Vandaag werden onze schoorstenen (drie stuks) gereinigd door deze wel heel nette meneer, die niet alleen de schoorsteen, maar ook zichzelf grondig stofzuigde alvorens zich in ons huis te verplaatsen. Het is de eerste keer sinds wij hier wonen dat onze schoorstenen gereinigd worden, en vanaf nu gaat dat elke twee jaar gebeuren. Bij Janneman sturen ze daarvoor zelfs elke twee jaar een briefje om u daaraan te helpen herinneren –juist wat ik nodig heb.
Vroeger –t.t.z. vorig (school)jaar– was de maandag mijn nietsdoendag™. Ik hield maandagen zoveel mogelijk vrij om die vervolgens geheel geïmproviseerd door te walsen. Tegenwoordig is de maandag zowat de druktste dag van de week (al raakt ook de dinsdag probleemloos gevuld, en de woensdag en…). De meeste dagen zien er ’s ochtend trouwens gelijkaardig uit. Eruit rond kwart voor zeven, ontbijt maken, iedereen uitwuiven, de dringendste dingen doen op de computer (ik moet overigens héél erg dringend een aantal mails beantwoorden), gaan lopen, en op de saxofoon blazen. Oeps, het is plots al 13 u. geworden.
Om 13 u. 30 heb ik les, normaal duurt dat een half uurtje, maar gezien ik overdag kan komen loopt dat gemakkelijk uit naar drie kwartier tot een uur. We zijn bezig met een aantal standards te ontleden aan de hand van de partituren in the Real (Bb) Book en de versie(s) die ik uit mijn discotheek heb opgesnord. Momenteel zijn we bezig met Lullaby of Birdland, There Will Never be Another You (eigenlijk in de versie van Lennie Tristano, maar Chet Baker gaat er altijd wel in), When I Fall in Love, en My Favorite Things –tiens, Bruno, zoudt ge tegen volgende week die versie van Coltrane niet eens noteren om te zien hoe ze afwijkt van de partituur die ge hebt?
Vervolgens inkopen doen, en kijk eens, het is al half vier, en dus moet ik naar de OR, want daar zit ik elke maandag op Henri te wachten. Een koffie of twee voor mij, een vieruurtje voor Henri, “papa, ge hebt mij zaterdag beloofd dat we eens in die nieuwe gsm-shop hiernaast gingen binnenstappen”, en het is half zes als we thuis zijn. Even overlopen wat hij allemaal moet doen voor school, eten maken, eten eten, kijken naar het begin van Komen Eten, Henri in zijn bed stoppen, en dit postje schrijven. Zo één keer in de week is dat eigenlijk wel leuk, als alles naadloos in elkaar overloopt. Heel organisch, heel zen –maar het zou niet voor elke dag zijn.
World Trio speelt het soort sterk ritmische popjazz waarvan men de origine graag toeschrijft aan E.S.T. maar dat minstens zo schatplichtig is aan The Bad Plus, en dat ingang heeft gevonden bij groepen zoals Neil Cowley Trio, Phronesis en Portico Quartet. De nadruk lijkt soms iets té sterk op het ritme te liggen, en de composities beantwoorden stuk voor stuk aan de format van het genre. Edoch, Lee Fish lijkt een onuitputtelijke human drumming machine, Haggai Cohen Milo neemt zijn bas graag enthousiast mee op wandel, en Evgeny Lebedev liet op een paar onbewaakte momenten duidelijk zien dat hij die piano wel degelijk beheerst. Goede muzikanten dus, en voor wie van de format houdt, kon de avond niet stuk.
World Trio, De Werf, Brugge, 17/09/2011 – Evgeny Lebedev (piano), Haggai Cohen Milo (contrabas), Lee Fish (drums)
“Moet ik mij nu op uwen platenspeler gaan leggen”, vroeg de zoon droogweg toen hij zijn nieuwe t-shirt zag.
De orkestrepetities zijn herbegonnen. Henri speelt van 17 u. 30 tot 21 u. 30, achtereenvolgens in Mini Musica, het blazersorkest, en het voltallige orkest (met de strijkers bij) –in die laatste twee speel ik ook mee. We zijn begonnen met de finale van Beethoven’s vijfde (gelieve in 1/1 te spelen), Fiesta Tropicale, nog eens New World Symphonie (deel 1) en als afsluiter een versie van Auld Lang Syne.
We kunnen weer oefenen.
Vanavond was het informatieavond voor het eerste jaar middelbaar, en hoewel ik er de mens niet naar ben om warme gevoelens te koesteren over concepten zoals onderwijsinstellingen en de bijhorende filosofieën, werd ik geheel bevestigd in de keuze van de school voor de zoon. (We vergeten even het CLB dat er niet in slaagt de horror van het PMS te doen vergeten.) De waarden die werden vooropgesteld en de omkadering daarvan konden bij mij rekenen op de willing suspension of disbelief die ik normaal reserveer voor een degelijk stuk fictie. Henri is enorm tevreden met de keuze, lijkt heel erg gelukkig op de school én is bijzonder gemotiveerd in zijn studiën. En voorlopig volstaat dat ruimschoots.
Sinds vandaag heeft hij zijn identiteitskaart, en is hij dus een echte Belg (nee hij had geen kidsID, wel een pasport). Enfin, bijna, want het is pas geldig vanaf zijn 12e verjaardag, volgende maand.
(Euh ja, ik heb hem wat geblurd, die foto. Officiële dinges zomaar op het internet gooien, vermijd ik liever.)
Gisteren heb ik gauw nog eens in de buurt rondgefietst om er foto’s te maken voor Patricia, die iets heeft geschreven over de Gentse Stationsbuurt Noord op Gentblogt, de buurt waar wij allebei wonen (en Animuz ook). En ik ben meteen op plekjes geweest waar ik nog nooit eerder ben geweest, hoewel ze hier nog op geen boogscheut afstand vandaan liggen (het Duifhuispark bijvoorbeeld). Het clubhuis in de Handbalstraat (foto) kende ik wél.
“Henri, ga eens de wasmand legen in het waskot in de kelder.”
“Ok, papa.”
(Klik voor groter, mocht het niet duidelijk zijn.)
Juwelenontwerpster-goudsmid Anuschka Van Den Berghe stelde dit weekend haar atelier open om er haar (eerste) collectie 2011-2012 voor te stellen. Er waren heel mooie ringen van zilveren boomvruchten, maar deze koffiebonen vielen bij het publiek alvast erg in de smaak (pardon the pun). Ook de rest van de collectie was verrassend creatief en sober en organisch gestyleerd.
