alleen maar ten sterkste aanraden de Cd Making Choices met gezonde spoed in huis te halen. Te koop via hun website, uw locale platenboer, of, als het echt niet anders kan, ongetwijfeld ook in de fnac.

Het Carlo Nardozza Quintet, gezien in de Vooruit op 14 november; Nardozza-Van Acker-Gruarin, gezien bij Opatuur op 19 november. Het Carlo Nardozza Quintet toert nog verder in het kader van de JazzLab Series

(Deze bespreking verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)

muziek en al

Wie het nog niet had gezien, wil ik nog even deze twee artikels bij Het Project onder uw aandacht brengen. Het verslag van de Radio 1 Big Bang, het feest, dat ook u hopelijk niet hebt moeten missen, en de aankondiging voor de twee concerten van Carlo Nardozza, deze week in Gent.

Nardozza speelt, eerst met zijn kwintet, en dan als gast bij Henri Texier, ook nog eens op het Motives Festival in Genk. Naast Texier en het CNQ, staan daar overigens nog een aantal hedendaagse artiesten op het programma. Rabih Abou Khalil, Erik Truffaz, The Herbaliser Band, en het aanbod uit het Noorse Rune Grammofon label (Supersilent, Susanna And The Magical Orchestra, In The Country). Stuk voor stuk eigentijdse, soms zelfs rechtuit experimenteel klinkende jazz. Jammer genoeg kan ik er zelf niet bij zijn –hoewel het slechts een letter verschil is, ligt Genk mij ook iets te ver van Gent voor doordeweekse blitzbezoekjes– maar hopelijk is uw gestel beter tegen reizen opgewassen.

zomerfilms

J. had het aangekondigd op Het Project, en de miskleun Die fetten Jahre sind vorbei (aka The Edukators) lag al achter ons, dus heb ik mij gisteren laten verleiden tot Temporada de patos (niet meteen een enorme verbetering op The Edukators).

Maar het ging mij niet echt om de film. Het was jaren geleden dat ik nog eens in de Vooruit naar een gratis film was gaan kijken. De laatste keer dateert van Psycho ergens in de jaren 90, een gebeurtenis die nog steeds stevig in Tessa’s geheugen staat gegrift. Zo’n filmvoorstelling in de Vooruit is een veel geslaagder community event (web 2.0 !) dan je kan bekomen in een normale cinemazaal. Het Vooruit Kafee wordt verduisterd, maar niet gesloten, zodat je nog steeds het geroezemoes hebt van de tooggangers.

Verschrikkelijk gezellig allemaal (maar niet om nu elke film zo te gaan bekijken). Vanavond vindt u er mij (ons) waarschijnlijk reeds terug, voor Lila dit ça. Ik ben er nog niet uit of La Mala Educación en Machuca op locatie dan wel thuis ga bekijken (kwestie dat Tessa kan meekijken, zonder dat we een oppas voor Henri nodig hebben), dus kan het best zijn dat ik pas terugkeer voor de afsluiter Dopo mezzanotte. Mag ik u ondertussen nog ten zeerste Ki-duk Kims Samaria (Samaritan Girl —bespreking) aanraden (op ma 26/6).

gesloten

Het was een geslaagd Bal. Zeer aangename conversaties gehad, mensen terug gezien die ik in lange tijd niet meer had gezien, zoals Karla, Kris, Nancy, en Geert natuurlijk. Ergens tegen vier uur werd de muziek gestopt en even later gingen ook alle lichten aan, in de Balzaal, kwestie van de volhouders toch maar duidelijk te maken dat het nu echt wel afgelopen was. Samen met Kris (Demey) hebben we net niet de deuren van de Vooruit gesloten, en gemurmeld dat het voor herhaling vatbaar is.

Een uitgebreid verslag volgt nog.

Narcissus

Vorige week woensdag waren de verwachtingen hoog gespannen. In de Balzaal van de Vooruit werden vóór het lage podium stoelen en tafeltjes bijgezet, veel intiemer dan de stijl oplopende tribune bij het optreden van Mâäk’s Spirit, iets meer dan een maand daarvoor. Die intimiteit is immers belangrijk voor de muziek van het Narcissus Quartet.

Het Narcissus Quartet is de groep rond Robin Verheyen, die we nog bij het begin van het jaar samen met pianist Harmen Fraanje bij Opatuur mochten begroeten. Verheyen hadden we eerder al bezig gezien, onder andere tijdens het Jong Jazz Talent concours, dat hij heeft gewonnen met het Robin Verheyen Trio in 2004. Geen uitzondering overigens, die overwinning, want de saxofonist wordt steeds met lofbetuigingen overladen, kaapte in verschillende bezettingen meerdere prijzen weg, trad op in het Brussels Jazz Orchestra met Maria Schneider, speelde met Pierre Van Dormael, en werd door Branford Marsalis tweemaal op het podium uitgenodigd om mee te jammen. Verheyen voelt zich thuis op het podium en geniet.

De combinatie met Fraanje bij Opatuur viel reeds danig in de smaak, zodat we reikhalzend uitkeken naar de muziek in een grotere bezetting. Het klikte gewoon, in de combinatie Fraanje / Verheyen, en dat schepte grote verwachtingen.

We werden niet ontgoocheld. Het publiek in Gent was laaiend enthousiast, en liet zich gewild meevoeren met de muziek. De composities beginnen vaak heel zacht, om door Verheyen omhoog te worden gestuwd –waarbij die graag door de knieën veert om net dat ietsje meer te geven– en na een climax als vanzelfsprekend zachtjes weer te luwen. Er was een duidelijke evolutie in de twee helften van de set, waarbij het er na de pauze vaak iets heftiger aan toe ging. Een zeer mooie opbouw.

De muzikanten werken soms iets te weinig samen als groep. De solo’s zijn nadrukkelijk aanwezig, en iedereen krijgt de ruimte binnen de groep om zijn ding te doen, waarbij het samenspel een ietsje naar de achtergrond verdwijnt. Misschien is dat wel een goede zaak, omdat de concertreeks meteen ook de voorstelling was van hun cd, en we op die manier alle leden van het kwartet kunnen leren kennen.

Behalve Verheyen zelf, bestaat naast Fraanje ook de rest van het kwartet uit Nederlanders. Contrabassist Clemens van der Feen en drummer Flin van Hemmen blijken een zeer gedegen aanvulling te zijn. Verheyen ontmoette hen in Amsterdam, waar hij gedurende een jaar studeerde. Flin van Hemmen stuurt zijn slagwerk met grote passie aan. Hij gaat totaal op in zijn muziek, met veel expressie, en zonder te ontsporen.

Narcissus Quartet: Narcissus Het was de hoogste tijd dat er een cd werd uitgebracht. En Narcissus is een meer dan verdienstelijk debuut. Net zoals bij het concert neemt hij de luisteraar mee in de opbouw en de evolutie van de muziek en het Narcissus Quartet. Technisch staat Verheyen reeds op hoog niveau, en dat vindt ook zijn weerklank op deze cd.

Narcissus is uit op het W.E.R.F.-label, dat deel uitmaakt van het KC De Werf. W.E.R.F. wil het werk van Belgische (voornamelijk Vlaamse) jazz muzikanten promoten, wat al heeft geleid tot de recente releases van o.a. True Nature van het Ben Sluijs Quartet, ‘til now van de Hendrik Braeckman Group en de heruitgave van Silent Spring van het Nathalie Loriers Trio. Stuk voor stuk goede cds, die een mooie staalkaart bieden van ons huidige jazzlandschap.

Narcissus Quartet, gezien en gehoord op 22 maart in de Vooruit, in het kader van de JazzLab Series.

(Deze bespreking verscheen ook op Gentblogt.)

jazz-suggesties

Het wordt een drukke jazz-week in Gent. Zo druk dat ik u niet eens zal lastig vallen met wat u de laatste twee weken hebt gemist –zoals het schitterende, maar voor het Opatuur-publiek ietwat confronterende optreden van Erwin Vann en Jozef Dumoulin.

Zondag 19 maart: vanavond kan u bij Opatuur naar Arnozza. Zegt u niks? Arnozza is het trio van Arne Van Coillie (piano), Carlo Nardozza (trompet) en Flor Van Leugenhaeghe (contrabas). Nog steeds niets? Laat ik er Carlo Nardozza even uitlichten: het Carlo Nardozza Quintet is de winnaar van Jong Jazz Talent in Gent, editie 2005, en opent op 13 juli het Blue Note Records Festival als voorprogramma van Diana Reeves (die recent de soundtrack voor Good Night, and Good Luck heeft ingezongen). Ze spelen vanavond om 20u intieme bebop (want zonder drummer), eigen werk en de wat minder bekende standards.

Dinsdag 21 maart (morgen mag u even uitblazen): Andy Ceclerck & Kari Antilla Group in de Hot Club de Gand. Saxofonist Andy Declerck, Finse gitarist Kari Antilla, Wim Ramon (van Vaya Con Dios, Neeka) op bas, en Toon Vandionant op drums. Het wordt een klasse-optreden. Het is er klein, in de Hot Club de Gand, u zit er bijna bij de muzikanten op schoot, dus vertel het beter niet voort. Dinsdag, om 22u.

Woensdag 22 maart: hoogtepunt van de week wordt ongetwijfeld het optreden van Robin Verheyen met het Narcissus Quartet in de Vooruit. Gedoodverfd als het jaar van de laatste kans om Robin nog aan het werk te zien (voor hij naar New York verdwijnt), is dit een optreden om niet te missen! Ze hebben net hun debuut CD uit (meer daarover later), met het doorgedreven saxofoonwerk dat we van Verheyen onderhand gewoon worden. Laatst nog met Harmen Fraanje in Opatuur, woensdag om 20u in de Balzaal van de Vooruit. Aanrader!

Donderdag 23 maart blijven we nog even in de Vooruit, want dan wordt immers de nieuw CD van Briskey voorgesteld. Geen jazz voor de puristen, maar een moderne nu-jazz met funky invloeden en dansbare ritmes. Nog een CD voorstelling overigens, want Briskey’s nieuwe ligt nu in de winkels (op de website van de Vooruit kan u hem nog winnen –als u vandaag nog meedoet tenminste). Donderdag om 20u, alweer in de Balzaal van de Vooruit.

(Deze entry is ook terug te vinden op Gentblogt)