Mijn droom was een Rolleiflex 2.8, maar dat ding kost nieuw iets van een 3.000+ EUR. Toen ik die Yashica-Mat vond voor een fractie van die prijs (maar zonder ingebouwde lichtmeter), moest ik niet (al te) lang twijfelen.
Een ruggesteuntje van de madam (“allez, ge gaat dat toch doen, zeker?”) verder, en ik stond terug buiten met de camera, een lichtmeter (Gossen Sixtar), en twee rolletjes 120 film (een TriX en een Fuji kleurenfilm). Medium format, jawel.
Bijzonder plezant hoezeer mensen het precies wel wijs vinden om voor zo’n camera te poseren. Gisteren, op de paasbrunch kreeg ik zonder problemen mensen voor de lens, zelfs al liet ik ze de gekste poses aannemen. Ik merk ook dat ik meer gerichte foto’s neem op die manier, al is het voorlopig nog in het duister tasten hoe die eruit zullen zien, gemeten met een afzonderlijke lichtmeter.
En hoe zit dat met die 120 film? Is dat lichtdicht, eenmaal opnieuw volledig opgerold? Ik vertrouw het toch niet helemaal. Morgenavond gaan mijn eerste twee filmpjes binnen, hopelijk krijg ik de scans en proofs snel terug.
(Och, en dit komt er ooit ook nog wel eens aan vrees ik –als het Yashica avontuur bevalt.)